Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΡΑΝΤΖΗ*
Ένα πλήθος με διαφορετικές σημαίες, με διαφορετικές αφετηρίες και διαφορετικές πολιτικές επιδιώξεις συναντήθηκε στο προαύλιο της ΕΡΤ. Από την πρώτη νύχτα του πραξικοπήματος της Τρίτης 11 Ιουνίου μέχρι
χθες στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση. Και ξενυχτάει στο προαύλιο με
μουσικές και συνθήματα. Και συνεχίζει τον αγώνα. Στην πρώτη γραμμή οι
ήρωες τεχνικοί της ΕΡΤ, του ΟΤΕ, του 902. Οι γυναίκες της ΕΡΤ. Η καλλιτεχνική διανόηση.
Η ήττα της κυβέρνησης είναι μεγάλη. Η απεργία συνεχίζεται σε όλα τα
μέσα, η ΕΡΤ είναι ανοιχτή και το σήμα της μεταδίδεται παντού. Η
κινητοποίηση έχει γίνει πρώτη είδηση σε όλο τον κόσμο.
Αυτό που
έγινε στην ΕΡΤ για πολλούς είναι η αρχή. Είναι η πρώτη φορά που
εξοργίζονται τόσο πολύ. Είναι η πρώτη φορά που συναντιούνται με τους διαδηλωτές των προηγούμενων κινηματικών γεγονότων. Και είναι η αρχή με μια άλλη έννοια επίσης. Έχουμε νέα κατάσταση. Όχι απλώς συνέχεια της ίδιας πολιτικής. Τομή, φυγή προς τα μπρος, προς τον αυταρχισμό του μέλλοντος επιχείρησε ο Σαμαράς, τραβώντας με βία την αυλαία μιας νέας φάσης της αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού στη
χώρα μας, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να μην του βγει, καθώς οι
κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί χαρακτηρίζονται από το δίπολο «αδυναμία του ισχυρού, ισχύς του αδυνάτου».
Ακόμα και
αν δεν του βγει, ακόμα και αν δεν μπορέσει ο ίδιος να ηγηθεί αυτής της
πορείας, αφήνει παρακαταθήκη για την αστική πολιτική. Υπάρχουν κοινωνικά
στρώματα που βλέπουν θετικά αυτή την κατάσταση. Αναζητούν έναν ηγέτη με
αυταρχικό μανδύα να φέρει ασφάλεια, τάξη, νοικοκύρεμα. Υπάρχουν οι «νεοδημοκράτες» του Αντώνη Σαμαρά και οι χρυσαυγίτες, που στηρίζουν την πολιτική Σαμαρά γιατί, όπως έγραψε ο Νίκος Μπογιόπουλος,
ως γνήσια ναζιστοειδή γουστάρουν τα πραξικοπήματα. Η υπόθεση εργασίας
με την οποία δουλεύουμε είναι ότι αυτά τα στρώματα δεν διαθέτουν τον
απαιτούμενο δυναμισμό για να περάσει το δόγμα «νόμος και τάξη».
Για αυτό κάθε φορά που επιχειρείται ένα νέο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση
το λαϊκό κίνημα ξαναβαφτίζεται, ξαναβρίσκει τη φωνή, τη ζωντάνια και
την ελπίδα του. Η αδυναμία του παραμένει βέβαια: ενώ ο αντίπαλος
διαθέτει ιδεολογική και οργανωτική συνοχή, στον σκληρό πυρήνα του κράτους και των επιχειρήσεων που συνδέονται με αυτό, το λαϊκό στρατόπεδο είναι διαιρεμένο στρατηγικά και τακτικά.
Η δύναμή του βασίζεται πιο πολύ στην αδυναμία του αντιπάλου να
συσπειρώνει ευρύτερες λαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις και να ηγεμονεύει
ιδεολογικά όπως παλιά.
Τα πιο
δυναμικά τμήματα της κοινωνίας, λέει η δική μας υπόθεση εργασίας,
πλειοψηφικά τμήματα της νεολαίας, της καλλιτεχνικής διανόησης, της
σύγχρονης εργατικής τάξης, είναι με την «ανατροπή» - όπως κι αν την
καταλαβαίνει ο καθένας. Ένα υπόγειο εργατικό αγωνιστικό ρεύμα φέρνει το ΠΑΜΕ στις συγκεντρώσεις δίπλα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αυτό που ενθαρρύνει τους εκπαιδευτικούς να απεργήσουν παρά την
επιστράτευση. Είναι αυτό που ωθεί προς τα μπρος τις εξελίξεις και
αλλάζει τους ανθρώπους και τους συσχετισμούς. Αλλά εδώ που βρισκόμαστε
δεν φτάνει το αυθόρμητο αυτό στοιχείο για να νικήσει ο αγώνας.
Χρειάζεται οργάνωση της λαϊκής αυτής συμμαχίας σε ταξική ανατρεπτική
κατεύθυνση. Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να προτιμά το δρόμο της παρέμβασης
ως αυριανός πρωθυπουργός με συγκέντρωση τη Δευτέρα στο Σύνταγμα, αλλά η
πραγματική δύναμη αυτού του αγώνα δεν θα φανεί στις κάλπες. Θα κριθεί αντίθετα στην ικανότητά του να ανατρέψει, να σταματήσει τον αυταρχικό κατήφορο,
την πολιτική του κράτους, της Ε.Ε., των μεγάλων πολυεθνικών ομίλων. Άρα
να αναμετρηθεί με την εξουσία της κυβέρνησης στο σύνολό της. Μια τέτοια
γραμμή προσεγγίζουν σήμερα με ταλαντεύσεις το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Από τις διακηρύξεις μέχρι την υλοποίησή της βέβαια υπάρχει μια απόσταση. Για να δούμε...
*Πηγή: www.unfollow.com.gr