ΕΡΑ Θεσσαλίας: Η φωνή της κοινωνίας

Πηγή: tvxs.gr - Γράφει η Ελπίδα Κουτσογιάννη

«Όχι ρε’ συ! Εγώ πιστεύω ότι προς το παρόν το θέμα των απολύσεων δεν  αφορά στην ΕΡΤ. Κάποια στιγμή, βέβαια θα απολύσουν και μάλλον θα ξεκινήσουν από τους περιφερειακούς. Αλλά προς το παρόν δεν μας αφορά». Ο συνάδελφος και σύντροφος εκ των υστέρων στον αγώνα με καθησύχασε στις 10 Ιουνίου 2013. Περίπου ένα μήνα πριν, βέβαια, υπήρχε μία αναστάτωση σε όλους τους περιφερειακούς για τη φημολογία των απολύσεων. Ύστερα, ήρθε το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας για το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της ΕΡΤ. Αλλά και πάλι, η ανησυχία παρέμεινε στους περιφερειακούς της ΕΡΑ σε ελεγχόμενα επίπεδα.

Τα σημάδια, βέβαια, ήταν υπαρκτά. Απλώς δεν τα βλέπαμε. Δεν ξέρω αν αυτό συνέβαινε επειδή δεν θέλαμε να τα δούμε ή επειδή η περιφέρεια γενικότερα είναι μακριά από το κέντρο των αποφάσεων. Πάντως, δεν τα βλέπαμε.

Την Παρασκευή, 7 Ιουνίου 2013 είχε έρθει εντολή στους περιφερειακούς σταθμούς να κάνουν οι συντάκτες εβδομαδιαίο αφιέρωμα στην εθελοντική αιμοσοδία. Είχαμε «κλείσει» στο δίκτυο Θεσσαλίας της ΕΡΑ τους καλεσμένους. Στα Τρίκαλα θα μιλούσαν για το θέμα η διευθύντρια του τμήματος του νοσοκομείου, εκπρόσωποι του συλλόγου πασχόντων από μεσογειακή αναιμία, εκπρόσωποι του συλλόγου γονιών παιδιών με καρκίνο…

Δεν θυμάμαι αν προλάβαμε να μιλήσουμε με κάποιον από αυτούς. Προφανώς η αναφορά γίνεται για το οφθαλμοφανές και αυταπόδεικτο. Αυτή η κυβέρνηση, που διόριζε τις σάπιες διοικήσεις στην ΕΡΤ δεν σεβάστηκε ούτε καν αυτό το θέμα.

Σιγά το νέο! Και ήρθε η 6η απογευματινή της 11ης Ιουνίου. «Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ»…

Νομίζω ότι αυτή τη φωνή δεν θα την ξεχάσει ποτέ κανείς μας. Αυτή τη σταθερή χροιά, που έδειχνε να έχει κάνει πρόβες ώρες πολλές πώς θα πει το «ποίημα» και που ξέρναγε μίσος και λάσπη για 2500 εργαζόμενους, που τους πετούσαν στο δρόμο, δύσκολα την ξεπερνά κανείς. Και η ΕΡΤ έκλεισε.

Αυτόματα σχεδόν, χωρίς να προηγηθεί πολύ συζήτηση η απόφαση ήταν να συνεχίσουμε. Για να μην τους περάσει… Γιατί ο αυταρχισμός, η κυβερνητική αναλγησία, ο κρατικός τσαμπουκάς έχουν ένα όριο (δεν έχουν ποτέ, αλλά από κάπου πρέπει να πιαστείς για να συνεχίσεις).

Και πιάνεσαι από τον συνάδελφο. Πιάνεσαι από τον σύντροφο στον αγώνα. Πιάνεσαι από τον σύντροφο της ζωής σου που είναι εκεί, σε καταλαβαίνει, σου δίνει κουράγιο και δύναμη. Πιάνεσαι από τους πολλούς ανθρώπους που ήρθαν από την πρώτη στιγμή στους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τους ραδιοθαλάμους της περιφέρειας.

Ο ένας ακουμπά στον άλλο το «γαμώτο» που τον βασανίζει, γιατί σε τελική ανάλυση εργάτης ενημέρωσης των 800 ευρώ είσαι και ας λένε ψέματα για παχυλούς μισθούς. Ακουμπάς στον συνάδελφο για να ξεπεράσεις το φασιστικό κλείσιμο του δημόσιο ραδιοτηλεοπτικού φορέα, στον οποίο εργαζόσουν πολλά χρόνια. Σχεδόν μια ζωή. Ακουμπάς στον συνάδελφο τεχνικό, στον σύντροφο στον αγώνα, που σχεδόν δεν τον γνωρίζεις από την ταλαιπωρία που υφίσταται μερόνυχτα στο σταθμό, γιατί είναι στην ΕΡΤ 30 χρόνια και γιατί υπήρξε άριστος στη δουλειά του. Και αρχίζεις να νοιάζεσαι γι’ αυτόν περισσότερο από τον εαυτό σου.

Δικαστήρια, Συμβούλια της Επικρατείας, αγωνίες για κάτι που τελικά είναι προκαθορισμένο. Το κράτος έχει τους μηχανισμούς του. Και βρίσκει πάντα τις άκρες του. Εμείς πρέπει να μείνουμε ενωμένοι. Μόνο έτσι θα τους νικήσουμε. Παρακολουθούμε μέχρι τον Αύγουστο όλοι φανατικά το τηλεοπτικό πρόγραμμα της ΕΡΤ. Οι τεχνικοί, άντρες 50 και 60 ετών πηδάνε στις βουνοπλαγιές σαν τα αγριοκάτσικα για να φτιάξουν τους πομπούς, να αποκαταστήσουν το σήμα. Και τα καταφέρνουν.

Πάντα τα κατάφερναν… Κοιμόμαστε όλοι και ξυπνάμε με το ραδιόφωνο της ΕΡΤ και την τηλεόραση στη διαπασών.

Και μέσα σε όλη αυτή την πορεία οι αλληλέγγυοι. Άνθρωποι που δεν τους ξέραμε και δεν μας ήξεραν. Κάποιοι μας άκουγαν πριν, κάποιοι όχι. Όλοι όμως, βρίσκονται εκεί. Βρίσκονται στα Τρίκαλα και ας λειτουργεί μόνο ένα μικρό δωματιάκι ως ραδιοθάλαμος. Βρίσκονται στη Καρδίτσα, βρίσκονται στο Βόλο, βρίσκονται στη Λάρισα και ας υπάρχει εκεί η ιδιαιτερότητα του να λειτουργεί η ΕΡΑ εντός του στρατοπέδου (τα κατάλοιπα της ΥΕΝΕΔ. Κοίτα, που όμως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα).

Έρχονται και άλλοι άνθρωποι και παρακολουθούμε όλοι μαζί το τηλεοπτικό πρόγραμμα στην αυλή του πνευματικού κέντρου (εκεί είναι το στούντιο της ΕΡΑ στα Τρίκαλα). Έρχονται άνθρωποι που δεν θα περίμενε κανείς να ενδιαφερθούν. Και όμως είναι εκεί. Και είναι αυτοί τελικά που δίνουν τον τόνο στον αγώνα. Γιατί έχουν και αυτοί τις ίδιες αγωνίες, τα ίδια προβλήματα. Είναι καθαρίστριες δημοσίων σχολείων, είναι άνεργοι, είναι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα, είναι σχολικοί φύλακες που ήρθε η σειρά τους μέσα στο περασμένο καλοκαίρι, είναι καθηγητές των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ, που τότε ήταν διαθέσιμοι, σήμερα όμως είμαστε όλοι απολυμένοι.

Με τούτα και με ‘κείνα, με το ηθικό άλλο ακμαίο και άλλοτε στα πατώματα ήρθε ο Αύγουστος. Και τον Αύγουστο η κυβέρνηση έκανε τη Δ.Τ.

Ψέματα… Πάνω από 1000 αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έκαναν τη Δ.Τ., «γιατί δεν άντεχαν άλλο και γιατί θα πεινούσαν τα παιδιά τους και γιατί δεν έβρισκαν άλλη προοπτική, δεν είχαν άλλη αντοχή, φοβούνταν ότι θα μείνουν χωρίς δουλειά». Φοβούνταν. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να φοβούνταν. Κάποιοι άλλοι ήξεραν καλά τι έκαναν. Όλοι κουβάλησαν νερό, νομιμοποίησαν δηλαδή το πραξικόπημα του κλεισίματος της ΕΡΤ.

Νομιμοποίησαν την κυβέρνηση, που έκλεισε την ΕΡΤ, διότι έπρεπε να εξακολουθήσει να υποτάσσεται στην τρόικα, που ζητούσε 2000 απολύσεις και να εξακολουθήσει να υποτάσσεται στην πραγματική εξουσία αυτής της χώρας, που ήθελε τις ψηφιακές συχνότητες της ΕΡΤ. Ήθελε, δηλαδή να ελέγχει απολύτως το παραγόμενο ραδιοτηλεοπτικό προϊόν.

Ο αγώνας θα χανόταν από μας… αν κάποιοι δεν σήκωναν πιο ψηλά τη σημαία. Δεν έχει σημασία πόσοι είναι ακόμη στον αγώνα. Πόσοι είναι στο κίνημα της ΕΡΤ. Σημασία έχει ότι συνεχίζουμε. Σημασία έχει ότι στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Σημασία έχει η αλληλεγγύη και, κυρίως η αγάπη που έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας. Σημασία έχει ότι οι οικογένειές μας και οι οικογένειες των συντρόφων μας στην ΕΡΤ έχουν γίνει μία μεγάλη οικογένεια. Με τις εντάσεις της, με τις ανασφάλειές της. Κίνημα, όμως. Με αγάπη και αλληλεγγύη.

Σημασία έχει ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Μέχρι την τελική δικαίωση. Σημασία έχει ότι το δρόμο δείχνουν και άλλοι κλάδοι με πρωτοπόρες της καθαρίστριες. Αυτές τις γυναίκες του μόχθου, του αγώνα που δεν το βάζουν κάτω. Οι καθαρίστριες είναι κάτι παραπάνω από 400 και απολύθηκαν. Όταν ανακοινώθηκε ότι θα πάρουν πίσω στη δουλειά τις 347 αυτές είπαν το εξής μεγαλειώδες: «όλες στο δρόμο μέχρι να γυρίσει και η τελευταία στη δουλειά»!

Ο αγώνας, λοιπόν, συνεχίζεται. Και όποιος ρωτάει με πραγματικό ή προσποιητό ενδιαφέρον για το τι θα γίνει, μέχρι πότε θα αντέξουμε και ποιος είναι ο στόχος, απαντάμε ένα πράγμα: ο στόχος είναι να πέσει αυτή η κυβέρνηση που φτωχοποιεί και εξαθλιώνει την κοινωνία. Ο στόχος είναι να καταλάβουμε όλοι μαζί και ο καθένας μόνος του ότι εάν εμείς δεν αλλάξουμε τον κόσμο, τότε κανείς δεν θα το κάνει για μας. Ο στόχος είναι να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να μην τις ξαναχαρίσουμε  άνευ όρων σε κανέναν. Αυτός είναι ο στόχος. Δουλειές για όλους. Ζωή για όλους.

*Ελπίδα Κουτσογιάννη, δημοσιογράφος στην ΕΡΑ Θεσσαλίας.