Αριστερή κατεύθυνση στο μίσος του κόσμου κατά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης
του Αντώνη Δραγανίγου, πηγή εφημ. "Πριν"
‘Εγιναν λοιπόν και οι τελετές ανάληψης της ελληνικής προεδρίας στην
Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι επίσηµοι προσκεκληµένοι έδωσαν παράδειγµα
σπαρτιατικής λιτότητας, ενώ άκουσαν κατανυκτικά το Της δικαιοσύνης ήλιε
νοητέ από τα χείλη της Μαρίας Φαραντούρη, σε αυτήν την εµετική παράσταση
υποταγής ενός αριστερού παρελθόντος στα σύγχρονα τέρατα τύπου Μπαρόζο
και Χέρµαν βαν Ροµπέι… Την ίδια στιγµή στα Προπύλαια και την Οµόνοια οι
διµοιρίες έσπρωχναν, χτύπαγαν και ψέκαζαν τους διαδηλωτές δείχνοντας
ανάγλυφα το πραγµατικό περιεχόµενο της ευρωπαϊκής δηµοκρατίας.
H ΑΝΤΑΡΣΥΑ µαζί µε άλλες κινήσεις και οργανώσεις της εκτός των τειχών
Αριστεράς (Σχέδιο Β, ΕΕΚ, ΟΚ∆Ε, ΚΟΑ κ.ά.) «σήκωσαν το γάντι» ενάντια
στην απαγόρευση των διαδηλώσεων. ∆εν έκαναν το ίδιο δυστυχώς ΚΚΕ και
ΣΥΡΙΖΑ δίνοντας τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να επιλέγει και να υλοποιεί
τέτοιες χουντικής έµπνευσης αποφάσεις. Θέλουµε να ελπίζουµε ότι δεν θα
συνεχίσουν αυτή την απαράδεκτη τακτική, που αντικειµενικά µόνο την
πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ ενισχύει.
Αν και αναµενόµενες και κάπως τυπικές οι οµιλίες των «ηγετών» είχαν
τη σηµασία τους. Ο πρόεδρος της επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο, αφού απέδωσε
«φόρο τιµής» στον ελληνικό λαό και εκτίµησε ότι «το πρόγραµµα πάει
καλά», βασικά απαίτησε «να µη διακυβευτεί η επιτυχία του»! Στην κοινή
συνέντευξη µε τον Αντ. Σαµαρά και σε ερώτηση σχετικά µε την προοπτική
κυβερνητικής αλλαγής στην Ελλάδα φρόντισε να είναι λιγότερο… ευγενικός.
«Όποτε υπήρξε πολιτική αστάθεια», είπε, «το χρέος ανέβηκε και (…οι χώρες
αυτές) τιµωρήθηκαν αµέσως από τις αγορές». Άλλωστε το «πρόγραµµα στην
Ελλάδα δεν πήγε σαν τις άλλες χώρες στην Ευρώπη γιατί αντιµετώπισε
πολιτικές δυσκολίες»! Ναι, από την αντίσταση του εργατικού και λαϊκού
κινήµατος, θα προσθέταµε εµείς. Είναι η µόνη αλήθεια που είπε.
Ο πρωθυπουργός, µέσα στον γνωστό λογοτεχνικό του οίστρο, πρόβαρε τον
διεθνή του ρόλο µε µια οµιλία κοµµένη και ραµµένη για τις… ελληνικές
ευρωεκλογές. Την επόµενη περίοδο είπε «το διακύβευµα είναι αν θέλουµε ή
δεν θέλουµε την Ευρώπη». Και προχώρησε κατακεραυνώνοντας τις αντιΕΕ,
αντινατοϊκές και αντιδυτικές ιδέες. Ο σοσιαλδηµοκράτης γερµανός υπουργός
Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Στάινµαγερ που επισκέφτηκε την Ελλάδα το είπε
κάτι παραπάνω από καθαρά: «Μη δηµιουργούµε στους Έλληνες περισσότερες
αυταπάτες από αυτές που ήδη έχουν»! Το παραµύθι πως «δεν χρειάζεται νέο
µνηµόνιο» και η «Ελλάδα θα βγει το 2014 στις αγορές» τέλειωσε τις µέρες
αυτές.
Η πάλη κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ρήξη και αποδέσµευση από αυτόν
τον ιµπεριαλιστικό µηχανισµό θα σφραγίσει καταλυτικά ολόκληρο τον
πολιτικό αγώνα την ερχόµενη περίοδο. Η αστική τάξη βάζοντας «τη
στρατηγική στο τιµόνι» κάνει πιο βαθιά και πιο σκληρά τα πολιτικά
διλήµµατα: ΕΕ ή χάος; ΝΑΤΟ και δυτικός κόσµος ή µετατροπή σε Σκόπια και
Βοσνία; Μεταρρυθµίσεις ή πείνα, ανεργία και εξαθλίωση;
Τα πολιτικά αυτά διλήµµατα δεν είναι τεχνικά αλλά βαθιά ταξικά και
πολιτικά. Η ευρωζώνη και η ΕΕ έχουν θωρακιστεί µε ένα δρακόντειο θεσµικό
πλέγµα επιβολής µιας µόνιµης «µνηµονιακής κατάστασης», µε ή χωρίς ∆ΝΤ. Η
µονοµερής κατάργηση των µνηµονίων και των αποικιοκρατικών δανειακών
συµβάσεων αντικειµενικά οδηγεί σε έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ,
συνολικότερα σε ένα δρόµο σύγκρουσης µε τις δυνάµεις του κεφαλαίου και
του ιµπεριαλισµού, των πολυεθνικών και των τραπεζιτών που στηρίζουν
στρατηγικά αυτήν την πολιτική, σαν µέσο για την εκτίναξη της
εκµετάλλευσης και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρώ ως
παγκόσµιου αποθεµατικού νοµίσµατος.
Ο «άλλος δρόµος» στην ελληνική κοινωνία είναι αναγκαίος και µπορεί να
ανοίξει στο βαθµό που κατακτά τους εργαζόµενους και το λαό, που δένεται
µε τα προβλήµατά του· όταν οι εργαζόµενοι οργανώνονται στα δικά τους
όργανα για να τον επιβάλλουν· όταν αλλάζουν οι ταξικοί και οι πολιτικοί
συσχετισµοί.
Είναι λάθος να πιστεύει κανείς πως µια πολιτική κατεύθυνση γίνεται
πιο «ρεαλιστική» περιορίζοντας τεχνητά τον ορίζοντα της αναµέτρησης,
κατατεµαχίζοντάς τη σε επιµέρους «στάδια» και «βήµατα». Πρέπει να
διδαχτούµε από το γεγονός ότι η «ρεαλιστική στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ δεν
πείθει πολιτικά τον κόσµο (άσχετα αν εκλογικά πολλοί τον θεωρούν
µονόδροµο) ακριβώς γιατί υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως είναι αδύνατο να
υλοποιηθεί το παραµικρό χωρίς εφ’ όλης της ύλης σύγκρουση µε τους
δανειστές και την ΕΕ. ∆ιαφορετικά οι «υποσχέσεις» είναι ακριβώς «µη
ρεαλιστικές».
Η µάχη δεν θα είναι εύκολη. Σε ένα κρεσέντο εξωραϊσµού και
µεταρρυθµισµού της ΕΕ, ο πρώην επαναστάτης Αντόνιο Νέγκρι θεωρεί ελπίδα
την υποψηφιότητα Τσίπρα για επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διότι
δίνει µια εναλλακτική λύση ανάµεσα στη «νεοφιλελεύθερη Επιτροπή» και τον
αντιπολιτευτικό εθνικισµό. Την ίδια ώρα η Μαρί Λεπέν στη Γαλλία δηλώνει
ότι η ΕΕ δεν µεταρρυθµίζεται και στόχος είναι «η κατεδάφισή της», για
να δώσει τη θέση της στην «Ευρώπη των εθνών», διεκδικώντας την πρωτιά
στις επερχόµενες ευρωεκλογές..
Στην Ελλάδα πρέπει να δώσουµε ένα παράδειγµα πώς το δικαιολογηµένο
µίσος των λαών απέναντι στα καθάρµατα και τους βαρόνους των Βρυξελλών
και στην εγχώρια ολιγαρχία θα γίνει θετική εργατική και λαϊκή, αριστερή,
αντικαπιταλιστική, αντιιµπεριαλιστική και διεθνιστική διέξοδος,
κόβοντας, ανάµεσα στα άλλα, αποφασιστικά το δρόµο και στην εθνικιστική,
ξενόφοβη και ρατσιστική ακροδεξιά ρητορική. Αλλά αυτό απαιτεί καθαρές
κουβέντες. Έξω από ευρώ και ΕΕ, ρήξη µε το κεφάλαιο και τον
ιµπεριαλισµό. Συνολικά άλλος δρόµος για την ελληνική κοινωνία χωρίς
χρέος, µνηµόνια, ευρώ, ΕΕ, µε προοπτική την εξουσία των εργαζοµένων και
µια σύγχρονη επαναστατική προοπτική, συµβολή σε µια διεθνιστική
ανατρεπτική ελπίδα στην περιοχή µας, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσµο.
