04 Σεπτεμβρίου 2016

Αλάα Αλ-Ασουάνι: «Η αυτοκινητιστική λέσχη της Αιγύπτου»

Η ψυχή της Αιγύπτου σε ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα
Γράφει ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος / Πηγή: Το Περιοδικό
 
Η ανακάλυψη του αυτοκινήτου δεν ήταν ένα ακόμα επίτευγμα του ανθρώπου. Ήταν η κατάκτηση μιας πολύ ψηλής κορυφής και η αρχή μιας πτώσης που δεν έχει τέλος. Ο Αλάα Αλ-Ασουάνι ξεκινά το μυθιστόρημα με την εφεύρεσή του και το καθιστά σημείο αναφοράς διότι χωρίς αυτό, το υπέροχο παραμύθι που στήνει δεν θα υπήρχε. 

Από το τεχνολογικό θαύμα ξεκινά η κινηματογραφικών διαστάσεων ιστορία του. Το αυτοκίνητο είναι σύμβολο μεγαλοπρέπειας και ηθικής κατάπτωσης. Μεγεθύνει καθετί και ο άνθρωπος χάνεται στη ματαιοδοξία και πλεονεξία του. Αυτό πρέπει να έχει στο νου του ο αναγνώστης για να συλλάβει τη μεγαλειώδη εικόνα που φτιάχνει σε 632 σελίδες ο αιγύπτιος συγγραφέας. Το «Η αυτοκινητιστική λέσχη της Αιγύπτου» μεταφέρει ένα κομμάτι της ιστορίας της Αιγύπτου στο σήμερα. Σκόπιμα, γιατί η συναρπαστική περιπέτεια που αφηγείται είναι φτιαγμένη πάνω σε έννοιες και προβληματισμούς του παρόντος.

Ποιες είναι αυτές; Δικαιοσύνη, δημοκρατία, επανάσταση, αξιοπρέπεια. Τη δεκαετία του ’40 η Αίγυπτος βρίσκεται υπό βρετανική κατοχή. Η εισαγωγή του αυτοκινήτου έχει επιτρέψει στην αστική τάξη να αυξήσει τη δύναμη της. Το παλάτι συνεργάζεται με τις δυνάμεις κατοχής. Η αυτοκινητιστική λέσχη ενώνει εξουσιαστές, κεφαλαιοκράτες, μονάρχες. Την ίδια στιγμή και τους υπηρέτες, τους δούλους, την εργατική τάξη. Οι περισσότεροι εργάζονται εκεί. Ο Αλ Ασουάνι λειτουργώντας θεατρικά θα διαλέξει πολλά πρόσωπα για να πουν την ιστορία του. Και από τις δύο πλευρές. Τα πορτρέτα τους είναι τόσο έντονα που δεν σου αφήνουν ερωτηματικά. Οι χαρακτήρες είναι γεννημένοι στην Αίγυπτο, στα τοπία της, στην ατμόσφαιρα της, στο μυστήριο, στο θρησκευτικό προσκήνιο-παρασκήνιο. Καθένας κουβάλα την ψυχή αυτής της χώρας. Ντόπιος ή Βρετανός. Ο Αλ Ασουάνι όμως δημιουργεί την κατάλληλη συνθήκη σε κάθε περίπτωση για να κρατήσει τις αποστάσεις, να τονίσει τις διαχωριστικές γραμμές. Παίρνει θέση και καταγγέλλει την εκμετάλλευση, την προδοσία, την καταστολή, την υποτέλεια, την έλλειψη (αυτο)σεβασμού.


Κάθε ήρωας του βιβλίου έχει τη δική του φωνή, αλλά διακριτικά “ακούς” κι αυτή του δημιουργού του. Ο Αλ Ασουάνι τους δοκιμάζει βάζοντας τους να αντιμετωπίσουν πολιτικά, θρησκευτικά, ερωτικά διλήμματα, ζητήματα ζωής και θανάτου. Η εναλλαγή στην εξιστόρηση κάνει την ιστορία να προχωρά αρμονικά, γρήγορα, θεαματικά. Η αγωνία για καλύτερη ζωή, για αποτίναξη του βρετανικού ζυγού, για δικαιοσύνη, για διαχείριση της θρησκευτικής καταπίεσης, είναι ξεκάθαρη και επίκαιρη. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει ζωντανέψει παλιούς εφιάλτες που ομοιάζουν με αυτούς του βιβλίου. Φυσικά αυτό το πολυφωνικό μυθιστόρημα έχει έρωτες, δολοπλοκίες, ίντριγκες, περιπέτειες. Όλα όμως είναι τοποθετημένα προσεκτικά και στο μέτρο που εξυπηρετεί την πλοκή και την αφήγηση.

