31 Δεκεμβρίου 2014

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ:Η ασφάλεια και η ζωή πάνω από τα συμφέροντα των εφοπλιστών και των μεγαλεμπόρων

Τα συγκλονιστικά στοιχεία που έρχονται διαρκώς στην δημοσιότητα για την πυρκαγιά  στο «NORMAN ATLANTIC», οι δέκα νεκροί και οι αγνοούμενοι, η παραδοχή ουσιαστικά ότι η εταιρία ΑΝΕΚ δεν γνώριζε πόσοι είναι ακριβώς οι επιβάτες, επιβεβαιώνουν  ότι πρόκειται για έγκλημα της εφοπλιστικής ασυδοσίας και της ανυπαρξίας κρατικών ελέγχων στα λιμάνια. Όλα δείχνουν ότι η πυρκαγιά οφείλεται στην εξωφρενική υπερφόρτωση του πλοίου σε συνδυασμό με τα ανεπαρκή μέσα προστασίας από την πυρκαγιά όσο και την έλλειψη διασωστικών μέσων. Οι διασωθέντες περιγράφουν σκηνές που ουσιαστικά προετοίμαζαν το μοιραίο: υπερφόρτωση, έλλειψη καμπινών, κακές έως άθλιες συνθήκες στο πλοίο, απουσία ακόμα και συναγερμού που θα μπορούσε να σώσει τους άτυχους επιβάτες.
Οι ευθύνες των εμπλεκόμενων εταιρειών, της ιταλικής ιδιοκτησίας και της ΑΝΕΚ που νοίκιασε το πλοίο για το δρομολόγιο, οι ευθύνες του  υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας είναι κολοσσιαίες. Τα δραματικά ερωτήματα που θέτουν τα 4 ναυτεργατικά σωματεία (ΠΕΜΕΝ, ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ, ΠΕΕΜΑΓΕΝ, ΠΕΠΡΝ) πρέπει άμεσα να διερευνηθούν και να απαντηθούν. Οι ναυτεργάτες καταγγέλλουν ότι το πλοίο είχε ελλείψεις στα συστήματα πυροπροστασίας!
Το ελάχιστο που πρέπει να γίνει είναι να κάτσουν το σκαμνί οι πολιτικοί υπεύθυνοι, οι ιδιοκτήτες  και όλοι οι υπεύθυνοι για αυτήν την τραγωδία. Η πολιτική ευθύνη βαραίνει τους τραγικούς Δένδια και Βαρβιτσιώτη, που επαναλαμβάνουν τη «δόξα» του ανεκδιήγητου Παπουτσή στην υπόθεση του «Σάμινα».
Οριστική λύση μπορεί να δώσει μια πολιτική που βάζει το δικαίωμα στην ασφάλεια και τη ζωή πάνω από τα κέρδη του εφοπλιστικού και εμπορικού κεφαλαίου, από ένα σύστημα ασφαλών, σύγχρονων, δημόσιων μεταφορών.

ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Αποφασιστικά και δημοκρατικά

του Γιάννη Φωτίου, εφημ. "Πριν"

Στη συνεδρίαση της περασμένης Τρίτης 23 Δεκέμβρίου, η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή (ΚΣΕ) της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., πέρα από την ανακοίνωσή της για την «Εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και τις πολιτικές εξελίξεις»   προχώρησε σε «μέτρα προετοιμασίας της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. για τις επικείμενες πολιτικές μάχες» καθώς και σε εκτιμήσεις «για την αριστερή ανατρεπτική πολιτική συνεργασία», η οποία, όπως αναφέρεται, κινείται «στο πλαίσιο της συνολικής κατεύθυνσης της 2ης Συνδιάσκεψης για τον πόλο – μέτωπο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς με τις ευρύτερες ανατρεπτικές δυνάμεις, υπό την ηγεμονία του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος». Στη βάση αυτή -συνεχίζει η απόφαση- και «με σεβασμό στις ιδιαίτερες στρατηγικές, πολιτικές και μετωπικές απόψεις των άλλων δυνάμεων», η ΚΣΕ της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. προχώρησε σε συναντήσεις με άλλες οργανώσεις, αλλά και σε πρωτοβουλίες «από τα κάτω» (οι οποίες εκτιμά ότι προωθήθηκαν αδύναμα, με ιδιαίτερα επιτυχημένο παράδειγμα την πρωτοβουλία της Τοπικής Επιτροπής Περιστερίου). Η απόφαση διαπιστώνει «θετικές τοποθετήσεις – μετατοπίσεις από πλευράς ορισμένων δυνάμεων κι αγωνιστών, αλλά και σοβαρές διαφορές από πλευράς άλλων». Εκτιμά «ως ελπιδοφόρο το μέχρι τώρα απολογισμό». Καλεί σε «τελική συνάντηση των δυνάμεων και των αγωνιστών που συμφωνούν», αύριο Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου, «για τη διατύπωση της πολιτικής συμφωνίας και για τους όρους της εκλογικής συνεργασίας, στο βαθμό που προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές».

Από τις συναντήσεις με την «Πρωτοβουλία για μια Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση», η ΚΣΕ «διαπιστώνει συμφωνία στη βάση της πρότασης και του πλαισίου της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., που δίνει τη δυνατότητα για μια πολιτική και εκλογική συνεργασία μαζί της». Από τις συναντήσεις με το ΕΕΚ, διαπιστώθηκαν «σοβαρές διαφορές», που κατά τη γνώμη της ΚΣΕ, «μπορούν να ξεπεραστούν» και για αυτό «προτείνει την αναβάθμιση της διεθνιστικής πλευράς σε αντίθεση με τις εθνικιστικές απόψεις γύρω από το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ» και τη διερεύνηση, μαζί και με τις άλλες δυνάμεις, «διατυπώσεων για την προοπτική μιας εξουσίας των εργαζομένων, παραμένοντας στο βασικό πνεύμα του προτεινόμενου πολιτικού πλαισίου». Η ΚΣΕ συμφωνεί με την αποτύπωση της αυτοτέλειας της κάθε δύναμης σε όλα τα επίπεδα, αλλά «δεν συμφωνεί με επιλεκτικό αποκλεισμό άλλων δυνάμεων στις οποίες απευθύνεται η πρόταση».

Από την άλλη πλευρά, εκτιμά σαν θετική την ανταπόκριση του επιστημονικού συλλόγου «Γ. Κορδάτος», ενώ με την ΟΚΔΕ και το ΚΚΕ (μ-λ) διαπιστώθηκε η αδυναμία συμφωνίας στην πλευρά της πολιτικής και εκλογικής συνεργασίας αλλά και η δυνατότητα αναβαθμισμένης κοινής δράσης στο μαζικό κίνημα και σε πολιτικά μέτωπα. Η ΚΣΕ αποφάσισε να απευθυνθεί και στον «Εργατικό Αγώνα». Καλεί, επίσης, σε εντατική προώθηση των ιδιαίτερων πρωτοβουλιών στη βάση από τις Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές.
Παράλληλα, προχωρά στην άμεση προετοιμασία της αυτοτελούς πολιτικής εκλογικής παρέμβασης της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. σε ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές, με τη δική της εκλογική διακήρυξη και αφίσα, καθώς και τη «συζήτηση για τους υποψηφίους της με μετωπικό πνεύμα και σεβόμενη τις άλλες δυνάμεις της πολιτικής εκλογικής συνεργασίας, χωρίς να υποτιμά τη δράση στο εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα σε αυτό το διάστημα».
«Λόγω των εξαιρετικής ταχύτητας των εξελίξεων και των ασφυκτικών χρονικών ορίων», η ΚΣΕ αποφάσισε «την αναβολή της 3ης Συνδιάσκεψης που ήταν προγραμματισμένη για τις 17-18/1/15».

Ταυτόχρονα, «λόγω των κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων τις οποίες καλείται να λάβει δημοκρατικά και συντροφικά το σύνολο της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.», όπως αναφέρεται, η ΚΣΕ αποφάσισε νέα έκτακτη συνεδρίαση μεθαύριο Τρίτη 30 Δεκεμβρίου, η οποία «θα εισηγηθεί την τελική πρόταση για την εκλογική παρέμβαση και την προώθηση της πολιτικής εκλογικής συνεργασίας σε ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, με βάση το αποτέλεσμα της καταληκτικής σύσκεψης της 29/12». «Προσφεύγοντας στη βάση και τα μέλη της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. – συνεχίζει η απόφαση- η ΚΣΕ καλεί όλες τις Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές σε μαχητικές και ενωτικές συνελεύσεις στο διάστημα 2 – 5/1/15, οι οποίες θα συζητήσουν και αποφασίσουν πάνω στις εισηγήσεις της ΚΣΕ». Τέλος, καλεί σε έκτακτη συνεδρίαση του ανώτερου οργάνου μεταξύ των συνδιασκέψεων, του Πανελλαδικού Συντονιστικού (ΠΣΟ), στις 6/1/15, «που θα λάβει τις τελικές αποφάσεις, έχοντας γνώση της θέλησης της βάσης της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.».

Η απόφαση αυτή στηρίζεται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και ανένταχτους της ΚΣΕ της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., με τις ιδιαίτερες φυσικά απόψεις τους, εκτός από το ΣΕΚ και την ΟΚΔΕ, οι οποίες έχουν διαφορετικές εκτιμήσεις και προτάσεις. Έλαβε 11 ψήφους στους 16 παρόντες και υπερβαίνει το αναγκαίο καταστατικό όριο των δύο τρίτων για σημαντικές πολιτικές αποφάσεις (όλες οι αποφάσεις και απόψεις στην ιστοσελίδα www.antarsya.gr).

Η Αριστερά των μειωμένων προσδοκιών «Και τα Μισά Καλά Είναι»…

meteoro_vima725Γιάννης Ελαφρός

«Χθες με πλησίασε μια γυναίκα και μου είπε: Δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τώρα πια δεν έχω άλλη ελπίδα. Τα μισά να κάνετε από αυτά που είπατε στη Θεσσαλονίκη θα είμαι ευχαριστημένη». Μιλώντας στο φεστιβάλ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας εξέφρασε με τον πιο γλαφυρό τρόπο, μέσα από ένα παράδειγμα του «δρόμου», την αντίληψη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. «Και τα μισά να κάνουμε», απ” όσα είπαμε στην ΔΕΘ, ο λαός θα είναι ευχαριστημένος. Καθώς οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης νομίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν τάζοντας μερικά ψίχουλα. Δεν χάνουν ευκαιρία να κατεβάσουν τις προσδοκίες, να ακρωτηριάσουν τους αιχμηρούς, ανατρεπτικούς πολιτικούς στόχους του κινήματος. «Τόσα μπορούμε», «είναι κοστολογημένα», «είναι με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς». Η Αριστερά των μειωμένων προσδοκιών, η Αριστερά της μίζερης προσαρμογής και της ακρωτηριασμένης ελπίδας είναι εδώ.
Συχνά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δικαιολογούν αυτή την ανώμαλη προσγείωση με το επιχείρημα ότι «δεν τραβάει ο λαός», ότι αυτοί είναι οι συσχετισμοί. Κι όμως, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα κινητοποιήθηκαν μαζικά και αμφισβήτησαν ριζοσπαστικά κρίσιμες πλευρές της κυρίαρχης πολιτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, ειδικά από το 2012 και μετά, αποδεχόμενος πλήρως το απαρέγκλιτο πλαίσιο της ΕΕ ως αποκλειστικό πεδίο άσκησης πολιτικής, συνέβαλε αποφασιστικά στο να ανακοπεί η ανατρεπτική δυναμική στο λαό. Η πολύπλευρη συστημική του προσαρμογή, η προβολή της αντίληψης πως η όποια αλλαγή θα έρθει «από τα πάνω» μέσω των εκλογών και την ανάδειξη κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε την παθητικότητα, την εκλογική αναμονή. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έχει πολύ μεγάλες ευθύνες (όχι αποκλειστικές) για την τωρινή ύφεση του κινήματος, για την πτώση του ηθικού και της ανατρεπτικής αισιοδοξίας.
Την άλλη πλευρά της Αριστεράς των μειωμένων προσδοκιών εκφράζει το ΚΚΕ, που πίσω από την μεγαλοστομία των στόχων, που εκπέμπει σε κεντρικό επίπεδο, αναπαράγει κι αυτό την λογική πως δεν γίνονται και πολλά πράγματα τώρα. Γι αυτό προωθεί αγώνες χαμηλής έντασης, αρνείται να συμβάλλει σε ένα μέτωπο ανατροπής και υπερθεματίζει υπέρ της ενίσχυσης του κόμματος «παντός καιρού». «Θα μπορεί να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις, όπου δεν υπάρχει όξυνση της ταξικής πάλης, δρώντας σε μη επαναστατικές συνθήκες, όπως είναι σε διάφορες χώρες, και στη χώρα μας, σήμερα η κατάσταση, αλλά και έτοιμο να αντιμετωπίσει και να ηγηθεί αυτής της πάλης, όταν δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση», είπε ο Δημήτρης Κουτσούμπας στη συνάντηση ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων. Στη λογική του ΚΚΕ η επαναστατική κατάσταση έχει χαρακτηριστικά φυσικού φαινομένου, που έρχεται απρόσκλητη όπως η καταιγίδα. Ο ρόλος του επαναστατικού υποκειμένου είναι η περίκλειστη προετοιμασία και η αναμονή της 12ης ώρας.
Στην προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μια προσπάθεια να αντιπαρατεθεί το δικό τους εφικτό – ρεαλιστικό και αποτελεσματικό πρόγραμμα ανακούφισης που παρουσιάστηκε στην ΔΕΘ με τις «παλαβομάρες» της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ζητά πολλά, άκαιρα, που προκύπτουν από τις ιδεολογικές της εμμονές και αγνοούν τον συσχετισμό δυνάμεων. Είναι όμως έτσι;
ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ ΚΟΜΜΕΝΕΣ ΣΥΡΙΖΑ
Για άρση των εμποδίων στην υγιή επιχειρηματικότητα δεσμεύτηκε ο Α. Τσίπρας
kosmosergasias«Ο ΣΥΡΙΖΑ όντως είναι ένα κόμμα που έχει ως στρατηγικό του στόχο ένα νέο σοσιαλισμό, αλλά επίσης ξέρουμε καλά αυτό που είχε πει ο Μαρξ, ότι κάθε εποχή και κάθε χώρα λύνει τα προβλήματα που μπορεί να λύσει. Και το πρόβλημα που έχουμε να λύσουμε σήμερα είναι η ανόρθωση της κοινωνίας, η αντιμετώπιση των μεγάλων καταστροφών που έχουν συντελεστεί, η οικοδόμηση ενός κράτους δικαίου, η οικοδόμηση ενός δίκαιου, σταθερού και απλού φορολογικού συστήματος, η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης». Τάδε έφη Γιάννης Δραγασάκης την Τετάρτη στην εισηγητική ομιλία εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή. Να λοιπόν, ένας πρακτικός μαρξισμός, που μάλλον παραπέμπει σε αυτόν του …Γκράουτσο Μαρξ, παρά του Καρόλου, που έγραφε στο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος πως οι κομμουνιστές «στις διάφορες βαθμίδες ανάπτυξης του αγώνα ανάμεσα στο προλεταριάτο και την αστική τάξη, εκπροσωπούν πάντα τα συμφέροντα του κινήματος στο σύνολο του». Ο Γ. Δραγασάκης ανέφερε το «νέο σοσιαλισμό» ως στρατηγικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς για να τον βάλει στα «εικονίσματα». Έτσι κι αλλιώς, ο σοσιαλισμός έχει εξαφανιστεί εσχάτως από την ορολογία του Α. Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τις λέξεις εργατική τάξη, εργαζόμενοι, κεφάλαιο, καπιταλισμός, κέρδος. Κυριαρχούν πλέον οι άχρωμοι και άοσμοι, σοσιαλδημοκρατικής κοπής, όροι όπως κοινωνία, κράτος δικαίου, ανθρωπιστική κρίση κλπ. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μας απασχολεί τώρα η ορολογία (παρότι έχει τη σημασία της) ή οτιδήποτε μπορεί να μοιάζει με διαμάχη αιρετικών ή αριστερών για το «φύλο των αγγέλων». Αυτό που είναι σήμερα το κρίσιμο είναι όντως ποια είναι η γραμμή των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά για να απαντήσουν στην ισοπεδωτική επίθεση του κεφαλαίου από τη σκοπιά των ζωτικών δικαιωμάτων εργαζομένων και ανέργων.
Στην προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μια προσπάθεια να αντιπαρατεθεί το δικό τους εφικτό – ρεαλιστικό και αποτελεσματικό πρόγραμμα ανακούφισης που παρουσιάστηκε στην ΔΕΘ με τις «παλαβομάρες» της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ζητά πολλά, άκαιρα, που προκύπτουν από τις ιδεολογικές της εμμονές και αγνοούν τον συσχετισμό δυνάμεων. Ένα πρωταρχικό σχόλιο: Έχουν σημασία οι στόχοι που τίθενται. Αντί για ανατροπή, διαπραγμάτευση. Αντί για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας έκλεψαν, ανακούφιση. Αντί για ζωή, επιβίωση. Η αποδοχή του εγκλήματος και η προσπάθεια να δεθούν μετά ορισμένες από τις πληγές… Ιδού η Αριστερά των μειωμένων προσδοκιών.
Αντιμετωπίζει όμως τη φτώχεια το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Πρόσφατα το -πέρα από κάθε υποψία- Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής υπολόγισε πως υπό καθεστώς ή υπό απειλή φτώχειας βρίσκονται 6,3 εκατομμύρια Έλληνες; Η συντριπτική πλειονότητα αυτών δεν αγγίζονται από το πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο μέσος εργατικός μισθός έχει μειωθεί -σε απόλυτους αριθμούς- κατά 35% από το 2010 (με το συνυπολογισμό ακρίβειας και φοροληστείας πολύ περισσότερο) δεν αρκεί η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ; Απαιτούνται άλλης ποιότητας συνολικά μέτρα, όπως για παράδειγμα μια μεγάλη αύξηση όλων των μισθών (του μέσου μισθού) και η αναίρεση των περικοπών από το 2010 και μετά.
Τι θα γίνει με το 1,5 εκατομμύριο ανέργους; Πως μπορούν να βρουν δουλειά χωρίς μεγάλη μείωση των ωρών εργασίας (με πρώτο στόχο το 35ωρο) και των ετών μέχρι τη συνταξιοδότηση, χωρίς μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο και χωρίς παραγωγική επίταξη χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο των εργοστασίων και των επιχειρήσεων που παράτησαν οι καπιταλιστές γιατί δεν τους απέδιδαν όσο ήθελαν; Τέτοιοι στόχοι δεν υπάρχουν στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Δεν υπάρχει όμως και ένας ακόμα πιο θεμελιώδης και ζωτικός στόχος για τους ανέργους: Να παίρνουν όλοι αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας για όσο καιρό είναι άνεργοι. Ο προϋπολογισμός που κατέθεσε η αντιδραστική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου για το 2015 προβλέπει σημαντική μείωση των επιδομάτων ανεργίας, γιατί η …μακροχρόνια ανεργία αυξάνεται! Παράλογο; Ναι, αλλά μνημονιακό! Νόμος προβλέπει …ροτέσιον και στο επίδομα ανεργίας, όπως και στην εργασία με το πεντάμηνο. Όποιος πήρε επίδομα ανεργίας, αλλά μετά δεν βρήκε δουλειά στην Ελλάδα του 26-27% ανεργία, μπορεί να πάει να πεθάνει για να μην τον βλέπουμε… Αυτή είναι η λογική ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και του μαύρου μετώπου κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Τι είπε ο Τσίπρας στην ΔΕΘ; «Διευρύνουμε τον αριθμό των δικαιούχων του επιδόματος ανεργίας. Το πρόγραμμα μας για 300.000 νέες θέσεις εργασίας, θα εξοικονομήσει πόρους, αφού ένας σημαντικός αριθμός δικαιούχων του επιδόματος θα αποκτήσει εργασία. Σε ισάριθμους ανέργους θα χορηγηθεί επίδομα ανεργίας, με κοινωνικά κριτήρια» Δηλαδή, όσοι φύγουν για την ολιγόμηνη εργασία με βάουτσερ, θα αντικατασταθούν από ισάριθμους… Αυτή είναι η «διεύρυνση». Ο αριθμός παραμένει σταθερός…
«Πρόκειται για μια πολιτική περιορισμένης άμβλυνσης των πιο ακραίων επιπτώσεων του μνημονίου, η οποία ούτε ουσιαστική ανακούφιση μπορεί να προσφέρει, ούτε να καλύψει τις επείγουσες ανάγκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων κι ευρύτερα των εργαζομένων και των ανέργων για αξιοπρεπή διαβίωση. Είναι πίσω και από τις διεκδικήσεις του μαχόμενου εργατικού και λαϊκού κινήματος», σχολίασε το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση τις εξαγγελίες Τσίπρα στην ΔΕΘ.
Αυτό φαίνεται και στο καυτό ζήτημα ων λαϊκών χρεών, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε και σχετικό νομοσχέδιο στη βουλή, το οποίο προβλέπει διάφορες ρυθμίσεις αλλά λείπει ένας βασικός στόχος που έχει θέσει το κίνημα: Δεν προβλέπεται διαγραφή χρέους, ούτε καν στους φτωχούς, τους ανέργους κλπ. (βλ. και σελίδα 11). Λέτε να «κουμπώνει» η μη διαγραφή του χρέους των φτωχών, με την μη διαγραφή του δημόσιου χρέους;
Το πρόβλημα με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κυρίως ότι προβλέπει «λίγα», ότι κινείται αργά και δεν τρέχει. Έχει να κάνει με την κατεύθυνση. Η ομιλία του Α. Τσίπρα την περασμένη Τρίτη στην Ένωση Επιχειρηματιών ήταν αποκαλυπτική. «Αναζητούμε την έξοδο από την καταστροφή με την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση» είπε εισαγωγικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αφού παρουσίασε τα βασικά «κοστολογημένα» μέτρα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, τα οποία «θα έχουν πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα στη γενικότερη κατάσταση της οικονομίας και θα διευκολύνουν την ανάκαμψή της» (γι΄ αυτό γίνονται και όχι για να φάει ψωμί ο κόσμος;), ξεκαθάρισε πως «τα μέτρα αυτά εγγράφονται στη συνολική αντίληψή μας για τη λειτουργία της οικονομίας». Ποια είναι αυτή; «Επιδιώκουμε μια νέα ισορροπία στις σχέσεις κράτους-αγοράς, στο πλαίσιο των τριών πυλώνων της οικονομίας: του ιδιωτικού τομέα, του δημόσιου τομέα και του τομέα της κοινωνικής οικονομίας». Ιδού η ισορροπία: «Το κράτος να προστατεύει τα δημόσια αγαθά και να λειτουργεί ως εργαλείο αναπτυξιακού σχεδιασμού και ως μοχλός ανάπτυξης». «Που θα διασφαλίζει ότι ο ιδιωτικός τομέας παράγει πλούτο για να καλύψει κοινωνικές ανάγκες, εντός του ισχύοντος δημοσιονομικού, εργασιακού και περιβαλλοντικού νομοθετικού πλαισίου». Άρα τον πλούτο τον παράγει ο ιδιωτικός τομέας και μάλιστα …εντός του ισχύοντος δημοσιονομικού, εργασιακού και περιβαλλοντικού νομοθετικού πλαισίου! Εννοεί το μνημονιακό πλαίσιο ή απλά το πλαίσιο της ΕΕ ο Τσίπρας;
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τόνισε πως «θα στηρίξουμε την υγιή επιχειρηματικότητα και γι’ αυτό θα συγκρουστούμε με τη διαπλοκή. Θα βάλουμε τη κόκκινη γραμμή της νομιμότητας ανάμεσα στην υγιή επιχειρηματικότητα και στην κρατικοδίαιτη διαπλοκή.» Υγιή επιχειρηματικότητα ενάντια σε διαπλοκή και διαφθορά ακούστηκαν πολλές φορές. Εργατικά δικαιώματα, εκμετάλλευση, κέρδος, ούτε μία φορά. Αυτό βέβαια δεν είναι σοσιαλισμός, δεν είναι καν σοσιαλδημοκρατία, αλλά σοσιαλφιλελευθερισμός.
Είναι επιστροφή καταμεσίς μιας τρομερής και βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, που εμφάνισε γυμνό τον αποκρουστικό ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, σε αντιλήψεις αστικού εκσυγχρονισμού, που μας γυρίζουν στην εποχή του Κωνσταντόπουλου και του Σημίτη. Η ηρωική υγιής επιχειρηματικότητα που καταπιέζεται από την διαπλοκή και τη διαφθορά, από το «σημερινό δυσλειτουργικό και γραφειοκρατικό κράτος», το οποίο θα αντικατασταθεί από το κράτος – στρατηγείο («ένα κράτος που θα προσδιορίζει τις στρατηγικές κατευθύνσεις»). Πίσω στην λογική της κάθαρσης, στο να γίνει ο ελληνικός καπιταλισμός ένας σύγχρονος, ευρωπαϊκός, «κανονικός» καπιταλισμός, ο οποίος δήθεν είναι απαλλαγμένος από σκάνδαλα, διαπλοκή κλπ. Εάν χρειάστηκαν έξι χρόνια αδυσώπητης επίθεσης του κεφαλαίου, τόσο δάκρυ και αίμα από τους εργαζόμενους, μια δομική καπιταλιστική κρίση που ξεκινά από την παραγωγή, η Λίμαν Μπράδερς και η Ζίμενς, οι τραπεζικές φούσκες, η ανάδειξη όλου του παρασιτικού σάπιου χαρακτήρα των σύγχρονων καπιταλιστικών βαμπίρ για να καταλήξει ο ΣΥΡΙΖΑ πως επιδιώκει τη στροφή στη νεανική και κοινωνική επιχειρηματικότητα, που δεν θα είναι εξαρτημένες από τις κρατικές επιδοτήσεις, τότε τι να πούμε. Με ένα βάουτσερ, ξεχνιέμαι…
Αλλά ο Τσίπρας έχει στόχους, που τόσο μοιάζουν με όσα διαχρονικά λένε ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, με όσα διαχρονικά απαιτούν οι βιομήχανοι και οι επιχειρηματίες: «άρση των χιλιάδων μικρών και μεγάλων εμποδίων στην άσκηση της υγιούς παραγωγικής επιχειρηματικής δραστηριότητας». «Απλοποίηση αδειοδότησης και λειτουργίας επιχειρήσεων» (σε βάρος και των εργασιακών ή περιβαλλοντικών ελέγχων;)
Όσο για τη φορολογία, δεσμεύτηκε «για ένα δίκαιο, απλό, σταθερό και διαφανές φορολογικό σύστημα για τουλάχιστον πέντε έτη». Βεβαίως, δεν τίθεται στόχος αύξησης των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη και τα μεγάλα εισοδήματα, ούτε καν επαναφορά στα επίπεδα που ήταν το 2009! Δηλαδή, η προκλητική μείωση που έγινε στα μνημονιακά χρόνια, σε αντίστροφη κίνηση από τη φοροληστεία των εργαζομένων, θεωρείται δεδομένη.
Ρεαλισμός της ανατροπής ή της υποταγής;
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΝΑ ΚΡΥΒΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Η κυβερνητική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζεται ως η μόνη ρεαλιστική κι εκείνη που ανοίγει το δρόμο, αντικειμενικά, για μεγαλύτερες συγκρούσεις. Είναι όμως έτσι; Πόσο ρεαλιστικό είναι να αγνοεί κανείς τις δυνάμεις που έχεις απέναντί σου και το πλαίσιο που πρέπει να σπάσεις; «Η επίκληση του ‘’ρεαλισμού’’ στην πολιτική ταυτίζεται συνήθως με εκκλήσεις για μετριοπάθεια και αναζήτηση ‘’ενδιάμεσων λύσεων’’. Σ’ αυτήν την περίπτωση ο ρεαλισμός ανάγεται σε μια παραλλαγή διαχείρισης του υπάρχοντος, που φαντάζει ως μια ‘’ασφαλής’’ επιλογή, που προφυλάσσει από περιπέτειες και άλματα στο κενό. Υπάρχουν όμως καταστάσεις όπου ακριβώς αυτός ο ρεαλισμός είναι ανέφικτος και καταδικασμένος σε αποτυχία. Οπου αντί να σταθεροποιεί, οξύνει τις αντιφάσεις και οδηγεί σε ανεξέλεγκτες εξελίξεις, πολύ χειρότερες από αυτές που προσπαθούσε να αποτρέψει. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό μιας συγκυρίας βαθιάς κρίσης: καθιστά την καινοτομία αναγκαστική», αναφέρει σε ένα εύστοχο άρθρο του ο καθηγητής Στάθης Κουβελάκης. Στο ίδιο κείμενο περιγράφει τον «σιδερένιο μηχανισμό επιτήρησης και πειθαναγκασμού του συνόλου των κρατών-μελών», που έχει στηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο οποίος προφανώς θα αναλάβει την επιτροπεία και κηδεμονία της Ελλάδας μετά την αποχώρηση της τρόικας.
Ο Γ. Δραγασάκης μιλώντας σε συνέδριο στον Ισημερινό ξεκαθάρισε πως «η Ελλάδα είναι μέλος της ευρωζώνης. Βασικά μέσα πολιτικής βρίσκονται εκτός του εθνικού της ελέγχου. Οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται στις Βρυξέλες, την Φρανκφούρτη ή το Βερολίνο». Μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα έχει «ως εξωτερικό όριο τους διεθνείς συσχετισμούς, και ειδικά τους συσχετισμούς εντός της ΕΕ», συμπλήρωσε. Είναι λοιπόν ρεαλιστικό να θεωρήσουμε πως η ελπίδα μας ενάντια στους «μερκελιστές» είναι, όπως είπε ο Τσίπρας στην ΔΕΘ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή ο Ματέο Ρέντσι; Ο ιταλός πρωθυπουργός που προωθεί αντιδραστικές αντεργατικές τομές (η πρόεδρος της εργατικής συνομοσπονδίας CGIL τον συνέκρινε με την Θάτσερ);
Το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πλέον ρεφορμιστικό, αλλά έχει γίνει διαχειριστικό, εντός του πλαισίου της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, της υγιούς επιχειρηματικότητας και της αγοράς. Δεν πάει τον λαό πουθενά, πέρα από μια μεγάλη διάψευση και ήττα. Αφήνοντας τα «πολλά» για να πάρει τα «λίγα», δεν θα πάρει τίποτα. Μόνο τα μεγάλα οράματα, τα προγράμματα για μεγάλες ανατροπές εμπνέουν μεγάλα κινήματα. Αυτά ενθουσιάζουν τον κόσμο, δημιουργούν ελπίδες για μια άλλη ζωή και τον κινητοποιούν. Γιατί άραγε η σημερινή κατήφεια, απογοήτευση και τα πεσμένα φτερά των αγωνιστών του ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν, όπως πιστεύουν, την αριστερή κυβέρνηση (που έγινε κυβέρνηση σωτηρίας);
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
Αριστερή εργατική αντιπολίτευση
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ
«Η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι επαναστατική. Μάλλον ούτε προεπαναστατική. Άρα κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να προκύψει παρά διά της κοινοβουλευτικής οδού. Υπό συνθήκες όπου δεν ηγεμονεύει το αριστερό φρόνημα, αλλά μάλλον το «να φύγουν αυτοί και βλέπουμε»». Αυτό σημειώνει σε άρθρο του στην Αυγή ο Αριστείδης Μπαλτάς, ο οποίος βάλει στη συνέχεια κατά της «ιδιάζουσας ‘’αριστερής αντιπολίτευσης’’», που «ορθώνεται αγέρωχα, μειοψηφικά εντός ΣΥΡΙΖΑ, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σύσσωμη, από το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις». Και αποδίδει στις δυνάμεις αυτές «μνησικακία και ανομολόγητο φόβο. Φόβο μπροστά στο γενικό ξεβόλεμα και τις ευθύνες ενός πρωτόγνωρου εγχειρήματος».
Ας ξεπεράσουμε τις κατηγορίες, τονίζοντας πως η αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά ανέλαβε πάντα –κι αυτό θα κάνει και στο μέλλον- τις βαρύτατες των ευθυνών, αλλά με στόχο την ανατροπή και όχι τη διαχείριση. Με γνώση των συνεπειών του νόμου (και όχι μόνο). Για να απαξιώσει κάθε αριστερή αντιπολίτευση στη γραμμή της, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέτει ένα πλαστό δίλημμα: επανάσταση (που δεν γίνεται τώρα) ή αριστερή κυβέρνηση (που γίνεται). Η απάντηση είναι προφανής, για όποιον δεν κατοικεί στη χώρα των ξωτικών της επανάστασης. Το ερώτημα όμως είναι πλαστό. Καταρχήν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλά πια για αριστερή κυβέρνηση και δεν έχει αριστερή πολιτική. Δεύτερο, το ερώτημα που πραγματικά τίθεται είναι με ποιο πρόγραμμα και πως θα ανατραπεί η λαίλαπα του μαύρου μετώπου κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ και κάθε κυβέρνηση που την υλοποιεί, θα επιτευχθούν ουσιαστικές κατακτήσεις για τα ζωτικά συμφέροντα του λαού και θα ανοίξει ο δρόμος για τη συνολική απελευθέρωση από τα δεσμά του εργασιακού μεσαίωνα, της ταπεινωτικής ιμπεριαλιστικής επιτροπείας και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Αυτό, σύμφωνα με το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, απαιτεί αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και των αντιδραστικών αστικών αναδιαρθρώσεων. Αυτή η τακτική ανοίγει το δρόμο για την αναγκαία για την ολοκλήρωση των εργατικών απαιτήσεων αντικαπιταλιστική επανάσταση προς την κομμουνιστική απελευθέρωση. Το ξεχωριστό αυτής της περιόδου της κρίσης και της ολοκληρωτικής επίθεσης του κεφαλαίου, είναι πως για να απαντηθούν τα ζωτικά αιτήματα του λαού απαιτούνται μέτρα αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα, απαιτούνται μέτρα που αντιτίθενται και ανατρέπουν την πολιτική του μαύρου μετώπου και το ασφυκτικό καθεστώς της επιτροπείας από κεφάλαιο και ΕΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως αποδέχεται αυτό το πλαίσιο, γι’ αυτό δεν έχει πρόγραμμα ανατροπής και τελικά θα οδηγήσει σε διαχείριση της μνημονιακής καπιταλιστικής κόλασης.
Το ζήτημα όμως δεν είναι να αποδείξουμε τι δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το τι μπορεί να κάνει ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και ο οργανωμένος λαός, με τη συμβολή μιας ισχυρής αντικαπιταλιστικής και σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς. Να κατακτήσει ο λαός ξανά την αυτοπεποίθηση ότι «μπορούμε!» και να παρέμβει με ανεβασμένη απαιτητικότητα, με υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες σε αυτή την εποχή που κρίνονται πολλά.
Η αστική τάξη θα επιχειρήσει να παρουσιάσει την αποτυχία μιας «αριστερής παρένθεσης», μιας «αριστερής κυβερνητικής διαχείρισης» σε μνημονιακό και συστημικό πλαίσιο, ως αποτυχία και ήττα της Αριστεράς και της αριστερής εργατικής πολιτικής. Να γιατί έχουμε, όχι απλά το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να αναδείξουμε τον συστημικό τελικά χαρακτήρα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και να ανατρέψουμε τον κίνδυνο να καούν μαζί του η υπόθεση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της σοσιαλιστικής προοπτικής. Παλεύουμε σήμερα να αλλάξουμε την φορά των εξελίξεων, πράγμα που προϋποθέτει άλλο συσχετισμό ανάμεσα στις δυνάμεις της διαχείρισης και της ανατροπής. Παίρνουμε θέση αριστερής εργατικής αντιπολίτευσης και όχι ανοχής ή κριτικής στήριξης της διαχειριστικής κυβερνητικής πρότασης ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι η ευθύνη όλων των δυνάμεων που κατανοούν τα ιστορικά αδιέξοδα μιας τέτοιας πορείας.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 12/10/2014

