της Μαριάννας Τζιαντζή
«Θέλω να κάνω διακοπές, αλλά η τσέπη μου δεν
με ακολουθεί...» Έτσι έλεγε κάποτε (προ κρίσης) ένας οικογενειάρχης
βιοπαλαιστής. Ήρθαν τα μνημόνια και η τσέπη κήρυξε απεργία διαρκείας.
Τι συμβαίνει όμως όταν όχι μόνο οι
καλοκαιρινές διακοπές, αλλά και η ανοιξιάτικη ψήφος γίνεται όνειρο απατηλό; «Δε
μου περισσεύουνε να πάω να ψηφίσω», έλεγε αυτές τις μέρες ένας άλλος
βιοπαλαιστής, ετεροδημότης. Δεν υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Άλλες ανάγκες,
πιο επιτακτικές (π.χ., φάρμακα, ΔΕΗ, χαράτσια) πρέπει να καλυφθούν. Το έλεγε με
ύφος σχεδόν εχθρικό προς το συνομιλητή του, που πήγε και ψήφισε.
Μια ανάσα χωρίζει το «δεν ψηφίζω γιατί δε μου
περισσεύουνε», από το «δεν ασχολούμαι γιατί δε μου περισσεύει». Δε μου
περισσεύει χρόνος, χρήμα, διάθεση, ελπίδα.
Φέτος η αποχή από τους δύο γύρους των εκλογών
δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλή. Όμως τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της δεν έχουν
μελετηθεί. Η παλαιού τύπου αποχή της αφασίας, της βαρεμάρας έχει παραχωρήσει τη
θέση της στην αποχή της αφραγκίας: δεν ψηφίζω γιατί δε μου περισσεύουνε. Το
«κόμμα της παραλίας» δεν υπάρχει πια, όμως το «κόμμα της παραλιακής», το κόμμα
του χουλιγκανισμού, του σκυλάδικου και των νονών της νύχτας, βασιλεύει και
θεριεύει.
Εύκολα μπορούμε να δούμε το ποτήρι των
εκλογικών αποτελεσμάτων μισογεμάτο, αφού η αριστερά αναντίρρητα σημείωσε μια
σοβαρή επιτυχία. Με την ίδια ευκολία όμως μπορούμε να το δούμε και μισοάδειο
αφού, ιδίως στο δεύτερο γύρο, εκατομμύρια συμπατριώτες μας ψήφισαν τους
διαχειριστές της δυστυχίας τους ή πέταξαν την ψήφο τους στα σκυλιά (και όχι
μόνο στα φασιστικά). Η πολυσυζητημένη «πόλωση» δεν αφορά απλώς τους κομματικούς
σχηματισμούς, αλλά διαποτίζει τη συνείδηση των ανθρώπων.
Παμφάγο, βαμπιρικό ζώο η επιβίωση. Πού να
περισσέψει χρόνος για την πολιτική, την ιστορία, την ποίηση, τη μάθηση, το
ταξίδι. Όλα αυτά γίνονται εξαιρέσεις, είτε για τους γραφικούς είτε για όσους
«τους παίρνει, τους περισσεύουνε». Η αξιοπρέπεια είναι ακριβή, ακριβή γίνεται
και η ιδιότητα του πολίτη, όπως ακριβό φαίνεται να είναι ό,τι καθιστά τον
άνθρωπο άνθρωπο. Την αλλοτρίωση δεν τη φέρνει μόνο η κατανάλωση: τη φέρνει και
η φτώχεια με διαφορετικό τρόπο και με πολύ πιο ολέθρια αποτελέσματα.
(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς",
1/6/2014)
