1η
Μαΐου 1886: Τα συνδικάτα στο Σικάγο κηρύττουν απεργιακές
κινητοποιήσεις με αφετηρία την 1η Μαΐου, στο πρότυπο επιτυχημένων
κινητοποιήσεων στον Καναδά το 1872, με αίτημα τη μείωση των εργάσιμων ωρών και
με σύνθημα «οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο». 90.000
άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους του Σικάγο, 350.000 σε ολόκληρη τη χώρα, με
1.200 εργοστάσια συνολικά κλειστά. Η εργοδοτική και κυβερνητική απάντηση ήταν
βίαιη, οδηγώντας στο αιματοκύλισμα δεκάδες εργάτες.. Το 8ωρο και η Κυριακάτικη
αργία που διεκδικούσαν οι τότε απεργοί θα κατακτηθούν στην Ευρώπη στα τέλη της
δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, με αφετηρία μεγάλες νικηφόρες απεργίες στην
Ισπανία που ξεκίνησαν από το εργοστάσιο La Canadiense της Βαρκελώνης. Οι
πρωτοπόροι αγώνες, όμως, του Σικάγο δε θα λησμονηθούν, με το ιδρυτικό συνέδριο
της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς το 1889 στο Παρίσι να καθιερώνει ως
εργατική γιορτή την Πρωτομαγιά.
Μάης 1936: Εξέγερση
που ξεσπά από τους καπνεργάτες στη Θεσσαλονίκη, με μαζικές απεργίες, για
τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα και καταλήγει στο θάνατο των
διαδηλωτών. Το καθεστώς υπό τον φόβο των κινητοποιήσεων απάντησε με την έλευση
της δικτατορίας του Μεταξά 3 μήνες μετά... Αντίστοιχα προς την Πρωτομαγιά του
1936, υπήρξε στη Γερμανία η «Αιματηρή Πρωτομαγιά» του 1929,
σημείο-κλειδί στην πορεία της χώρας προς το ναζισμό. Την 1η Μαΐου
εκείνης της χρονιάς, στο Βερολίνο, την επέτειο της Εργατικής Πρωτομαγιάς
τιμούσαν με ξεχωριστές συγκεντρώσεις τόσο το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, με τις
πιο μαζικές συγκεντρώσεις, όσο και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας στις πιο
ριζοσπαστικές και εργατικές γειτονιές της πόλης, καλώντας, μάλιστα, τους
διαδηλωτές να κατέβουν άοπλοι, έχοντας κατά νου το σοβαρό ενδεχόμενο βίαιης
καταστολής. Αυτό δεν εμπόδισε την αστυνομία να προχωρήσει σε καταστολή και
διάλυση των συγκεντρώσεων από πολύ νωρίς ενώ οι επιθέσεις της αστυνομίας οδήγησαν στον θάνατο 33 πολίτες, στον
τραυματισμό και στη σύλληψη πάνω από χιλίων καθορίζοντας σημαντικά τις
πολιτικές εξελίξεις για τα λίγα εναπομείναντα χρόνια της Δημοκρατίας.
1η Απρίλη 2013: στην
Ελλάδα των μνημονίων, συγκυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις
και κάθε έννοια κατώτατου μισθού. Ο εργοδότης πλέον μπορεί να καθορίζει κατά το
δοκούν τι χαρτζιλίκι θέλει να δίνει (αν θέλει να τους πληρώσει βέβαια..) στους
εργαζόμενους.
2013-1η Μάη 2014:
Διαρκώς οι απεργιακές κινητοποιήσεις ποινικοποιούνται, επιστρατεύονται
ολόκληροι κλάδοι επειδή τόλμησαν να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας
και τη διατήρηση των συλλογικών συμβάσεων (βλέπε χαλυβουργούς, ναυτεργάτες,
εργαζόμενους μετρό και μμμ, εκπαιδευτικούς, διοικητικούς σε ΑΕΙ-ΤΕΙ). Η ανεργία
καλπάζει με επίσημα νούμερα στο πρωτοφανές 30% και 50% για τους νέους
εργαζόμενους. Για όσους εργάζονται η επισφάλεια και η μαύρη ανασφάλιστη εργασία
είναι καθεστώς.
Παρόλα αυτά
τα τελευταία 3 χρόνια έχουν γίνει περίπου 55 γενικές απεργίες, εκατοντάδες
χιλιάδες κόσμου έχει βγει στο δρόμο διεκδικώντας την ανατροπή των αντιλαϊκών
μέτρων, και έχουν αναδειχθεί σε πρωτόλεια μορφή νέες μορφές εργατικής και
κοινωνικής αλληλεγγύης, νέες μορφές συντονισμού των εργαζομένων από τα κάτω, μακριά
από την ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (όπως ο συντονισμός πρωτοβάθμιων
σωματείων).
128 χρόνια έχουν περάσει από τη ματωμένη
1η Μαΐου 1886 του εργατικού ξεσηκωμού στο Σικάγο και το νόημα της, όχι μόνο δεν
έχουν καταφέρει να το σβήσουν αλλά αναβαπτίζεται στους νέους κοινωνικούς αγώνες
που ξεσπούν σε κάθε γωνιά του κόσμου. Γιατί η εργατική πρωτομαγιά είναι μια
απεργιακή γιορτή ταυτισμένη με τους αγώνες υπεράσπισης των δικαιωμάτων της
εργατικής τάξης, είναι μια πολιτική απεργία και αυτό την καθιστούσε πάντοτε
εχθρική. Οι εργάτες και οι εργάτριες συμμετέχοντας στην Εργατική Πρωτομαγιά
παύουν, θεωρητικά, να φαντάζονται τον εαυτό τους ως μια ατομικότητα, αλλά,
έστω και για μια μέρα, ως μία κοινότητα με συγκεκριμένη ταξική θέση μέσα στο παραγωγικό, αλλά κυρίως μέσα
στο πολιτικό σύστημα. Προβάλλεται δηλαδή η εργατική τάξη ως πολιτική δύναμη
αυτόνομη, ανεξάρτητη από το πολιτικό σύστημα και με πολιτικά εργατικά
δικαιώματα. Έτσι η εργατική Πρωτομαγιά είναι μια ημέρα
επισήμανσης σε όσους το αγνοούν, σε όσους το ξέχασαν, σε όσους το αρνούνται,
πως στο κοινωνικό πεδίο μάχης υπάρχει ένας αντίπαλος για τους κρατούντες τη
μερίδα του λέοντος από τον πλούτο της γης, και δεν είναι άλλος από εκείνον που
τον παράγει, τις δυνάμεις της εργασίας.
Από την πρώτη στιγμή το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις
του προσπαθούσαν αρχικά να τσακίσουν την Πρωτομαγιά με το ξύλο ή ακόμα και με
τις σφαίρες. Στη συνέχεια προσπάθησαν να την ''εξαγοράσουν'' μετατρέποντάς τη
σε επίσημη αργία και σε γιορτή των λουλουδιών, για να μετεξελιχθεί σε νεκρώσιμη
ακολουθία της ταξικής πάλης με ψάλτη τον υποταγμένο-αστικοποιημένο συνδικαλισμό!
Σήμερα πιο πολύ από κάθε άλλη φορά η επέτειος της
Πρωτομαγιάς βρίσκει το νόημα της στους σύγχρονους αγώνες της πληττόμενης
πλειοψηφίας κι αυτό γιατί σήμερα όπως και τότε η κρίση του παγκόσμιου
καπιταλιστικού συστήματος έχει οδηγήσει στην ισοπέδωση βασικών δικαιωμάτων και
ελευθεριών στην εργασία. Κόντρα στην κυρίαρχη ρητορεία που θέλει τους
αγώνες αναποτελεσματικούς και χωρίς νόημα, ο ξεσηκωμός στο Σικάγο έδειξε
ακριβώς το αντίθετο:Με αιματοβαμμένους αγώνες κατοχυρώθηκε το οκτάωρο για πολλές δεκαετίες και σήμερα για πολλούς εργαζόμενους έχει καταργηθεί. Αν λοιπόν μπορούσαν πριν ενάμισι αιώνα, στην εποχή μας με την πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης κάτι τέτοιο είναι περισσότερο εφικτό παρά ποτέ.
Αν κάτι μένει απ’ όλα αυτά είναι πως
στην Ελλάδα του 2014 που αποτελεί την αιχμή του δόρατος της
καθολικής επίθεσης του κεφαλαίου στις δυνάμεις εργασίας, η μόνη απάντηση μπορεί
να δοθεί μέσα από τους ανυποχώρητους συλλογικούς αγώνες. Μόνο εάν
νεολαία και εργαζόμενοι πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και μέσα από το
κίνημά τους επιβάλουν την άρνηση-διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την
Ευρωζώνη και την ΕΕ που βρίσκονται πίσω από κάθε αντιλαϊκό μέτρο. Κόντρα σε
όσους θέλουν να μας πείσουν πως κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφή, η ίδια η
πραγματικότητα τους διαψεύδει με την καταστροφή του παρόντος και του μέλλοντος
της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Για να γίνει αυτή η αναγκαιότητα πράξη χρειάζεται
ένα νέο εργατικό κίνημα που οι αποφάσεις του θα παίρνονται από τους ίδιους τους
εργαζομένους κόντρα στη λογική του υποταγμένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ
που μόνο ήττες και απογοητεύσεις έχουν φέρει. Τέτοια παραδείγματα λαϊκής
αυτοοργάνωσης ικανά να ηγηθούν του ξεσηκωμού αποτελούν ο συντονισμός
των πρωτοβάθμιων σωματίων, οι λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες αλλά και οι
γενικές συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων. Γι’ αυτό η νεολαία πρέπει να
στρατευτεί ενεργά πλάι στους εργαζόμενους στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων
τους, να χτίσουμε την νέα νικηφόρα προοπτική της χειραφέτησης του λαού, μια
νέα πρωτομαγιά των σημερινών αγώνων, ατσαλωμένη στις νίκες τους παρελθόντος με
το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 1η ΜΑΗ,
10.30 ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ!
Αναρτήθηκε από Πρωτοβουλία Αριστερών Φοιτητών - Π.Α.Φ. ΕΑΑΚ