Η μετάφραση απαιτητική, μια και ο όγκος του βιβλίου είναι μεγάλος, αλλά και γιατί έπρεπε να αποδοθεί όσο πιο πιστά γινόταν μια άλλη εποχή, μια άλλη κουλτούρα, φιλοσοφία. Ο Γιάννης Στρίγκος τα κατάφερε.

Info: “Η αυτοκινητιστική λέσχη της Αιγύπτου”, Μετ: Γιάννης Στρίγκος, Εκδ. Πατάκη
 

03 Σεπτεμβρίου 2016

Αλλάζοντας Μπόμπολα με Μαρινάκη…. Ω τι χαρά!

 
Του Παναγιώτη Μαυροειδή/ Πηγή: Παντιέρα

Μέρα χαράς σήμερα.
  • Δε θα έχουμε Μπόμπολα, αλλά Μαρινάκη
  • Θα φύγει ο Κοντομηνάς, αλλά θα μείνει ο Αλαφούζος
  • Έξω ο Βαρδινογιάννης, αλλά μέσα ο Καλογρίτσας
  • Θα  χάσουμε τη Μενεγάκη στο Ε, αλλά θα επανέλθουν τα καλλιστεία του ΑΝΤ1.
Δεν είναι και λίγο!
Ας τα βλέπουν αυτά οι σκατόψυχοι που δεν αναγνωρίζουν τη μάχη κατά της «διαπλοκής» που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ
Μέρα χαράς σήμερα.
Για πολύ σοβαρούς λόγους:
  • Διαλέξαμε εργολάβους  σκουπιδοενημέρωσης και πολιτιστικής αποχαύνωσης (4 από τους 9 με τη βαθύτερη τσέπη)
  • Οι εργολάβοι του ψεύδους και της καταχνιάς θα έχουν άδεια να μας πυροβολούν το μυαλό
  • Οι εργολάβοι του συσσωρευμένου αιματοβαμμένου χρήματος   θα πληρώσουν (μόνο στην αρχή βέβαια, μετά θα πληρώνουμε οι υπόλοιποι)
Δεν είναι και λίγο!
Στο εξής, ο κάθε Αλαφούζος θα περηφανεύεται πως είναι  με το σπαθί του, δημόσιος χορηγός της στρατευμένης συστημικής προπαγάνδας  στην επιχείρηση λοβοτομής, δημιουργώντας με μαζικό τρόπο,  μισάνθρωπα, ρατσιστικά, πειθαρχημένα, ευρώδουλα και ελβετόψυχα ανθρωπάκια.

Πολιτισμός  του χρήματος και αισθητική από μπουτίκ κρεάτων.
Η εξουσία των μίντια στο σύνολό της θα ασελγεί  «νόμιμα» την ανάγκη της αντικειμενικής δημόσιας ενημέρωσης. Θα επιχαίρει, καθώς χιλιάδες και εκατομμύρια θεατές (της ψηφιακής εικόνας, αλλά και της ίδιας της ζωής τους) θα αναπαράγουν ως δικές τους, με ψιθύρους των χειλιών τους,  «λογικές σκέψεις και αναμφισβήτητες αλήθειες», που θα έχουν βάλει στα αυτιά τους οι νέοι επιβήτορες της ενημέρωσης.
Π.Μ.

ΥΓ (προς Παύλο Πολάκη): Υπουργέ μου, αλήθεια, από σήμερα και στο εξής, υπάρχουν «βοθροκάναλα» στην Ελλάδα ή εξαγνίστηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ με τα 246 εκ;

Συμπληρωματικό σχόλιο  για τη σοφία της οκάς ‘’μα πήραμε 246 δις!’’ (3/9/16)

Νικολή Νικολή καπετάνιε ντερτιλή
μια και ήρθες απ’ τα ξένα
για μολόγα μου και μένα
πόσο πάει το φιλί
πόσο πάει το φιλί στη Δύση στην Ανατολή
Πόσο πάει λοιπόν το φιλί;


Ποιητική αδεία όλα τα ερωτήματα επιτρέπονται, ωστόσο η ανθρωπότητα αντιστέκεται ακόμη στην πλήρη εμπορευματική μετάλλαξή της και επιμένει να μη θέτει τιμές σε πολλά πράγματα (τα λεγόμενα δημόσια αγαθά, πχ νερό) ή/και να θεωρεί ιεροσυλία να τίθεται ανάλογα ερώτημα για άλλα που εντάσσονται στη σφαίρα των συναισθημάτων και της αισθητικής.

Αλλά αυτό είναι μια άγρια αδυσώπητη μάχη και όχι κάτι δεδομένο. Πιο σωστά, είναι Η μάχη της εποχής. Δηλαδή η μακροημέρευση ενός γερασμένου καπιταλιστικού συστήματος που έχει ως κέντρο της την αντίληψη του κόσμου και του ανθρώπου ως μια διευρυμένη εμπορευματική σφαίρα, ακριβώς μέσα από τη γενίκευση, καθολίκευση και κυριαρχία σε όλες τις σφαίρες της ανθρώπινης δραστηριότητας. Εξ ου και ο χαρακτηρισμός του ως ολοκληρωτικός καπιταλισμός (μεταξύ των άλλων).

Το βασικό ερώτημα για την τηλεόραση, όπως και γενικά για τα μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας, μα και την πολιτιστική δημιουργία, είναι αν πωλούνται και αγοράζονται όπως ο ταραμάς και τα καπέλα.

Ναι, απαντά με περηφάνια η συστημική αριστερά μαζί με τους νεοφιλελεύθερους και τους επιχειρηματίες βρώμικου και «καθαρού» χρήματος. 
Ναι, έχει απαντήσει από το 1989, όταν ακριβώς χάρη στη στάση του τότε ενιαίου ΣΥΝ και ΚΚΕ, γινόταν η μεγάλη τομή της παραχώρησης (δωρεάν), δύο συχνοτήτων ιδιωτικής τηλεόρασης από την Οικουμενική κυβέρνηση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ).
Ναι, απαντά και τώρα, κάνοντας τη δεύτερη μεγάλη τομή, νομιμοποιώντας (αντί να καταργήσει, αλλά που τέτοιες σκέψεις!) αυτή την αθλιότητα.

Τι συνιστά λοιπόν η τηλεόραση σε κάθε εκμεταλλευτικό καθεστώς;

Διαμόρφωση/κατασκευή της επικαιρότητας.
Όπλο για έλεγχο της ενημέρωσης μέσα από την παραμόρφωσή της, αλλά και για χειραγώγηση της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης. Θυμηθείτε το απλό και συμβολικό: πρώτο βήμα σε ένα πραξικόπημα η κατάληψη των τηλεοπτικών σταθμών!
Υπερασπιστή του καθεστώτος τελικά.


Τι συνιστά ειδικότερα η ιδιωτική επιχειρηματική τηλεόραση;

Όλα τα προηγούμενα σε υπερθετικό βαθμό, με ακόμη πιο ανεξέλεγκτο τρόπο!
Απόλυτη υπαγωγή της ψυχαγωγίας και της ενημέρωσης στην εμπορευματική σφαίρα και την κερδοσκοπία. Μηχανισμό μετατροπής του κοινωνικού και συλλογικά δραστήριου πολίτη σε ατομικό καταναλωτή και αδρανή θεατή.
Τα reality shows προσφέρουν υποκατάστατά ευφορίας έναντι μιας οδυνηρής πραγματικότητας ή έστω μια ανακούφιση ότι «άλλοι είναι πολύ χειρότερα».
Τόσο η δημιουργία ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού, όσο και η δημοσιογραφική δουλειά, υπόκειται ακόμη περισσότερο στην «παραγγελία» του αφεντικού και χάνουν οποιαδήποτε έννοια ανεξαρτησίας, αντικειμενικότητας και σεβασμού προς το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. 
Εντάσσονται σε ένα πολυποίκιλο μηχανισμό προπαγάνδας. Η επανάληψη συνιστά την απόδειξη της πληρωμένης και «συμφέρουσας» αλήθειας. Οι εξαιρέσεις και οι ατομικές αντιστάσεις, επιβεβαιώνουν τον κανόνα και τελικά αξιοποιούνται ως καλή μαρτυρία.

To βήμα προς την επιχειρηματική ιδιωτική τηλεόραση δεν αποτελεί μόνο και κυρίως  κατάχτηση για τον μεμονωμένο επιχειρηματία και τα συμφέροντά του (μπορεί και να είναι ζημιογόνος!), όσο κυρίως είναι βήμα στη διαμόρφωση ακόμη πιο στέρεων προστατευτικών μηχανισμών για τη σύνολη αστική εξουσία και την πολιτική-ιδεολογική κυριαρχία της.


Είναι λοιπόν τουλάχιστον γελοίο να αποσπάται κανείς από αυτά τα κεφαλαιώδη ζητήματα, θεωρώντας ότι μπορεί να τα απαντήσει μια αμοιβή.

Το ερώτημα εν τέλει δεν είναι «κρατικο-κυβερνητική ή ιδιωτική ελεγχόμενη τηλεόραση και ενημέρωση», αλλά «ελεγχόμενη, κερδοσκοπική, επιχειρηματική τηλεόραση ως εξουσιαστικός μηχανισμός ή ελεύθερη, δημόσια, κοινωνική τηλεόραση, με τον έλεγχο της κοινωνίας, των κινημάτων της και του μαχόμενου κόσμου του πολιτισμού».


Με αυτό το μέτρο και κριτήριο, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, κάνει ένα τεράστιο βήμα στην πρώτη κατεύθυνση, αντίστοιχο της αντιδραστικής  τομής που έκανε η Οικουμενική κυβέρνηση το 1989.

Τα τριάκοντα αργύρια των 246 εκ (αν και όταν τα πάρουν), δε θα τα θυμάται κανείς σε λίγα χρόνια, όπως δε θυμάται κανείς τους «δικαστικούς κώδικες» που υποτίθεται πως ήταν μια από τις μεγάλες τομές της Οικουμενικής που  παπαγάλιζε τότε η καθοδήγηση του ενιαίου ΚΚΕ ενάντια στους διαφωνούντες…


Για να το πούμε αλλιώς: Ο ΣΥΡΙΖΑ «τα πήρε» από κάποιους επιχειρηματίες, για «να δοθεί» πιο οργανικά  στο σύστημά τους.

Τηλεόραση μόνο για πλούσιους και με άδεια πλέον

Από την ημέρα που η κυβέρνηση Τσίπρα ανακοίνωσε τη διαδικασία για τη δημοπράτηση των 4 τηλεοπτικών αδειών και μέχρι σήμερα που έληξε, ζούμε την απύθμενη υποκρισία από όλες τις πλευρές. Από τη μία μεριά είναι οι γνωστοί πλούσιοι που θέλουν την είσοδο ή την παραμονή τους στη βιομηχανία των ΜΜΕ που, από τη μία έβγαζε ο ένας τα μάτια του άλλου και από την άλλη, όλοι μαζί ούρλιαζαν για δήθεν «μπούλινγκ» της κυβέρνησης με χτύπημα στην πολυφωνία και τη δημοκρατία και από την άλλη μεριά είναι η κυβέρνηση με τη προπαγάνδα της περί «μεταρρύθμισης που θα χτυπήσει τη διαπλοκή», «θα βάλει τάξη στο τηλεοπτικό τοπίο» και θα «γεμίσει τα δημόσια ταμεία». Στην πραγματικότητα δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά.


Μόνο τα ονόματα αυτών που πήραν τις τηλεοπτικές άδειες αρκούν για να καταλάβει ο κάθε εργαζόμενος σε τι χέρια δίνει η κυβέρνηση τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια και τι εννοεί με το «χτύπημα στη διαπλοκή». Φυσικά, και αυτοί που δεν πήραν άδεια δεν διαφέρουν στο παραμικρό.


Στη δημοπρασία ήταν «διάσημοι εκατομμυριούχοι», γνωστοί για τα αλισβερίσια τους με τη δικαιοσύνη, με μπίζνες στα ΜΜΕ, στο ποδόσφαιρο, στα καράβια, στα δημόσια έργα. Όλα τα καλά παιδιά του τόπου: Κυριακού, Μαρινάκης, Σαββίδης, Κοντομηνάς, Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης, Καλογρίτσας.

Όλος αυτός ο συρφετός διαθέτει άφθονο θράσος για να μπορεί να μιλάει για πολυφωνία και δημοκρατία. Από την εμφάνιση των ιδιωτικών καναλιών το 1989 δεν υπήρξε ποτέ ούτε πολυφωνία, ούτε πλουραλισμός αλλά η πιστή μεταφορά σε κάθε σπίτι, από συγκεκριμένους δημοσιογράφους - παπαγαλάκια, της "γραμμής" των αφεντικών τους. Στα Δελτία Ειδήσεων λοιδορούσαν τους εργατικούς αγώνες «με τεμπέληδες συνδικαλιστές που θέλανε να διατηρήσουν τα προνόμια τους καταστρέφοντας με τις απεργίες την οικονομία και τον τουρισμό», οργάνωναν ρατσιστικές εκστρατείες από τους «Αλβανούς κλέφτες που βγήκαν από τις φυλακές που άνοιξε ο Μπερίσα» τη δεκαετία του '90 μέχρι τους «τρομοκράτες του ISIS που κρύβονται πίσω από τους πρόσφυγες» σήμερα, με τα ξεπλύματα των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, ύμνησαν τα μνημόνια και την φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πριν ένα χρόνο απογειώθηκε η «πολυφωνική» προπαγάνδα υπέρ του ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα ουρλιάζοντας ότι «όλες οι κοινωνικές ομάδες στηρίζουν το ΝΑΙ». Δίπλα σ' αυτή τη προπαγάνδα είχαμε και τα ριάλιτι τηλεσκουπίδια τύπου Μπιγκ Μπράδερ, τα «πρωινάδικα» και τα «μεσημεριανάδικα». Και όλα αυτά χωρίς να έχουν πληρώσει ποτέ για άδειες λειτουργίας, λαμβάνοντας απλόχερα θαλασσοδάνεια από τις τράπεζες, χρωστώντας στα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζόμενων και στο κράτος και βέβαια επιβάλλοντας συνθήκες "εργασιακής γαλέρας" με μισθούς πείνας, τρομοκρατία και απολύσεις στους εργαζόμενους τους. 


Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με όλη αυτή τη διαδικασία, και με αντίτιμο 246 εκατομμύρια ευρώ, νομιμοποιεί την ιδιωτικοποίηση της τηλεόρασης, που ξεκίνησε το 1989 με τις κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα (και την ένοχη συναίνεση του ενιαίου τότε Συνασπισμού), και τον οχετό της. Είναι μία ακόμη πρόκληση του Τσίπρα να ισχυρίζεται πως θα διαθέσει αυτό το ποσό στους φτωχούς, την ίδια μέρα που περικόπτονται οι επικουρικές συντάξεις κατά 3 δισ. την επόμενη τετραετία, κι ενώ πολλά δισ. κάθε χρόνο πάνε στην εξυπηρέτηση του χιλιοπληρωμένου τοκογλυφικού χρέους και στην ανακεφαλαίωση των τραπεζών που δάνειζαν αφειδώς τους καναλάρχες.


Ενώ οι μεγιστάνες - καναλάρχες μετρούν τα οφέλη τους από τη διαδικασία, ο κίνδυνος για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ μεγαλώνει. Καταρχήν, στα κανάλια των «νικητών» οι απολύσεις και οι μισθοί πείνας είχαν ήδη γίνει γενικευθεί, ενώ οι εργαζόμενοι στους «χαμένους» απειλούνται με χιλιάδες απολύσεις και απληρωσιά.


Αυτό που λείπει από το «τηλεοπτικό τοπίο» δεν είναι οι άδειες, που απλά τακτοποιούν την κατάληψη των δημόσιων συχνοτήτων από τους καπιταλιστές, αλλά η εργατική – λαϊκή φωνή, ο εργατικός έλεγχος. Ο κλάδος των ΜΜΕ έχει παραδείγματα που όταν πήραν στα χέρια τους οι εργαζόμενοι τα κανάλια, αγωνιζόμενοι ενάντια σε κλεισίματα κι απολύσεις (ΕΡΤ, ΑΛΤΕΡ), έγιναν η φωνή της πλειοψηφίας ανοίγοντας τα μικρόφωνα στους πολλούς, στους εργάτες, στα συνδικάτα, στη νεολαία, στα κινήματα, στους μετανάστες. Σε αυτό το δρόμο πρέπει να βαδίσουν οι εργαζόμενοι.

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *