27 Φεβρουαρίου 2015

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. Τρικάλων: Έχει και η λάσπη τα όριά της σύντροφοι!

 Στις 26 Φλεβάρη δημοσιεύτηκε το εξής σχόλιο: 
Υ.Γ. Όσον αφορά τα στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που χειροκροτούσαν την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, που χειροκροτούσαν τη μεγάλη νίκη του λαού και που διαδήλωναν στηρίζοντας τη διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης με την ΕΕ καλώντας τον ΣΥΡΙΖΑ να μην κάνει πίσω (από τι άραγε;), τι να πούμε… 
TΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ της ΚΝΕ.
Ως απάντηση στέλνουμε τη φωτογραφία της διαδήλωσης, που αναφέρεται παραπάνω, της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., που δείχνει μέλη της να καίνε μια σημαία της Ε.Ε. και το πανό που αναγράφει: «ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε. ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΠΙΣΩ»  

Έχει και η λάσπη τα όρια της σύντροφοι! 

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α ΤΡΙΚΑΛΩΝ

25 Φεβρουαρίου 2015

Σε νέο έργο θεατές...

Πρωτοφανή επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις δέχθηκαν σήμερα στα Δικαστήρια Τρικάλων συγκεντρωμένοι αγωνιστές που συμμετείχαν σε παράσταση διαμαρτυρίας ενάντια στους πλειστηριασμούς που συνεχίζουν(!!!) να γίνονται στην πόλη μας!!
Πάνω από ένα χρόνο πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς στο Νομό μας, από συλλογικότητες και αγωνιστές/στριες και είναι η πρώτη φορά που δεχόμαστε τέτοια επίθεση από τις αστυνομικές δυνάμεις!
Απρόκλητα, με πρωτοφανή ένταση και θρασύτητα, επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους, τραυματίζοντας με χτύπημα στα πλευρά τον σύντροφο και μέλος της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., Τάκη Τσάλα, ο οποίος και διακομίστηκε στο νοσοκομείο και υποβάλλεται σε εξετάσεις, ενώ προχώρησαν σε ατομικές επιθέσεις σε αγωνιστές, απειλώντας με συλλήψεις και προκαλώντας με την αλαζονική τους στάση.
Αν κυβερνούν οι τραπεζίτες στη χώρα μας, οι "θεσμοί" και οι "φίλοι" εταίροι μας, αυτό το καταλάβαμε και το νιώσαμε σήμερα για ακόμη μια φορά στο πετσί μας!
Μπορεί οι συμφωνίες με τους δανειστές-δυνάστες μας να υπογράφονται στις Βρυξέλλες από τη νέα κυβέρνηση, μπορεί οι κυβερνώντες μας να υποτάσσονται στους μονόδρομους των αγορών και να αναπαράγουν την κινδυνολογία περί της καταστροφής που θα επισύρει στον λαό μας η απόδραση από τη φυλακή του ευρώ και της Ε.Ε., όμως ο δρόμος του ανυποχώρητου και ασυμβίβαστου αγώνα του λαού μας και η ρήξη με τους δυνάστες μας, με αποδέσμευση από την Ε.Ε., είναι ο μόνος που μπορεί να καταργήσει στην πράξη τα μνημόνια, να σταματήσει τους πλειστηριασμούς, να επιβάλλει μέτρα υπέρ των αδύναμων, των φτωχών, των ανέργων και της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Καταγγέλουμε στον τρικαλινό λαό τη σημερινή αστυνομική επίθεση ενάντια σε αγωνιστές που βρέθηκαν στα Δικαστήρια για να υπερασπιστούν τη λαϊκή κατοικία από τις τράπεζες και δηλώνουμε αποφασιστικά προς όλες τις κατευθύνσεις: προς την κυβέρνηση, τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη και την τοπική αστυνομική διοίκηση, πως δε μας φοβίζει η καταστολή και πως η τρομοκρατία ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ! 

Από τους αγωνιστές ενάντια στους πλειστηριασμούς, ως πρώτο βήμα, συγκαλείται σύσκεψη πολιτών, κομμάτων, της τοπικής αυτοδιοίκησης,  φορέων, σωματείων, κινήσεων, την Παρασκευή 27/2, στις 9 μ.μ. στο ξενοδοχείο "Πανελλήνιο" για να καταδικάσουμε τη σημερινή πρωτοφανή αστυνομική βία που σημειώθηκε στην πόλη μας και για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του λαού στη λαϊκή περιουσία, επειδή η βία και πλειστηριασμοί δε θα περάσουν.

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ: 72 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ!

Με τη χρυσή της νιότης πανοπλία
Το θάρρος, την ορμή, τη λεβεντιά,
Πετάμε στον αγώνα, στη θυσία
Για την Ελλάδα, για τη λευτεριά.

23/2/1943 Ιδρύεται η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ). Η θρυλική ΕΠΟΝ, με την καθοριστική συμβολή της ΟΚΝΕ και με σημαία το «Πολεμάμε και τραγουδάμε», συσπείρωσε πάνω από 600.000 περήφανα νιάτα που την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκαν στις γραμμές της, πρόσφερε πάνω από 32.000 ως αντάρτες μαχητές στον αγώνα και πάνω από 1.300 παιδιά της έπεσαν στα πεδία των μαχών. Στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΕΠΟΝ που έλαβε χώρα στην Αθήνα μετείχαν οι εξής οργανώσεις νέων: Η «Αγροτική Νεολαία Ελλάδος», η «Ενιαία Εθνικοαπελευθερωτική Εργατοϋπαλληλική Νεολαία», η «Ενιαία Μαθητική Νεολαία», η «Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης», ο «Θεσσαλικός Ιερός Λόχος», η «Λαϊκή Επαναστατική Νεολαία», η «Λεύτερη Νέα», η «Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος» (ΟΚΝΕ), η «Σοσιαλιστική Επαναστατική Πρωτοπορία Ελλάδος» και η «Φιλική Εταιρεία Νέων».

Ιδρυτική Διακήρυξη της ΕΠΟΝ
epon-idrysi
1. Σήμερα 23 Φλεβάρη 1943 συνήλθε στην Αθήνα Πανελλαδική Σύσκεψη στην οποία πήραν μέρος:
α) Οι αντιπροσωπείες εθνικών οργανώσεων Νέων: “Αγροτικής Νεολαίας Ελλάδος”, “Ενιαίας Εθνικοαπελευθερωτικής Εργατοϋπαλληλικής Νεολαίας”, “Ενιαίας Μαθητικής Νεολαίας”, “Ένωσης Νέων Αγωνιστών Ρούμελης”, “Θεσσαλικού Ιερού Λόχου”, “Λαϊκής Επαναστατικής Νεολαίας”, “Λεύτερης Νέας”, “Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος”, “Σοσιαλιστικής Επαναστατικής Πρωτοπορίας Ελλάδος”, “Φιλικής Εταιρείας Νέων”.
β) Αντιπροσωπεία του ΕΑΜΝ Μακεδονίας, Πελοποννήσου και τα μέλη της ΚΕ του ΕΑΜΝ.
γ) Αντιπροσωπεία του Εθνικού Συμβουλίου των Φίλων της Νέας Γενιάς.
2. Η σύσκεψη συνήλθε με την πρωτοβουλία της ΚΕ του ΕΑΜΝ και με σκοπό ίδρυσης Ενιαίας Πανελλαδικής οργάνωσης της νέας γενιάς. Η σύσκεψη ομόφωνα απεφάσισε την ίδρυση της ενιαίας οργάνωσης με τον τίτλο Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟΝ) και με έδρα την Αθήνα.
3. Η ίδρυση της ΕΠΟΝ πραγματοποιείται με την διάλυση και συγχώνευση όλων των οργανώσεων που υπογράφουν αυτό το ιδρυτικό. Με την υπογραφή αυτού του ιδρυτικού, όλες οι παραπάνω οργανώσεις παύουν να υφίστανται και αυτόματα οι δυνάμεις, τα τεχνικά, οικονομικά κλπ. μέσα περνούν στην ΕΠΟΝ. Αυτός ο όρος αφορά και την ΚΕ του ΕΑΜΝ και τις ιδιαίτερες δυνάμεις του που είναι συγκροτημένες σε ομάδες του.
4. Η Πανελλαδική σύσκεψη απεφάσισε ομόφωνα την εκλογή προσωρινού Κεντρικού Συμβουλίου και του έδωσε την εντολή να διευθύνει την ΕΠΟΝ ώσπου να συνέλθει Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ή Συνέδριο της ΕΠΟΝ που θα εκλέξει το νόμιμο συμβούλιο. Ως την σύγκληση συνδιάσκεψης ή συνεδρίου το προσωρινό Κεντρικό Συμβούλιο θα διευθύνει την ΕΠΟΝ.
5. Η Πανελλαδική σύσκεψη εκλέγει τριμελή επιτροπή επεξεργασίας καταστατικού της ΕΠΟΝ. Το καταστατικό αμέσως μετά την έγκρισή του απ’ το Προεδρείο του Προσωρινού Κεντρικού Συμβουλίου μπαίνει σε εφαρμογή. Η τελική έγκριση του καταστατικού θα γίνει από την πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη ή Συνέδριο της ΕΠΟΝ.

72 χρόνια μετά...
Φωτογραφίες, τραγούδια, αφίσες, προκηρύξεις, προσωπικά αντικείμενα, διηγήσεις, θρύλοι, μνήμες, μνημεία... Πρόσωπα νέων ανθρώπων που ταξιδεύουν στην αιωνιότητα και μένουν ολοζώντανα και φωτεινά παραδείγματα λεβέντικης, αξιοπρεπούς κι ανιδιοτελούς στάσης ζωής!
Μιας ζωής που δεν υποτάχθηκε στο ρεαλισμό της εποχής της, δεν προσκύνησε τους κυρίαρχους, δε σταμάτησε να ονειρεύεται και να παλεύει για μια καλύτερη κοινωνία!
ΕΠΟΝίτισσες κι ΕΠΟΝίτες, που πολέμησαν κι ερωτεύθηκαν, εξορίστηκαν και τραγούδησαν, βασανίστηκαν και χόρεψαν, ξεριζώθηκαν και δημιούργησαν, εκτελέστηκαν και χαμογέλασαν περήφανα στο χάρο φωνάζοντας υπέρ της πατρίδας, της εργατικής τάξης και της λευτεριάς!
ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΝ!
Δεν τους ξεχνάμε! Τα βήματα μας συνεχίζουν στα δικά τους χνάρια!
Ο δρόμος της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας, ο δρόμος που άνοιξαν και πότισαν με το αίμα τους και δικός μας!
ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Φωτογραφίες




























Ο ύμνος της ΕΠΟΝ

Ανακοίνωση για τη συμφωνία κυβέρνησης – ΕΕ στο Γιούρογκρουπ

ΓΡΑΦΕΙΟ της Π.Ε. του ΝΑΡ

1. H συνυπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της απόφασης του Γιούρογκρουπ της Παρασκευής αποτελεί πράξη που στρέφεται κατάφωρα ενάντια στα εργατικά λαϊκά συμφέροντα και σε κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. Είναι μια απαράδεκτη για τον λαό αντεργατική συμφωνία, που εκφράζει τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της ΕΕ και συνεχίζει τον αποικιοκρατικού τύπου έλεγχο, αφού αποδέχεται:
- τη συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων παλιάς και νέας μορφής,
- την εγκατάλειψη κάθε διεκδίκησης για την διαγραφή του χρέους,
- την αποδοχή της άθλιας επιτροπείας, με την μετονομασία της τρόικας σε θεσμούς,
- την αποδοχή πως και για τα πιο στοιχειώδη μέτρα κοινωνικής πολιτικής πρέπει να υπάρχει έγκριση της ΕΕ.

2. Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στην «Ιερά Συμμαχία» ΕΕ-ΔΝΤ ακυρώνει, πρακτικά, την «λαϊκή εντολή» και την υπερψήφισή του ως φορέα κατάργησης των μνημονίων, μιας ορισμένης απαλλαγής από το χρέος και εφαρμογής μιας κάποιας πολιτικής ανακούφισης των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων.
Η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση αποτελεί νομιμοποίηση της ληστρικής αντεργατικής επιδρομής της τρόικας, της ΕΕ και των τοκογλύφων του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου τα τελευταία πέντε χρόνια. Ταυτόχρονα, λειτουργεί, αντικειμενικά, ως πολιτική απαλλαγή των ευθυνών των άθλιων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ενισχύοντας την δεξιά και ακροδεξιά δημαγωγία. Βεβαίως, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μιλούν όσοι οδήγησαν τον λαό μας στο κοινωνικό σφαγείο, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και σήμερα εμφανίζονται ως πολιτικές πτέρυγες εσωτερικού των τοκογλύφων – δανειστών, μαζί και με Το Ποτάμι.
Με τη συμφωνία αυτή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν πρόκειται «να κερδίσει χρόνο» για να εφαρμόσει σε δεύτερη φάση το πρόγραμμά της, όπως ισχυρίζονται οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αλυσοδένεται περισσότερο και γυρίζει την πλάτη στην λαϊκή δυναμική (στην Ελλάδα και στην Ευρώπη) που επιζητούσε μια αποφασιστική αναμέτρηση με την γερμανική κυβέρνηση και την ΕΕ.

3. Η επιλογή αυτή του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αναίρεση των προεκλογικών του υποσχέσεων και κρίσιμη μετατόπιση ενσωμάτωσης στο σύστημα. Δεν έπεσε όμως ως κεραυνός εν αιθρία. Αποτελεί αποτέλεσμα της πολιτικής, προγραμματικής και ταξικής του φυσιογνωμίας και της διαρκούς μετάλλαξής της προς τα δεξιά. 
Στον πυρήνα της πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν και είναι κυρίαρχες αφενός η αντιμετώπιση της ευρωζώνης και της ΕΕ ως αδιαμφισβήτητου πεδίου συμμαχίας με τους «εταίρους» αφετέρου η εγκατάλειψη κάθε λογικής ρήξης με το καπιταλιστικό πλαίσιο.
Δεν είναι τυχαία η συμμαχία που προωθείται και στο εσωτερικό της χώρας με ισχυρά τμήματα της οικονομικής ολιγαρχίας, που ποντάρουν στον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο την αναγκαία για το κεφάλαιο πολιτική σταθεροποίηση καθώς και την διαπραγμάτευση μιας καλύτερης αναπτυξιακής πορείας για τον ασθμαίνοντα ελληνικό καπιταλισμό.
Αυτή την βαθύτερη πολιτική ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει, επίσης, η επιλογή του νέου προέδρου της Δημοκρατίας, όπως και η επιλογή συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ.
Συνολικά, πρόκειται για επικίνδυνες λογικές εθνικής και ταξικής συναίνεσης, τις οποίες έχει πληρώσει ακριβά το λαϊκό κίνημα και η Αριστερά σε κρίσιμες ιστορικά στιγμές στον τόπο μας.

4. Για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα υπήρχε και υπάρχει άλλος δρόμος, σε ρήξη με την ΕΕ και το κεφάλαιο.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η μεγάλη επίδραση που είχε στους λαούς της Ευρώπης όχι μόνο η λαϊκή αντίσταση στη χώρα μας, αλλά και αυτή η αναιμική απειλή της διαπραγματευτικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Η ρήξη με την ευρωζώνη και την ΕΕ, με τα μεγάλα συμφέροντα του κεφαλαίου στο εσωτερικό, η σύγκρουση με τη λιτότητα, την εργασιακή βαρβαρότητα, τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και την ιμπεριαλιστική ληστεία, μπορεί να απελευθερώσει μια ευρύτερη ανατρεπτική δυναμική, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

5. Σε αυτή τη νέα κρίσιμη φάση αναδείχνεται η ιστορική ευθύνη και πρόκληση για όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς, να αντιπαλέψουν από κοινού μέσα στο κίνημα και από την σκοπιά των εργατικών συμφερόντων και με αριστερές θέσεις την πολιτική ‘’αριστερής’’ λιτότητας και υποταγής στην ευρωζώνη και την ΕΕ.
Είναι μάλιστα ανάγκη η άμεση και ανοικτή διαφοροποίησή τους από τη συμφωνία υποταγής, που ανοίγει το δρόμο στη διαχείριση ενός «μνημονίου με ανθρώπινο πρόσωπο».

Είναι η ώρα να οικοδομήσουμε μια αριστερή λαϊκή εργατική νεολαιίστικη αντιπολίτευση, που θα υψώσει την σημαία της αντεπίθεσης των λαϊκών αγώνων για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της διαρκούς επιδρομής κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Δεν μπορεί να σταθεί σήμερα αριστερή δύναμη και φωνή με πρακτική ανοχής ή ‘’κριτικής’’ στήριξης σε μια κυβέρνηση που θα διαχειριστεί την άθλια απόφαση του Γιούρογκρουπ. Αντίθετα, η σύμπηξη μιας ανατρεπτικής αριστερής πολιτικής συνεργασίας και κοινής δράσης υποστήριξης ενός νέου γύρου κοινωνικών αγώνων με λογική ‘’όχι άλλα μνημόνια και χρέος, ενάντια και έξω από τους φράχτες ευρωζώνης, ΕΕ και κεφαλαίου’’, είναι το αναγκαίο βήμα για ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και πρέπει να παίξει πρωτοπόρο ρόλο σε αυτή την προσπάθεια, όπως έχει ήδη πράξει με τη συνεπή πάλη για το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα μέσα στους αγώνες και συνολικά, αλλά και με τη συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ.

Ο μαχόμενος κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς, ο αγωνιζόμενος λαός και η ανυπότακτη νεολαία, όλοι όσοι μάτωσαν στο σφαγείο της μνημονιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας και στους αγώνες της πενταετίας, όλοι όσοι πάλεψαν και παλεύουν, ελπίζουν κι αγωνιούν για ένα άλλο δρόμο απελευθέρωσης από τα δεσμά χρέους, ΕΕ και κεφαλαίου, δεν πρόκειται να υπογράψουν την υποταγή, δεν παραδίδουν τα όπλα του αγώνα, δεν σκύβουν το κεφάλι, αλλά συσπειρώνονται σε νέα βάση και αντεπιτίθενται μέχρι τη νίκη.

Το Γραφείο της Πολιτικής Επιτροπής
του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Αθήνα, 22/2/2015

Έχουμε να «χάσουμε» μόνο τις αλυσίδες μας

Έχουμε να «χάσουμε» μόνο τις αλυσίδες μαςΝίκος Μπογιόπουλος, πηγή enikos.gr
Αρχή πρώτη: Η Αλήθεια είναι Επαναστατική και Εθνικόν είναι το Αληθές

Αρχή δεύτερη: Το μεν αληθές εν, το δε ψεύδος πολυσχιδές.

Αρχή Τρίτη: Η πραγματικότητα όσο κι αν προσπαθήσεις να την μεταμφιέσεις είναι ξεροκέφαλη, όπως και τα γεγονότα που την συνθέτουν.

Πάμε να δούμε τα γεγονότα χωρίς να τα λογοκρίνουμε, να τα ωραιοποιούμε ή να τα ανασκολοπίζουμε:

ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ 

Η κυβέρνηση την περασμένη Παρασκευή ζήτησε από τους «εταίρους» να αποδεχτούν το αίτημά της για παράταση της λεγόμενης «Δανειακής Σύμβασης». Σύμφωνα με την κυβέρνηση είναι «άλλο πράγμα» η Δανειακή κι «άλλο πράγμα» το Μνημόνιο. Όμως:

α) Η Δανειακή – όπως σημειώναμε και σε προηγούμενο κείμενο της στήλης – δεν είναι τίποτα λιγότερο από την νομική βάση του Μνημονίου. Πάνω από 41 φορές στο κείμενο της Δανειακής Σύμβασης αναφέρεται ότι Μνημόνιο και Δανειακή σύμβαση αποτελούν μια αδιάσπαστη ενότητα. Οτι προϋπόθεση της Δανειακής είναι το Μνημόνιο. Και ότι προϋπόθεση του Μνημονίου είναι η Δανειακή (Αυτό λέγεται “Μνημόνιο”).

β) Η Δανειακή δεν είναι τίποτα λιγότερο από το ιταμό κείμενο που υπέγραψαν και συμφώνησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, με το οποίο η Ελλάδα τίθεται υπό το Αγγλικό Δίκαιο, η εκδίκαση των υποθέσεων που αφορούν στην Ελλάδα ανατίθεται στα δικαστήρια του Δουκάτου του Λουξεμβούργου και η πατρίδα μας παραιτείται της ασυλίας επί των περιουσιακών στοιχείων της χώρας, τόσο εκείνων που έχουν ήδη αποκτηθεί όσο και εκείνων που θα αποκτηθούν στο μέλλον!

γ) Για το ποιος είναι ο χαρακτήρας της Δανειακής Σύμβασης αδιάψευστος μάρτυρας είναι οι δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Ενδεικτικά:
  • «Είμαι βέβαιος ότι η διαχωριστική γραμμή που θα μπει πλέον πολύ βίαια στη ζωή μας θα είναι ή αποδοχή της νέας δανειακής σύμβασης και της υποτέλειας και της επιτροπείας του διεθνούς οικονομικού ελέγχου ή μη αποδοχή και εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης. Αυτό είναι το βασικό». (Αλ. Τσίπρας, ρ/σ Real FM, 8/2/2012).
  • «Πράξη εθνικής ευθύνης είναι η απόρριψη της δανειακής σύμβασης (...). Με έναν νέο συνασπισμό εξουσίας δεν θα αναγνωρίσουμε τις παράνομες και αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις...». (Αλ. Τσίπρας, Γραφείο ΤύπουΣΥΡΙΖΑ, 11/2/2012).
  • «...Με τη συμφωνία τους για τη νέα αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση, το δρακόντειο μνημόνιο που τη συνοδεύει (...) οδηγεί τον λαό σε εξανδραποδισμό, ταπείνωση και αφανισμό». (Δ. Στρατούλης, ρ/σ «Κόκκινο», 9/2/2012).
  • «Αν περάσει αυτό το πακέτο (σ.σ.: μνημόνιο και δανειακή σύμβαση) θα δεθούν η χώρα και οι πολίτες της χειροπόδαρα για δεκαετίες, μηδενίζεται κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης σαν και αυτή που υποσχόταν παλιά ο κ. Σαμαράς». (Δηλώσεις Δ. Παπαδημούλη, ρ/σ «Κόκκινο», 9/2/2012).
Όπως βλέπουμε, πριν από τις εκλογές του 2012, για τον ΣΥΡΙΖΑ η δανειακή σύμβαση δεν ήταν «άλλο πράγμα» από το μνημόνιο. Μνημόνιο και σύμβαση, έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ένα και το αυτό «πακέτο». Που μηδένιζε «κάθε περιθώριο αναδιαπραγμάτευσης». Το «δρακόντειο μνημόνιο» δεν ήταν κάτι άσχετο από τη σύμβαση, αντίθετα ήταν το «συνοδευτικό» της «αποικιοκρατικής», «παράνομης» και «αντισυνταγματικής» σύμβασης.
Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για «απόρριψη» της «υποτέλειας» που συνεπαγόταν η δανειακή σύμβαση. Σήμερα επιλέγει τη «διαπραγμάτευση» με «γέφυρα» την παράταση της δανειακής. Αλλά θα επαναλάβουμε το ερώτημα όπως το θέσαμε και μέσα από την «Realnews» της Κυριακής: Από πότε το πέρασμα από την υποτέλεια στην ανεξαρτησία γίνεται με «γέφυρα» την παράταση της «αποικιοκρατίας»;

ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΟΥ EUROGROUP

Ας έρθουμε τώρα στο τι υπέγραψε η κυβέρνηση την περασμένη Παρασκευή στο «Eurogroup». Σύμφωνα με το Ανακοινωθέν που εκδόθηκε, η κυβέρνηση έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο στο οποίο τονίζεται ότι:

α) Η παράταση της Δανειακής Σύμβασης «διέπεται από μια σειρά δεσμεύσεων» όπου πρώτη αναφέρεται «η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των όρων της υπάρχουσας συμφωνίας». Για όσους – κάνουν ότι – δεν θυμούνται, η «υπάρχουσα συμφωνία» (επί των όρων της οποίας θα συνεχίσει να «αξιολογείται» και να «επιθεωρείται» η Ελλάδα) δεν είναι άλλη από τα δυο Μνημόνια που προηγήθηκαν, οι 400 εφαρμοστικοί νόμοι και τα 25.000 περίπου άρθρα των Μνημονίων.

β) «…τα κεφάλαια που είναι διαθέσιμα ως απόθεμα του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα πρέπει να παραμείνουν δεσμευμένα (…). Τα κεφάλαια αυτά (….) μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών…». Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ η κυβέρνηση υπέγραψε ότι παραιτείται από τη θέση που ανέπτυξε ο κ.Τσίπρας στο λεγόμενο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» όταν έλεγε ότι η χρηματοδότηση του εν λόγω προγράμματος θα γινόταν σχεδόν κατά το ήμισυ από τα χρήματα που θα «αποδεσμεύονταν» από το ΕΤΧΣ.

γ) «Συμφωνούμε επιπλέον ότι το ΔΝΤ θα συνεχίσει να παίζει το ρόλο του». Επ’ αυτού και με δεδομένο το ρόλο του ΔΝΤ μάλλον δεν χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο σχόλιο.

δ) «…οι ελληνικές αρχές υπόσχονται να χρησιμοποιήσουν με το βέλτιστο τρόπο τη συνεχιζόμενη διάθεση τεχνικής βοήθειας». Θυμίζουμε ότι οι Φούχτελ και οι Ράιχενμπαχ κυκλοφορούν στην Ελλάδα την τελευταία 5ετία ως επικεφαλής της λεγόμενης «τεχνικής βοήθειας»…

ε) – παρακαλούμε την προσοχή σας: «Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα». Και στη συνέχεια: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται επιπλέον να διασφαλίσουν τα πρέποντα πρωτογενή πλεονάσματα ή τα οικονομικά έσοδα που απαιτούνται για τη βιωσιμότητα του χρέους σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup του Νοεμβρίου 2012». Ούτε «διαγραφή» χρέους, λοιπόν, ούτε «κούρεμα», ούτε «λογιστικός έλεγχος», ούτε «διεθνής διάσκεψη», ούτε κιχ για το επαχθές, επονείδιστο και απεχθές βάρος του παράνομου χρέους που έχει γονατίσει τον ελληνικό λαό. Αντιθέτως: «Αδιαμφισβήτητη δέσμευση» ότι το χρέος θα πληρωθεί «πλήρως και έγκαιρα»! Αντιθέτως: Διαβεβαιώσεις ότι τα «πρωτογενή πλεονάσματα» θα πηγαίνουν όχι για την ανακούφιση του λαού αλλά – όπως και επί Σαμαρά – για την «βιωσιμότητα» ενός χρέους που, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ παραδεχόταν προεκλογικά, είναι «μη βιώσιμο».

στ) – παρακαλούμε την προσοχή σας: «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από κάθε ανατροπή μέτρων ή μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές αυτές και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα είχαν αρνητικές συνέπειες στους δημοσιονομικούς στόχους (….) όπως αξιολογούνται από τους θεσμούς». Καμία «μονομερής» ενέργεια, λοιπόν, που θα ανατρέπει τις πολιτικές των Μνημονίων. Καμία δημοσιονομική κίνηση (πχ μέτρα προγράμματος Θεσσαλονίκης) που δεν θα έχουν την αξιολόγηση και την έγκριση των «θεσμών». Οπου «θεσμοί» η τρόικα. Αλλά που τώρα θα τη λέμε «θεσμούς». Και καμιά φορά… «θεσμοτρόικα».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Πρώτο (και σε συνάφεια με τις τρεις Αρχές που καταγράψαμε στο προοίμιο του σημερινού άρθρου):

Η Αριστερά, με όπλο την αλήθεια και το δίκιο, ή θα είναι η δύναμη της ρήξης, της σύγκρουσης και τελικά της ανατροπής των ταξικών δεσμών που καθυποτάσσουν το λαό στο σύστημα της κυριαρχίας των μονοπωλίων και των «θεσμών» τους ή θα είναι μια κατ΄ όνομα «Αριστερά» που - πέρα από καλές προθέσεις και «διαπραγματευτικά κλέη» - θα λειτουργεί ως διαχειριστής των υποθέσεων της ολιγαρχίας, την ώρα που θα επιδίδεται σε «αντιολιγαρχικές» ρητορείες.

Δεύτερο: Στις εκλογές υπερψηφίστηκε η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι μέσα στην ΕΕ, με «σεβασμό στις συνθήκες», σε συνεννόηση με τους «εταίρους», μέσα από διαπραγματεύσεις μαζί τους και χωρίς να αμφισβητείται το πλαίσιο εντός του οποίου κινείται η Ελλάδα (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ, ΔΝΤ κλπ) μπορεί να υπάρξει ανατροπή του Μνημονίου και όλων όσα αυτό σημαίνει. Και επίσης ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπου τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας τα κατέχει η ελληνική και η διεθνής χρηματιστική ολιγαρχία, μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία, χωρίς εποπτείες, χωρίς «αξιολογήσεις», ότι μπορεί να υπάρξει ολόκληρη λαική περηφάνια και αξιοπρέπεια.

Αλλά – ευτυχώς - οι εκλογές δεν σταματούν τη δυνατότητα των ανθρώπων να σκέφτονται και να αναστοχάζονται. Το ερώτημα επανατίθεται, λοιπόν: Αυτός είναι ο δρόμος της εξόδου από τα Μνημόνια; Εδώ που «η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ δεν αμφισβητούνται»; Εδώ όπου τα μονοπώλια και οι «Αγορές» ελέγχουν τον πλούτο και ταυτόχρονα την οικονομία μιας χώρας;

Η θέση μας είναι γνωστή: Αυτός ο δρόμος, που ακολουθείται από συστάσεως του ελληνικού κράτους, με ή χωρίς «κυβερνήσεις της Αριστεράς», είναι ο δρόμος των αέναων και μάταιων θυσιών. Εδώ, είτε την κρίση, είτε την «ανάπτυξη», πάντα θα τις πληρώνουν οι καταπιεσμένοι, οι εκμεταλλευόμενοι, οι σκλάβοι της εργασίας, της ανεργίας και της βιοπάλης.
Αλλά το ζήτημα δεν είναι η φενάκη της προσμονής να χαλαρώσει ο χαλκάς της αλυσίδας. Το ζήτημα είναι ο ελληνικός λαός να στηριχτεί στο ιστορικό του μεγαλείο, στην τεράστια εμπειρία του, στις αστείρευτες δυνάμεις του και να πορευτεί το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής των πλαισίων που τον αλυσοδένουν.

Που σημαίνει:
  • Να αποδεσμευτεί από τους «θεσμούς» των Σόιμπλε.
  • Να αρνηθεί να αναγνωρίσει ένα χρέος που δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει χίλιες φορές.
  • Να πάρει στα χέρια τον παραγωγικό πλούτο του τόπου και πάνω σε αυτή τη βάση να οικοδομήσει την αναδημιουργημένη και «ελεύθερη Ελλάδα» στέλνοντας το μήνυμα της «πανανθρώπινης λευτεριάς» (όπως έλεγε το τραγούδι του ΕΑΜ και μιας και πολλοί θέλουν να μιλούν για το ΕΑΜ…)
Οι τελευταίες εξελίξεις το επιβεβαιώνουν ακόμα μια φορά: Εκείνο που θα έχει να χάσει ο λαός μας ιχνηλατώντας αυτόν τον δρόμο θα είναι μόνο τις αλυσίδες του.

Τι γίνεται τώρα με τη Χρυσή Αυγή;

antifaΣπύρος Μαρκέτος, πηγή ΠαΝΤΙΕΡα

Ήττα του φασισμού οι εκλογές 

Οι εκλογές που έφεραν στην κυβέρνηση τον Σύριζα και τους Ανέλ έδωσαν επίσης 388.000 ψήφους στη Χρυσή Αυγή. Η ναζιστική συμμορία συγκράτησε την εκλογική της επιρροή γύρω στο 6%, φορώντας αυτήν τη φορά ένα όσο μπορούσε πιο ευπρεπές προσωπείο, και κατεβάζοντας υποψήφιους πολλούς αξιωματικούς του στρατού και της αστυνομίας. Ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν μια ήττα της, καθώς έχασε 50.000 ψήφους από τις εκλογές του 2012 (ή 1%) και επιπλέον δείχνει ελάχιστη ικανότητα κινητοποίησης των οπαδών της. Οι δημόσιες εμφανίσεις της είναι πλέον σπάνιες, οι επιθέσεις στους μετανάστες έχουν μειωθεί κατακόρυφα, πολλά γραφεία της έκλεισαν, ενώ χαρακτηριστικά η καθιερωμένη ετήσια πορεία της για τα Ίμια, τέλη Ιανουαρίου στην Αθήνα, ήταν σχεδόν τρεις φορές μικρότερη από εκείνη του 2013.
Από την άλλη μεριά, δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό ότι το 6% εξακολουθεί να ψηφίζει, εν γνώσει του πλέον, ναζιστές. Εξίσου δυσοίωνο είναι ότι το πλέγμα εξουσίας αποδείχτηκε πρόθυμο να χρηματοδοτήσει και να στηρίξει αυτήν τη συμμορία. Τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, εργολάβοι, και δίπλα τους ο σκληρός πυρήνας του κράτους που φωλιάζει στα δικαστήρια, το στρατό, την αστυνομία και την εκκλησία, δείχνουν αποφασισμένοι να την χρησιμοποιήσουν ξανά για να προστατέψουν τα προνόμιά τους, και θα το κάνουν μόλις περάσει η περίοδος χάριτος στη νέα κυβέρνηση. Ο κορμός της ελληνικής δεξιάς, γνωρίζοντας καλύτερα από την αριστερά ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον ούτε και κατ’ επίφαση να είναι δημοκρατικός, έχει συνολικά μετακινηθεί στην ακροδεξιά. Η Νέα Δημοκρατία συμπλήρωσε με μια ακροδεξιά και μάλιστα φιλοφασιστική πολιτική την αρπαγή του δημόσιου πλούτου, την αυταρχική καταστολή των κοινωνικών αγώνων, και την καταστροφή των λαϊκών εισοδημάτων και δικαιωμάτων. Σε συνεργασία μάλιστα με την ίδια τη Χρυσή Αυγή, όπως απέδειξαν οι καθημερινές συναντήσεις Μπαλτάκου-Κασιδιάρη όταν η υπόλοιπη ηγεσία των ναζιστών είχε φυλακιστεί για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Ο φασισμός στην Ελλάδα δεν περιορίζεται στη Χρυσή Αυγή. Από τη δεκαετία του 1990 ο σκληρός πυρήνας του κράτους και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης οικοδομούν συστηματικά μια “δεξαμενή του φασισμού”. Αυτή πλέον περιλαμβάνει ίσως το ένα πέμπτο του πληθυσμού, δηλαδή ανθρώπους οι οποίοι συμφωνούν στα βασικά ζητήματα με τους φασίστες αλλά δεν κινητοποιούνται δημόσια και συχνά ψηφίζουν κυβερνητικά κόμματα. Όλα αυτά τα χρόνια οι καναλάρχες καλλιέργησαν μια κουλτούρα ρατσισμού, σεξισμού και ακραίου εθνικισμού, ενώ το ίδιο το κράτος νομιμοποίησε τη ρητορική των ναζί με πολλούς τρόπους, και ιδίως με την κυνική απανθρωπιά που αντιμετωπίζει πρόσφυγες και μετανάστες: διατήρησή τους σε κατάσταση παρανομίας και ομηρίας, μαζικός εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανοχή ναζιστικών πογκρόμ, βασανισμοί, φράχτης στα ελληνοτουρκικά σύνορα και περιπολίες στο Αιγαίο που προκαλούν εκατόμβες, όπως συνέβη πέρισυ στο Φαρμακονήσι. Ακόμη, το εκπαιδευτικό σύστημα φρόντιζε να κρύβει από τη νεολαία την καταστροφική πορεία και τα αναρίθμητα εγκλήματα του φασισμού τον εικοστό αιώνα.

Άνοδος και πτώση της Χρυσής Αυγής

Πώς φτάσαμε ως εδώ; Τέλη του 2011 το πλέγμα εξουσίας και το βαθύ κράτος στήριξαν ενεργά τη μέχρι τότε περιθωριακή ναζιστική συμμορία του Μιχαλολιάκου, γνωστού πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών. Η κλιμάκωση των μαζικών κινητοποιήσεων, από τον Δεκέμβρη του 2008 ως το Κίνημα των Πλατειών και τις παραμονές των εκλογών του 2012, είχε τρομάξει το καθεστώς. Αυτό αναγνώρισε ότι δεν μπορούσε μέσα σε δημοκρατικό πλαίσιο να ολοκληρώσει τη μαζική και απότομη αναδιανομή του πλούτου και της εξουσίας προς όφελος του κεφαλαίου, την οποία είχε δρομολογήσει η Τρόικα. Θέλησε να φτιάξει, αξιοποιώντας την έτοιμη πλέον δεξαμενή του φασισμού, ένα βίαιο μαζικό κίνημα που θα τσάκιζε στους δρόμους κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης, και θα έστρεφε τη λαϊκή οργή ενάντια στους νέους αποδιοπομπαίους τράγους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αυτόν ακριβώς το ρόλο προσπάθησε να παίξει η Χρυσή Αυγή όταν το άλλο ακροδεξιό κόμμα, το Λάος του Καρατζαφέρη, που είχαν προωθήσει νωρίτερα οι ίδιοι κύκλοι, βούλιαξε συμμετέχοντας στη μη εκλεγμένη κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου, την οποία επέβαλε η Τρόικα τον Νοέμβριο του 2011.
Αμέσως τα μέσα ενημέρωσης, από τα κανάλια και το Πρώτο Θέμα ως το Εσπρέσσο και την δήθεν σοβαρή Καθημερινή, άρχισαν να προβάλλουν θετικά τις ρατσιστικές επιθέσεις, καθώς και διάφορα διαφημιστικά τρυκ των χρυσαυγιτών όπως τα συσσίτια και τις αιμοδοσίες τους “μόνο για έλληνες”. Οι δικαστές ποτέ δεν τους καταδίκαζαν ενώ τα σώματα ασφαλείας έγιναν, με άνωθεν επίβλεψη, ραχοκοκαλιά των ναζιστικών ταγμάτων εφόδου. Αυτοί που ενοχοποιούν για την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής το Κίνημα των Πλατειών, αντί για το πλέγμα εξουσίας, βολικά ξεχνούν ότι η δημοσκοπική επιρροή της δεν ενισχύθηκε όσο καιρό ο λαός κατέβαινε στους δόμους, κι έμεινε στάσιμη γύρω στο 0,3% ως τον Νοέμβρη του 2011 οπότε η Τρόικα επέβαλε τη μεταμοντέρνα χούντα του Παπαδήμου. Τότε εκτοξεύτηκε μέσα σε λίγους μήνες στο 7%, ώσπου κορυφώθηκε το καλοκαίρι του 2013 αγγίζοντας το 11-12% στις δημοσκοπήσεις, με την ακούραστη συνεργεία ολιγαρχών και κράτους. Από το 2012 τήν ψηφίζουν σε όλες τις εκλογές το 40-50% των αστυνομικών. Οι άλλες δυο ισχυρές βάσεις της εκλογικής δύναμής της ήταν ο υπόκοσμος και οι εργοδότες.
Η πτώση της συμμορίας άρχισε το φθινόπωρο του 2013. Η κατακραυγή που ξεσήκωσε η δολοφονία του Φύσσα, αντίθετα από προηγούμενες δολοφονίες μεταναστών, μαζικοποίησε το αντιφασιστικό κίνημα και τού επέτρεψε να σταματήσει στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων την προσπάθεια εξάπλωσης των ναζιστών. Το κίνημα άντεξε και δυνάμωσε, παρ’ όλες τις διώξεις και τα μαζικά βασανιστήρια (για παράδειγμα, στη ΓΑΔΑ μετά τη μοτοσυκλετοπορεία στον Άγιο Παντελεήμονα), και μολονότι ο Δένδιας έσπασε με τα ΜΑΤ τα αντίφα οχυρά που εμπόδιζαν τη γεωγραφική εξάπλωση των ναζί, όπως τη Βίλλα Αμαλία.
Σιγά σιγά πολλοί οπαδοί της Χρυσής Αυγής, που αρχικά τήν είχαν θεωρήσει «αντισυστημική», είδαν πως αντίθετα προστατευόταν από την αστυνομία και τους δικαστές, και πως παρ’ όλα τα μεγάλα λόγια της στη βουλή πάντοτε στήριζε το καθεστώς. Ο φόβος της κοινωνικής έκρηξης, χειροπιαστός τον Σεπτέμβρη του 2012, υποχρέωσε την κυβέρνηση Σαμαρά να φυλακίσει την ηγεσία της, μολονότι παρασκηνιακά συνέχισε να συνεννοείται και να συνεργάζεται μαζί της. Η αίγλη των δήθεν ‘αδιάφθορων’ χρυσαυγιτών ξεθώριασε όταν αποκαλύφθηκαν η εμπλοκή τους με τον υπόκοσμο και τα αναρίθμητα σκάνδαλά τους, από βιασμοί ως απάτες. Η φοβική λογική του κανιβαλισμού, χαρακτηριστική του φασισμού, περιθωριοποιήθηκε με την εξάπλωση της αλληλεγγύης και των κάθε λογής μορφών συλλογικής πάλης, αλλά και από την ελπίδα της κοινωνικής αλλαγής, που αποτυπώθηκε στην άνοδο της αριστεράς.

Ποια στρατηγική;

Οι εξελίξεις των ερχόμενων εβδομάδων θα κρίνουν αν η ήττα του φασισμού θα είναι μόνιμη ή προσωρινή. Αυτό πρώτα πρώτα θα εξαρτηθεί από τη συνολική πορεία της χώρας. Η άκρα δεξιά δεν θα έχει πεδίο εξάπλωσης αν πράγματι η νέα κυβέρνηση, ξεπερνώντας τις προεκλογικές της εξαγγελίες, αντιστρέψει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και αναδιανείμει τον πλούτο και την εξουσία υπέρ των εργαζόμενων. Ο φασισμός, γραβατωμένος ή απροκάλυπτος, θα γίνει έτσι και αλλιώς σκληρός πυρήνας της αντιπολίτευσης, που θα πρέπει να περιμένουμε ότι θα είναι ισχυρή, υστερική, και συχνά βίαιη, αλλά οι οπαδοί του θα φυλλορροήσουν και οι ισχυροί που τόν στηρίζουν θα βρεθούν σε άμυνα. Τα κύρια κοινωνικά και ψυχολογικά του ερείσματα θα σπάσουν αν η χώρα συγκρουστεί με τους αυταρχικούς θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την ανεξέλεγκτη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, κι εντέλει προχωρήσει στη διαγραφή του χρέους και την απελευθέρωση από το ευρώ.
Ωστόσο πέρα απ’ όλα αυτά, και στο μέτρο που ο φασισμός συγκροτείται σε κοινωνικό κίνημα, πράγμα που γενικά δεν συνέβη στην Ελλάδα, αλλά παραμένει ως ενδεχόμενο, αυτονομείται από τους παράγοντες που διευκόλυναν τη δημιουργία του. Επομένως χρειάζεται ενεργή και συγκεκριμένη πολιτική για να εξουδετερωθεί. Αυτή για να φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα προϋποθέτει καταρχάς την επεξεργασία στρατηγικής, και τούτη τα μεγάλα κόμματα της αριστεράς τήν είχαν μέχρι τώρα παραμελήσει. Πρέπει ιδίως να βρεθούν τρόποι για ν’ αποκολληθούν οι κοινοί βλάκες και οι συμπαθούντες από τη βάση, και η βάση από την ηγεσία. Και να ενταφιαστεί οριστικά η αίσθηση που καλλιεργήθηκε ως τώρα από το κράτος και τα μήντια, ότι οι φασίστες έχουν το ακαταδίωκτο.
Πρακτικά, απαραίτητο είναι πρώτα πρώτα να ενισχυθεί το μαζικό κίνημα που θα δείξει στους δικαστές ότι δεν μπορούν πλέον να τους ‘ρίχνουν στα μαλακά’, και θα εξασφαλίσει την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων του Φύσσα, αλλά και να δώσουν λόγο οι υπεύθυνοι για τα αναρίθμητα βίαια εγκλήματα για τα οποία κανείς δεν έχει καν παραπεμφθεί ακόμη. Τέτοιο ήταν το πογκρόμ εναντίον των μεταναστών που με την ανοχή της δικαιοσύνης και της αστυνομίας οργάνωσαν οι χρυσαυγίτες στην Αθήνα τον Μάιο του 2011, με έναν νεκρό, τουλάχιστον εκατό τραυματίες, και καταστροφές δεκάδων καταστημάτων. Πρέπει να ξηλωθούν οι δικαστικοί και αστυνομικοί μηχανισμοί που τούς προστάτευαν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και ν’ αποκαλυφθούν οι επώνυμοι συνεργάτες τους και κυρίως οι χρηματοδότες τους.
Χρειάζεται επίσης συστηματική επικοινωνία ώστε να μάθει η νεολαία τι είναι ο φασισμός, και ν’ αποψιλωθούν τα ιδεολογήματα του ρατσισμού, του σεξισμού και του εθνικισμού, τα οποία όλη τη δεκαετία του 2000 παρουσιάζονταν σαν δήθεν αυταπόδεικτες αλήθειες του κοινού νου. Αλλά τούτο σημαίνει αγώνα στα σχολεία και ανοιχτή σύγκρουση με τους καπιταλιστές που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης. Είναι απαραίτητο, τέλος, να συνεχιστεί η μαζική κινητοποίηση των αντιφασιστικών επιτροπών βάσης που ξεπήδησαν από τα κάτω σε όλη την Ελλάδα.
Ο φασισμός πάει να γίνει μαζικό κίνημα, επομένως μόνον ένα μαζικό κίνημα μπορεί πραγματικά να τόν τσακίσει· το κράτος από μόνο του ποτέ δεν αρκεί, ακόμη και αν υποθέσουμε ότι θα ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο, πράγμα που το σημερινό ελληνικό κράτος, δηλαδή ο μηχανισμός του και όχι απαραίτητα η κυβέρνηση, σίγουρα δεν θέλει. Αλλά τελικά η σημερινή κυβέρνηση θέλει; Για παράδειγμα, αυτή την εβδομάδα πιάστηκε στη Θεσσαλονίκη ένας χρυσαυγίτης με ολόκληρο οπλοστάσιο. Μάθαμε το όνομά του; Όχι, ενώ αν ήταν, για παράδειγμα, αναρχικός θα είχε παντού διαπομπευτεί. Γιατί; Μήπως επειδή οι διωκτικές αρχές ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να προστατεύουν όσο μπορούν τους φασίστες; Υπάρχει άλλη λογική εξήγηση; Και υπάρχει οποιαδήποτε λογική εξήγηση για την ακατανόητη αδιαφορία των πολιτικών τους προϊσταμένων;

Θα κρατήσουν το ακαταδίωκτο; 

Αν δοθεί στους ναζιστές και τους ισχυρούς υποστηρικτές τους χρόνος, αυτοί θ’ αναδιοργανωθούν και θα ανακάμψουν. Δυστυχώς οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης δείχνουν ότι επιλέγει να μην ανοίξει αυτό το μέτωπο, ριψοκινδυνεύοντας έτσι μεγάλα προβλήματα αύριο. Αναπληρωτής υπουργός αρμόδιος για την αστυνομία ορίστηκε ένα παλιό στέλεχος του Πασόκ, που κατά γενική ομολογία δεν διαθέτει πυγμή και μάλιστα υιοθετεί σε μεγάλο βαθμό την πολιτική και ακόμη και τη ρητορεία της προηγούμενης κυβέρνησης. Μόλις ανέλαβε καθήκοντα ο καθηγητής Πανούσης δήλωσε ότι κάνει καλά τη δουλειά της η αντιτρομοκρατική υπηρεσία, η οποία ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια άφησε ανενόχλητη τη ναζιστική τρομοκρατία, αλλά και ότι ο φράχτης στα ελληνοτουρκικά σύνορα θα μείνει άθικτος, υιοθετώντας έτσι τον μισανθρωπισμό της Χρυσής Αυγής και της Νέας Δημοκρατίας στα ζητήματα καταστολής και μετανάστευσης.
Με τις πράξεις και τις παραλείψεις του ο νέος υπουργός έδωσε το σύνθημα να ξαναρχίσει η κοινή δράση ναζιστών και αστυνομίας, που αποτυπώθηκε για παράδειγμα στις συλλήψεις αντιφασιστών αφισοκολλητών στην Αθήνα, στην οργανωμένη επίθεση ΜΑΤ και χρυσαυγιτών στην αναρχική κατάληψη στην Καβάλα, και στην τρομοκρατική επιδρομή των ΜΑΤ στην κατάληψη του Κ.Βοξ στα Εξάρχεια. Ξανάρχισαν οι προκλητικές εμφανίσεις κατάφρακτων αστυνομικών μονάδων στις πόλεις, που είχαν πρόσκαιρα διακοπεί, και συνοδεύονται από την επανεμφάνιση φασιστών στους δρόμους. Αν οι επόμενες εβδομάδες δείξουν ότι τούτες είναι πράγματι οι επιλογές της νέας κυβέρνησης, τότε επείγει το αντιφασιστικό κίνημα, αναπροσαρμόζοντας τους στόχους και την τακτική του, ν’ αναγνωρίσει ότι ξανά μόνο του θα δώσει τις δύσκολες μάχες ενάντια στους ναζί, και ίσως κι ενάντια στην κυβέρνηση, όποτε αυτή θα τούς καλύπτει.
Αν μάλιστα περάσουν τελικά οι εκβιασμοί της Τρόικας, κάτι που ευτυχώς μοιάζει ολοένα λιγότερο πιθανό, τότε το μέλλον προοιωνίζεται άσχημο. Η ταπείνωση και η απόγνωση στέλνουν στον φασισμό στρώματα που πολλαπλασιάζουν τη δύναμη των ολιγαρχών και των μηχανισμών του βαθιού κράτους. Όσο θα διατηρούν την κοινωνική και οικονομική τους ισχύ ο ο Μπόμπολας, ο Λάτσης και η τάξη τους, τόσο θα χρειάζονται τους φασίστες για να περάσουν την πολιτική τους στο Κερατσίνι, τις Σκουριές, το Ελληνικό, κι εντέλει σ’ ολόκληρη τη χώρα. Όσο θα εξακολουθεί να πληρώνεται το υπέρογκο και επονείδιστο χρέος (odious debt) στους τραπεζίτες, αναπόφευκτα θα συνεχίζονται η πτώχευση των εργαζομένων, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου και ο κρατικός αυταρχισμός. Και αναπόφευκτα θα χρεώνονται μάλιστα στην αριστερά, μολονότι μια κυβέρνηση που θ’ ακολουθεί τέτοια πολιτική δεν θα έχει τίποτε το κοινό με τις αριστερές αξίες.
Καταστάσεις κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης ανάλογες της Γερμανίας της Βαϊμάρης, αλλά και η αίσθηση ότι η αριστερά πρόδωσε, θα δώσουν τότε τις προϋποθέσεις για να ριζώσει στην αγανάκτηση των δυστυχισμένων μια ακροδεξιά αντιπολίτευση. Αν αποτύχει η αριστερά, το πιθανότερο είναι να έρθουν έπειτα σχήματα μπροστά στα οποία η ακροδεξιά και φιλοφασιστική κυβέρνηση Σαμαρά θα μοιάζει φιλάνθρωπη και φιλελεύθερη. Δύσκολα θα επιβιώσει, σε τέτοιες συνθήκες, ακόμη και η περιορισμένη δημοκρατία των τελευταίων δεκαετιών. Θα εμπόδιζε άραγε μια τέτοια εξέλιξη η Ευρωπαϊκή Ένωση; Άραγε τα παραδείγματα της Ουκρανίας και της Ουγγαρίας μάς επιτρέπουν εδώ αισιοδοξία;
Αν η ρήξη δεν βαθύνει και δεν ολοκληρωθεί, θα έρθει η ώρα της αντεπανάστασης. Η τελευταία πενταετία έδειξε ωμά ποιές είναι οι εναλλακτικές: συνέχιση της απαλλοτριωτικής συσσώρευσης από τον καπιταλισμό, με τα δραματικά της επακόλουθα, ή σύντονες κινήσεις μετάβασης προς μια νέα κοινωνία όπου την οικονομία θα ρυθμίζουν οι ανάγκες μας και όχι η λογική του κεφαλαίου και οι αξιώσεις δανειστών. Επίταση της καταστολής από το συντεταγμένο κράτος και το φασιστικό παρακράτος, ή άνθηση της δημοκρατίας. Ισοπεδωτική κουλτούρα μίσους ή συνειδητή και ολομέτωπη ρήξη με τον καπιταλιστικό πολιτισμό και τον καπιταλιστικό άνθρωπο. Περιφράξεις ή κοινά. Ισότητα και ελευθερία ή ανισότητα και ανελευθερία. Εδώ και τώρα, όχι αλλού ή αύριο. Όπως κατάφεραν να κάνουν οι κούρδισες και οι κούρδοι στο Κομπάνι, αντιμέτωποι με τον οικονομικό αποκλεισμό, την κρατική βία, και ακόμη πιο βάρβαρους εχθρούς.
Η ίδια η εμπειρία μας δείχνει το βάρος αυτών των αναπόφευκτων επιλογών, που αφορούν την πρακτική μας καθημερινότητα μάλλον παρά αφηρημένες ιδεολογικές συγκρούσεις. Όλο και περισσότερος κόσμος το κατανοεί αυτό, τα επίδικα ζητήματα και τα αντίπαλα στρατόπεδα προβάλλουν με ολοένα μεγαλύτερη σαφήνεια, οι εστίες αμφισβήτησης και αντίστασης εξαπλώνονται στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική, και ακόμη και στην Ασία. Ιδίως η κλιμάκωση των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων στη χώρα μας, στις ιστορικές στιγμές που ζούμε, επιτρέπει μεγάλη αισιοδοξία. Μη φοβηθούμε, μπορούμε να τούς νικήσουμε.

22 Φεβρουαρίου 2015

Απόφαση γενικής συνέλευσης των αγωνιζόμενων εργαζομένων της ΕΡΑ Θεσσαλίας

Οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ στη Θεσσαλία όλων των ειδικοτήτων, μετά από συνέλευση που πραγματοποιήσαμε την Πέμπτη, 19 Φεβρουαρίου δηλώνουμε ότι συνεχίζουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ τον αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση.

ΖΗΤΟΥΜΕ:
1) Άμεση επαναλειτουργία της ΕΡΤ με όλες τις δομές της

2) Άμεση επαναπρόσληψη όλων των αγωνιζόμενων εργαζόμενων με εργασιακές σχέσεις πλήρους απασχόλησης και με πλήρη εργασιακά δικαιώματα ως συνέχεια της 11ης Ιουνίου 2013

3) Καταβολή των δεδουλευμένων και των ασφαλιστικών εισφορών του πολύμηνου αγώνα μας

4) Υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας με απόλυτη αναγνώριση της προϋπηρεσίας

5) Οι περιφερειακοί σταθμοί της ΕΡΑ έχουν ρόλο και φωνή. Αυτή η φωνή πρέπει να διατηρηθεί στη διαμόρφωση της επόμενης μέρας για την ΕΡΤ και αυτό αποτυπώνεται με τη ανάγκη συμμετοχής τους στα όργανα λήψης των αποφάσεων.

Ο αγώνας των 20 μηνών και η εμπειρία της αυτοδιαχείρισης μας δείχνουν το δρόμο της επόμενης ημέρας για μία ΕΡΤ ανοιχτή στο λαό. 

Σε αυτό τον διάλογο η περιφέρεια πρέπει να συνεχίσει να έχει φωνή γιατί αυτό ζητάει η κοινωνία. 
 Κατερίνα Παπακωνσταντίνου (Λάρισα)
Στέφανος Τσουρβάκας (Λάρισα)
Βαγγέλης Μητρούσιας (Λάρισα)
Φρόσω Παύλου (Καρδίτσα)
Αλέξανδρος Ζαούτσος (Τρίκαλα)
Γρηγόρης Κοντούλας (Λάρισα)
Γιώργος Πατάκης (Λάρισα)
Δώρα Μήτρα (Καρδίτσα)
Ραλού Μεθενίτου (Λάρισα)
Γιώργος Ματζανής (Λάρισα)
Γιάννης Μπέης (Λάρισα)
Ελπίδα Κουτσογιάννη (Τρίκαλα)
Άρης Ψύχας (Λάρισα)

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.: Όχι στη νέα συμφωνία παράτασης των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και της επιτροπείας

Η χτεσινή κοινή δήλωση του Eurogroup, την οποία αποδέχτηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, αποτελεί απαράδεκτη υποταγή στις απαιτήσεις των δανειστών. Έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τον πόθο, τις προσδοκίες και τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος και του λαού για τερματισμό της λιτότητας και έξοδο από τα καταστροφικά μνημόνια και την ταπεινωτική επιτροπεία, για ρήξη και όχι συμβιβασμό με τα συμφέροντα των τραπεζιτών για να πάρουμε πίσω όσα μας λεηλάτησαν και να κατακτήσουμε όσα μας αξίζουν.
Ολοκληρώνει στην πρώτη αυτή φάση τον κύκλο των υπαναχωρήσεων μετά την εγκατάλειψη του στόχου της διαγραφής του χρέους, είναι πίσω ακόμη και από τις «κόκκινες γραμμές» που είχε θέση η κυβέρνηση.
Ειδικότερα με τη χτεσινή συμφωνία:
- Η δανειακή σύμβαση παρατείνεται μαζί με τις δεσμεύσεις που την συνοδεύουν, επομένως πραγματικό τέλος στα μνημόνια δεν μπαίνει. Καταρρέει ο ανυπόστατος μύθος, ότι άλλο η δανειακή σύμβαση άλλο τα μνημόνια.
- Η λιτότητα δε σπάει γιατί η απαίτηση για πρωτογενή πλεονάσματα παραμένει, την ίδια ώρα που οι «θεσμοί» θα παρακολουθούν διαρκώς την εφαρμογή της συμφωνίας, με στόχο την ολοκλήρωση της αξιολόγησης της υπάρχουσας συμφωνίας.
- Η στρόφιγγα της χρηματοδότησης παραμένει στα χέρια της ΕΚΤ με αποκλειστικό στόχο τη διασφάλιση της στήριξης στις τράπεζες και όχι την κάλυψη άλλων κοινωνικών αναγκών.
- Η Τρόικα επιστρέφει έστω και εάν πλέον θα ονομάζεται «θεσμοί» για να ολοκληρώσει την αξιολόγηση του υπάρχοντος προγράμματος. Οι όποιες αναφορές σε «ευελιξία» δεν αναιρεί ότι στην πραγματικότητα θα απαιτήσουν και θα επιβάλουν την υλοποίηση των καταστροφικών πολιτικών των μνημονίων.
- Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να καταθέσει για έγκριση και αξιολόγηση όλο το πρόγραμμα των δικών της μεταρρυθμίσεων. Ανέλαβε την δέσμευση να μην προχωρήσει σε ακύρωση μέτρων και σε αλλαγές πολιτικής που θα κρίνουν οι «θεσμοί» (δηλαδή η Τρόικα) ότι διακυβεύουν την οικονομική ανάκαμψη και τη δημοσιονομική σταθερότητα. Αυτό σημαίνει ότι ο κύριος όγκος των μνημονιακών μέτρων και αναδιαρθρώσεων θα παραμείνει στη θέση τους. 
Επομένως, η εφαρμογή ακόμη και των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης παραπέμπεται στις καλένδες και θα εξαρτάται από την αξιολόγηση και έγκριση των δανειστών και των «θεσμών»!! πράγμα που σημαίνει πλήρη συμμόρφωση στους εκβιασμούς των Βρυξελών.
- Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε στην αναγνώριση του χρέους και την πλήρη αποπληρωμή των υποχρεώσεών της.
Το αποτέλεσμα του χτεσινού Eurogroup μας δίνει μια πρόγευση για το πώς θα είναι η τετράμηνη «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές: ένας διαρκής εκβιασμός και μια απαίτηση όχι απλώς για υποχωρήσεις αλλά για πλήρη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις των τραπεζιτών και του ευρωδιευθυντηρίου.
Φάνηκε πια καθαρά που μπορεί να οδηγήσει η λογική της διαπραγμάτευσης εντός του ευρώ και των ευρωπαϊκών θεσμών. Αποδείχτηκε πόσο επικίνδυνη ήταν η γραμμή «ούτε ρήξη - ούτε υποταγή» που πρόβαλλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ.
Το πραγματικό δίλημμα εξακολουθεί να είναι ανάμεσα στη ρήξη με το χρέος, το ευρώ, την ΕΕ και την υποταγή. Μόνο η άμεση παύση πληρωμών και η διαγραφή του ληστρικού χρέους, η έξοδος από το ευρώ, η απειθαρχία στις ευρωσυνθήκες και η έξοδος από το «λάκκο των λεόντων» της ΕΕ, οι εθνικοποιήσεις τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, μπορεί να απαντήσουν στους εκβιασμούς και να ανοίξουν τον δρόμο για φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση.
Οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος πρέπει να συντονίσουν τις δυνάμεις τους και να καλέσουν τους εργαζομένους, το λαό και τη νεολαία να ορθώσουν ένα μεγάλο κίνημα ενάντια στην συμφωνία, τους εκβιασμούς της ΕΕ και της ΕΚΤ και την κυβερνητική πολιτική του συμβιβασμού που οδηγεί στην υποταγή. Για να επιβληθούν "μονομερώς" εδώ και τώρα οι στόχοι του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

-Να πούμε όχι σε αυτή την απαράδεκτη και ταπεινωτική «συμφωνία».

-Να γεμίσουμε τους δρόμους και τις πλατείες απαιτώντας αυτά για τα οποία αγωνιστήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, δηλαδή την πλήρη ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, το τέλος της επιτροπείας και τη διαγραφή του χρέους.

-Να κλιμακώσουμε την πάλη για τα δικαιώματα και τις ανάγκες μας, για την επαναφορά όλων των εργατικών δικαιωμάτων, για την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων (ΕΡΤ, καθαρίστριες, σχολικοί φύλακες κλπ), για την ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων, για την ανατροπή των αντιεκπαιδευτικών πολιτικών, για την αποκατάσταση των μισθών και των συντάξεων.

- Να διαλέξουμε και να επιβάλουμε με τους αγώνες μας τον άλλο δρόμο, το δρόμο της ρήξης με το ευρώ, την ΕΕ και τις πολιτικές του κεφαλαίου, το δρόμο της ελπίδας και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 21/2/205

ANT.AΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ: Επιλογή ιδεολογικού εκφυλισμού και εγγύηση προς τα κέντρα εξουσίας η πρόταση για Παυλόπουλο στην προεδρία της δημοκρατίας

Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τον Προκόπη Παυλόπουλο για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, σημαίνον στέλεχος της ΝΔ και της καραμανλικής της πτέρυγας, με συμμετοχή από κεντρική θέση στις κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων. Η κίνηση αυτή αποτελεί μια νέα, πολύ σοβαρή εγγύηση που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δίνει στο σύστημα για κινήσεις εντός των πλαισίων από την πλευρά της.
Είναι επιλογή μιας "πολιτικής σταθερότητας" που αφήνει άθικτους τους πυλώνες του πολιτικού συστήματος.
Είναι ενσωμάτωση στη λογική της "εθνικής συναίνεσης", της πτώσης των διαχωριστικών γραμμών.
Είναι επιλογή που δεν αφορά μόνο το σε ποιο ταξικό χαράκωμα είναι οι εκπρόσωποι της ΝΔ, ούτε μόνο τη διάκριση "Αριστεράς-Δεξιάς", αλλά ακόμα και τη συμφωνία με τα μνημόνια, καθώς ο Π. Παυλόπουλος ήταν ένας από τους βουλευτές που στάθηκε πειθαρχημένα μέχρι το τέλος στον μνημονιακό δρόμο. Ψήφισε άλλωστε "ναι σε όλα" τον Φεβρουάριο του 2012, όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύει "επιλεκτική μνήμη" όταν χτίζει "αντιμνημονιακό προφίλ" για τον υποψήφιό του.
Την ίδια ώρα, κάτω από τη "σκόνη" της πρότασης Παυλόπουλου, έρχεται μια άλλη πρόταση, ακόμα πιο επικίνδυνη, για παράταση της δανειακής σύμβασης. Είναι άλλη μια επιβεβαίωση αποδοχής του χρέους και της διάθεσης για αντιλαϊκούς συμβιβασμούς.
Ο κόσμος του κινήματος και της Αριστεράς πρέπει να καταδικάσει αυτή τη θεμελιακή επιλογή συμβιβασμού και εγγυήσεων στα κέντρα εξουσίας και ιδεολογικού εκφυλισμού.
Να συνεχίσει στον δρόμο του αγώνα, της καταδίκης του μαύρου μετώπου κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και των πολιτικών του εκπροσώπων, της πάλης για την ανατροπή ενάντια σε συμβιβασμούς που θα έχουν πολύ βαριές, ιστορικές συνέπειες για την πολιτική και τη φυσιογνωμία της Αριστεράς. ANT.AΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Ανατροπή της συμφωνίας υποταγής με λαϊκή αντεπίθεση

Παναγιώτη Μαυροειδή, εφημ. "Πριν"
Βαρύτατες αρνητικές συνέπειες από τη συμφωνία κυβέρνησης – ΕΕ Δεν θα χρειαστεί να παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα για να γίνει επώδυνα κατανοητό ότι η συνυπογραφή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ της απόφασης του Γιούρογκρουπ της Παρασκευής αποτελεί μια πράξη πλήρους παράδοσης με τεράστιες οικονομικές, κοινωνικές αλλά και πολιτικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία. Η συμφωνία (αναλυτική κριτική στη σελ. 5) έχει τέσσερεις θεμελιώδεις πολιτικές συνεπαγωγές μακράς διάρκειας και στρατηγικής σημασίας.
Πρώτον, αποτελεί νομιμοποίηση της ληστρικής αντεργατικής επιδρομής της τρόικας, της ΕΕ και των τοκογλύφων του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου για τα τελευταία πέντε χρόνια, καθώς αυτό που κατά βάση συμφωνήθηκε είναι η συνέχιση της κοινωνικής σύλησης στο διηνεκές. 
Δεύτερο, αποτελεί πολιτική απαλλαγή και αθώωση των άθλιων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που ο κόσμος τους είχε στείλει πανηγυρικά στα τάρταρα.
Τρίτον, η ρητή αναφορά ότι «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την κατηγορηματική δέσμευσή τους να τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως» αποτελεί πολιτική και νομική δέσμευση για το χρέος εξαιρετικά μεγάλης σημασίας.
Τέταρτον, η αποδοχή της άθλιας επιτροπείας αλλά και η ίδια η κατάταξη στοιχειωδών μέτρων κοινωνικής πολιτικής στην κατηγορία των «μονομερών ενεργειών» (μέχρι τώρα μιλάγαμε μόνο για το χρέος!), που πρέπει να εξασφαλίζουν την έγκριση της ΕΕ, αποτελεί πολιτική υποτέλεια στα ευρωπαϊκά αφεντικά και ποδοπάτηση κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας. 
Μήπως δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα; Το αντίθετο ισχύει! Ας δούμε τρεις βασικούς παράγοντες. Πρώτα πρώτα η ίδια η ευρωζώνη και η ΕΕ είναι σε βαθιά κρίση, έτσι που η προοπτική εξόδου από τη μέγγενή τους δεν εμφανίζεται πλέον εύκολα σαν καταστροφή και απομόνωση. Ο (προσωρινός) πόνος και το κόστος μιας αποχώρησης θα έχουν ασύγκριτα μικρότερη επίπτωση από τον πόνο και το κόστος διατήρησης στη ζωή ενός πτώματος με χρυσό νεοφιλελεύθερο ζουρλομανδύα. Έπειτα ο σχετικός πανικός στις ΗΠΑ για επιπτώσεις μιας ρήξης στη δική τους οικονομία, σε συνδυασμό με τη γεωπολιτική αστάθεια (Ουκρανία κλπ), δείχνει τη γενικότερη αρρυθμία στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.
Τέλος, η μεγάλη επίδραση που είχε στους λαούς της Ευρώπης και αυτή ακόμη η αναιμική απειλή ρήξης από το ΣΥΡΙΖΑ δείχνει την απότομη θετική δυναμική που μπορεί να δημιουργηθεί από μια απόφαση ρήξης με την ευρωζώνη και την ΕΕ, καθότι θα σηματοδοτεί σύγκρουση με τη λιτότητα, την εργασιακή βαρβαρότητα, τον πολιτικό ολοκληρωτισμό και την ιμπεριαλιστική ληστεία, που αφορά την εργατική τάξη σε όλες τις χώρες.
Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εκ των πραγμάτων ακύρωση όλου του πολιτικού και κοινωνικού φορτίου, που σηματοδότησε η εκλογική υπερψήφισή του από εργατικά και λαϊκά στρώματα, βλέποντάς τον σαν εργαλείο ανατροπής των Μνημονίων, διαγραφής του χρέους και επιβολής μιας κάποιας πολιτικής ανακούφισης.
Ωστόσο, δεν πρόκειται για κάποια απότομη στροφή-έκπληξη. Αντίθετα, στον πυρήνα της πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και από το 2012, ήταν η λογική της «ισορροπίας εσόδων-εξόδων στα επίπεδα της ΕΕ», η αντιμετώπιση της ευρωζώνης ως πεδίου της συμμαχίας με τους εταίρους και η αναγόρευση του καπιταλιστικού πλαισίου σε σταθερό δεδομένο, με την εγκατάλειψη κάθε λογικής ρήξης με την αστική τάξη. Το τελευταίο στοιχείο, με μεγάλη στρατηγική σημασία, αποτυπώνεται ήδη και στη συμμαχία που έχει συγκροτηθεί στο εσωτερικό της χώρας με ισχυρά τμήματα της οικονομικής ολιγαρχίας, που ονειρεύονται όχι απλώς πολιτική σταθεροποίηση με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και διεκδίκηση και διαπραγμάτευση μιας καλύτερης αναπτυξιακής πορείας για τον ασθμαίνοντα ελληνικό καπιταλισμό.
Καμία όμως ανέφελη πορεία δεν εξασφαλίζουν, ούτε η υποταγή στο Deutsche-Group ούτε η «πίπα της ταξικής ειρήνης» στην Ελλάδα. Χρειάστηκαν μόλις τρεις βδομάδες για να θρυμματιστούν τόσοι μύθοι: Ότι το ζήτημα της ρήξης ή όχι μεν την ευρωζώνη μπορεί να περιμένει για αργότερα, ότι η ΕΕ αλλάζει και εκεί είναι οι φίλοι και εταίροι μας, ότι μπορείς να διαπραγματευτείς μέσα στο λάκκο των λεόντων, ότι θα φτιαχνόταν μέτωπο των κυβερνήσεων του Νότου και άλλα. Το «τι είχαμε τι χάσαμε» θα είναι το επιμύθιο των απολογητών της αστικής πολιτικής και της ΕΕ. Οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς, αντιπαλεύοντας από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων και με αριστερές θέσεις μια πολιτική «αριστερής» λιτότητας και περιτυλιγμένης υποταγής στην ευρωζώνη, επιδιώκουν να μετασχηματίσουν τη μεστή πολιτική εμπειρία της περιόδου, σε μια πολιτική στρατηγική λαϊκής αντεπίθεσης με στόχο την ανατροπή της μαύρης πολιτικής της ιερής συμμαχίας ελληνικού κεφαλαίου και ΕΕ. Το τελευταίο που χρειαζόμαστε σήμερα, από πολιτική άποψη, είναι αριστερές δυνάμεις οι οποίες να θέτουν όριο την ταύτιση ή την «κριτική» στήριξη σε μια κυβέρνηση καλούμενη να διαχειριστεί την άθλια απόφαση του Γιούρογκρουπ. Αντίθετα, η σύμπηξη μιας ανατρεπτικής αριστερής συνεργασίας και κοινής δράσης υποστήριξης ενός νέου γύρου κοινωνικών αγώνων πάνω στους άξονες «όχι άλλα Μνημόνια και χρέος, ενάντια και έξω από τους φράχτες ευρωζώνης, ΕΕ και κεφαλαίου» είναι το αναγκαίο βήμα για ένα ευρύ φάσμα δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς.Από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως το ΚΚΕ και από τις αριστερές τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ως το διάσπαρτο δυναμικό της εργατικής πάλης, της κοινωνικής διαμαρτυρίας και της δημοκρατικής αντίστασης, υπάρχει ο μεγάλος λαός της Αριστεράς και της αριστερής εργατικής πολιτικής που δεν έχει ηττηθεί.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν ούτε ζήτημα μιας ζαριάς ούτε αναδυόμενα στοιχεία με αυθόρμητο και ασπόνδυλο τρόπο. Ατμομηχανές αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης πρέπει να αποτελέσουν ένα αναγεννημένο εργατικό κίνημα, με ήττα κάθε λογικής κυβερνητικού συνδικαλισμού, ενδυνάμωση της πολιτικής πρότασης μιας αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής Αριστεράς, που θα δίνει μορφή και υπόσταση σε μια πολιτική ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, η οποία αποδεικνύεται ανίκανη να χωρέσει και αυτό ακόμα το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *