Η
φίλη, η γειτόνισσα, η συντρόφισσα Δήμητρα δεν είναι πια κοντά μας.
Έδωσε η ίδια τέλος στη ζωή της το πρωί της Τρίτης 22 του Οκτώβρη στο
σπίτι της στο Γαλάτσι. Ήταν 45 ετών.
Η Δήμητρα Αλεξοπούλου γεννήθηκε το 1968 στη Γερμανία από γονείς που
είχαν πάει εκεί μετανάστες. Τα μαθητικά της χρόνια τα πέρασε στην
Ελλάδα. Τότε ήταν που εντάχτηκε στο κίνημα και στην Αριστερά. Πολλοί
συμμαθητές και συμμαθήτριές της την θυμούνται να πρωτοστατεί στο
μαθητικό κίνημα στα σχολεία της Γκράβας την δεκαετία του 1980, σαν μέλος
της μαθητικής οργάνωσης της ΚΝΕ στο 2ο Λύκειο Γαλατσίου.
Η Δήμητρα δεν υπάκουσε, μαζί με χιλιάδες άλλους αγωνιστές, στις
επιλογές της ηγεσίας του ΚΚΕ και του Συνασπισμού το 1989, την εποχή που
εγκαινιάστηκαν μεταπολιτευτικά οι «συγκυβερνήσεις». Αυτό όμως δεν σήμανε
το τέλος της στράτευσής της στα ιδανικά της Αριστεράς και τους αγώνες.
Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ενδιαφέροντα και θέληση για ζωή.
Ήταν
μαχήτρια στην καθημερινότητά της. Μεγάλωνε με δυσκολία αλλά πολλή αγάπη
και επιμονή τα παιδιά της. Πρωτοστάτησε στην κινηματική αναζωογόνηση του
γονεϊκού κινήματος στο Γαλάτσι, ως μέλος του ΔΣ της Ένωσης Γονέων της
πόλης μας, αλλά και στους συλλόγους γονέων των παιδιών της. Έπαιρνε
ενεργά μέρος σε τοπικές κινητοποιήσεις για τους ελεύθερους χώρους.
Πρόσφερε απλόχερα την αλληλεγγύη της σε γείτονες και φίλους. Το
κατάστημα οπτικών που διατηρούσε στην οδό Χριστιανουπόλεως ήταν για όλη
τη γειτονιά ένα στέκι για καλημέρα και μια καλή κουβέντα.
Σε όλες αυτές τις καθημερινές στιγμές της, η Δήμητρα δεν έχασε ποτέ
την πυξίδα της μεγάλης αναμέτρησης: γι' αυτό και ήταν στρατευμένη στις
ιδέες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, μέσα και από τις γραμμές της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μέσα από τα σύννεφα των δακρυγόνων του Συντάγματος το 2011 και
το 2012, η Δήμητρα έβγαινε πάντα πιο πεισμωμένη. Ήταν για όλους μας μια
πηγή έμπνευσης. Χαμογελαστή, ακούραστη και πεισματάρα, φίλη πραγματική
και αδερφή.
Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε την οδήγησαν σε μια πράξη απελπισίας. Η
μάχη ενάντια σε ένα σύστημα που τσαλακώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια,
ειδικά σήμερα, είναι βαθιά πολιτική, πολλές φορές όμως εμφανίζεται σαν
ένα ανυπέρβλητο βουνό που ο καθένας μας πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος
του.
Θα εξακολουθήσουμε να θυμόμαστε τη Δήμητρα σαν μια αγωνίστρια της
ζωής και του κινήματος. Τις κορυφές αυτού του βουνού που βάλθηκε από
νεαρή μαθήτρια να κατακτήσει, θα τις ανέβουμε όλες και όλοι μαζί, με
όλες τις δυσκολίες. Κι όταν θα φτάσουμε εκεί, η Δήμητρα θα είναι μαζί
μας, με την κόκκινη σημαία που τόσο αγαπούσε να κρατάει στις διαδηλώσεις
και μ' ένα ζεστό χαμόγελο, στον αγώνα για έναν κόσμο χωρίς βάσανα κι
απελπισία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Έτσι θα τη θυμόμαστε.
Στην οικογένειά της, εκφράζουμε την βαθιά θλίψη μας και την αλληλεγγύη μας.
Τοπική Επιτροπή ΑΝΤΑΡΣΥΑ Γαλατσίου
