27 Απριλίου 2015

Περί χρέους. Ψεύτικες αλήθειες ή αληθινά ψέματα;

Παναγιώτης Μαυροειδής, πηγή ΠαΝΤΙΕΡα
Η ωμή αλήθεια του χρέους
* 8 Μαΐου – Η Ελλάδα πρέπει να μετακυλήσει πάνω από 1,4 δισ. ευρώ σε έντοκα γραμμάτια
* 12 Μαΐου – Η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει στο ΔΝΤ περίπου 763 εκατ. Ευρώ
* 15 Μαΐου – Η Ελλάδα πρέπει να μετακυλήσει πάνω από 1,4 δισ ευρώ σε έντοκα γραμμάτια
* 23 δις είναι το σύνολο των υποχρεώσεων μέχρι τέλους Αυγούστου
Το ψεύδος της διαγραφής
Η κυβέρνηση πληρώνει κανονικά αρπάζοντας και τα διαθέσιμα των φορέων, την ίδια ώρα που ψάχνει να βρει αν το χρέος είναι …νόμιμο με την »επιτροπή αλήθειας»!
Με τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει ρητά δεσμευτεί ότι θα πληρώνει το χρέος ‘’πλήρως και εγκαίρως’’, ο δε Υπουργός Οικονομικών δήλωσε -από τις ΗΠΑ!- ότι η Ελλάδα ‘’θα πληρώνει το χρέος στο διηνεκές’’.
Το αντικειμενικό γεγονός
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαχειρίζεται τεχνηέντως την πολιτική επιλογή να ….διαγράψει τα περί διαγραφής χρέους και στάσης πληρωμών, επικαλούμενος την έλλειψη λογιστικού ελέγχου που θα αποφανθεί περί νομιμότητας ή παρανομίας του χρέους.
Οριακά, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί κατά περίπτωση και κατά το δοκούν το λογιστικό έλεγχο για να διαπραγματευτεί κάτι από το πρώτο. Αλλά σε ποιά διαπραγμάτευση; Μα αυτή που υπακούει σε ένα πρωτότυπο κανόνα: »Πρώτα δήλωση παράδοσης και μετά διαπραγμάτευση»!
Άλλο η κυβέρνηση, άλλο η Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος;
Βεβαίως όχι! Στο βαθμό, που όλα τούτα συνιστούν όψεις μιας συγκεκριμένης πολιτικής στρατηγικής »συμβιώνουμε με χρέος, ευρωζώνη και ΕΕ και ότι μείνει για μισθούς, δουλειές και δημόσια κοινωνικά αγαθά», όχι απλά η κυβέρνηση, αλλά και το ευρύτερο πολιτικό αστικό σύστημα και το βαθύ κράτος, πέφτουν πάνω στη στήριξη της Επιτροπής. Διαβάστε ποιοι δήλωσαν παρόντες στη διαδικασία συγκρότησης:
Ήταν όλοι εκεί…
Δίνουμε το λόγο στη Ζωή Κωσνταντοπούλου:
»Στη διαδικασία, λοιπόν, αυτή υπήρξε εκπροσώπηση της πολιτείας στο ανώτατο επίπεδο. Υπήρξε παρουσία και εκπροσώπηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος απηύθυνε χαιρετισμό. Υπήρξε παρουσία του Πρωθυπουργού, ο οποίος παρέστη κατά την έναρξη καταγράφοντας και αυτός τη στήριξή του στο έργο της Επιτροπής. Υπήρξε παρουσία πολλών θεσμικών παραγόντων. Αναφέρω ενδεικτικά τις Προέδρους δύο Δικαστικών Ενώσεων, την Πρόεδρο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, κυρία Θάνου-Χριστοφίλου, την Πρόεδρο της Ένωσης των Λειτουργών του Ελεγκτικού Συνεδρίου, κυρία Ανδρονίκη Θεοτοκάτου, τον Πρόεδρο της Αρχής για τον Έλεγχο των Δημοσίων Συμβάσεων, κ. Δημήτριο Ράικο, τον Πρόεδρο της Αρχής για το Ξέπλυμα, Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γιώργο Παντελή, τον Υποδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Καθηγητή Γιάννη Μουρμούρα. Ενδεχομένως να λησμονώ και κάποιους». … και ειδικά η κυβέρνηση
Ξανά η Πρόεδρος της Βουλής: »Είχαμε τον Υπουργό Επικρατείας για την καταπολέμηση της διαφθοράς, τον κ. Παναγιώτη Νικολούδη, ο οποίος επίσης δεσμεύτηκε σε σχέση με το κομμάτι εκείνο που αφορά τη διαφθορά και συνέτεινε στη διόγκωση του χρέους. Είχαμε τον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Νίκο Παρασκευόπουλο, που αναφέρθηκε στα ζητήματα των δικογραφιών οικονομικής εγκληματικότητας κατά του Δημοσίου -που επίσης επιβάρυναν το χρέος-, αλλά και σε ένα ειδικό ζήτημα, εκείνο της λειτουργίας του ΤΑΙΠΕΔ και της επιβάρυνσης που προκλήθηκε από τη δράση του. Είχαμε επίσης τον Αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών κ. Νίκο Χουντή, ο οποίος έχει το χαρτοφυλάκιο των σχέσεων των ευρωπαϊκών θεμάτων και ο οποίος ανέδειξε τη σημασία της ευθύνης που υπάρχει στα ευρωπαϊκά όργανα και στα θεσμικά όργανα των διεθνών οργανισμών για τη διαχείριση του ζητήματος της αποπληρωμής του χρέους. Είχαμε τον Υπουργό Οικονομικών κ. Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος, αντίθετα με τα ρεπορτάζ που είδα να προβάλλονται, το πρώτο πράγμα που είπε με τον πιο απερίφραστο τρόπο ήταν ότι θέτει στη διάθεση της Επιτροπής όλες τις υπηρεσίες του Υπουργείου. Είχαμε, επίσης, τον Αναπληρωτή Υπουργό Πολιτισμού κ. Νίκο Ξυδάκη, τον Αναπληρωτή Υπουργό Οικονομίας, Υποδομών, Ναυτιλίας και Τουρισμού για τον τομέα των υποδομών κ. Χρήστο Σπίρτζη. Είχαμε τον Αναπληρωτή Υπουργό Οικονομικών κ. Δημήτρη Μάρδα, που έχει το χαρτοφυλάκιο και του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και του ΟΔΔΗΧ, τα οποία έθεσε επίσης στη διάθεση της Επιτροπής. Αυτό έχει τεράστια σημασία, γιατί η εμπειρία από τις επιτροπές λογιστικού ελέγχου και αλήθειας ήταν η μη συνεργασία των αρμοδίων φορέων. Είχαμε τον Υφυπουργό Επικρατείας για το συντονισμό του κυβερνητικού έργου, τον κ. Τέρενς Κουίκ,
την Αναπληρώτρια Υπουργό Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ. Θεανώ Φωτίου,
την Αναπληρώτρια Υπουργό Εργασίας για την καταπολέμηση της ανεργίας κ. Ράνια Αντωνοπούλου,
τον Υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Παναγιώτη Σγουρίδη,
τον Αναπληρωτή Υπουργό Περιβάλλοντος στο Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, τον κ. Γιάννη Τσιρώνη».
 »Σύμπλευση και σύμπνοια» 
Πιο σαφής δε θα μπορούσε να είναι η Ζωή Κωσνταντοπούλου:
»Νομίζω ότι με την παρουσία των τριών πολιτειακών παραγόντων που εκπροσωπούν τη θεσμική πολιτειακή εξουσία -δηλαδή του πρώτου πολιτειακού παράγοντος, του Προέδρου της Δημοκρατίας, του δεύτερου πολιτειακού παράγοντος, του Πρωθυπουργού της χώρας και του τρίτου πολιτειακού παράγοντος, της Προέδρου της Βουλής- θα έπρεπε να είναι κατάδηλο ότι εδώ υπάρχει μια σύμπλευση και σύμπνοια στην υπηρέτηση αυτού του σκοπού, που είναι σύστοιχος και σύμφυτος με το δημόσιο συμφέρον».
Κατά τα άλλα, πράγματι, στο βαθμό που πρέπει να γίνει συγκεκριμένη πολιτική διαχείριση της ακάλυπτης πολιτικής πλάτης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και να αξιοποηθεί κατά περίπτωση στην »διαπραγμάτευση» (πάντα θα υπάρχει η …ηθική  διάσταση του ζητήματος του χρέους, όπως και με τις Γερμανικές αποζημιώσεις), η κυβέρνηση θα κρατά τις ασφαλείς αποστάσεις από την Επιτροπή. Θα στηρίζεται και θα αδειάζει στην ψύχρα ανάλογα με την περίσταση. Αν μάλιστα βρίσκει  και τα κάνει, ακόμη καλύτερα για αυτήν.
Αυτή είναι η γυμνή, ολόγυμνη αλήθεια. Από εκεί και πέρα πρέπει να αρχίζουν οι κρίσεις και η στάση του καθενός.
Ποιός είναι ο στόχος της Επιτροπής;
Διαβάζουμε:
«Αντικείμενο της Επιτροπής αποτελεί η αναζήτηση, η συλλογή και επεξεργασία, με οργανωμένο και επιστημονικό τρόπο, όλων των στοιχείων που συνδέονται με τη δημιουργία και τη διόγκωση του δημοσίου χρέους, με σκοπό τον προσδιορισμό του τμήματος ή του ποσοστού του χρέους για το οποίο θεμελιώνονται επιχειρήματα χαρακτηρισμού του ως επονείδιστου ή παράνομου ή απεχθούς ή αθέμιτου, τόσο στη μνημονιακή περίοδο, ήτοι από τον Μάιο του έτους 2010 έως τον Ιανουάριο του 2015, όσο και στα προηγούμενα έτη. Επίσης, η έγκυρη ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών -ζητούμενο ακόμα δυστυχώς- η τεκμηρίωση δημόσιων τοποθετήσεων, η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, της διεθνούς κοινότητας, της διεθνούς κοινής γνώμης και η συγκρότηση επιχειρημάτων και αιτημάτων σχετικά με τη διαγραφή του» (ανάρτηση στην Κοινοβουλευτική Διαφάνεια)
Με το 78% του χρέους να αποτελεί επίσημο χρέος σε ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ, σε εφαρμογή συγκεκριμένου Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής και σε μια πραγματικότητα που λέει ότι σε διάστημα μερικών δεκαετιών έχει πληρωθεί τοκογλυφικά ποσό τριπλάσιο του σημερινού ύψους του χρέους, η κυβέρνηση μας διαβεβαιώνει ότι θα ερευνήσει να δεί ποιο χρέος είναι νόμιμο και ποιο παράνομο! Το αν είναι άδικο, ληστρικό και εκμεταλλευτικό είναι άλλο ζήτημα ως φαίνεται…
Και πως θα κριθεί η νομιμότητα  ή παρανομία του χρέους;
Ας δώσουμε το λόγο στους πρωταγωνιστές:
ERIC TOUSSAINT:
»Με ρωτήσατε τι είναι ένα νόμιμο χρέος. Ένα νόμιμο χρέος είναι ένα χρέος που έχει συναφθεί για το δημόσιο συμφέρον, είναι απλό το πράγμα, είναι ένα χρέος το οποίο έχει συναφθεί για το νόμιμο χρέος. Επίσης, είναι νόμιμο όταν τηρεί κανείς το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους.Ένα παράνομο χρέος, ένα χρέος απεχθές, ειδεχθές, είναι ακριβώς το αντίθετο από ένα νόμιμο χρέος.»
Λες και το Σύνταγμα και οι νόμοι είναι αδέκαστοι θεοί, υπεράνω των πολιτικών αποφάσεων και των ταξικών πολιτικών που εφαρμόζονται. Λες και η τελευταία χούντα ή η πιο επιθετική σε ένα στρατιωτικό πόλεμο κυβέρνηση, δε φροντίζει στοιχειωδώς να νομοθετήσει πρώτα το πλαίσιο που θα κινηθεί, να ορίσει το πλαίσιο δικαίου στο οποίο θα ασκήσει την κοινωνικά άδικη πολιτική της. Σε αυτό το περίγραμμα, μόνο οριακά και στις απότομες στροφές προκύπτουν »παρανομίες» και ασυνέχειες.
ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ:
»Να πούμε για το παράνομο, γιατί από εκεί βγαίνει το πως είναι το νόμιμο. Το παράνομο είναι ένα χρέος που πήρα και το διέθεσα χωρίς να έχω τη σύμφωνη γνώμη των πολιτών. Δεν ρώτησα και δεν έμαθε ποτέ ο πολίτης αν εξυπηρέτησε το σκοπό για τον οποίο πήρε αυτό το δάνειο και το οποίο τώρα καλείται να το πληρώσει. Αυτό είναι το παράνομο. Άρα, το νόμιμο είναι το ακριβώς απέναντι, δηλαδή για να πάρεις ένα δάνειο νόμιμο, θα πρέπει να έχεις πάρει τη σύμφωνη γνώμη των πολιτών, θα πρέπει ο πολίτης να γνωρίζει που έχει διατεθεί αυτό και αν εξυπηρέτησε τους σκοπούς για το οποίο αυτό το δάνειο έχει παρθεί».
Σαφέστατη ασάφεια! Και βολική για κάθε πολιτικό σύστημα.
Διότι, η τυπική και εύκολη απάντηση (που τα ξεπλένει όλα τελικά) είναι ότι έχουμε αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό δημοκρατικό σύστημα, με τις κυβερνήσεις να εκλέγονται και η πολιτική τους να νομιμοποιείται -πάντα έμμεσα- από το λαό.
Μη μας πεί κανείς ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ρωτήσει τον κάθε ξεχωριστό πολίτη για το αν θα πληρώσει τις δόσεις του ΔΝΤ, διότι αυτό δεν το βλέπουμε…
Μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα ανάθεσης, υποκλοπής της λαϊκής θέλησης  και τελικά ένα σύστημα κατά περιοριστική (ολιγαρχική και χειραγωγημένη) εξαίρεση δημοκρατικό, αναζητούμε την  …κατ” εξαίρεση ειδική παρανομία και παράλειψή του. »Πάρε το αυγό και κούρευτο»…
Και αν το χρέος, έστω με μαγικά, βγεί »άδικο» κατά τον άδικο νόμο των αδίκων;
Θα μας πείραζε; ρωτούν με  επίδειξης σοφίας πολλοί…
Ακόμη και τούτη την μαγική υποπερίπτωση, η Επιτροπή την υπονομεύει προκαταβολικά, για να μην κατηγορηθεί ίσως ότι θα αποτελέσει …μορφή δυαδικής εξουσίας κατά φαντασίωση αριστερών, έναντι μιας »διστακτικής» κυβέρνησης.
Παραθέτουμε, την απάντηση του ERIC TOUSSAINT σε ερώτημα που τέθηκε  στην συνέντευξη:
»Η αποστολή η οποία μας ανατέθηκε είναι να εντοπίσουμε το τμήμα του χρέους που είναι απεχθές, επαχθές, επονείδιστο και μη βιώσιμο. Η αποστολή που μας έχει ανατεθεί δεν είναι να εκφράσουμε συστάσεις στις αρχές της χώρας για την ακολουθητέα στρατηγική».
Μετάφραση: Θα ετοιμάσουμε κάποια επιχειρήματα, δε θα θέσουμε θέμα διαγραφής, αλλά αν θέλει η κυβέρνηση να θέσει, όποτε και αν, να έχει να πατήσει. Καρμπόν η μεθοδολογία ΟΛΩΝ των ελληνικών κυβερνήσεων για τα πορίσματα και τις αποφάσεις περί κατοχικού δανείου της Ελλάδας προς την Γερμανία…
Διαπραγμάτευση με τους δανειστές και την ευρωζώνη;
Ούτε και αυτός  ο στόχος δεν υπηρετείται με μια στοιχειώδη επάρκεια. Τόσο η Πρόεδρος της Βουλής, όσο και ο ERIC TOUSSAINT, εξ αρχής τονίζουν τη συμβατότητα της Επιτροπής με την εξουσία και το πλαίσιο του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου:
Η Πρόεδρος της Βουλής, διευκρινίζει ότι η Επιτροπή συγκροτείται: »…προκειμένου να ασχοληθεί με τη διερεύνηση των γενεσιουργών αιτιών και των αιτίων δημιουργίας και διόγκωσης του δημοσίου χρέους, να πραγματοποιήσει λογιστικό έλεγχο του χρέους και να ερευνήσει ποιο κομμάτι του χρέους είναι παράνομο, μη νόμιμο, απεχθές και επονείδιστο, προκειμένου να συγκροτήσει με συστηματικό τρόπο τα επιχειρήματα απονομιμοποίησης και διαγραφής του, σε συνεργασία με το Ευρωκοινοβούλιο και τα Κοινοβούλια των λοιπών χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς, σε συνεργασία, επίσης, και ενεργό αλληλεπίδραση με την κοινωνία…»
Άρα λοιπόν, τίποτα περισσότερο από αυτό που διατείνεται ότι θα κάνει η κυβέρνηση η ΣΥΡΙΖΑ: πίστη ότι θα πείσει με επιχειρήματα τους εταίρους στην Ευρώπη, ώστε να βρεθεί »ευρωπαϊκή» λύση για το ζήτημα του χρέους, χωρίς να ξεχνάμε τους »διεθνείς οργανισμούς», δηλαδή το ΔΝΤ. Και στην ούγια υπάρχει και η »κοινωνία»…
Πιο σαφές δε γίνεται…
Κατά τον ERIC TOUSSAINT, δεν γίνεται τίποτα περισσότερο παρά εφαρμογή σχετικών Κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και έχει δίκιο σε αυτό το σημείο.
»Ο Κανονισμός του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου 2013, που είναι ο Κανονισμός 472, στο άρθρο 7 παράγραφος 9 προβλέπει το εξής: «Ένα κράτος που έχει ένα πρόγραμμα προσαρμογής και εξυγίανσης θα πρέπει να κάνει έναν πλήρη έλεγχο του χρέους, για να κατανοήσει γιατί το χρέος έφτασε σε μη βιώσιμο επίπεδο και για να ανιχνεύσει ενδεχόμενες παρατυπίες.».
Βεβαίως, τα σχετικά πορίσματα τέτοιων ελέγχων χρησιμοποιούνται ακριβώς για να επιβάλλονται νέα μνημόνια, αλλά και αυτό, ώς φαίνεται, είναι άλλη συζήτηση.
Για ποια Επιτροπή Αλήθειας μιλάμε λοιπόν;
Πρόκειται για μια ψεύτικη αλήθεια ή για ένα αληθινό ψέμα;
Αν δεχτείς το ερώτημα, γελοιοποιείσαι με την όποια απάντηση.
Η σημασία βρίσκεται αλλού:
Ο  αγώνας για στάση πληρωμών εδώ και τώρα και συνακόλουθα η πολιτική καταδίκη της αθέτησης του στόχου της διαγραφής του χρέους από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους φτωχούς, τα διαλυμένα νοσοκομεία και τα απαξιωμένα σχολεία. Μπορεί και πρέπει να ασκήσει την αναγκαία μαχητική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Μόνο εδώ θα μπορούσε να ενταχθεί μια δουλειά τεκμηρίωσης, ελέγχου και αποκάλυψης από μια ανεξάρτητη από το κράτος και την ΕΕ επιτροπή διεκδίκησης της διαγραφής του χρέους.
Αντίθετα, η μικρο-πολιτική διαχείριση της αναδίπλωσης  και υποταγή στην ψοφοδεή »διαπραγμάτευση μετά την υποταγή», αφορά το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και τους περί αυτόν. Με σαφή όμως κίνδυνο πολιτικής αιχμαλωσίας της δράσης του λαϊκού κινήματος και της αριστεράς που επιμένει να ορίζεται από τα εργατικά συμφέροντα και ανάγκες.
Διαλέγει κανείς και παίρνει…
Το Νέο Αριστερό Ρεύμα για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, στη συλλογική διαδικασία του Πανελλαδικού Πολιτικού Σώματος, τοποθετήθηκε με σαφήνεια και πληρότητα:
»Η αντικαπιταλιστική Αριστερά ξεκαθαρίζει πως η αριστερή αντιπολίτευση δεν μπορεί παρά να γίνει εκτός ΣΥΡΙΖΑ, ενισχύει την πολιτική της ανεξαρτησία. Σε κάθε περίπτωση δεν συμμετέχει σε πολιτικές πρωτοβουλίες που εντάσσονται στον αστερισμό των πτερύγων του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με κρατική ή κοινοβουλευτική θεσμική μορφή. Δεν συμμετέχει στην κοινοβουλευτική ΕΛΕ». 
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ξεδιπλώνει από τη μεριά της τη δράση της για τη διαγραφή του χρέους, σε σύνδεση με την αγωνιστική διεκδίκηση των ζωτικών εργατικών και κοινωνικών αναγκών, διεκδικώντας ένα άλλο αντικαπιταλιστικό δρόμο έξω από την ευρωζώνη, την ΕΕ και τη φυλακή των νόμων της καπιταλιστικής λειτουργίας και αγοράς.
Έχουμε πολλή δουλειά και καθόλου χρόνο.

