Κώστας Μανίκας
Ο
Κωνσταντίνος Μανίκας, μαθητής της πρώτης Λυκείου στο 10ο Λύκειο
Δραπετσώνας, τράβηξε την προσοχή χιλιάδων ανθρώπων την προηγούμενη
εβδομάδα με αφορμή μια συγκλονιστική επιστολή του που
αφορούσε την απεργία των καθηγητών. Στη συνέντευξη που μας παραχωρεί
μιλάει για την απεργία, το σχολείο και τους αναγκαίους αγώνες.– Κώστα, τι είναι αυτό που σε ώθησε να γράψεις αυτήν την επιστολή;
– Βλέποντας τη γενική πολιτική κατάσταση που επικρατεί, το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα μαζί με τους δημοσιογράφους οι οποίοι το υποστηρίζουν μας έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση και με αφορμή την απεργία των καθηγητών και την ισχυρότατη κριτική που αυτή δέχτηκε από δημοσιογράφους και πολιτικούς, θέλησα να γράψω αυτήν την επιστολή.
– Γιατί θεωρείς δίκαιο και επιβεβλημένο των αγώνα των καθηγητών;
– Ο αγώνας των καθηγητών είναι δίκαιος γιατί πρώτα από όλα αγωνίζονται για τα δικά τους δικαιώματα τα οποία τους στερούν οι κυβερνήσεις και βέβαια παράλληλα αγωνίζονται και για το μέλλον των παιδιών το οποίο πλέον όπως έχει η κατάσταση, δεν υπάρχει.
– Χαρακτηρίζουν τα μέσα ενημέρωσης τους καθηγητές σας «δημοσίους υπαλλήλους» που βαριούνται να δουλεύουν, ότι θέλουνε αυξήσεις… Ποια είναι η δικιά σου γνώμη για τους καθηγητές σου;
– Είναι κάπως διαφορετική. Οι καθηγητές δεν είναι κάποιοι τεμπέληδες που δουλεύουν ελάχιστες ώρες, όπως τους παρουσιάζουν ορισμένοι. Είναι άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν να δώσουν παιδεία, να μορφώσουν τα παιδιά κάτω από δύσκολες συνθήκες. Πραγματικά είναι μια δύσκολη δουλειά αυτή και γι’ αυτό θα πρέπει να δείχνουμε σεβασμό απέναντί τους. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι οι «δημόσιοι υπάλληλοι» οι οποίοι βαριούνται να δουλέψουν και δεν έχουν καμία αγωνία για τους μαθητές τους.
– Ποια είναι η άποψη και των συμμαθητών σου τόσο για τους καθηγητές σας όσο και για την απόφαση που πήραν για κινητοποιήσεις;
– Οι συμμαθητές μου είναι υπέρ της απεργίας των καθηγητών, αν και μερικά παιδιά, περισσότερο της τρίτης Λυκείου που δίνουν πανελλαδικές, δεν συμφωνούν απολύτως.
– Ποια θεωρείς ότι θα πρέπει να είναι η στάση των μαθητών απέναντι στην απόφαση των καθηγητών;
– Θα βοηθούσε η υποστήριξη των μαθητών απέναντι στον αγώνα των καθηγητών. Κάτι τέτοιο θα έδινε κίνητρο στους καθηγητές να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους και επίσης θα έδειχνε στην υπόλοιπη κοινωνία ότι εδώ είναι και οι μαθητές και υποστηρίζουν τους καθηγητές τους, οπότε θα είναι επιτυχής και η απεργία. Αυτό που λείπει από τη σημερινή κοινωνία είναι η αλληλεγγύη. Βλέπουμε χαρακτηριστικά ότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη, βλέπουμε ότι αρκετοί αντιτίθενται στους καθηγητές και τους θεωρούν δημοσίους υπαλλήλους που τεμπελιάζουν. Άρα κάνουν την απεργία όχι για να διεκδικήσουν αυτά που τους ανήκουν, αλλά παρά μόνο για να βολευτούν και να απαλλαγούν ίσως από κάποιες ώρες μαθήματος. Όταν αυτή η αλληλεγγύη θα αποκτήσει ευρύτερα μαζικά χαρακτηριστικά σε όλη την κοινωνία, θα καταφέρει και ο αγώνας των εκπαιδευτικών και οποιοσδήποτε εργατικός αγώνας να είναι και νικηφόρος και να έχει και αποτελέσματα.
– Ισχυρίζονται, στον πόλεμο λάσπης που έχουν εξαπολύσει ενάντια στην απεργία, για να στρέψουν την κοινωνία και εσάς απέναντι στους καθηγητές, πως διακυβεύεται το μέλλον το δικό σου και των συνομήλικων σου από τη διενέργεια των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων. Την ενστερνίζεσαι αυτήν την άποψη;
– Η ανησυχία των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης για το μέλλον μας δεν είναι πραγματική αλλά υποκριτική, γιατί είναι προφανέστατο ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως μέλλον για μας. Διότι και να δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις τα παιδιά φέτος και να περάσουν σε κάποια σχολή και να την τελειώσουν, πάλι δεν θα μπορούν να βρουν κάποια θέση εργασίας, θα είναι άνεργοι. Ή, άμα την βρουν, θα είναι κάποια δουλειά με ελάχιστα χρήματα και όχι πάνω στο αντικείμενο σπουδών τους. Οπότε αυτή η άποψη που προβάλλουν είναι τελείως λανθασμένη. Για να παλέψουμε για το μέλλον μας πρέπει μέσα από αγώνες να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την πολιτική κατάσταση, να ανατρέψουμε το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
– Επίσης λένε ότι με την απεργία ανατρέπεται η ομαλή εκπαιδευτική διαδικασία όλης της χρονιάς. Είναι έτσι; Όλο αυτό το χρόνο στο σχολείο σου στη Δραπετσώνα είχατε όλα τα εφόδια για να μορφωθείτε;
– Υπήρχαν και φέτος ελλείψεις όχι τόσες όσο προηγούμενες χρονιές, όπως πέρυσι με τα βιβλία τουλάχιστον στο δικό μου σχολείο. Αλλά παραδείγματος χάριν, δεν υπήρχε θέρμανση όλο το χειμώνα ενώ σε άλλα σχολεία, από όσο ξέρω, υπήρχαν και πάλι μεγάλα κενά καθηγητών.
– Ποια είναι η γνώμη σου για την απόφαση που πήρε την Πέμπτη τα ξημερώματα η πλειοψηφία της γραφειοκρατικής συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΟΛΜΕ για αναστολή των κινητοποιήσεων, ενώ το σύνολο των τοπικών ΕΛΜΕ είχαν αποφασίσει να προχωρήσουν σε αγώνα διαρκείας, παρά την επιστράτευση;
– Οι συνδικαλιστές που αποφάσισαν να αναστείλουν την απεργία ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό των καθηγητών είχε αποφασίσει «υπέρ», ουσιαστικά καταπατούν την θέληση των καθηγητών για αγώνα, εναντιώνονται σε αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο διακυβεύουν και το ίδιο το μέλλον μου καθώς και το μέλλον των καθηγητών.
– Ποια πιστεύεις ότι θα πρέπει να είναι η απάντηση των καθηγητών, του εργατικού κινήματος γενικότερα απέναντι στη λογική της γραφειοκρατικής, φιλοκυβερνητικής συνδικαλιστικής ηγεσίας που μεταφέρει τους αγώνες για ακόμη μια φορά την επόμενη μέρα;
– Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι το μεγαλύτερο μέρος των καθηγητών είναι υπέρ της απεργίας. Οπότε και οι καθηγητές μαζί με τους μαθητές θα πρέπει να προχωρήσουν στις κινητοποιήσεις που αποφάσισαν στις γενικές τους συνελεύσεις. Παράλληλα, τέλος, θα πρέπει να υπάρξει η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση από άλλους εργασιακούς χώρους.
– Εσύ πώς βλέπεις το μέλλον σου σε δέκα χρόνια από τώρα, με βάση τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην κοινωνία;
– Για το μέλλον μου βλέπω να έχω τελειώσει τη σχολή που θέλω, συγκεκριμένα πολυτεχνειακή, αλλά ότι δεν θα βρίσκω δουλειά πάνω στο αντικείμενο σπουδών μου. Όπως είπα και προηγουμένως, το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων, πάνω από το 67%, είναι άνεργοι και απ’ αυτούς που δουλεύουν, οι περισσότεροι δεν εργάζονται πάνω στο αντικείμενο σπουδών αλλά σε κάποια άλλη δουλειά με ελάχιστα χρήματα.
– Ποιο μέλλον αξίζει στη δικιά σου τη γενιά;
– Το μέλλον της δικής μου γενιάς το φαντάζομαι σε μια ανθρώπινη κοινωνία, στην οποία βέβαια δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση μεταξύ των ανθρώπων και αδικίες όπως υπάρχουν τώρα. Βέβαια για να καταφέρουμε να έχουμε το συγκεκριμένο μέλλον θα πρέπει μέσα από αγώνες να το διεκδικήσουμε.
http://prin.gr/?p=1372
