Στόχος η άρση της μονιμότητας στο δημόσιο

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης, πηγή αριστερό blog

Ο κύριος Πάγκαλος, πριν από τρία χρόνια, ως υποδειγματικός λαγός και με το ειδικό υπουργικό βάρος που τον διέκρινε τότε, ανακοίνωνε τις αποφάσεις τού διευθυντηρίου της τρόικας για απολύσεις στο δημόσιο λέγοντας πως, όταν καταργείται μια οργανική θέση, το Σύνταγμα δεν απαγορεύει την απόλυση του υπαλλήλου.

Κανείς δεν μπορούσε τότε να φανταστεί, πλην των υποψιασμένων, πως ο πρώην αντιμνημονιακός κύριος Σαμαράς, θα το επαναλάμβανε μετά από τρία χρόνια, κατέχοντας, πλέον, τη θέση του πρωθυπουργού.

Αφού έψησαν την κοινή γνώμη γενικεύοντας μεμονωμένα περιστατικά, πως ο δημόσιος τομέας είναι υπερβολικά μεγάλος, κάτι που διαψεύστηκε αργότερα από τα επίσημα στοιχεία όταν πια η λάσπη είχε στερεοποιηθεί στις συνειδήσεις, ξεκίνησαν σιγά-σιγά να χτίζουν το μεγάλο τους στόχο: τη σταδιακή άρση μέχρι την τελική κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα.

Οι εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο τομέα υπήρξαν πάντοτε σημείο αναφοράς και μέτρο σύγκρισης για τις εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα.

Γι’ αυτό και η επίθεση στους βασικούς μισθούς και στις εργασιακές σχέσεις ξεκίνησαν από το δημόσιο τομέα χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία το δημόσιο χρέος, την οποία δικαιολογία δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν για τον ιδιωτικό τομέα, στο ξεκίνημα της επίθεσης. Στη συνέχεια, το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, με την ανοχή των κορυφαίων συνδικαλιστικών συνδικάτων και την απάθεια τη δική μας, αποδείχτηκε μια εύκολη υπόθεση για τον  ιδιωτικό τομέα.

Στο χώρο των εκπαιδευτικών, όλοι θυμόμαστε το πώς ξεκίνησε το ροκάνισμα των εργασιακών σχέσεων.

Αρχικά μειώθηκαν δραματικά οι προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών, μαζί με τη μείωση των μισθών και ταυτόχρονα δόθηκε το σύνθημα της «εξαφάνισης» από το εκπαιδευτικό τοπίο των «ενοχλητικών» αδιόριστων εκπαιδευτικών οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που θίγονταν άμεσα.

Θυμάστε τις δηλώσεις περί ανύπαρκτων αδιόριστων εκπαιδευτικών από την Υπουργό Άννα, στην προσπάθειά της να διαγράψει σε μία νύχτα την προσφορά δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών που «γέμιζαν», τα κενά των σχολείων αδειάζοντας τα δικά τους ψυχικά και οικονομικά αποθέματα, με την ελπίδα πως κάποτε θα διοριστούν.

Στους 2.000, μόλις θα φτάσει ο αριθμός των αναπληρωτών που θα προσληφθούν την επόμενη σχολική χρονιά. Τους υπόλοιπους τους εξαφάνισαν σα να μην υπήρξαν ποτά, σα να μην έχουν προσφέρει τίποτα στο δημόσιο σχολείο, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως έχουν προσφέρει τα μέγιστα.

Το τελευταίο «κόλπο» της ξένης και ντόπιας τρόικας έχει σαν στόχο να αναθρέψει τον κανιβαλισμό μεταξύ συναδέλφων αλλά και μεταξύ εργαζομένων και ανέργων καθώς επίσης και μεταξύ νέων και ηλικιωμένων.

Αναφέρομαι στην «επιτυχία» της ντόπιας τρόικας να εξασφαλίσει για την ξένη τρόικα την απόλυση 15.000 εργαζομένων στο δημόσιο τομέα.

Δείτε ποιοι αποφασίζουν να γίνουν απολύσεις! Αυτοί που διόριζαν επί δεκαετίες, από τις πόρτες, τα παραθύρια και τις καπνοδόχους όλο το γενεαλογικό και κομματικό τους δέντρο.

Στο υπουργείο πολιτισμού χορεύουν ακόμα τον «καλαματιανό» και στη Βουλή την «καραγκούνα στα χοντρά».

Η συνταγή; Μελετημένη και πονηρή.

Απολύονται οι επίορκοι! Ναι! Τους θυμήθηκαν νωρίς!

Τι θα μείνει στη συνείδηση του κόσμου; Μα φυσικά ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ΟΛΟΙ επίορκοι.

Δείτε ποιοι αποφασίζουν για να απολυθούν οι επίορκοι! Αυτοί οι ίδιοι που για χρόνια ολόκληρα τους κάλυπταν. Όχι. Δεν το λες υποκρισία γιατί είναι ακόμη χειρότερο. Είναι συνειδητή πολιτική επιλογή για να απαξιωθεί και να εξευτελιστεί ο δημόσιος υπάλληλος. Προσέξτε! Όχι ο πολιτικός προϊστάμενος αλλά ο δημόσιος υπάλληλος.

Μάλιστα…Και ποιοι άλλοι απολύονται, παρακαλώ;

Αυτοί με ψυχολογικά, σε πρώτη φάση, προβλήματα κατ’ εκτίμηση κάποιων διευθυντών, όπως στην περίπτωση των εκπαιδευτικών.

Και ποιοι θα ακολουθήσουν;

Όσοι έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, μετά οι κοπανατζήδες και πολύ σύντομα όσοι «αποδειχτούν» ανεπαρκείς σε μια επικείμενη αξιολόγηση.

Το «κόλπο» της ντόπιας τρόικας που ανέφερα παρά πάνω έχει και δεύτερη όψη, ακόμη πιο ύπουλη και επικίνδυνη.

Ταυτόχρονα με την εξαγγελία των απολύσεων, οι τρεις κυβερνητικοί καβαλέρος ανακοινώνουν προσλήψεις νέων με προσόντα, με πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά και δεν συμμαζεύεται.

Όποιος το άκουσε αγαλλίασε η ψυχή του.

Επιτέλους! Να μπει νέος κόσμος στο δημόσιο. Να βρει δουλειά και ο γιος μου που είναι άνεργος από τότε που τελείωσε το μεταπτυχιακό του, είπε ο πατέρας.

Καιρός ήταν! Να διοριστώ κι εγώ που περιμένω μια δουλειά για να ξεκινήσω τη ζωή μου, είπε ο γιος.

Ας είναι και με 500 ευρώ, είπαν και οι δύο μαζί. Ας είναι και με λιγότερα, συμφώνησαν μετά από λίγο.

Πολλαπλό, λοιπόν το όφελος, από το «κόλπο» που εξάγγειλαν.

Μειώνουν το μισθολογικό κόστος στο δημόσιο τομέα, εξαπατούν με φρούδες ελπίδες και εξαθλιώνουν τους νέους, σπέρνουν τη διχόνοια μετά των πολιτών και φυσικά, απαξιώνουν το κεκτημένο δικαίωμα της μονιμότητας.

Η μονιμότητα έχει αξία, όταν συνοδεύεται από σταθερές εργασιακές σχέσεις και αξιοπρεπείς αποδοχές.

Όταν οι αποδοχές θα είναι στα επίπεδα της δεκαετίας του ’60, όταν οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου θα κυριαρχούν και οι απολύσεις με το τσεκούρι της αξιολόγησης θα γίνονται από την τρόικα της τρόικας, όποτε εκείνη λάβει την εντολή, η μονιμότητα πλέον δεν υφίσταται.

Τότε, θα καταλάβουμε όλοι εμείς οι «καλύτεροι», οι «άριστοι», οι «συνεπείς», και οι «του ιδιωτικού τομέα», πως ο «βασιλιάς», όχι μόνο δεν ήταν γυμνός αλλά στεκόταν πάνοπλος πίσω μας κρατώντας για όλους μας το ίδιο σπαθί, έτοιμος να πάρει κεφάλια, όχι μόνο όσων στέκονται όρθιοι.

Σκύβοντας το κεφάλι, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να του ανοίγουμε το οπτικό πεδίο για να σημαδεύει καλύτερα.

Αφήστε που τα σκυμμένα κεφάλια, «πέφτουν» πολύ πιο εύκολα…