 

Ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» άφησε 1,3 εκ. νεκρούς


βατικιώτηςΛεωνίδας Βατικιώτης, πηγή εφημερίδα ΠΡΙΝ

Όταν τον Ιούνιο του 2009 αναλάμβανε καθήκοντα στο Αφγανιστάν ο αμερικάνος στρατηγός Στάνλεϋ Μακ Κρίσταλ κήρυξε κι έναν δεύτερο, παράλληλο πόλεμο, στον τομέα της ενημέρωσης αυτή τη φορά, λέγοντας: «Πιστεύω ότι η εντύπωση που δημιουργείται από τις απώλειες μεταξύ των αμάχων είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους εχθρούς που αντιμετωπίζουμε». Πολύ σύντομα αποδείχτηκε πως οι Αμερικάνοι με τους συμμάχους τους κέρδιζαν και αυτό τον πόλεμο που φυσικά δεν αφορούσε την μείωση των νεκρών μεταξύ των αμάχων, αλλά τις …εντυπώσεις που δημιουργούνται από τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των άμαχων νεκρών. Ή, τελικά τι πιστεύει ο κόσμος για τις περίφημες παράπλευρες απώλειες.
Η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση μεταξύ των Αμερικανών, όπως καταγράφτηκε σε δημοσκόπηση, ότι οι νεκροί Ιρακινοί κυμαίνονται γύρω στους 10.000, θα μπορούσε να σκορπίσει τα πιο πλατιά χαμόγελα μεταξύ των αμερικανών αξιωματούχων, καθώς φάνηκε ότι η υπεροπλία τους αποδεικνύεται σωτήρια και σε αυτό το πεδίο μάχης.
Ωστόσο μια έρευνα που δόθηκε στην δημοσιότητα μόλις πριν λίγες μέρες και συντάχθηκε από τρεις ενώσεις Φυσικών επιστημόνων έρχεται να αμφισβητήσει βαθιά την πλατιά εδραιωμένη άποψη για τις περίφημες χειρουργικές επιθέσεις και τα χτυπήματα ακριβείας, που υποτίθεται έχουν περιορίσει στο ελάχιστο τον αριθμό των θυμάτων μεταξύ των αμάχων. Δώδεκα χρόνια λοιπόν μετά την επίθεση στο Ιράκ, τα θύματα μεταξύ των Ιρακινών ανέρχονται στο 1 εκ. ή το 5% του πληθυσμού και για να υπάρχει μια δυνατότητα σύγκρισης να αναφέρουμε ότι οι νεκροί της Γερμανίας κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανήλθαν στο 10% του πληθυσμού. Οι νεκροί στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και την Λιβύη ανέρχονται επιπλέον σε 220.000, 80.000 και 50.000. Σύνολο 1.350.000 αθώοι άνθρωποι, που έχασαν την ζωή τους εξ αιτίας του πολέμου κατά της τρομοκρατίας ή της απόφασης των ΗΠΑ να πάρουν υπό τον έλεγχό τους την περιοχή που εκτείνεται από την Κεντρική Ασία και φθάνει στη Βόρεια Αφρική.
Σε αντίθεση με άλλες έρευνες, οι φυσικοί επιστήμονες που συνέταξαν την παρούσα έχουν συμπεριλάβει στα θύματα του πολέμου κι όσους έχασαν την ζωή τους λόγω της διάλυσης των υποδομών υγείας, των ασθενειών που προκαλεί η μόλυνση του νερού, όπως επίσης λόγω του εμφυλίου. Έτσι, απορρίπτουν τον αμερικάνικο θεμελιώδη ισχυρισμό βάσει του οποίου δεν υπολογίζονται στα θύματα οι απώλειες μεταξύ των πολιτών ή υπεύθυνοι για την έκρηξη της βίας θεωρούνται οι ίδιοι οι Ιρακινοί, λες και υπήρχε εμφύλιος και πριν την εισβολή του 2003.
Καλά κρυμμένος από την αμερικανική κοινή γνώμη παραμένει επίσης κι ο αριθμός των εισβολέων που έχουν χάσει τη ζωή τους όλα αυτά τα χρόνια κι ανέρχεται σε 4.804 στρατιώτες στο Ιράκ (όπου η καταμέτρηση σταμάτησε κι επίσημα τον Φεβρουάριο του 2012) και 3.485 στο Αφγανιστάν. Όσο κι αν απέχει σημαντικά των 58.000 Αμερικανών που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Βιετνάμ, οι απώλειες των Αμερικανών στο πλαίσιο του πολέμου που πυροδότησε η επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 σηματοδοτούν μια τομή σε σχέση με την στρατηγική τους απόφαση για αποχή από χερσαίες μάχες κι η οποία εξυπηρετήθηκε επί δύο δεκαετίες με τάγματα θανάτου και εισβολές δια αντιπροσώπων, όπως οι Κόντρας στη Νικαράγουα. Πλέον, το συνεχές άνοιγμα νέων μετώπων (με πιο πρόσφατο αυτό της Υεμένης) θα αυξάνουν κατακόρυφα το φόρο αίματος κυρίως μεταξύ των λαών και δευτερευόντως μεταξύ των επιτιθεμένων…

 