 

Η ιστορία θα είναι αμείλικτη και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ – και πολύ καλά θα κάνει!

iliotropiaΓιώργος Παυλόπουλος πηγή,  ΠΑΝΤΙΕΡΑ αντικαπιταλιστική ενημέρωση

Οι εκλογές δεν είναι το παν για τους κομμουνιστές και τους επαναστάτες. Ως γνωστό, επίσης, οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, γιατί αλλιώς θα ήταν παράνομες. Αναμφίβολα δε, οι εκλογές που έρχονται δεν είναι οι πιο κρίσιμες στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, ούτε και της Αριστεράς – πιθανότατα θα ακολουθήσουν άλλες, πιο κρίσιμες από αυτές.
Με βάση όλα αυτά, λοιπόν, μπορούμε να συνεχίσουμε να ασκούμε «politics as usual», όπως θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι. Ή, επί το ελληνικότερον, ο καθένας να βαδίζει τον δρόμο του, περισσότερο ή λιγότερο μοναχικό. Να διεκδικεί την απόλυτη αλήθεια, την οποία σίγουρα κατέχει μετά από τόσες χιλιάδες σελίδες γραπτών και αμέτρητους πύρινους λόγους. Να την έχει στημμένη στη γωνία στους συντρόφους και τους συναγωνιστές του, που δεν χωράει αμφιβολία ότι κάνουν λάθος. Για να τους πει με την πρώτη ευκαιρία «είδατε που σας τα έλεγα εγώ;» και να τους επαναφέρει στον ίσιο δρόμο.
Επιπλέον, μιας και όλα είναι ρευστά, οι εξελίξεις τρέχουν και οι συσχετισμοί μεταβάλλονται ραγδαία, ίσως είναι όχι απλώς θεμιτό, αλλά αναγκαίο, να αλλάζουμε ταχύτατα τα πολιτικά «πουκάμισα», ρίχνοντας τα χρησιμοποιημένα στον κάλαθο των αχρήστων. Μαζί και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αν χρειαστεί, γιατί όχι; Τι είναι άλλωστε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα μας δεσμεύσει τώρα που όλα αλλάζουν; Και γιατί να είμαστε μόνο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι σε δύο-τρία ακόμη πολιτικά μέτωπα και πρωτοβουλίες, για να αποδείξουμε πως δεν είμαστε σεχταριστές, αλλά και για να μας έχουν υπόψη τους αύριο οι αριστεροί κυβερνώντες.
Εντάξει, έχουμε πει και ψηφίσει ωραία πράγματα στις συνδιασκέψεις μας, αλλά τώρα πολλά από αυτά μοιάζουν παρωχημένα. Αφήστε που είμαστε πια επαρκώς έμπειροι, ώστε τα είπαμε και τα διατυπώσαμε με τέτοιο τρόπο που να μπορούμε να τα ερμηνεύουμε κατά το δοκούν, ανάλογα με την περίσταση, ξεγελώντας τους πάντες – τόσο τους εχθρούς όσο και τους φίλους μας, που νόμισαν οι άμοιροι ότι θα μπορούσαν να τα βάλουν μαζί μας. Εμείς παίζουμε την πολιτική τακτική στα δάχτυλα και κακό του κεφαλιού τους εάν πιστεύουν ότι εφόσον μας πουν ναι σε ό,τι τους έχουμε προτείνει, μετά δεν έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε, εάν κρίνουμε ότι αυτό επιβάλει η ταξική πάλη.
Και πάνω από όλα, μην τολμήσει κανείς να διανοηθεί να μας υποδείξει τι σημαίνει εργατική δημοκρατία. Ούτε οι αστοί ούτε όμως και κάποιοι αφελείς σύντροφοι και συναγωνιστές, που νομίζουν ότι δημοκρατία σημαίνει να υπηρετούμε αυτό που αποφασίζει η πλειοψηφία. Διότι αυτά είναι σταλινικά κατάλοιπα. Δημοκρατία σημαίνει να κάνει κάθε οργάνωση αυτό που νομίζει σωστό – μένοντας φυσικά πιστή στην ενότητα και στοχεύοντας στην ενδυνάμωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δημοκρατία σημαίνει συνδιασκέψεις με λιστομαχίες, γιατί έτσι αποτυπώνεται πιο πιστά ο συσχετισμός. Δημοκρατία σημαίνει πως οι ανένταχτοι πρέπει να επιλέξουν στρατόπεδα, γιατί αλλιώς άγονται και φέρονται ως αναποφάσιστοι.
Την εργατική δημοκρατία υπηρετούσαμε όταν ψηφίζαμε υπέρ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών – όσοι όμως διαφωνούσαν επί της ουσίας, σφύριζαν από την αρχή αδιάφορα. Το ίδιο κάναμε όταν τασσόμασταν υπέρ της αναγκαιότητας ενιαίας παρέμβασης στα διάφορα μέτωπα, όπως το εργατικό, το διεθνιστικό, το μεταναστευτικό – η κάθε συνιστώσα δρούσε με γνώμονα τις δικές της αποφάσεις και έφτιαχνε τα δικά της μέτωπα, καλώντας φυσικά τους υπόλοιπους να συμμετέχουν. Συγκεντρωμένοι στη δημοκρατία ήμασταν και πριν τον δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών – ο καθένας δημοκρατικά εξέφραζε δημοσίως τη γνώμη του και μετά την υλοποιούσε, μιας και τα εκλεγμένα όργανα και οι αποφάσεις τους είναι από τη φύση τους αντιδημοκρατικά μορφώματα.
Με τον ίδιο τρόπο ας πορευτούμε και τώρα, ενόψει των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου. Εξάλλου, ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, έτσι δεν λένε; Κι εμείς έχουμε μόνο νίκες στο ενεργητικό μας και είμαστε έτοιμοι να ανέβουμε στη μεγάλη κατηγορία. Ας κρατήσουμε ψηλά τις σημαίες και τα πανό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ας φωνάξουμε και κάποια από τα συνθήματά της, αλλά ας συνεχίσουμε να μοιράζουμε ο καθένας τις δικές του προκηρύξεις. Ας λέμε τα δικά μας όπου βρούμε ακροατήριο. Διότι μετράει αυτό που φαίνεται και ακούγεται, τα άλλα είναι λεπτομέρειες.
Βεβαίως, όταν έρθει η ώρα να μας κρίνει η ιστορία, όταν γραφούν διατριβές και βιβλία, σενάρια και στίχοι για την εποχή μας, εκτός από τις σημαίες, τα πανό και τα συνθήματα, θα μελετηθούν και οι λεπτομέρειες. Και οι προκηρύξεις. Και πάνω από όλα, θα γίνει ταμείο στις πράξεις. Και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και για τους δυνάμει συμμάχους της, ειδικά για τις οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς οι οποίες αρνούνται πεισματικά να κάνουν την υπέρβαση που απαιτεί η εποχή μας.
Τότε, η ιστορία θα είναι σκληρή και αμείλικτη. Η κοινωνία το ίδιο. Και πολύ καλά θα κάνουν. Αλλά ένα ακόμη τρένο θα έχει φύγει μακριά. Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές του σήμερα θα αναρωτιούνται γιατί. Θα το αναλύουν κιόλας. Δύσκολα, όμως, θα μπορούν να απαντήσουν στα παιδιά τους που θα ρωτάνε «κι εσύ τι έκανες στον πόλεμο την ώρα που όλα άλλαζαν και καίγονταν;».
Εκτός αν τους πουν ότι φύλαγαν τις Θερμοπύλες της δικής τους αλήθειας. Ή αν επιμείνουν ότι δεν πετύχαμε ακριβώς επειδή τα πράγματα δεν έγιναν όπως έλεγαν εκείνοι, την κρίσιμη στιγμή. Καθησυχάζοντάς τα ταυτόχρονα με το αξίωμα ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται και η νίκη θα είναι τελικά δική μας.

“Αυτή είναι η Ελλάδα”…

του Νίκου Μπογιόπουλου / Πηγή: enikos.gr

Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές η τελευταία ενημέρωση από το υπουργείο Ναυτιλίας μιλούσε για 266 Έλληνες επιβαίνοντες στο «Norman Atlantic», για 2 Έλληνες από τους 12 επιβεβαιωμένα νεκρούς και 28 Έλληνες αγνοούμενους. Συγκεχυμένη η εικόνα για την κατάσταση των υπολοίπων 200 περίπου ανθρώπων που επέβαιναν στο πλοίο.

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές - τρεις ολόκληρες μέρες μετά το ατύχημα - το αλαλούμ, το χάος, η απόλυτη σύγχυση των αρμόδιων υπηρεσιών όσον αφορά τη διασταύρωση στοιχείων αγνοούμενων και διασωθέντων συνεχιζόταν…

Η Ελλάδα, η μεγαλύτερη εφοπλιστική δύναμη στον κόσμο, η χώρα με τους «οικειοθελώς» φορολογούμενους εφοπλιστές, που η διασωστική της υποδομή σε ό,τι αφορά ναυτικά ατυχήματα εκείνο που κυρίως έχει να επιδείξει είναι η αυτοθυσία, ο αλτρουισμός και η γενναιότητα των παιδιών που συμμετέχουν ως πληρώματα και ως διασώστες σε τέτοιες επιχειρήσεις, παρακολουθεί με οδύνη μια ακόμα τραγωδία.

Μια τραγωδία με πολλά και αναπάντητα ερωτηματικά. Με πρώτα και αμείλικτα εκείνα τα ερωτήματα που αφορούν την αξιοπλοΐα του βαποριού. Τα ερωτήματα για τις ευθύνες της ιταλικής κυβέρνησης – που είχε το καθοριστικό πρόσταγμα – και της ελληνικής όσον αφορά την επιχείρηση διάσωσης. Τα ερωτήματα που άπτονται ζητημάτων ασφαλείας και υποδομών που διαπιστωμένα παρακάμπτονται στο όνομα του «κόστους» διαμορφώνοντας το περιβάλλον για ατυχήματα όπου το ανθρώπινο «λάθος» αποτελεί το αναπόφευκτο αποτέλεσμα ενός ολοκληρωτικά «λάθους» συστήματος λειτουργίας.

Τα ερωτήματα αυτά γίνονται ακόμα πιο επίμονα αν σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που στις θάλασσές της εκατομμύρια άνθρωποι διακινούνται κάθε χρόνο. Αλλά οι κυβερνώντες το υπόσχονται: Θα διεξαχθούν ενδελεχείς έρευνες για τα αίτια της τραγωδίας. Υποψιαζόμαστε, δε, ότι «το μαχαίρι θα μπει βαθιά στο κόκκαλο». Ειδικά μάλιστα για εκείνες τις ευθύνες που αφορούν το ίδιο το κράτος και έχουν να κάνουν με το πώς το κράτος ζυγίζει την ανθρώπινη ζωή όταν στην άλλη πλάστιγγα της ζυγαριάς βρίσκεται το κέρδος …

Υπάρχουν, άλλωστε, και τα αντίστοιχα προηγούμενα. Σε στεριά, αέρα και θάλασσα: 
  • Πριν από δυο σχεδόν δεκαετίες, όταν το «Γιάκοβλεφ» πήρε μαζί του πάνω από 70 ανθρώπους εκδόθηκε πόρισμα. Ήταν φυσικά αθωωτικό για τους «από πάνω». Μόνο που το αεροδρόμιο δεν είχε ραντάρ προσέγγισης...
  • Όταν ναυάγησε το «Δύστος» έσπευσαν να αθωώσουν την ΑΓΕΤ για το σαπάκι της που τράβηξε στον τάφο 20 ανθρώπους. Πέντε μέρες αργότερα ο τότε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας υπέγραψε απόφαση που έδινε άδεια στα πλοία της εταιρείας να σαλπάρουν με μειωμένη σύνθεση του πληρώματος...
  • Το «Αϊρον Αντώνης» πήρε στον πάτο 24 ανθρώπους, στον Ατλαντικό, το '94. Του είχαν δώσει πιστοποιητικά αξιοπλοΐας από τον «Ελληνικό Νηογνώμονα». Ο γαλλικός Νηογνώμονας το είχε βγάλει άχρηστο, αλλά εκείνοι το έκριναν αξιόπλοο! Μετά δήλωσαν αθώοι. Είναι ιδιωτικός, είπαν, ο «Νηογνώμονας» και συνεπώς τι φταίει το κράτος (τους) για τα πιστοποιητικά που δίνει! Η εταιρεία και ο υπεύθυνος του «Νηογνώμονα», 4 χρόνια μετά, αν και κρίθηκαν ένοχοι, πλήρωσαν 500.000 δραχμές και αφέθηκαν ελεύθεροι...
  • Όταν έπεσαν η «Ρικομέξ» και τα άλλα κτίρια που καταπλάκωσαν 140 ψυχές, είπαν ότι θα αποδοθούν οι ευθύνες. Δεκαπέντε χρόνια μετά ποιος δεν θυμάται εκείνον τον απίθανο ισχυρισμό του αρμόδιου υπουργού για τους «χαμένους» φακέλους με τις πολεοδομικές παραβάσεις; Συμβαίνει καμιά φορά να «χάνονται» οι φάκελοι όταν αφορούν πολυεθνικές, μονοπώλια, εργολάβους και εφοπλιστές...
  • Εφτά χρόνια πριν το κακό των εμπρησμών του 2007, είχαν προηγηθεί οι 12 καμένοι άνθρωποι στις πυρκαγιές του 2000. Η λαμπαδιασμένη γη είχε ξεπεράσει τα 2 εκατομμύρια στρέμματα. Αλλά αυτοί δεν έφταιγαν! Ένα χρόνο αργότερα, το 2001, με την Αναθεώρηση του Συντάγματος προώθησαν τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων ανά την επικράτεια…
  • Κάθε τόσο χάνεται μια ολόκληρη πόλη από τα αυτοκινητικά δυστυχήματα. Πρώτη αιτία; Οι κακοτεχνίες στους δρόμους! Πόσοι εργολάβοι έχουν τιμωρηθεί; Κανένας. Ποτέ! Γιατί; Ρωτήστε τις «αθώες» κυβερνήσεις...
  • Οι 14 νεκροί της «Πετρόλα» ζητούν δικαίωση από το 1992. Ο Λάτσης 40 χρόνια πριν έλεγε στους κατοίκους της Ελευσίνας ότι «το καζάνι της "Πετρόλα" θα φτάσει και θα εγκατασταθεί μέσα στην πλατεία σας»! Ο μακαρίτης και οι επίγονοί του χαίρουν της εκτίμησης όλων των κυβερνώντων ως μεγάλοι ευεργέτες και ενίοτε ως «μοναδικοί μειοδότες»...
  • Στο κρεματόριο της Ναυπηγοεπισκευαστικής, στις οικοδομές, στα μεγάλα έργα, οι «σταυροί» είναι αμέτρητοι. Η «σφαγή» είναι ανείπωτη. Από το 1974 έχουν χάσει τη ζωή τους πάνω από 5.000 εργάτες στα λεγόμενα εργατικά «ατυχήματα», σε στεριά και θάλασσα. Κηδεύονται στα μουγκά. Σπάνια θα βρει κανείς ενοχή βιομήχανου, εργολάβου, εφοπλιστή για ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας. Η κακιά η μοίρα φταίει συνήθως…
  • Όταν βυθίστηκε το «Σαμίνα», ο τότε εκπρόσωπος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είχε δηλώσει ότι δεν μπορεί να εγείρεται κατηγορία κατά ενός υπουργού όταν κάποια υπηρεσία δεν κάνει καλά τη δουλειά της! Σωστά... Πού ακούστηκε να ζητάμε ευθύνες από εκείνους που διοικούν το κράτος! Πού ακούστηκε να έχει ευθύνη ένας υπουργός όταν το υπουργείο του και οι υπό την ευθύνη του υπηρεσίες δίνουν πιστοποιητικά αξιοπλοΐας σε φέρετρα 80 και πλέον ανθρώπων όπως το «Σαμίνα»; Εδώ δεν είχε ευθύνη ο Σημίτης όταν παραδόθηκε ο Οτσαλάν…
Ήταν λίγες μέρες αργότερα από την τραγωδία του «Σαμίνα» που ο τότε πρωθυπουργός είχε κάνει εκείνη την εμβληματική δήλωση: «Αυτή είναι η Ελλάδα»...

Δεκαπέντε χρόνια - και δεκαπέντε δεκαετίες - μετά, ανεξαρτήτως του πως κάθε φορά το διατυπώνουν, βρισκόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο: «Αυτή είναι η Ελλάδα»…

Η τραγωδία είναι ακόμα σε εξέλιξη. Ο πόνος άφατος. Για αυτό σταματάμε – προς το παρόν – εδώ. Μία μόνο παρατήρηση. Πικρή: Με τόσα που γίνονται, κι αφού συνήθως δεν φταίει κανείς από τους διαχειριστές μας, είτε γαλάζιοι, είτε πράσινοι, είτε γαλαζοπράσινοι είναι αυτοί, τότε θα πρέπει να ψάξουμε αλλού να βρούμε «ποιος φταίει». Και που να ψάξουμε; Μήπως ανάμεσά μας; Και σε όσους από εμάς τους ανέχονται;

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΙ ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ ΤΑ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΑ ΣΩΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΔΡΙΑΤΙΚΗ-«Ευλογούν τα γένια τους» για το Norman Atlantic στο υπουργείο Ναυτιλίας

«Ευλογούν τα γένια τους» για το Norman Atlantic στο υπουργείο Ναυτιλίας Ένα πλοίο παραδομένο στις φλόγες, στην Αδριατική, εν μέσω μεγάλης κακοκαιρίας, 478 άνθρωποι που προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει και αγωνίζονταν να κρατηθούν στη ζωή και 4 ώρες -κρίσιμες πρώτες ώρες- που η Ελλάδα κοίταζε την καταστροφή χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Από τις 5.40, το πρωί της Κυριακής, που έγινε το πρώτο τηλεφώνημα για φωτιά στο πλοίο, έως τις 10.00 που εκείνο μπήκε φλεγόμενο και ακυβέρνητο στα ιταλικά χωρικά ύδατα η Ελλάδα που είχε την ευθύνη δεν μπόρεσε -λόγω της έντονης κακοκαιρίας η επίσημη εκδοχή- να αντιδράσει και να βοηθήσει τους επιβάτες. Μετά ανέλαβε να συντονίσει την κατάσταση η Ιταλία και μέχρι σήμερα υπάρχει ένα απίστευτο κομφούζιο για μια τραγωδία στην οποία δεν γνωρίζουμε όχι το ποιοι αλλά το πόσοι αγνοούνται... Και μια συνέντευξη Τύπου που δόθηκε για τους... τύπους.

Τη στιγμή που δεκάδες άνθρωποι αγωνιούν για τη τύχη των συγγενών τους που επέβαιναν στο πλοίο Νorman Atlantic και με ήδη καταγεγραμμένους 11 νεκρούς, στο υπουργείο Ναυτιλίας και Αιγαίου στην μαραθώνια συνέντευξη είπαν πως ό,τι ήταν δυνατόν να γίνει έγινε. Ασαφής ο αριθμός των αγνοουμένων. Οι ευθύνες επιρρίπτονταν στον καπετάνιο, στον καιρό και στους μη συνεργάσιμους Ιταλούς που ήθελαν να τα κάνουν όλα αυτοί. Το μόνο στοιχείο που δόθηκε είναι ότι οι διασωθέντες ανέρχονται στους 201.

Όπως ειπώθηκε από τον υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου, κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη αλλά και τον Αρχηγό του Λιμενικού Σώματος, Αντιναύαρχο Λ.Σ. Αθανάσιο Αθανασόπουλο, ήταν από τα δυσκολότερα περιστατικά που έχουν αντιμετωπίσει ενώ σχετικά με το χρονικό της υπόθεσης σημειώθηκε πως το Κέντρο Έρευνας και Διάσωσης ενημερώθηκε με καθυστέρηση από τον καπετάνιο. Η πρώτη πληροφόρηση έγινε μέσω τηλεφωνήματος από επιβάτη στις 05.40 το πρωί της Κυριακής σε χώρο ευθύνης έρευνας και διάσωσης της Ελλάδας και δύο με τρία λεπτά αργότερα το πλοίο ενημέρωσε για την πυρκαγιά. Σημειώθηκε ακόμα πως άμεσα δεσμεύτηκαν παραπλέοντα πλοία και υπήρξε κινητοποίηση του προβλεπόμενου μηχανισμού. Αναφορικά με τις καταγγελίες των επιβατών ότι ξύπνησαν από τους καπνούς και ότι δεν λειτούργησαν οι συναγερμοί, αναφέρθηκε πως θα διερευνηθούν οι καταγγελίες μετά τη λήξη του περιστατικού.

Σχετικά με τον καπετάνιο του πλοίου που παρέμεινε πάνω σε αυτό εν αντιθέσει με τον Α΄ Μηχανικό που το εγκατέλειψε άμεσα, σημειώθηκε ότι είχαν πρόβλημα επικοινωνίας μαζί του καθώς μιλούσε μόνο ιταλικά και δεν μπορούσε να δώσει ξεκάθαρη εικόνα της κατάστασης και οι αξιωματικοί του Λιμενικού αναζητούσαν εναγωνίως να μιλήσουν με κάποιον άλλο από τα μέλη του πληρώματος με το οποίο θα μπορούσαν να ενημερωθούν και να του δώσουν σχετικές οδηγίες. Εν τω μεταξύ η ώρα περνούσε και το πλοίο λόγω των δυνατών ανέμων μετακινήθηκε περίπου 6 μίλια βορειότερα και πέρασε στο χώρο ευθύνης για έρευνα και διάσωση, της Ιταλίας. Και έτσι με βάση τα δεδομένα εκείνης της στιγμής αποφασίστηκε οι Ιταλοί να αναλάβουν περαιτέρω την υπόθεση.

Στη συνέντευξη Τύπου απέδωσαν την μη έγκαιρη αντιμετώπιση του συμβάντος από της ελληνικές αρχές και στις πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες με ανέμους να φτάνουν τα 8-9 μποφόρ. Όπως επισημάνθηκε οι Ιταλοί είχαν καλύτερες καιρικές συνθήκες και μπορούσαν πιο εύκολα να σπεύσουν στο σημείο εν αντιθέσει με τα ελληνικά μέσα που ήταν εγκλωβισμένα λόγω καιρού. Ένα άλλο σημείο που τονίστηκε ήταν η συνεχής άρνηση των Ιταλών να δεχθούν την περαιτέρω ελληνική βοήθεια σε πλωτά και εναέρια μέσα λέγοντας ότι έχουν επάρκεια δυνάμεων. Νωρίς το απόγευμα της Τρίτης δόθηκε έγκριση να συμμετάσχει στην επιχείρηση το ελληνικό ρυμουλκό ενώ δεν έχουν αποδεχθεί οι Ιταλοί να ερευνήσουν το εσωτερικό του πλοίου ειδικά εκπαιδευμένα στελέχη Λιμενικού και Πυροσβεστικής.

Για το εάν θα μπορούσε να εμπλακεί στην επιχείρηση Πλοίο Ανοικτής Θαλάσσης του Λιμενικού αναφέρθηκε πως πιθανόν να μην είχε δυνατότητα λόγω των δυσμενών καιρικών συνθηκών οι οποίες ωστόσο δεν αποτέλεσαν εμπόδιο για το πλοίο να αναχωρήσει από Ηγουμενίτσα με προορισμό την Ιταλία μεταφέροντας επιβάτες και οχήματα.

Για τους επιβάτες παρέπεμψαν στην εταιρεία και στους οργανισμούς λιμένων Πάτρας και Ηγουμενίτσας. Όπως είπαν αυτοί είναι αρμόδιοι για να γίνει ο σωστός έλεγχος σε εισιτήρια και ταξιδιωτικά έγγραφα. Για τα οχήματα επισημάνθηκε πως ήταν ανάμεσά τους και τουλάχιστον 19 βυτιοφόρα με λάδι το οποίο δεν θεωρείται επικίνδυνη ύλη και έτσι μπορούσαν να ταξιδέψουν. Για το εάν τοποθετήθηκαν στη σωστή θέση εντός του πλοίου ειπώθηκε ότι το πλήρωμα κρίνει εάν χωράνε με βάση το ύψος του οχήματος και εφόσον το έκριναν απαραίτητο θα μπορούσαν τα «ψηλά» οχήματα να τα κατευθύνουν στο ανοικτό γκαράζ. Για την διαδικασία της ταυτοποίησης αναφέρθηκε ότι συνεχίζεται και πως το πρωί της Τρίτης εστάλη στην Ιταλία η λίστα των επιβατών της ΑΝΕΚ για να γίνει και εκεί έλεγχος.

Για τους ελέγχους στο πλοίο σημειώθηκε ότι ήδη από το καλοκαίρι είχαν γίνει τρεις έλεγχοι σε Ισπανία και Ιταλία χωρίς να διαπιστωθεί κάτι ενώ για τις 6 παρατηρήσεις που καταγράφηκαν στις 19 Δεκεμβρίου στη Πάτρα τονίστηκε πως δύο αποκαταστάθηκαν άμεσα και για 4 δόθηκε η προβλεπόμενη προθεσμία των 14 ημερών.
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=663393

Ξωτικά μνημονιακής κοπής

Αφροδίτη Τζιαντζή, πηγή efsyn.gr

Εφιάλτη ζουν οι εργαζόμενοι στο Xριστουγεννιάτικο Εργοστάσιο που λειτουργεί στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Αμείβονται με μόλις 3,37 ευρώ την ώρα και δέχονται διαρκείς εξευτελισμούς από τους προϊσταμένους 

Tα χριστουγεννιάτικα πάρκα που στήνονται κάθε χρόνο συνήθως σε υπαίθριους χώρους νοικιασμένους από τους δήμους είναι κράχτης για τα παιδιά, «ταλιροφονιάς» για τους μεγάλους, που πρέπει να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, μηχανές που κόβουν χρήμα για τους διοργανωτές. Για τους εποχικά εργαζομένους είναι άλλη μία, συνήθως κακοπληρωμένη δουλειά, που διαρκεί 1-3 μήνες, ανάλογα με τη σύμβαση, αλλά μπορεί να τελειώσει νωρίτερα, ειδικά για όσους δεν αντέχουν να κάνουν τους φαντάρους με στολή ξωτικού.
Ακραία πίεση
Κάπως έτσι περιγράφουν τις συνθήκες εργασίας στο «Christmas Factory», το Χριστουγεννιάτικο Εργοστάσιο της Τεχνόπολης στο Γκάζι, κάποια «εξοργισμένα ξωτικά», όπως αυτοπαρουσιάζονται σε ανακοινώσεις που αναρτήθηκαν στο Ιndymedia. Οι ανακοινώσεις-μαρτυρίες κάνουν λόγο για μια κερδοφόρα μπίζνα που απασχολεί εκατοντάδες εργαζομένους, υπό συνθήκες ακραίας πίεσης και πίσω από τα βεβιασμένα χαμόγελα των ξωτικών κρύβονται απειλές για απόλυση, εξαναγκαστικές παραιτήσεις, προσβολές από τους προϊσταμένους και συνεχή «γκάζια». Τα ξωτικά είναι διαρκώς στο πόδι, αλλάζοντας πόστα, ακόμα και σε θέσεις για τις οποίες δεν εκπαιδεύτηκαν, όπως τα ταμεία στους χώρους εστίασης, ενώ μόνιμη είναι η απειλή ότι αν κάποιο ποσό λείπει παρακρατείται από τον μισθό του εργαζομένου.
Μιλήσαμε με τον Γιώργο (τα στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας), έναν εργαζόμενο-ξωτικό: «Προσληφθήκαμε με σύμβαση ορισμένου χρόνου, με τον κατώτατο μισθό. Οι περισσότεροι όμως δεν την έχουμε δει. Το ωρομίσθιο είναι 3,37 ευρώ ή λιγότερο για τους κάτω των 24 ετών. Θεωρούμαστε ξωτικά, φοράμε σκούφο με κουδούνια και κόκκινη ποδιά και έχουμε από ένα πόστο: δημιουργική απασχόληση, χώροι εστίασης, ταμεία... Ομως μπορεί να σε αλλάξουν και πόστο...
»Πολλοί εξαναγκάζονται σε παραίτηση επειδή δεν αντέχουν την πίεση. Αλλοι δεν άντεξαν να στέκονται ώρες στο κρύο ή τη βροχή. Αν δεν είναι ικανοποιημένοι με κάποιον του μειώνουν τα μεροκάματα, μέχρι που το ξανασκέφτεται και φεύγει. Τρεις συναδέλφισσες τις απέλυσαν επειδή αρνήθηκαν να φανεί το πρόσωπό τους σε γυρίσματα τηλεοπτικής εκπομπής. Σε συνάδελφο είπαν να μην κόβει εισιτήρια σε Ρομά. Οταν απάντησε ότι δεν μπορεί να αρνηθεί την είσοδο, τον παρενόχλησε η "ασφάλεια" του χώρου.
»Αφήνουν να εννοηθεί ότι οι υπεύθυνοι ασφάλειας είναι αστυνομικοί εν ενεργεία. Υπάρχει μια πίεση στρατιωτικού τύπου. Μπορεί ο κάθε προϊστάμενος να σε εξευτελίσει, ακόμα και μπροστά σε επισκέπτες, για το παραμικρό. Επειδή ο σκούφος σου είναι στραβός ή επειδή κάθισες για ένα λεπτό. Μας συγκρίνουν με την Ντίσνεϊλαντ λέγοντας ότι εμείς "δεν το ‘χουμε". "Δεν έχετε τη μαγεία μέσα σας. Δεν μοιράζετε τη χαρά", είναι μια χαρακτηριστική ατάκα.
»Φοράμε μια κονκάρδα της Κόκα-Κόλα, που είναι χρυσός χορηγός, που γράφει "Μοιράστε τη χαρά". Ερχεται ο άλλος, σε κατσαδιάζει, σε κάνει ξεφτίλα μπροστά σε όλους και μετά αν δεν χαμογελάς, σου φωνάζει που δεν μοιράζεις τη χαρά και τη χρυσόσκονη και τη μαγεία των Χριστουγέννων. Ξέρουμε ότι είναι νομότυποι, αλλά δεν παύει να είναι εξευτελισμός της προσωπικότητας».
Το χριστουγεννιάτικο χωριό λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΕΟΤ και της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων, υποδεχόμενο όλο τον Δεκέμβρη σχολικές εκδρομές, με 1.500 μαθητές καθημερινά, όπως δηλώνουν οι διοργανωτές. Εκτός από τους πανταχού παρόντες χορηγούς, έμφαση δίνεται στη φιλανθρωπία, με περίπτερα οργανώσεων για το παιδί που συλλέγουν ρούχα και τρόφιμα. Ομως το φιλάνθρωπο πρόσωπο, φαίνεται, εξαιρεί τα Τσιγγανάκια.
Οσο για τους γονείς, το πιο συχνό παράπονο είναι ότι πρέπει να αγοράζουν έξτρα μάρκες, καθώς τα παιχνίδια που τραβάνε την προσοχή των παιδιών δεν περιλαμβάνονται στην είσοδο των 5 ευρώ.
Νόμιμο, αλλά όχι ηθικό
«Μου έφυγαν πάνω από 30 ευρώ και αναγκαζόμουν να λέω και συνέχεια "όχι" στον γιο μου», μας λέει μαμά που πήγε σε πάρτι αλυσίδας φροντιστηρίων, πληρώνοντας 9 ευρώ για το παιδί (περιλάμβανε βραχιολάκι για λίγα παιχνίδια) και πέντε ευρώ για την ίδια. «Οι μάρκες κόστιζαν 2,5 και 3 ευρώ για δραστηριότητες που διαρκούσαν ελάχιστα λεπτά. Το φαγητό ήταν υπερτιμημένο, το αναψυκτικό μόνο έκανε δύο ευρώ», μας λέει.
Οσα περιγράφουν οι εργαζόμενοι δεν είναι παράνομα. Κινούνται στο πλαίσιο των μνημονιακών νόμων, καθώς τα καψώνια και η εργοδοτική τρομοκρατία δεν απαγορεύονται, ούτε υπάρχει συνδικάτο που να εξασφαλίζει τους εποχικούς εργαζομένους. Το νόμιμο όμως δεν είναι και ηθικό, ακόμα κι αν επικαλείται το αγαθό πνεύμα των Χριστουγέννων.

 

Public: Πίσω από τα πορτοκαλί μπλουζάκια και τα χαμόγελα, ο εργασιακός Μεσαίωνας

πηγή,  ΠΑΝΤΙΕΡΑ αντικαπιταλιστική ενημέρωση

Τις άθλιες συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα Public αποκαλύπτει κείμενο του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου, το οποίο μοιράστηκε σε εργαζόμενους σε διάφορα καταστήματα public στην Αττική, καλώντας τους να συσπειρωθούν στο Σωματείο τους

Ολόκληρο το κείμενο του ΣΥΒΧΑ: 

Προς τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στα Public
Ορθοστασία, στόχοι, συμπληρωματικές πωλήσεις, μυστηριώδεις πελάτες, remodelling, νυχτερινές υπερωρίες για μηνιαίες απογραφές. Αυτά είναι κάποια από τα στοιχεία που συνθέτουν την καθημερινότητα των συναδέλφων μας στα Public. Και επειδή στη συγκεκριμένη επιχείρηση αρέσει πολύ το «μυστήριο», θα δανειστούμε ένα απόφθεγμα από τον μετρ των αστυνομικών μυθιστορημάτων: «Ο κόσμος είναι γεμάτος από προφανή πράγματα, τα οποία ουδέποτε παρατηρεί κανείς» (Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, Το σκυλί των Μπάσκερβιλ).
Πράγματι, πίσω από τα πορτοκαλί μπλουζάκια και τα χαμόγελα βρίσκεται ένα ολόκληρο εργασιακό πρότυπο, το οποίο δοκιμάζει τις αντοχές των εργαζομένων. Βρίσκεται καταρχάς η απουσία σκαμπό και η υποχρέωση των υπαλλήλων να δουλεύουν 8ωρα όρθιοι ακόμα και μπροστά από τον υπολογιστή.
Στους εργαζόμενους και στις εργαζόμενες τίθενται υπέρογκοι και ανέφικτοι στόχοι, οι οποίοι πολλές φορές παίρνουν τον χαρακτήρα των συμπληρωματικών και ετερόκλητων πωλήσεων. Έτσι σε όλους τους τομείς των πωλήσεων από την τεχνολογία, την κινητή και το gaming έως τον «πολιτισμό», οι υπάλληλοι αναγκάζονται πολύ συχνά να προωθούν στον πελάτη προϊόντα κατά πολύ διαφορετικά από το αντικείμενο της εργασίας τους και μάλιστα να αξιολογούνται για αυτά είτε με μπόνους είτε με απολύσεις (με χαρακτηριστικό παράδειγμα την πίεση για συνδέσεις wind).
Η λογική της επιβράβευσης ή της απόλυσης δημιουργεί ένα εργασιακό περιβάλλον ανταγωνισμού μεταξύ των συναδέλφων τόσο μεταξύ των καταστημάτων, όσο πολλές φορές και στο ίδιο κατάστημα από όροφο σε όροφο.
Η εντατικοποίηση της εργασίας και η συνεχής ψυχολογική πίεση για επιθετικές πωλήσεις απογειώνεται από το περίφημο θεσμό του mystery shopper. Κοινώς πρόκειται για κατάσκοπο που παριστάνει τον πελάτη για λογαριασμό της επιχείρησης και αξιολογεί εν αγνοία του/της εργαζόμενου/ης τις «επιδόσεις» του/της. Πιο κοινώς πρόκειται για ρουφιάνο που παραπέμπει σε πρακτικές άλλων εποχών. Μέσα από αυτήν την πρακτική, οι συνάδελφοι στα Public είναι διαρκώς υπό το φόβο ότι ο οποιοσδήποτε πελάτης είναι εν δυνάμει ένας mystery shopper που καταγράφει και φακελώνει την οποιαδήποτε κίνησή τους.
Το πιεστικό καθεστώς εργασίας στα Public δεν εξαντλείται φυσικά μόνο στους υπαλλήλους της εταιρείας στη λιανική πώληση. Το διοικητικό προσωπικό της επιχείρησης στα γραφεία της εργάζεται επίσης με χαμηλούς μισθούς και συχνά με απλήρωτες υπερωρίες.
Το έδαφος για όλα τα παραπάνω, που αναγκάζονται να δέχονται οι συνάδελφοι, βρίσκεται φυσικά στην πολιτική της επιχείρησης που πολεμά κάθε δυνατότητα πραγματικής αλληλεγγύης μεταξύ των συναδέλφων και συλλογικής διεκδίκησης:
Οι ατομικές συμβάσεις, οι απολύσεις ακόμα και κατά τη διάρκεια άδειας, η κακοπληρωμένη εργασία, οι μειώσεις μισθών και η εργοδοτική αυθαιρεσία δημιουργούν ένα καθεστώς, στο οποίο ο κάθε εργαζόμενος και εργαζόμενη νιώθει ανήμπορος/η να παλέψει ώστε να μπει ένα φρένο στις «εξυπνάδες» που σκαρφίζονται κάθε φορά τα «επιτελεία» της επιχείρησης.
Ακριβώς όμως επειδή σε κάθε επιχείρηση οι διεκδικήσεις των εργαζομένων καρποφορούν μόνο όταν τα δικαιώματά τους γίνονται αντικείμενο συλλογικής και οργανωμένης πάλης, πιστεύουμε ότι οι συνάδελφοι στα Public έχουν μόνο να κερδίσουν ερχόμενοι στο Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής.=
Πρόκειται για ένα Σύλλογο που δίνει καθημερινά μάχες για τα εργατικά συμφέροντα και παλεύει ενάντια σε κάθε είδους εργοδοτική αυθαιρεσία. Από τα στοιχειώδη, όπως η καταβολή αποζημιώσεων σε περιπτώσεις απολύσεων (όπως έχει πετύχει για απολυμένους συναδέλφους ακόμα και στα Public), το δικαίωμα στην απεργία, έως και τα συλλογικά συμφέροντα του κλάδου όπως η διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων και η υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας.
Η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη είναι το όπλο των εργαζομένων απέναντι στις ασυδοσίες των εργοδοτών. Τα συμφέροντά μας είναι κοινά και είμαστε εμείς οι ίδιοι αυτοί που καλούμαστε να τα υπερασπιστούμε. Δε δεχόμαστε να δουλεύουμε με μειωμένους μισθούς, ούτε ανεχόμαστε την καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας ως εργαζόμενοι για χάριν των κερδών του κάθε αφεντικού.
Θέλουμε ανθρώπινες συνθήκες εργασίες με δικαιώματα για να κάνουμε τη δουλειά μας με αξιοπρέπεια. Ακριβώς επειδή «παρατηρούμε τα προφανή», παλεύουμε καθημερινά και καλούμε τους συναδέλφους μας στα Public να παλέψουν μαζί μας.
Γιατί, το μόνο πραγματικό άλυτο «μυστήριο» αφορά την πλευρά της εργοδοσίας, είτε είναι στα Public είτε οπουδήποτε αλλού: γιατί υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι που παλεύουν και επιμένουν; γιατί υπάρχουν ακόμα συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων; Όλοι και όλες εμείς, ο κόσμος της εργασίας, γνωρίζουμε την απάντηση.
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής

Η απελευθέρωση ενέργειας και οι “οραματιστές” του ενεργειακού σχεδιασμού...


Του Στέφανου Πράσσου, πηγή Σ.Ε.ΕΝ. Εργατική Αλληλεγγύη

Αναμφίβολα η πρόσφατη καταστροφική πυρκαγιά στον ΑΗΣ Πτολεμαΐδας και οι επιπτώσεις της, εκτός από συναισθήματα θλίψης και απόγνωσης που δημιούργησε στους εργαζόμενους του Σταθμού και συνολικότερα στους εργαζόμενους της ΔΕΗ, ανοίγει αντικειμενικά τη συζήτηση για το μέλλον της περιοχής σε σχέση με το λιγνίτη και τη ΔΕΗ και δημιουργεί ερωτηματικά γενικότερα για την ενεργειακή πολιτική της χώρας μας.


Σήμερα, όπως κατάντησαν τη χώρα οι Ευρωπαίοι και οι εγχώριοι «σωτήρες», η ζήτηση Ηλεκτρικής Ενέργειας μειώθηκε κατά πολύ λόγω κρίσης και ανέχειας και το κλείσιμο του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας αφαιρεί μόνο 425 MW από τη συνολική εγκατεστημένη ισχύ που σήμερα έφτασε στα 17,4 GW όταν η μέση ζήτηση βρίσκεται μεταξύ 5 και 6 GW και στην περίοδο αιχμής δεν ξεπέρασε τις 9.00MW. Αν το δει κανείς έτσι τότε πράγματι δεν υπάρχει προς το παρόν σοβαρό πρόβλημα ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα.
Όμως τα 425MW του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας αντιπροσωπεύουν το 10% της συνολικής λιγνιτικής παραγωγής οπότε υπάρχουν πολλά ζητήματα που ανακύπτουν και αφοράν τη σταθερή παραγωγή ενέργειας από μονάδες βάσης (γιατί όταν ο καιρός “απεργεί” τα 6 GW των χρυσοπληρωμένων ΑΠΕ δεν μπορούν να ανάψουν ούτε μια λάμπα), αλλά θα επηρεάσουν και τη διαμόρφωση της συνολικής τιμής της Ηλεκτρικής Ενέργειας την οποία συγκρατεί στη χώρα μας μόνο ο ρυπαρός λιγνίτης.
Και βεβαίως δεν έχει κανένας το δικαίωμα να υποτιμά τα άλλα σοβαρά προβλήματα που αντικειμενικά προκύπτουν όπως είναι οι θέσεις εργασίας. Θεωρούμε διασφαλισμένες τις θέσεις του τακτικού προσωπικού αφού υπάρχει τεράστιο πρόβλημα έλλειψης εργατοτεχνικού προσωπικού σε όλους τους ΑΗΣ, όμως οι θέσεις των εκτάκτων (οχτάμηνα δίμηνα) καταργούνται μετά την λήξη των συμβάσεων αφού δεν ξαναπροκυρήσονται λόγω κατάργησης του αντικειμένου. Επίσης το δρόμο της ανεργίας βλέπουν οι συνάδελφοι που εργάζονται στις εργολαβίες αφού για Χριστουγεννιάτικο μποναμά η διεύθυνση του ΑΗΣ τους ανήγγειλε απολύσεις!
Πριν λίγες μέρες είδαμε ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα τροφοδοσίας της τηλεθέρμανσης αφού “έσπασε ο διάολος το ποδάρι” και είχαμε τεχνικά προβλήματα και στην 4η μονάδα του ΑΗΣ καρδιάς που τροφοδοτεί την Πτολεμαΐδα με τους κατοίκους να σκέφτονται πως θα βγάλουν το χειμώνα που στην ουσία τώρα ξεκινάει στην περιοχή μας.
Πριν να μπει σε υλοποίηση το “όραμα” της Ευρωπαϊκής και εγχώριας αστικής τάξης για την «απελευθέρωση της ενέργειας», στη χώρας μας υπήρχε ένας κεντρικός σχεδιασμός από τη ΔΕΗ και την κυβέρνηση μέσω του αρμόδιου υπουργείου προγραμματίζοντας έναν μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό που έπαιρνε υπόψη τις ανάγκες της χώρας, την μελλοντική αύξηση της ζήτησης, το διαθέσιμο μείγμα καυσίμου, την γήρανση των μονάδων και έτσι προγραμμάτιζε την αντικατάστασή τους, τη κατασκευή νέων μονάδων προσθέτοντας επιπλέον ισχύ κλπ.
Σε καμία περίπτωση δε θα υποστήριζα ότι τότε τα πράγματα ήταν τέλεια γιατί έχουμε τη γνώση πως λειτουργεί μια κρατική επιχείρηση στα πλαίσια του καπιταλισμού και τίνος συμφέροντα εξυπηρετεί (αποικιοκρατικές συμβάσεις με την ΠΕΣΙΝΕ, ρεύμα κάτω του κόστους στις ενεργοβόρες βιομηχανίες κλπ) όμως υπήρχε ένα στοιχειώδης προγραμματισμός και δεν γινόταν το ενεργειακό μπάχαλο που αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Όμως οι σειρήνες του φιλελευθερισμού και του νεοφιλελευθερισμού βρήκαν “ευήκοα ώτα” όχι μόνο στην αστική τάξη αλλά και στους “εκπροσώπους” των εργαζομένων παρουσιάζοντας ως νέο, εκσυγχρονιστικό και μοντέρνο το μοντέλο της απελευθέρωσης της αγοράς που στην πραγματικότητα ήταν παλιό, δοκιμασμένο και αποτυχημένο σ όλες του τις μορφές και τις παραλλαγές. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από δεκαετίες άσκησης νεοφιλελεύθερων πολιτικών οι πολίτες και πολλές φορές και οι κυβερνήσεις στις καπιταλιστικά αναπτυγμένες χώρες όπως Αγγλία, Γερμανία και Αμερική απαιτούν την επαναφορά στο δημόσιο των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων ηλεκτρισμού και τηλεπικοινωνιών.
Στο ίδιο πνεύμα του βλαχομοντερνισμού σήμερα οι ιδιωτικοποιήσεις θεωρούνται πανάκεια από τον τελευταίο συνδικαλιστή της ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ έως την «Κυβερνητική γελωτοποιό» Σοφία Βούλτεψη που θεωρεί «τελευταίο Σοβιετικό πολίτη» όποιον τολμήσει να μιλήσει για δημόσια επιχείρηση αφού το δόγμα τους λέει πως “το κράτος δεν κάνει για επιχειρηματίας”, δουλειά που την ξέρει καλά και την ανέλαβε η ιδιωτική κερδοσκοπία με “θαυμαστά αποτελέσματα...” Πρόσφατο δείγμα αυτής της γνώσης και “συνέπειας” των ιδιωτών “γεύτηκαν” οι πολίτες μέσω των ιδιωτικών εταιρειών παροχής ηλεκτρικής ενέργειας «Hellas Power» και «Energa» οι οποίοι μπορεί μεν να έκλεψαν τη ΔΕΗ, το κράτος και τους καταναλωτές πρόσφεραν όμως “υγιεινό ρεύμα βιολογικής καλλιέργειας” από τα Ιμαλάια.
Να θυμίσουμε λίγο ότι κατέρρευσαν πλέον όλα τα επιχειρήματα που αναμασούσαν τα κόμματα της αστικής τάξης και μαζί τους τα αναμετέδιδαν και τα συνδικαλιστικά τους φερέφωνα - παπαγαλάκια της ΠΑΣΚΕ -ΔΑΚΕ αλλά και η ΣΑΔ του Συνασπισμού που έσπευδε σαν τον Μυριγκόγκο του Καραγκιόζη να στηρίζει όλες της επιλογές του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Έλεγαν τότε: «Μέσα απ τον ανταγωνισμό θα μειωθούν οι τιμές του ρεύματος». «Θα γίνουν τεράστιες επενδύσεις ιδιωτικών κεφαλαίων», «θα δημιουργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας» κλπ
Τώρα ξέρουμε ότι η φερόμενη ως μείωση που μας υπόσχονταν ήταν 110% αύξηση του ρεύματος για τους εργαζόμενους και τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα του λαού, οι «μεγάλες επενδύσεις» των ιδιωτών απατεώνων της ενέργειας ήταν να βάλουν στις τσέπες τους δέκα δις Ευρώ από το Κράτος και τη ΔΕΗ, δηλαδή λεφτά από τους φορολογούμενους πολίτες και τους καταναλωτές ενέργειας και οι νέες θέσεις εργασίας είναι οι 22 συνολικά εργαζόμενοι του Λάτση στη μονάδα των ΕΛΠΕ οι 20 του Μυτιληναίου και οι επιδοτήσεις στις ψυχρές εφεδρείες που φέρνουν κέρδη χωρίς κόπο και επιχειρηματικό ρίσκο. Είχαμε βέβαια και “μια μικρή” μείωση γύρω στο 50% (-18.000 εργαζόμενοι) στις οργανικές θέσεις της ΔΕΗ αλλά ελπίζουμε πως αυτό θα καλυφτεί από τη “νέου τύπου ΣαμαροΒενιζελική “ανάπτυξη”
Σ αυτό το προμελετημένο έγκλημα (λεηλασίας του ενεργειακού πλούτου), που σχεδιάστηκε από την ΕΕ, την κυβέρνηση και το κεφάλαιο, οι προαναφερόμενες συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα συνδικαλιστικά τους στελέχη και στην περιοχή μας όχι μόνο “έβαλαν πλάτη” αλλά συμμετείχαν ενεργά στην επικράτηση αυτής της πολιτικής που απορύθμισε την ενέργεια, τις εργασιακές και ασφαλιστικές σχέσεις, που πτώχευσε τους εργαζόμενους και το λαό, ξεπούλησε τις δημόσιες επιχειρήσεις και όλο τον δημόσιο πλούτο.
Επειδή εκεί που σταματάει ο ορθολογισμός έρχεται ο ανορθολογισμός και η μεταφυσική, την έλλειψη οργάνωσης και σχεδιασμού την καλύπτουν οι τσαρλατανισμοί και τα οράματα,
έτσι κι εδώ στην περιοχή μας, όπως ήταν φυσικό, ευδοκίμησαν αρκετοί οραματιστές! Χάρη στα δικά τους οράματα λοιπόν θα γίνει (αν θα γίνει) η 5η μονάδα του ΑΗΣ Πτολεμαΐδας, η 2η του ΑΗΣ Μελίτης, η 6η του ΑΗΣ Αγίου Δημητρίου και από κεκτημένη ταχύτητα κάποιοι οραματίσθηκαν και την 5η του ΑΗΣ Καρδιάς παρότι με βάση τον προγραμματισμό θα γκρεμιστεί το 2020 (το αργότερο, με την παράταση, το 2023) λόγω παλαιότητας αλλά και για να πάρουν τον λιγνίτη που έχει από κάτω.
Μπορεί βέβαια να υπάρχουν και κάποιες “αστοχίες”, κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ευστοχία και χρησιμότητα των μεγάλων οραματιστών της περιοχής μας!  Μαζί με τους σύγχρονους οραματιστές των νέων μονάδων τους οποίους πρέπει όλοι να “ευγνωμονούμε” και να τους ρίχνουμε και κάνα ψηφαλάκι όπου και αν “το Κόμμα” αποφασίσει να τους αξιοποιήσει δεν πρέπει να ξεχνάμε και έναν παλαιότερο που δείχνει τον δρόμο στους νεώτερους, τον συγχωρεμένο τον Φρίξο Κ.*
*Παλαιός πολιτευτής του Νομού ο οποίος οραματίστηκε και εξήγγειλε στους πολίτες ότι θα φέρει θάλασσα και στην Κοζάνη. Και όμως όσο εξωπραγματικό και να φαινόταν τότε σήμερα είναι πολύ κοντά στην υλοποίησή του (πιο κοντά σίγουρα από την κατασκευή της 5ης του ΑΗΣ Καρδιάς) αφού λόγω λιωσίματος των πάγων και ανόδου της στάθμης των θαλασσών θα έχουμε σύντομα και στο νομό μας θάλασσα! Γι αυτό άλλωστε η Κόσκο ετοιμάζεται να κατασκευάσει λιμάνι στο Σαραντάπορο και οι μετανάστες μας επιστρέφουν για να φτιάξουν ψαροταβέρνες και μπιτς μπαρ στις ραχούλες του Μεταξά και του Λιβαδερού!

Κοζάνη 27/12/2014
Στέφανος Πράσσος

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *