«Κυβέρνηση με μπέσα» ή κυβέρνηση «Πριγκιπέσσα»;

Κάποια κρυφά χαμόγελα επέστρεψαν στις φτωχογειτονιές μαζί με διστακτικές δόσεις εθνικής υπερηφάνειας για τον «τσαμπουκά του μικρού», μετά τις πρώτες δηλώσεις της νέας κυβέρνησης. Βαρύ το φορτίο των μνημονίων, πολλές οι συσσωρευμένες ήττες και τα μικρά φαντάζουν τόσο μεγάλα και δεν είναι αυτό καθόλου μικρό. 

Του Αχιλλέα Άγγια/ Πηγή: Kommon.gr
Εικ.: Ο Hamid Rahmanian εικονογραφεί τo περσικό παραδοσιακό αφήγημα Shahnameh
 ___________________

Κρυφές ελπίδες, όμως, ανάμεικτες με κρυμμένη δυσπιστία, που τροφοδοτείται από τις αντικρουόμενες δηλώσεις κι ενέργειες των ίδιων των κυβερνητικών στελεχών, μαζί με τις εξίσου αντικρουόμενες δηλώσεις εκ μέρους των διαφορετικών ρευμάτων της Αριστεράς στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τη μια, επινίκιος ομιλία στα μαχόμενα Προπύλαια και όχι στο αστικό Ζάππειο, αλλά από την άλλη, «ούτε ρήξη - ούτε υποταγή». Σε κάθε περίπτωση, χωρίς τη χιλιοπαιγμένη και μάλλον ντεμοντέ «ανατροπή», που έγινε «ρηξιακή συνέχεια» από τον συμπαθή υφυπουργό Πολιτισμού. Πολιτική ορκομωσία, αλλά πρώτα «προσευχήσου για μένα» στον μητροπολίτη. Επίσκεψη στο σκοπευτήριο, τόπο εκτελέσεως των 200 κομμουνιστών, αλλά πρώτα βιαστική προσπέραση του ΚΚΕ. Κυβέρνηση της Αριστεράς με την εθνικιστική λαϊκή Δεξιά.

Μοιάζει σαν να αντιστράφηκε το ’89. Από υφυπουργός Οικονομικών στη συγκυβέρνηση Μητσοτάκη - Φλωράκη - Κύρκου, τώρα υπερυπουργός ο Γιάννης Δραγασάκης. Από κάτω ο δεξιός Καμμένος. Από κάτω κι ο άρτι αφιχθείς από τις ΗΠΑ καθηγητής με το «ένα νι», που τάραξε τα νερά με τη δήλωσή του, «κάτω η λιτότητα, ζήτω ο λιτός βίος». Τι να σημαίνει άραγε κι αυτό; Εθελοντική λιτότητα, αριστερή λιτότητα ή λιτή ζωή α λα Χότζα του αλβανικού σοσιαλισμού σε μια Ευρώπη που αλλάζει;

Ποιος είναι όμως, πραγματικά από πάνω; Η Αριστερά ή η Δεξιά; Ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι ΑΝΕΛ; Ο λαός ή το κεφάλαιο; Και γιατί, όπως και τον Οκτώβρη του ’44, τα υπουργεία Εθνικής Άμυνας και Δημόσιας Τάξης, δεν είναι στα χέρια της Αριστεράς;

Κι ο αριστερός κόσμος; Πρέπει να χαιρόμαστε πολύ, να χαιρόμαστε συγκρατημένα, κρυφά ή να επιφυλασσόμαστε; Ή να οργιζόμαστε για την προαναγγελθείσα προδοσία;

Το ίδιο αντικρουόμενες και οι ανακοινώσεις των αριστερών δυνάμεων αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, για τη νέα κυβέρνηση. «Τίποτε δεν άλλαξε - ο αγώνας συνεχίζεται όπως πριν», από τη μια μεριά. Και οι αυξήσεις στο βασικό μισθό; Η επαναπρόσληψη των απολυμένων; Η επανακρατικοποίηση (θα δούμε) της ΔΕΗ; Είναι αμελητέα όλα αυτά;

Από την άλλη, «όλα άλλαξαν - ο αγώνας δικαιώθηκε, πάμε να τους φάμε». Και η διαγραφή του χρέους; Έστω: η παύση πληρωμών; Η έξοδος από την ΕΕ ή έστω, η έξοδος από το ευρώ; Κι η αντικαπιταλιστική ανατροπή; Η εργατική εξουσία και κυβέρνηση;

Πώς εξηγούνται, τέλος πάντων, όλα αυτά τα αντικρουόμενα;

«Όψεις της πραγματικότητας», όπως λένε τελευταία οι πανεπιστημιακοί στη μεταμοντέρνα γλώσσα. Ή, όπως καλύτερα λένε στη δική τους γλώσσα οι μαρξιστές, «ενότητα αντιθέσεων». Και μάλιστα ακραίων, όπως όλες οι αντιθέσεις στην εποχή μας.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ενώνει, χωρίζει και συμπυκνώνει τον πληγωμένο εγωισμό δυναμικών τμημάτων του ελληνικού καπιταλισμού από την υποτέλεια Μπανανίας μαζί με την πληγωμένη υπερηφάνεια του εργαζόμενου ανθρώπου από τη μικρασιατική καταστροφή του εισοδήματός του. Συμπυκνώνει τις διεκδικήσεις του πρώτου από τους ξένους δανειστές και του δεύτερου από το ελληνικό κεφάλαιο. Συμπυκνώνει τις ελπίδες του πρώτου για μια επάνοδο στον «κανονικό καπιταλισμό» και τις ελπίδες του δεύτερου για μια επάνοδο στην «κανονική εκμετάλλευση». Τις προσδοκίες και των δυο για επιστροφή στη σταθερότητα από τη διαρκή αναταραχή. Την ανάγκη και των δυο για μια ανάσα, για μια ανάπαυλα της αντιπαράθεσης. Πάνω από όλα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμπυκνώνει τις αυταπάτες και των δυο για έναν κοινωνικό συμβιβασμό, για μια εθνική συνεννόηση. Για μια γουιν - γουιν σιτσιουέσιον, όπως λένε στα επιχειρηματικά μπίζνες πλαν.

Συμβολικά, φαντασιακά, συγκυριακά, όλα δουλεύουν μια χαρά. Είμαστε και με την ΕΕ και με την Ελλάδα που δεν τρώει φάπες. Και με το ΝΑΤΟ και με τη Ρωσία. Και με την ΑΟΖ και με την Τουρκία. Με την ίδια ευκολία, αύριο θα είμαστε και με το Ισραήλ και με την Παλαιστίνη.

Πάνω από όλα, είμαστε και με το κεφάλαιο και με τους εργάτες. Μόνο που αυτούς τους δυο κόσμους τους χωρίζουν ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, έξι εκατομμύρια φτωχοί και 70 δισ. περιουσία που κατέχουν 450 οικογένειες. Τους χωρίζει η σκληρότητα της επίμονης καπιταλιστικής κρίσης.

Θα είναι πολλές οι στιγμές που θα τεθεί το δίλημμα στην κυβέρνηση, «ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες». Η Αριστερά στα αριστερά της δεν θα πείσει, ούτε θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ εάν στριγκλίζει ο καθένας πιο δυνατά από το διπλανό του για τις δεξιές παρεκκλίσεις της κυβέρνησης και για το μάταιο των αυταπατών. Ή από την άλλη, εάν κολακεύει πιο δυνατά κι από την «Αυγή» την κυβέρνηση, εάν «οξύνει τις αντιφάσεις της» στα λόγια και εάν διαμαρτύρεται για το ανεκπλήρωτο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, σαν να ήταν συνιστώσα.

Οι ανακοινώσεις έχουν τη σημασία τους, αλλά ο συλλογικός και μαζικός αγώνας για τα δικαιώματά τους και η ίδια η πείρα θα δείξει στους εργάτες με ποιον είναι, τελικά, αυτή η κυβέρνηση. Θα τους αποκαλύψει εάν είναι πράγματι «κυβέρνηση με μπέσα» ή κυβέρνηση σαν την «Πριγκιπέσσα», την «άλλα λέω κι άλλα κάνω πώς να σου το πω».

Εντωμεταξύ, οι πρώτες τροχιοδεικτικές βολές από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και τις «αγορές», εκτοξεύτηκαν προς τη χώρα.

Καλή η συζήτηση για το χαρακτήρα της κυβέρνησης αλλά καλύτερο να προετοιμαζόμαστε για τις συγκρούσεις που έρχονται. Και δεν θα αργήσουν. Τότε, ο δογματισμός του σχήματος «ναι στο ευρώ - όχι στη λιτότητα» θα καταλήξει στο αντίθετό του: Είτε έξω από το ευρώ, είτε ναι στη λιτότητα.

Η κυβέρνηση αυτή, πάντως, έχει γράψει στο «άρθρο ένα» του προγράμματός της, «πάση θυσία στο ευρώ». Ο λαός και μέσα σε αυτόν, ο λαός της Αριστεράς στο σύνολό του, θα έχει τον τελευταίο λόγο. Γι’ αυτό, ας ξαναβγούμε σιγά σιγά στους δρόμους, κι αυτοί που είναι με την κυβέρνηση κι αυτοί που δεν είναι. Και μαζί με το σύνθημα «όχι πια στις αυταπάτες - ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», ας ξαναπέσει το ξεχασμένο σύνθημα, «λαός ενωμένος - ποτέ νικημένος».