Η προδιαγεγραμμένη φάρσα της ιστορίας (ή όλα καλά κι εμείς καλύτερα)

Κίμων Ρηγόπουλος, πηγή αριστερό blog

Αντιγράφω από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη της 9^ης Φεβρουαρίου και από την στήλη «Στη μνήμη αγωνιστών»

Ο Γεώργιος Ζώρας  Μελισσανίδης ήταν ένας φτωχός πρόσφυγας από τον Πόντο. Γεννήθηκε το 1920 στο Βλαδικαυκάς. Ο πόλεμος τον βρίσκει στην παραγκούπολη της Χαλκίδας και μετά στην Κατερίνη και τη Φλώρινα. Το 1942, ο Ζώρας μπαίνει στην αντίσταση με τον ΕΛΑΣ. Συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς, φυλακίζεται και αποφεύγει την εκτέλεση δραπετεύοντας μέσα από τα χέρια τους. Η δράση του στην Αντίσταση, η εξορία και οι ταλαιπωρίες στιγμάτισαν τα νεανικά του χρόνια. Δούλεψε σκληρά. Έκανε όλες τις δουλειές που πέφτανε μπροστά του για να κρατήσει όρθια την οικογένειά του, να μην της λείψει το καθημερινό ψωμί. Ήταν ο εργάτης, ο πρόσφυγας, ο μαχητής, ο λυράρης που την απέραντη ψυχή του δεν τη χωράνε οι ουρανοί του κόσμου.

Παντρεύτηκε τη Βέρα Ευσταθιάδου στην Κοκκινιά και απέκτησαν 3 παιδιά, το Δημήτρη, την Όλγα και τον Ιάκωβο. Σήμερα τα παιδιά του τιμάνε τον αγωνιστή πατέρα τους, για την ακριβή παρακαταθήκη που τους άφησε, προσφέροντας στη μνήμη του 1500 ευρώ στο Κόμμα των λαϊκών αγώνων, το ΚΚΕ.

Τα παιδιά του, Δημήτρης, Όλγα, Ιάκωβος Μελισσανίδης.

Μια ιστορία που τα έχει όλα: Προσφυγιά, Αντίσταση, Τιμημένο ΚΚΕ, Ευγνώμονα παιδιά, Πετρέλαια, Άγια Σοφιά, Ξέπλυμα των μικρών ιστοριών στην ΙΣΤΟΡΙΑ, που για να μην καγχάζει μας καλεί να σκεφτούμε και κυρίως, να αισθανθούμε. Μπορούμε ή μήπως όλα είναι συσχετισμοί αναπότρεπτοι και σαρκαστικοί;

Το μικρό μου σχόλιο δεν προσφέρεται για αντιΚΚΕ μικροπολιτική. Φιλοδοξώ να συμβάλλει στην αυτογνωσία μας που είναι τραγικά ελλειμματική. Στο πού πηγαίνουμε και στο τι κάνουμε. Είμαστε για ένα ντου στην ιστορία αναγνωρίζοντας τις αναπηρίες μας ή πορευόμαστε τυφλοί προς μιαν άμορφη νομοτέλεια εξίσου βάρβαρη με αυτήν που βιώνουμε; Ποιο τελικά, είναι το ηθικό αίτημα που μας κινεί;  Επιδιώκουμε μόνο την  αυθαίρετη ροή της δυσαρέσκειας ή και τον θρίαμβο του εξανθρωπισμού μας;