Τα κλειστά σύνορα σκοτώνουν ανθρώπους από την Γευγελή μέχρι την Λαμπεντούζα.
ToPeriodiko admin team
Οι τρεις πρόσφυγες που πνίγηκαν χθες στα νερά του ορμητικού χειμάρρου στο χωριό Μόνι, έξω από την Γευγελή, στην απελπισμένη, και απέλπιδα όπως προέκυψε, προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα προς την ΠΓΔΜ. Τα γυναικόπαιδα που μετά τον βούρκο της Ειδομένης προσπαθούν να διασχίσουν τα άγρια, παγωμένα νερά των ποταμιών. Ο εξαναγκασμός τους, από τον κρατικό, κατασταλτικό μηχανισμό των Σκοπίων, να επιστρέψουν στον λασπωμένο καταυλισμό της ελληνικής πλευράς των συνόρων, είναι πολυεπίπεδα και κατά συρροή εγκλήματα.
Είναι εγκλήματα με θύτες την Ευρωπαϊκή Ένωση
στο σύνολό της, συνεπώς και την ελληνική κυβέρνηση που συνυπογράφει τις
απάνθρωπες, αντιπροσφυγικές – αντιμεταναστευτικές αποφάσεις και
διατηρεί το τείχος του αίσχους στον Έβρο. Εξίσου θύτης και το τουρκικό καθεστώς
που χρησιμοποιεί, όπως και η ΕΕ, τον πόνο και την απελπισία σαν
διαπραγματευτικό «χαρτί» και μέσο επίτευξης γεωπολιτικών στόχων. Είναι ο
καπιταλισμός που ματοκυλά, κάτω από διάφορες «μάσκες» και ιδιότητες, την Συρία και συνολικά την Μέση Ανατολή.
Το χθεσινό ρίσκο εκατοντάδων ανθρώπων να διαβούν τους χειμάρρους ήταν η εύλογη συνέπεια των κλειστών συνόρων, των αποκλεισμένων ψυχών, των «στρατοπέδων» αντί των ανοιχτών χώρων φιλοξενίας, των πυρπολημένων κτηρίων από την Γερμανία μέχρι τα Γιαννιτσά, του ρατσισμού και του φασισμού.
Σήμαινε, όμως, και κάτι παραπάνω από αυτό. Ήταν η «υπενθύμιση» ότι οι άνθρωποι δεν υπομένουν για πάντα την καταπίεση. Ότι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, αποφασισμένοι να γκρεμίσουν σύνορα και φράχτες. Ακόμα και αν τους υποσχέθηκαν ότι θα βρουν «τρύπες» να περάσουν, ήταν η απόφασή τους να μην υπομείνουν άλλο τον εμπαιγμό, αυτό που τους κίνησε για άλλη μια απόπειρα εφόδου προς τον προορισμό τους. Το ήξεραν ότι δεν θα περάσουν με ευκολία. Ό,τι και να τους υπόσχονταν, το γνώριζαν ότι θα καταδιωχθούν, θα κρυώσουν, θα διακινδυνεύσουν άλλη μία φορά τη ζωή τους για να φτάσουν σε έναν προορισμό. Ό,τι και να λέμε εμείς για τον προορισμό αυτό, είναι η δική τους ανάγκη που τους κινεί και όχι οι δικές μας αναλύσεις. Τους ανθρώπους αυτούς οφείλουμε να τους δούμε ως υποκείμενα που ορίζουν τη ζωή τους, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες που μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Δεν είναι απλά ένας περιφερόμενος θίασος, άβουλοι άνθρωποι που περιμένουν απλά κάποιοι άλλοι να ορίσουν τη μοίρα τους. Ζητούν προστασία, προσφεύγουν σε κράτη για να βοηθηθούν, αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι τους επιβάλλεται.
Η απελπισία είναι δυνατότερη από τους φράχτες και τα σκυλιά που ξαμολιούνται πάνω στους πρόσφυγες και τους μετανάστες από την αστυνομία και τον στρατό στα σύνορα. Είναι δυνατότερη από το κρύο και τα δακρυγόνα. Σε κάνει να υπομένεις τις βρεγμένες σκηνές, αλλά και να βρίσκεις το θάρρος να τις αψηφάς και να συνεχίζεις.
Το χθεσινό πέρασμα των προσφύγων ήταν ένας ακόμη «συναγερμός» για την, κάτι παραπάνω από επείγουσα, ανάγκη να δυναμώσει το κύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, να μεγαλώσει η κινηματική και πολιτική πίεση για άνοιγμα των συνόρων, για ανθρώπινους χώρους φιλοξενίας, για τσάκισμα του φασισμού και του ρατσισμού.
Το χθεσινό ρίσκο εκατοντάδων ανθρώπων να διαβούν τους χειμάρρους ήταν η εύλογη συνέπεια των κλειστών συνόρων, των αποκλεισμένων ψυχών, των «στρατοπέδων» αντί των ανοιχτών χώρων φιλοξενίας, των πυρπολημένων κτηρίων από την Γερμανία μέχρι τα Γιαννιτσά, του ρατσισμού και του φασισμού.
Σήμαινε, όμως, και κάτι παραπάνω από αυτό. Ήταν η «υπενθύμιση» ότι οι άνθρωποι δεν υπομένουν για πάντα την καταπίεση. Ότι παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, αποφασισμένοι να γκρεμίσουν σύνορα και φράχτες. Ακόμα και αν τους υποσχέθηκαν ότι θα βρουν «τρύπες» να περάσουν, ήταν η απόφασή τους να μην υπομείνουν άλλο τον εμπαιγμό, αυτό που τους κίνησε για άλλη μια απόπειρα εφόδου προς τον προορισμό τους. Το ήξεραν ότι δεν θα περάσουν με ευκολία. Ό,τι και να τους υπόσχονταν, το γνώριζαν ότι θα καταδιωχθούν, θα κρυώσουν, θα διακινδυνεύσουν άλλη μία φορά τη ζωή τους για να φτάσουν σε έναν προορισμό. Ό,τι και να λέμε εμείς για τον προορισμό αυτό, είναι η δική τους ανάγκη που τους κινεί και όχι οι δικές μας αναλύσεις. Τους ανθρώπους αυτούς οφείλουμε να τους δούμε ως υποκείμενα που ορίζουν τη ζωή τους, μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες που μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Δεν είναι απλά ένας περιφερόμενος θίασος, άβουλοι άνθρωποι που περιμένουν απλά κάποιοι άλλοι να ορίσουν τη μοίρα τους. Ζητούν προστασία, προσφεύγουν σε κράτη για να βοηθηθούν, αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι τους επιβάλλεται.
Η απελπισία είναι δυνατότερη από τους φράχτες και τα σκυλιά που ξαμολιούνται πάνω στους πρόσφυγες και τους μετανάστες από την αστυνομία και τον στρατό στα σύνορα. Είναι δυνατότερη από το κρύο και τα δακρυγόνα. Σε κάνει να υπομένεις τις βρεγμένες σκηνές, αλλά και να βρίσκεις το θάρρος να τις αψηφάς και να συνεχίζεις.
Το χθεσινό πέρασμα των προσφύγων ήταν ένας ακόμη «συναγερμός» για την, κάτι παραπάνω από επείγουσα, ανάγκη να δυναμώσει το κύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, να μεγαλώσει η κινηματική και πολιτική πίεση για άνοιγμα των συνόρων, για ανθρώπινους χώρους φιλοξενίας, για τσάκισμα του φασισμού και του ρατσισμού.
Υπάρχουν αρκετά ερωτήματα να απαντηθούν γενικά και ειδικά, όπως το ποιος άρχισε να μιλάει για ασφαλή περάσματα και τρύπες στους φράχτες. Ωστόσο, ο
μόνος τρόπος για περιφρουρηθούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες από την
κρατική καταστολή, την εκμετάλλευση ή ακόμη και την προβοκάτσια, είναι
ένα δυνατό αντιπολεμικό κίνημα, συνδεδεμένο με ένα ακόμα δυνατότερο
κίνημα αλληλεγγύης και πίεσης για ανοιχτά σύνορα. Είναι ο μόνος τρόπος για να μην θρηνήσουμε άλλα αδέρφια μας πνιγμένα στο Αιγαίο, την Λαμπεντούζα, τους χειμάρρους της Γευγελής…
