Δημήτρης Γρηγορόπουλος, εφημ. "Πριν"
Το κίνημα φορέας αλλαγών - Άστοχη κριτική σε
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Το ΚΚΕ επικεντρώνει τη δραστηριότητα του στην
προεκλογική μάχη, σε μιαν απεγνωσμένη επιχείρηση να ανακτήσει ή και να αυξήσει
τις δυνάμεις του. Αυτή η επιχείρηση έχει χαρακτηριστικά εμφυλιοπολεμικής
αριστερής διαμάχης, ταυτίζοντας ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, που αν και εκφράζουν δύο τύπους
αστικής διαχείρισης δεν παύουν να έχουν διαφορές (αριστερή πτέρυγα και
κοινωνική βάση) όχι αδιάφορες για τη ριζοσπαστική Αριστερά.
Την κριτική έχουν οξύνει στο έπακρο και προς
την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φοβούμενοι δύο αλληλένδετες προοπτικές: Την αποκάλυψη του
ρεφορμιστικού άμεσου προγράμματος τους και της συμβιβαστικής προς το σύστημα
τακτικής των αγώνων ήπιας έντασης αγκαλιά με τους καθεστωτικούς συνδικαλιστές,
αλλά και τη δυνατότητα προσχώρησης αγωνιστών απ' το χώρο του στην
αντικαπιταλιστική πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το πρόβλημα δεν είναι η ενδοαριστερή κριτική,
αναπόφευκτη εξάλλου και υπό όρους γόνιμη, αλλά ο χαρακτήρας αυτής της κριτικής.
Η κριτική του ΚΚΕ στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ χαρακτηρίζεται από την ακραία στρέβλωση έως την
αθέμιτη συκοφαντία.
Όσον αφορά την κριτική καθαυτή το ΚΚΕ
εγκλωβίζεται στην πάγια ιδεοληψία του ότι στο πλαίσιο του καπιταλισμού μόνον
οικονομικές και επιμέρους εργασιακές διεκδικήσεις είναι πραγματώσιμες, ενώ
μεταρρυθμίσεις δομικές που πλήττουν το σύστημα είναι εφικτές μόνο με τη νίκη
του σοσιαλισμού.
Κατά το ΚΚΕ το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ανερμάτιστο και ουτοπικό, αφού δεν συνδέεται με τη λαϊκή
εξουσία και δεν είναι δυνατό να υλοποιηθεί από μιαν αστική ή «αριστερή»
κυβέρνηση. Το ερώτημα, αναπάντητο υποτίθεται απ' την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι ποιος θα
κάνει πράξη αυτό το πρόγραμμα. Το υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής
όμως είναι προσδιορισμένο απ' την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι το εργατικό λαϊκό κίνημα. Το
ΚΚΕ μέσα απ' τη ρεφορμιστική οππκή του θεωρεί ουτοπική αυτή τη δυνατότητα του
κινήματος.
Η δυνατότητα όμως του επαναστατικού
υποκειμένου να κατακτήσει ριζικές αλλαγές πριν από την επανάσταση αποτελεί
θεωρητικό και ιστορικό κεκτημένο του μαρξισμού. Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο οι
Μαρξ και Ένγκελς προσδιορίζουν δέσμη ουσιαστικών αλλαγών στην αρχή της
ανατρεπηκής διαδικασίας, που εξελίσσονται στη συνέχεια στην ολοκληρωτική
ανατροπή του καπιταλισμού. Στην Καταστροφή που μας απειλεί ο Λένιν προσδιορίζει
μέτρα που δεν είναι ακόμη σοσιαλισμός, αλλά δεν είναι πλέον και καπιταλισμός.
Εντούτοις και σ' όλο το ιστορικό γίγνεσθαι της καπιταλιστικής κοινωνίας το
εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι η ατμομηχανή των αγώνων και των κατακτήσεων στο
οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Το κοινωνικοπολιτικό κίνημα της
εργατικής τάξης με τους αγώνες εξαναγκάζει ης αστικές κυβερνήσεις σε σημαντικές
παραχωρήσεις.