Πράξη νομοθετικού περιεχομένου και αριστερό μνημόνιο

Γράφει ο Αλέξανδρος Παπασπυρίδης, πηγή ΠαΝΤΙΕΡα
Σχετικά με την τελευταία πράξη νομοθετικού περιεχόμενου, παρατηρείται εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ή η συνειδητή παραπληροφόρηση ή χαζομάρες σαν του Στρατούλη που έκανε λόγο για πράξη πατριωτισμού.
1. Η ΠΝΠ όπως και ο 2469/97 στον οποίο παραπέμπει ΔΕΝ έχουν εγγύηση του κεφαλαίου, ΔΕΝ έχουν εγγυημένο τόκο.
Ας θυμηθούμε ότι η ίδια κίνηση έγινε με τα ίδια επιχειρήματα είχε γίνει επί Παπαδήμου ως το πρώτο βήμα για να πάμε στο PSI και να χαθούν δις. από τα ταμεία. Ο Βενιζέλος ακόμα υπερηφανεύεται ότι ήταν το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους στην σύγχρονη ιστορία…
2. Ακόμα και τώρα δεν έχει διαψευστεί το γεγονός ότι η ΕΕ διαρρέει ότι ήταν απαίτηση της η ΠΝΠ. Αν ισχύει, σημαίνει ότι τα λεφτά θα χαθούν μέσα στην μαύρη τρύπα του χρέους.
3. Χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση το επιχείρημα ότι έχουμε πόλεμο και για αυτό πάρθηκε αυτό το μέτρο. Τα δεδομένα όμως αυτά ήταν γνωστά, από πολύ πριν τις εκλογές. Οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν οδηγήσει σε ασφυκτική κατάσταση τη χώρα με τα PSI, τα μέτρα λιτότητας και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Τόσο η Ε.Ε. όσο και η ευρωζώνη λειτουργούν με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο (με συγκεκριμένους καταμερισμούς εργασίας, ισχύος και ταξικού προσανατολισμού). Συνεπώς υπεύθυνη για αυτό τον εγκλωβισμό είναι η ίδια η κυβέρνηση, με την εκλογική της αφήγηση περί Ευρώπης της αλληλεγγύης, με τις ιστορίες ότι θα υποχωρήσουν οι σύμμαχοι εντός Ε.Ε. επειδή γουστάρουμε και μόνο κλπ. Η πίστη ότι η δημιουργική ασάφεια θα λύσει τεράστια ταξικά και πολιτικά θέματα είναι καταστροφική, αν δεν είναι ύποπτη για από την υπερβολική της αισιοδοξία.
4. Το γεγονός ότι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κάνει την ίδια ακριβώς κίνηση με τις μνημονιακές κυβερνήσεις δε σημαίνει ότι επειδή ο πολιτικός φορέας είναι άλλος, τη μία φορά η κίνηση ήταν αντισυνταγματική και καταστροφική και σήμερα πατριωτική. και σωτήρια στο μεσοδιάστημα, μέχρι την υπογραφή του νέου μνημονίου. Η κυβέρνηση φυσικά υποστηρίζει ότι δε θα είναι μνημόνιο, αλλά ένας έντιμος συμβιβασμός. Φυσικά χωρίς φράγκο στα ταμεία του κράτους, να κάνει ανεξάρτητη πολιτική σε φιλολαϊκή κατεύθυνση (αν το επιθυμεί ακόμα), πως θα βρεθεί η εντιμότητα;
5. Το γεγονός ότι αντιδρούν οι δεξιοί και πασόκοι δήμαρχοι, οι ίδιοι που είχαν δεχτεί τα μέτρα αγόγγυστα με τις προηγούμενες κυβερνήσεις είναι λογικό αφού λειτουργούν με την ίδια λογική με το ΣΥΡΙΖΑ (ποιος το κάνει; αν είναι οι άλλοι, είναι κακό) Η αντίδραση τους ούτε τους αθωώνει (έχουν σχεδιάσει και εκτελέσει τις αντιλαϊκές πολιτικές) και ούτε φυσικά υπάρχει περίπτωση για μέτωπο μαζί τους, αλλά ανακοινώσεις σαν της Ανοιχτής Πόλης στην Αθήνα δίνουν πάτημα στο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΠΟΤΑΜΙ να κάνουν παιχνίδι.
6. Η τράπεζα της Ελλάδας δεν είναι τυπικά κρατική, το δημόσιο έχει 9% του μετοχικού κεφαλαίου. Ή είναι όσο δημόσια είναι και οι άλλες τράπεζες που ζουν και σώθηκαν με την εκτόξευση του δυσθεώρητου χρέους και την πληρωμή του από τους φτωχούς. Συνεπώς το επιχείρημα ότι τα λεφτά φεύγουν από τον ιδιωτικό τομέα και πάνε στον δημόσιο είναι έωλο. Ας θυμηθούν οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ότι η πιπίλα που έχουν για το Στουρνάρα όταν ρωτούνται γιατί δεν τον αλλάζουν, είναι ότι δεν μπορούν γιατί είναι ανεξάρτητος φορέας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και πλαίσιο λειτουργίας και ελέγχου από την ΕΚΤ.
Το ζήτημα με την καταστροφική ΠΝΠ δεν είναι μόνο τα προηγούμενα στοιχεία, αλλά ότι χάθηκε ένα όπλο σε ενδεχόμενη ρήξη με την Ε.Ε.
Τώρα το αριστερό μνημόνιο έρχεται με ταχύτητα και προφανώς η μόνη στάση πληρωμών σε κακό ενδεχόμενο στις διαπραγματεύσεις θα είναι η στάση πληρωμών μόνο στο εσωτερικό της χώρας.
Οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα παλέψουν για τη σωτηρία τους ή θα χάσουν 20 χρόνια από τη ζωή τους πληρώνοντας τα σπασμένα άλλων.

 

ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ ενωμένοι ενάντια στην Α.Ρ.Σ.Ι.

Γράφει Πάνος Παπανικολάου, μέλος ΔΣ ΕΙΝΑΠ και ΠΙΣ, εκπρόσωπος της Α.Ρ.Σ.Ι. πηγή, ΠαΝΤΙΕΡα
Στο στόχαστρο της “αριστερής” κοινοβουλευτικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ βρίσκονται αυτές τις μέρες οι αγωνιζόμενοι νοσοκομειακοί γιατροί, ιδιαίτερα οι ειδικευόμενοι, και οι ακηδεμόνευτες αγωνιστικές δυνάμεις που στηρίζουν τις κινητοποιήσεις τους – δηλαδή η Α.Ρ.Σ.Ι. και άλλα αγωνιστικά ρεύματα.
Η κοινοβουλευτική συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ με λυσσαλέο τρόπο αρνούνται το δικαίωμα των νοσοκομειακών γιατρών, ιδιαίτερα των ειδικευόμενων, να κάνουν συνελεύσεις στα νοσοκομεία τους και να παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις, και το κυριότερο να αποφασίζουν ΕΠΙΣΧΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ για την διεκδίκηση των δεδουλευμένων εφημεριών. Δηλαδή οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ επιδεικνύουν ΣΤΥΓΝΗ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ αρνούμενες στους νοσοκομειακούς γιατρούς, και ιδιαίτερα στους ειδικευόμενους, το στοιχειώδες δικαίωμα που προβλέπεται ακόμα και από την ίδια την εργατική νομοθεσία. Το δικαίωμα δηλαδή ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΗΜΕΡΕΥΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ “ΤΖΑΜΠΑ”, ακόμα κι αν είναι 4 μήνες απλήρωτος.
Η συντονισμένη και προσυνεννοημένη αυτή επίθεση ξεκίνησε στις 27/3. Οι συνδικαλιστικοί ηγέτες της ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) και “ΜΕΤΩΠΟΥ” (ΣΥΡΙΖΑ), αφού τα συμφώνησαν σε διαδικασία της ΟΕΝΓΕ, συντονισμένα και χρησιμοποιώντας τις ίδιες εκφράσεις copy paste, έκαναν πλάτες στον κ. Κουρουμπλή και επιτέθηκαν ενάντια στους αγωνιζόμενους νοσοκομειακούς γιατρούς και στην Α.Ρ.Σ.Ι. επειδή οι γιατροί είχαν ζητήσει το ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ και ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ : να προκαταβληθεί μέρος των δεδουλευμένων εφημεριών από τα ταμεία των νοσοκομείων πριν προλάβει ο κ. Κουρουμπλής ΝΑ ΑΡΠΑΞΕΙ τα λεφτά των ταμείων για να τα δώσει στο ΔΝΤ. Με το πολιτικό “σιγοντάρισμα” των γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, ο κ. Κουρουμπλής πέτυχε αυτό που ήθελε. Απαγόρευσε την προκαταβολή οφειλομένων εφημεριών από τα ταμεία των νοσοκομείων για να τα παραδώσει … “ολόκληρα” στους “δανειστές” αξιοποιώντας την πρόσφατη απαράδεκτη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της κυβέρνησης. (http://arsigr.blogspot.gr/2015/04/blog-post_21.html)
Προχθές η συντονισμένη αυτή επίθεση πέρασε σε … “ανώτερη” φάση.
1. Η συνδικαλιστική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με ένα … μνημειώδες ανώνυμο editorial στην ιστοσελίδα ygeianet αναφέρει τα ακόλουθα με αφορμή τις αντιδράσεις για την ΠΝΠ :
“ Κι ενώ στις διαπραγματεύσεις οι δανειστές σφίγγουν διαρκώς το βρόχο στη χώρα μας προκειμένου να επιτύχουν νέα περικοπή μισθών και συντάξεων, αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης και όλα τα μέτρα που περιελάμβανε το περίφημο email Χαρδούβελη, υπάρχουν ορισμένοι που βρήκαν πρόσφορο έδαφος ν΄ ασκήσουν ακραία αντιπολίτευση, όπως ο Σαμαροφύλακας Γιώργος Πατούλης, αλλά και ορισμένοι αριστεριστές, οι οποίοι ισχυρίζονται πως νιώθουν δικαιωμένοι απ΄ αυτές τις εξελίξεις, ξεχνώντας πως ο ελληνικός λαός που τους φιλοδώρησε στις πρόσφατες εκλογές με το θριαμβευτικό ποσοστό του 0,65%, στηρίζει με συντριπτικά ποσοστά την κυβέρνηση και τη διαπραγματευτική της τακτική. «
ygeianet1Με απλά λόγια, “υποκινητές” των αντιδράσεων των νοσοκομεικών γιατρών που αρνούνται να εφημερεύουν άλλο σε άθλιες συνθήκες 4 μήνες απλήρωτοι, και που βλέπουν την κυβέρνηση να ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΕΙ τόσο τα απλήρωτα δεδουλευμένα τους όσο και τα ταμειακά διαθέσιμα των νοσοκομείων για να τα στείλει “πεσκέσι” στο ΔΝΤ, είναι κάποιοι “κακοί αριστεριστές” που ο Ελληνικός λαός τους τιμώρησε εκλογικά, ενώ (ο λαός) στηρίζει πεισματικά την κυβέρνηση. Χαρακτηριστικό αυτού του νέου τύπου αυριανισμού είναι το ότι σε ολόκληρο το αισχρό αυτό κείμενο που κηρύττει τον κοινωνικό “αυτοματισμό” ενάντια στις κινητοποιήσεις των υγειονομικών ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΕΞΟΥΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΚΕ – απόδειξη για το συντονισμένο και προσυνεννοημένο της συκοφαντικής επίθεσης από τις γραφειοκρατικές κοινοβουλευτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ.
2. Η ηγεσία του ΠΑΜΕ Υγείας με ανακοίνωσή της την επόμενη μέρα (φωτο) επιβεβαιώνει αυτήν την προσυνεννόηση και τον συντονισμό. Χαρακτηριστικά, αφιερώνει στην συνδικαλιστική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ΜΟΝΟ ΜΙΑ (1) ΛΕΞΗ (μέσα σε μια πρόταση 29 συνολικά λέξεων που μιλά γενικά και αόριστα για ευθύνες “ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ” στην ΟΕΝΓΕ (προφανώς εννοεί ΔΗΚΝΙ – ΠΑΣΚ – ΣΥΡΙΖΑ), ενώ στην συνέχεια εξαπολύει ολόκληρο κείμενο – λίβελλο 190 λέξεων (!) ενάντια στην Α.Ρ.Σ.Ι. και ενάντια στους αγωνιζόμενους γιατρούς με ΚΑΘΑΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ.
pame_ygeias1Αρχικά … κατακεραυνώνει τις νοσοκομειακές συνελεύσεις ειδικευόμενων που αποφάσισαν παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο στις 24/4 για να θέσουν το θέμα των απλήρωτων εφημεριών και της κατάστασης των νοσοκομείων, και ζήτησαν την κάλυψή τους από την ΕΙΝΑΠ με στάση εργασίας. Μάλιστα, καλεί στην συγκέντρωση αυτή ΟΧΙ για να στριμωχτεί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου και της κυβέρνησης, αλλά … “για να χαλάσουν τα σχέδια της Α.Ρ.Σ.Ι.” (!!!), δηλαδή για να αρνηθεί το δικαίωμα στις νοσοκομειακές συνελεύσεις και στους συλλόγους ειδικευομένων να αποφασίζουν αγωνιστικές κινητοποιήσεις για τα δικαιώματα τους.
Στη συνέχεια επανέρχεται στο γνωστό θέμα του αιτήματος των αγωνιζόμενων γιατρών στα τέλη του προηγούμενου μήνα για προκαταβολή μέρους των δεδουλευμένων εφημεριών από τα ταμεία των νοσοκομείων (από τα οποία ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια πληρώνεται τόσο το επικουρικό προσωπικό όσο και μέρος των εφημεριών, οι λεγόμενες “πρόσθετες” εφημερίες). Η ηγεσία του ΠΑΜΕ αντί ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ για τις “πλάτες” που έκανε στον κ. Κουρουμπλή αγκαλίτσα με την συνδικαλιστική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ώστε αυτός να αρνηθεί το αίτημα για να παραδώσει ολόκληρο το ταμείο στο ΔΝΤ, επαναλαμβάνει τις ίδιες ΑΝΟΗΣΙΕΣ ενάντια στην Α.Ρ.Σ.Ι. που έλεγε και τότε, προσφέροντας “ιδεολογικές” δικαιολογίες στην κυβέρνηση.
Τέλος, είναι … “επική” και αποκαλυπτική η τελευταία παράγραφος του λιβελλογραφήματος. Η ηγεσία του ΠΑΜΕ αρχικά κάνει κριτική στην Α.Ρ.Σ.Ι. (!) για την απόφαση της συνέλευσης των γιατρών του νοσοκομείου Νίκαιας στις 7/4 να συστήσουν προσωρινή αναστολή της επίσχεσης (που διαρκούσε ήδη 16 μέρες) με διευκρίνηση στην απόφαση της συνέλευσης πως στηρίζεται το δικαίωμα όποιων συναδέλφων θέλουν να συνεχίσουν. Μιας επίσχεσης που η ηγεσία της ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ έκανε εξαρχής ό,τι μπορούσε για να την υπομονεύσει. Πεισματικά επέμενε ως το τέλος ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΣΧΕΣΗ, αφού επίμονα πρότεινε αυτό που ήθελαν η κυβέρνηση και κάποιοι διευθυντάδες: να εφημερεύουν δηλαδή καθημερινά ΟΛΟΙ οι ειδικευόμενοι και ειδικευμένοι που αναγράφονται στο επίσημο πρόγραμμα εφημερίας (!!). Στη συνέχεια, ολοκληρώνει το λιβελογράφημα με μια πρόταση ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΙΚΟΤΕΡΗ του Κουρουμπλή:
“Θα επανέλθουν (αυτοί οι σατανικοί “αριστεριστές” που έλεγε το ygeianet) με νέα πρόταση επίσχεσης, σε διασπαστική λογική, ειδικευόμενοι σε αντιπαράθεση με ειδικευμένους, και όλοι μαζί κόντρα στους ασθενείς, για να υπονομεύσουν άλλη μια φορά τις κινητοποιήσεις, δίνοντας λαβή σε προβοκάτσιες και την ανάπτυξη του κοινωνικού αυτοματισμού.”
Με απλά λόγια, η ηγεσία του ΠΑΜΕ πάλι αναπαράγει copy paste την επιχειρηματολογία κυβέρνησης – διοικητών – νομικών συμβούλων διοικήσεων – μεγαλοδιευθυντών – μεγαλοκαθηγητών ενάντια στις επισχέσεις, έτσι ώστε οι … “σκλάβοι” να σκύψουν το κεφάλι και να εφημερεύουν αιωνίως απλήρωτοι, η κυβέρνηση ουδόλως να ενοχλείται αφού το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η ανοιχτή γενική εφημερία για να λέει στον λαό “τα νοσοκομεία λειτουργούν”, και επίσης ουδόλως να ενοχλείται το μεγαλοκαθηγητικό – μεγαλοδιευθυντικό κατεστημένο που για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι η … διαθεσιμότητα όλων των εφημερευόντων για να “εξυπηρετούνται” οι “γνωστοί και οι φίλοι” των μεγαλοδιευθυντάδων. Η φράση αυτή, που ΑΠΕΙΛΕΙ τους αγωνιζόμενους γιατρούς, ιδιαίτερα τους ειδικευόμενους, πως δήθεν οι κινητοποιήσεις τους είναι αυτές που θέτουν σε κίνδυνο τους ασθενείς κι όχι η αντιλαϊκή πολιτική του μαύρου μετώπου κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ, θα μπορούσε κάλλιστα να φιλοξενείται είτε σε δελτίο τύπου του υπουργείου Υγείας ή σε νέο editorial του συριζαίϊκου ygeianet.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Από τις ηγεσίες του γραφειοκρατικού κοινοβουλευτικού “συνδικαλισμού” ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥΣ, οι μαχόμενοι νοσοκομειακοί γιατροί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως πρέπει τολμηρά και δυναμικά να πάρουν στα δικά τους χέρια την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους και την υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν υγείας. Με νοσοκομειακές συνελεύσεις, με τους συλλόγους ειδικευομένων και με τον συντονισμό από τα κάτω. Με ανυποχώρητο συντονισμένο αγώνα – επισχέσεις παντού ειδικευόμενων και ειδικών. Με εκστρατεία ενημέρωσης του λαού για τα προβλήματα των μαχόμενων υγειονομικών και τη ανάγκη παλλαϊκού μετώπου αγώνα για το δικαίωμα πλήρους καθολικής πρόσβασης σε υψηλής ποιότητας δωρεάν δημόσια περίθαλψη.

 

26 Απριλίου 2015

Bullying: Αν ξυπνήσουν μονομιάς, θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

bullying

του Γιώργου Νικολαΐδη, πηγή UNFOLLOW
 
Με αφορμή τον τραγικό θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη σύσσωμη η χώρα ανακάλυψε το bullying σπεύδοντας να το καταδικάσει και να εκφράσει τον αποτροπιασμό της για τέτοιες πρακτικές. Ωστόσο, μια γρήγορη ματιά στη νεοελληνική πραγματικότητα κάθε άλλο παρά συνηγορεί υπέρ της άποψης πως τέτοιες πρακτικές αποτελούν «μεμονωμένα κρούσματα» ή πως η πλειοψηφία καταδικάζει απερίφραστα ανάλογες συμπεριφορές. Τουναντίον, η σπουδή εκδήλωσης της κατηγορηματικής καταδίκης από τους πάντες τις μέρες αμέσως μετά το θάνατο του νεαρού Ρεθυμνιώτη (ακόμα και η Χρυσή Αυγή με ανακοίνωσή της καταδίκασε το bullying!), αλλά και η ταχεία ύφεση του κύματος των πρόθυμων αντιπάλων της βίας «απ’ όπου κι αν προέρχεται» δημιουργεί μάνι μάνι την υπόνοια πως όλη αυτή η πλημμυρίδα δηλώσεων ήταν σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον υποκριτική. Ίσως, λοιπόν, τώρα που υποχώρησε κάπως η πλημμυρίδα αυτή ξαφνικού ενδιαφέροντος για το ζήτημα, να μπορεί κανείς να συζητήσει για αυτό πιο ψύχραιμα και πιο συγκροτημένα.
Ο αγγλοσαξονικός όρος bullying έχει επικρατήσει να μεταφράζεται ως «εκφοβισμός», παρότι η αντιστοίχιση του νοήματος των δυο αυτών όρων είναι αμφισβητούμενη. Ίσως πιο ακριβής απόδοση του αρχικού αγγλικού όρου στα ελληνικά να ήταν οι μη λόγιες λέξεις «νταηλίκι» ή «τσαμπουκάς» που αποδίδουν όμως πολύ ορθότερα και πληρέστερα την έννοια στην καθομιλούμενη. Ο «τσαμπουκάς» αυτός μπορεί να εκδηλώνεται μεταξύ παιδιών ή ενηλίκων εντός μηχανισμών όπως το σχολείο ή οι φυλακές αλλά και στην κοινότητα. Το γεγονός ότι υπάρχουν τέτοιου είδους καταστάσεις και συμπεριφορές είναι μάλλον αυταπόδεικτο με βάση την εμπειρία των περισσοτέρων. Αν ωστόσο αποτελεί ιδιαίτερο φαινόμενο που χρήζει ειδικής εξέτασης και αντιμετώπισης από επιστημονικούς κλάδους όπως η ψυχολογία, η κοινωνική θεωρία κ.ο.κ. είναι άλλο θέμα. Όπως και το γιατί κατά καιρούς η έννοια αυτή γίνεται «της μόδας».
Σε κάθε πάντως περίπτωση, ακόμα και σύμφωνα με τον ορισμό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ή άλλων ανάλογων διακρατικών οργανισμών, η έννοια του bullying εμπεριέχει μια συστηματικότητα και μια εγγενή ασυμμετρία ισχύος ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέρη. Έτσι π.χ. στο πεδίο των διαπροσωπικών σχέσεων των παιδιών και νέων ενηλίκων στην κοινότητα (σχολική ή ευρύτερη), αφορά την άσκηση βίας που γίνεται εξακολουθητικώς, ενώ είναι από πριν γνωστό λίγο-πολύ το μέρος που θα κερδίσει. Για παράδειγμα: πολλά παιδιά εναντίον ενός παιδιού, μεγαλύτερα παιδιά έναντι μικρότερων, σωματικά και ψυχικά υγιή παιδιά εναντίον παιδιών με κάποιου είδους ασθένεια, αναπηρία ή μειονέκτημα (π.χ. παχυσαρκία, μυωπία, κάποια δυσμορφία ή δυσπλασία κ.λπ.), καλά ενταγμένα παιδιά εναντίον απομονωμένων παιδιών, mainstream παιδιά εναντίον παιδιών με κάποιου είδους εναλλακτικές και αποκλίνουσες στάσεις ή συμπεριφορές, γηγενή παιδιά εναντίον παιδιών μεταναστών, παιδιά πολυπληθούς μεταναστευτικής κοινότητας εναντίον παιδιών ολιγομελούς μεταναστευτικής κοινότητας κ.ο.κ. Με αυτή λοιπόν την έννοια, κάθε φορά που παιδιά τσακώνονται μετερχόμενα και βίαιους τρόπους, δεν συντρέχουν οι βασικές προϋποθέσεις για να μιλήσουμε για bullying: τα παιδιά τσακώνονταν στα παιδικά δωμάτια, στις αυλές, στις γειτονιές και στα προαύλια από τότε που υπάρχουν παιδικά δωμάτια, αυλές, γειτονιές και προαύλια. Κι αυτό καλό είναι να ξεκαθαρίζεται στο βαθμό που συχνά πυκνά στη χώρα μας με το που πέφτει μια σφαλιάρα όλο και κάποιος θα βρεθεί να κραυγάσει πως «έχουμε πρόβλημα bullying», ιδιαίτερα στο σχολείο.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, ειδικά για το μέρος εκείνο του bullying που πραγματοποιείται μεταξύ παιδιών, εφήβων και νέων ενηλίκων, η σύγχρονη εμπειρική έρευνα ανά τον κόσμο έχει αναδείξει τρεις σημαντικές παραμέτρους του προβλήματος ανατρέποντας τα μέχρι πρότινος θεωρούμενα:
(α) Αντίθετα με τις παλαιότερες αντιλήψεις, τέτοιου είδους βία ασκείται και από τα κορίτσια (και όχι μόνο ή κατεξοχήν από αγόρια) με διαφορετικούς ίσως τρόπους (κυρίως έμφαση στη λεκτική βία, την «ταμπελοποίηση», την κοινωνική απομόνωση) αλλά εξίσου βίαιους και ψυχοτραυματικούς,
(β) Αντίθετα με ό,τι θεωρούνταν παλαιότερα, το συχνότερο πεδίο ανάδυσης τέτοιων πρακτικών είναι η ταυτότητα φύλου και ο σεξουαλικός προσανατολισμός των θυμάτων (υπερβαίνοντας και τα θέματα συστολής και απομόνωσης, σωματικής μειονεξίας ή εθνικών/φυλετικών διακρίσεων που παλαιότερα θεωρούνταν τα συνηθέστερα) καθιστώντας πλέον ευάλωτα τα παιδιά, τους εφήβους και τους νέους που επιλέγουν λιγότερο συμβατικούς τέτοιους ρόλους.
(γ) Αντίθετα με τις προηγούμενες πεποιθήσεις, ο σημαντικότερος ρόλος στην εμφάνιση και διάδοση του φαινομένου είναι ο τρόπος υποδοχής του από το περιβάλλον, τους «θεατές» του φαινομένου, η θετική ή αρνητική αντίδραση των οποίων καθορίζει την αναπαραγωγή ή όχι τέτοιων πρακτικών στο διηνεκές.
Το φαινόμενο δεν εξαντλείται στο σχολικό πλαίσιο, όπως συνήθως αναφέρεται: υπάρχει στην κοινότητα, στις γειτονιές, στο στρατό (το γνωστό «καψόνι»), στους χώρους εργασίας (mobbying είναι ο αντίστοιχος όρος), στους θεσμούς αναψυχής, άθλησης, διασκέδασης. Και πέραν των φαινομένων άσκησης σωματικής βίας, υπάρχουν καθημερινά χιλιάδες άλλα περιστατικά το ίδιο «ακραίας» βίας, όπου όμως τα μέσα διαφέρουν: η βία είναι ψυχολογική, συναισθηματική, χειριστικός πειθαναγκασμός, εκμετάλλευση θέσης κυριαρχίας, εξάρτηση του πιο ανίσχυρου από κάποιον ισχυρό. Σίγουρα απαντά συχνότερα σε συγκεκριμένες περιστάσεις όπως είναι (α) οι χώροι που διαβιεί η νεολαία (σχολεία, πολιτισμός, αθλητισμός κ.λπ.), (β) οι χώροι εγκλεισμού (στρατός, φυλακές κ.ο.κ.) και (γ) οι χώροι με καθεστώς περιθωριοποίησης και αποκλεισμού (γειτονιές-γκέτο, ζώνες φτώχιας και ανεργίας κ.ά.). Με αυτή την έννοια, το bullying μοιάζει να εμφανίζεται με αυξημένη συχνότητα εκεί όπου δεν βρίσκεται σε λειτουργία ο τυπικός τρόπος επίλυσης των διαπροσωπικών διαφορών που έχει επικρατήσει στις κοινωνίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού (ο οποίος βασικά είναι η καταφυγή σε μια ανώτερη Αρχή ή εξουσία): στον ιδεολογικό μηχανισμό ένταξης της νεολαίας και στους χώρους τους οποίους η κοινωνία περιθωριοποιεί.
Γίνεται πάντως προφανές πως ο στόχος της «ανισόμετρης» αυτής άσκησης διαπροσωπικής βίας είναι η επικύρωση σχέσεων εξουσίας στη μικροκλίμακα των κοινωνικών θεσμών. Δηλαδή, ο σκοπός της άσκησης του bullying δεν είναι να αποσπαστεί κάποιο αγαθό ή να επιβληθεί η μία ή η άλλη επιλογή αλλά κυρίως η επιβολή μιας σχέσης κυριαρχίας. Για τούτο άλλωστε και πραγματοποιείται η άσκηση βίας, ενώ είναι από πριν γνωστός ο συσχετισμός ισχύος: ο στόχος δεν είναι η καταστολή αλλά η ιδεολογική πειθάρχηση με την επικύρωσή της. Τέλος είναι γνωστό ότι σε περιόδους κοινωνικοοικονομικής κρίσης και όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων τα κρούσματα bullying αυξάνονται και οξύνονται στο χαρακτήρα και την «ποιότητά» τους – πράγμα που εναρμονίζεται με την εμπειρία όλων όσων εργάζονται στο πεδίο αυτό στη χώρα μας την τελευταία πενταετία της κρίσης.
Για τις σχολικές κοινότητες πάντως, θα προσθέταμε πως είναι δεδομένο από τη μέχρι σήμερα εμπειρία ότι η αντιμετώπιση του φαινομένου συνήθως έχει κριθεί εκ των προτέρων, προτού εκδηλωθεί οποιοδήποτε κρούσμα: αν σε ένα σχολείο επικρατεί κλίμα δημοκρατίας, σεβασμού των δικαιωμάτων εαυτών και αλλήλων, αν οι κανόνες της συλλογικής ζωής έχουν γίνει αντικείμενο συζήτησης και συλλογικής δέσμευσης, αν η καθεμιά από τις συνιστώσες της σχολικής ζωής (εκπαιδευτικοί, γονείς, μαθητές) έχουν εξίσου αυτοδεσμευτεί στην τήρηση κανόνων δημοκρατικού πλαισίου και αμοιβαίου σεβασμού και τιμούν τη δέσμευση αυτή πρώτα από όλα η καθεμιά για τον εαυτό της, όταν όλα αυτά προϋπάρχουν, συνήθως τα κρούσματα είναι λιγότερα και όταν εκδηλώνονται αντιμετωπίζονται και απομονώνονται πιο εύκολα. Και, φυσικά, δεν μπορεί να εγκαλεί κανείς τη μία συνιστώσα, π.χ. τα παιδιά, όταν εντός του θεσμού του σχολείου ή εντός της άλλης (π.χ. των εκπαιδευτικών) επικρατούν έριδες σπαρασσόμενων μερίδων που μάχονται ανηλεώς καταπατώντας τα δικαιώματα των πλέον ευάλωτων κ.ο.κ. Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για την επίδραση της σχέσης του θεσμού με τις συνιστώσες της σχολικής κοινότητας (αν δηλαδή δρα εξουσιαστικά και καταπιεστικά στους πλέον αδυνάμους), αλλά και για το «παράδειγμα» του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος σε ένα σχολείο που κάθε άλλο παρά απομονωμένο από τις κοινωνικές αντιθέσεις είναι (αν π.χ. στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία επιβραβεύεται το «νταηλίκι» και η εκμετάλλευση των αδυνάτων ή ο σεβασμός των δικαιωμάτων και η αλληλεγγύη).
Βεβαίως και τέτοια προβλήματα μάλλον δεν λύνονται με την «ποινικοποίηση» του ζητήματος (όχι πως όσοι παραβιάζουν δικαιώματα άλλων θα πρέπει να μένουν ατιμώρητοι) ή την επιστράτευση ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών σε ρόλο «συμπεριφορικής αστυνομίας» (αυτό δεν σημαίνει επίσης πως δεν χρειάζεται να πλαισιώνουν το σχολείο ειδικοί ψυχικής υγείας). Άλλωστε η διεθνής εμπειρία δείχνει πως η συνδρομή θεσμών και κοινοτήτων όπως το σχολείο από εξειδικευμένους επαγγελματίες ψυχοκοινωνικής μέριμνας έχει νόημα μόνο αν έχει στόχο την υποστήριξη των ίδιων των εμπλεκομένων να αναλάβουν άλλες δράσεις και ρόλους και όχι την υποκατάστασή τους όπου υπάρχει πρόβλημα. Τα υπόλοιπα (δηλαδή η κατασταλτική οπτική) δεν είναι παρά μέρος ενός λόγου πρόκλησης ηθικού πανικού, απέναντι στον οποίο ο στιγματισμός των θυτών, η δημιουργία καθημερινών «απειλών» και η επίκληση των επαγγελμάτων ψυχικής υγείας για να τις διαχειριστούν αποτελεί τμήμα μιας κρατικής λειτουργίας πειθάρχησης. Μιας λειτουργίας που αποδίδει ωστόσο πενιχρά αποτελέσματα και ως προς την προστασία της ψυχικής υγείας των εμπλεκομένων και ως προς την πρόληψη του φαινομένου καθαυτού – πράγμα λογικό αν αναλογιστεί κανείς ότι ο στόχος του bullying είναι εξαρχής η επικύρωση μιας σχέσης ισχύος και η πειθάρχηση των αδυνάτων κι ως εκ τούτου μάλλον δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια αντίστοιχη σχέση κυριαρχίας.
Αυτά όλα βέβαια θέτουν ένα σοβαρό και θεωρητικό αλλά και πρακτικό πρόβλημα αναφορικά με το φαινόμενο του bullying. Δεδομένου ότι η παρακαταθήκη ενασχόλησης της έκφρασης των κοινωνικών, μαζικών συγκυριών στο επίπεδο της ατομικής ψυχολογίας αλλά και τούμπαλιν είναι σχετικά ισχνή, όσο είναι προβληματική η αμιγής «ψυχολογικοποίηση» του φαινομένου (όπου οι εμπλεκόμενοι αντιμετωπίζονται μόνο ως προς τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους ή των εκδηλωμένων συμπεριφορών τους) άλλο τόσο είναι από πολλές απόψεις ανίσχυρη μια μονομερής «κοινωνιολογική» του θεώρηση (όπου στο φαινόμενο «διαβάζει» κανείς μόνο ιδεολογικές πρακτικές, επιτελέσεις ρόλων κ.ο.κ.). Και η αλήθεια δεν βρίσκεται «στη μέση» αλλά κάπου αλλού. Όπως, επίσης, η προβληματική της βίας, αν κανείς επιχειρήσει μια θεώρηση του φαινομένου που να ξεκινά από τις κοινωνίες και τους θεσμούς και καταλήγει στα άτομα και τις διαπροσωπικές σχέσεις, δεν φαίνεται εφικτή παρά μόνο εφόσον το φαινόμενο αντιμετωπίζεται εντός μιας εμμενούς συγκυριακής ανάλυσης του συγκεκριμένου (η βία των επαναστατημένων «ξεβράκωτων», η βία του κράτους και των θεσμών, η βία στο ζευγάρι, η βία στην οικογένεια, η βία του λόγου, η βία των δομών κ.ο.κ.). Με αυτή την έννοια, δεν μοιάζει να υπάρχει πειστική μεγάλη αφήγηση παρά μόνο ίσως μια: πως μερικές από τις ευγενέστερες στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία, κοινωνική ή προσωπική, είναι εκείνες όπου οι πολλοί αδύναμοι μπόρεσαν συνασπισμένοι να αντικρούσουν τη διά της βίας επιχειρούμενη επικύρωση της κυριαρχίας των λίγων ισχυρών. Πέραν τούτου, τα υπόλοιπα ένθεν κακείθεν ελέγχονται για τη μερικότητά τους και τον επιφανειακό χαρακτήρα τους, όπως π.χ. η εξίσωση «θυμάτων» και «θυτών» (όπου όλοι γίνονται «θύματα»), η εύκολη καταδίκη «ποινών» και «τιμωριών» (πράγμα αδύνατο σε κάθε συλλογική λειτουργία), η αναγόρευση ειδικών «ψυχοπαθολογιών βίας» (αποσπασμένη από κάθε πλαίσιο αναφοράς ή ερμηνείας κοινωνικής και προσωπικής), η ανάπτυξη ολόκληρων εξειδικευμένων «κλάδων» ή πεδίων θεωρητικού λόγου («ειδικευμένων στο bullying») κ.ο.κ.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όμως, στο βαθμό που το bullying αφορά άσκηση βίας προς επικύρωση μιας σχέσης εξουσίας, η αντιμετώπισή του δεν μπορεί να απαρτίζεται κυρίως από κινητοποίηση κατασταλτικών (ποινικοποίηση) ή ιδεολογικών (ψυχολογικοποίηση) λειτουργιών άσκησης εξουσίας. Ούτε και μπορεί να εδράζεται στην αναζήτηση του σπλαχνικού βλέμματος του ευαίσθητου στην θέαση της σκληρότητας στον συνάνθρωπο με τις ποικίλες μορφές που αυτή η λειτουργία παίρνει στον σύγχρονο κόσμο: το Κράτος-Πατέρας που «λαμβάνει μέτρα», η «ευαισθητοποιημένη» κοινή γνώμη που «σύσσωμη καταδικάζει», οι ΜΚΟ που «αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες», οι υπηρεσίες που «επιλαμβάνονται». Αντιθέτως οφείλει να στηρίζεται πρώτα και κύρια στην ενδυνάμωση και χειραφέτηση των αδυνάμων του παιχνιδιού εξουσίας, των θυμάτων και των δυνητικών θυμάτων στο να διεκδικήσουν και ανακτήσουν το δικαίωμά τους στην απόσειση της κάθε αυτόκλητης εξουσίας και σε επίπεδο μικρο-κλίμακας.
Βέβαια, στην Ελλάδα συνήθως οι παρόμοιες συζητήσεις είναι και λίγο «γιαλαντζί ντολμάς». Έτσι π.χ. όταν συνήθως ανοίγει η συζήτηση αυτή το ενδιαφέρον είναι μιντιακό και εξαντλείται σε ελάχιστο χρόνο (και άρα οι δηλώσεις την «ώρα της κρίσης» συνήθως δεν έχουν καμία σημασία, καθώς δεν ακολουθούνται από κανενός είδους αντίστοιχο αναπροσανατολισμό). Επίσης, και όταν υλοποιούνται σχετικές εξαγγελίες υπευθύνων είτε αναιρούνται στη συνέχεια (π.χ. το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες έχουν εξαγγείλει, αναθέσει και πληρώσει την εισαγωγή του μαθήματος της Σεξουαλικής Αγωγής στα σχολεία εδώ και μια δεκαετία αλλά το μάθημα δεν έχει ακόμα εισαχθεί στη σχολική ύλη είναι ενδεικτικό) ή υλοποιούνται τόσο αποσπασματικά που είναι σαν να μην υλοποιούνται καθόλου (π.χ. η πρόσληψη συμβασιούχων ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών μέσω ΕΣΠΑ για μόλις 5-6 μήνες δεν δίνει καμία δυνατότητα παρέμβασης στα σχολεία ούτε καν «κατασταλτικού» χαρακτήρα). Ακόμα κι όταν αρχίζουν με μεγαλοστομίες προγράμματα ή θεσμικές τομές, συνήθως αυτά συνδέονται με πρόσωπα που συγκυριακά έχουν προνομιακή θέση συνομιλητή με τους ιθύνοντες και απονεκρώνονται μόλις αλλάξει η κατάσταση. Περαιτέρω, η αβαθής, επικοινωνιακή και μόνο εμπλοκή της ευρύτερης κοινωνίας όπως στην περίπτωση του Γιακουμάκη αλλά πολύ περισσότερο στην παλαιότερη υπόθεση του Άλεξ στη Βέροια, γίνεται με όρους τραγελαφικούς όπου η τόση δημοσιότητα διακινδύνευσε σοβαρά ακόμα και την πιθανότητα μιας αξιόπιστης ανακριτικής διερεύνησης ακυρώνοντας έναν κατεξοχήν κατασταλτικό θεσμό.
Τέλος, όσοι ομνύουν ετούτες τις ημέρες υπέρ του δικαιώματος στη διαφορετικότητα είναι πολύ αμφίβολο αν θα ήθελαν έναν «διαφορετικό» άνθρωπο για παιδί τους, για συνεργάτη τους, για πολιτικό ηγέτη τους, αν δεν γελάνε όταν παρίστανται σε ανάλογα περιστατικά, αν δεν πάνε με τους ισχυρούς, τους νικητές, τους δημοφιλείς και trendy κάθε φορά. Και είναι οι ίδιοι που συχνά επικυρώνουν τη θέση κυριαρχίας τους σε όποιον βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση από εκείνους στη δουλειά, στην οικογένεια, στην πολιτική. Άρα και πάλι, η όποια πραγματικά διαφορετική προοπτική δεν μπορεί παρά να εκπορεύεται όχι από αυτούς αλλά από εκείνους που θεωρούνται σήμερα «υποδεέστεροι», από εκείνους που συνασπισμένοι μπορούν να θέσουν τέρμα σε κάθε κατακύρωση σχέσεων εξουσίας, από εκείνους που «αν ξυπνήσουν μονομιάς, θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».


Συνέντευξη D. Harvey: Πρέπει να υπερασπιστούμε τη Ροζάβα!

Είναι σύγχρονο σύμβολο μιας διαφορετικής ζωής

Μετάφραση: Χρήστος Κοσινάς, πηγή, Το Περιοδικό

Σε παγκόσμια στήριξη του εγχειρήματος της Ροζάβα ως ένα διαφορετικό μοντέλο κοινωνικής συγκρότησης απέναντι στο αδιέξοδο του καπιταλισμού καλεί ο D.Harvey. Μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε τη συνέντευξη του David Harvey για τη Ροζάβα, το Κομπάνι, το PKK και τον Οτσαλάν. Η συνέντευξη δόθηκε στον Ali Guler για το ANF News στις 14 Απριλίου 2015.  
O Danid Harvey σε ομιλία του σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο Αμβούργο της Γερμανίας στις αρχές Απριλίου (“Challenging Capitalist Modernity”), υποστήριξε πως οι προσπάθειες που γίνονται από τον κουρδικό λαό στην Ροζαβα αποτελούν εναλλακτική διέξοδο ρήξης με την καπιταλιστική κρίση που έχει ξεσπάσει ανά τον κόσμο και για αυτόν τον λόγο πρέπει να υποστηριχθούν. Ο ίδιος εξέφρασε την επιθυμία να επισκεφθεί τις περιοχές της Ροζαβα, πεπεισμένος πως οι επιθέσεις που διεξάγονται από το Ισλαμικό Κράτος(ISIS) στην περιοχή είναι απόρροια της δίψας του ιμπεριαλισμού για εκμετάλλευση του πετρελαίου και γενικότερα του ορυκτού πλούτου της περιοχής. Τέλος σχολιάζοντας τις ίδιες τις αντιλήψεις του Οτσαλάν, πάνω στο σύγχρονο  καπιταλισμό, στο μοντέλο των δημοκρατικών συνομοσπονδιών και την αντίληψη για την θέση της γυναίκας, σημείωσε πως βρίσκει αρκετά θετική την συμβολή του σε αυτές, αλλά και την προσπάθεια που γίνεται ώστε να γίνουν πραγματικότητα.
Θα ήθελα να πάω στην Ροζάβα

Στην ομιλία σας στο συνέδριο είπατε πως ήρθατε εδώ για να ακούσετε και να μάθετε. Τι ακριβώς θέλατε να μάθετε (για το κουρδικό ζήτημα);

Είχα μια γενική εικόνα πάνω στην κουβέντα που διεξάγεται. Ωστόσο παρακολουθώντας το συνέδριο έμαθα περισσότερα συνειδητοποιώντας ότι εκεί διεξάγεται ένας αγώνας για τη δημιουργία ενός εναλλακτικού, αντικαπιταλιστικού συστήματος. Ο κουρδικός λαός δεν υποστηρίζει μόνο ριζοσπαστικές ιδέες, αλλά επιχειρεί να τις κάνει πράξη στο Κουρδιστάν. Έχουν εμπλακεί σε έναν αγώνα για την εφαρμογή της δημοκρατικής συνομοσπονδίας, τον οποίο βρίσκω πολύ ενθαρρυντικό. Είχα ακούσει για τις ιδέες του Αμπντουλάχ Οτσαλάν από άλλους, αλλά εδώ είχα την ευκαιρία να ακούσω τις απόψεις του και την κριτική του στον καπιταλισμό. Μίλησα επίσης με ανθρώπους από τη Rojava και έμαθα για το σύστημα εκεί.
Τα βιβλία του Οτσαλάν θα έπρεπε να μεταφραστούν στα Αγγλικά

Τι έχετε μάθει / ακούσει για τη Ροζάβα;

Γίνονται προσπάθειες να δημιουργηθεί μια κοινότητα κινούμενη σε εναλλακτική, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, βασισμένη μάλιστα στην αυτάρκεια. Εμπεριέχει την συγκρότηση κοινοτήτων (κομμούνες), κολεκτιβών και κοπερατίβων. Γίνονται επίσης βήματα και στο κομμάτι της εκπαίδευσης. Κάποια στιγμή άλλωστε θα ήθελα και ο ίδιος να επισκεφτώ την περιοχή και να δω από κοντά αυτά τα όποια γίνονται.

Ποια είναι η άποψη σας για τις ιδέες των Κούρδων ακτιβιστών γύρω από τον καπιταλισμό η τον Μαρξισμό;

Θεωρώ ότι οι προσεγγίσεις των Κούρδων έχουν ρεαλιστική βάση καθώς οι ίδιοι σαν λαός προέρχονται από μια μακρά περίοδο επαναστατικής πάλης και έχουν περάσει πολλά. Προσωπικά με έχουν επηρεάσει πολύ.

Πώς αξιολογείτε τις αντιλήψεις του ίδιου του Οτσαλάν;

Ο καπιταλισμός κυριεύει τους ανθρώπους. Δεν αρκεί μονό να ασκεί κανείς κριτική σε αυτό το σύστημα, αλλά είναι απολύτως αναγκαίο να αντιστέκεται απέναντι του και να παλεύει για την ανατροπή του, στοχεύοντας σε μια άλλη κοινωνία. Πολλές τοποθετήσεις του Οτσαλάν έχουν σημαντικά στοιχειά πάνω σε μια τέτοια βάση. Ωστόσο οι γενικότερες αντιλήψεις του δεν μου είναι γνώριμες, καθώς δεν είχα την δυνατότητα να διαβάσω τα βιβλία του. Είναι μεγάλη ανάγκη αυτά τα βιβλία να μεταφραστούν στα αγγλικά και σε διαφορές γλώσσες. Θα ήθελα πολύ να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο που έχει τόσο μεγάλη υποστήριξη από τον κόσμο.

Σε διάφορα μέρη στον κόσμο όπως κυρίαρχα γίνεται στην Ροζάβα η στην επαρχία Τσιάπας στο Μέξικο λειτουργούν κοινότητες βασισμένες σε διαφορετικό μοντέλο κοινωνικής συγκρότησης από το κυρίαρχο καπιταλιστικό. Ποια θα πρέπει να είναι η στάση της αριστεράς απέναντι σε αυτές τις πρωτοβουλίες;

Η κατάσταση των Ζαπατίστας αλλά και αυτή της Ροζάβα είναι κρίσιμη. Είναι αρκετά δύσκολο να υπάρξει ένα διαφορετικό σύστημα στη Σύρια, παρόλα αυτά δημιουργώντας ένα αυτόνομο δίκτυο κοινοτήτων είναι ο καλύτερος τρόπος για να αναπτύξεις μια εναλλακτική προς τον καπιταλισμό.
Η Ροζάβα πρέπει να γίνει σύμβολο μιας διαφορετικής ζωής

Το Κομπάνι αποτελεί ένα παγκοσμίου φήμης σύμβολο ενάντια στην πάλη του ISIS. Μπορεί η Ροζάβα στο μέλλον να αποτελέσει ένα πρότυπο πάλης για μια άλλη ζωή;

Ο λαός της Ροζάβα έχει επιλέξει το μοντέλο της δημοκρατικής συνομοσπονδίας και δίνει μάχη για να τον δει να πραγματοποιείται. Αξίζει για εμάς να πάμε εκεί και να τους στηρίξουμε. Επίσης πρέπει και σπάσει και το καθεστώς της συνεχιζόμενης απαγόρευσης της δράσης του PKK, η όποια πρέπει να αρθεί. Η νομιμοποίηση του PKK και η αφαίρεσή του από την λίστα με τις απαγορευμένες οργανώσεις, μπορεί να κάνει ευκολότερη τη δημιουργία μιας διαφορετικής, εναλλακτικής ζωής στη Ροζάβα και την ευρύτερη περιοχή

Πώς θα σχολιάζατε την στάση του ΡΚΚ από μαρξιστική σκοπιά;

Από αυτή τη σκοπιά το ΡΚΚ είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης της μαρξιστικής, λενινιστικής ιδεολογίας. Είναι ένα κίνημα που συγκροτήθηκε σε μια τέτοια βάση. Πολλές μαρξιστικές-λενινιστικές οργανώσεις ανά τον κόσμο παρερμηνεύουν σήμερα τον μαρξισμό. Πρέπει το παράδειγμα του ΡΚΚ να κατανοηθεί από τέτοιες οργανώσεις.
 Ο Οτσαλάν μίλα για πάλη υπέρ της ελευθερίας των γυναικών.

Πως κρίνετε το επίπεδο και τις εργασίες του συνεδρίου «Challenging Capitalist Modernity» στο Αμβούργο;

Στο τριήμερο συνέδριο του Αμβούργου έγιναν αρκετές παρουσιάσεις από ακαδημαϊκούς και πολιτικούς ακτιβιστές πάνω στην καπιταλιστική νεωτερικότητα και την κρίση της προοπτικής της ανθρωπότητας. Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο  ήταν η κουβέντα που έγινε γύρω από το γυναικείο φύλο. Ο Οτσαλάν δίνει ειδικό βάρος και σημασία στο γυναικείο ζήτημα. Διεξάγει έναν αγώνα για την ελευθερία όλων των γυναικών, όχι μόνο των Κούρδων γυναικών. Προσπαθεί να βρει μια λύση για όλη την ανθρωπότητα μέσα από την εφαρμογή συστημάτων οικολογικής και δημοκρατικής συνομοσπονδίας . Έχω γράψει άρθρα για τα θέματα αυτά, αλλά Οτσαλάν δεν γράφει απλώς γι” αυτά. Διεξάγει αγώνα για την υλοποίησή τους. Είμαι χαρούμενος γι “αυτό, και είναι ο λόγος που θέλω να διαβάσω τα βιβλία του και να τον συναντήσω.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *