Διπλή έξοδος από ευρωζώνη-ΕΕ και
αντικαπιταλιστική ανατροπή
Οι υπερασπιστές
της σημερινές οικονομικής και κοινωνικής αθλιότητας, θεωρούν πως σε καμία
περίπτωση δεν μπαίνουν σε αμφισβήτηση οι τρείς ‘’ιερές αγελάδες κατ’ αυτούς’’:
Η αποπληρωμή του ληστρικού χρέους, η παραμονή στην Ευρωζώνη και η σωτηρία των
τραπεζών.
Αν λοιπόν
ρωτούσε κανείς, ‘’παρακαλώ πέστε μας συνοπτικά, τι πρέπει να γίνει σήμερα;’’, η
απάντηση είναι πως πριν απ’ όλα πρέπει να σφάξουμε ακριβώς αυτές τις τρείς
‘’ιερές αγελάδες’’ ή αλλιώς να γκρεμίσουμε τους πυλώνες της κοινωνικής
καταστροφής.
‘’Πρόκειται για
εμμονές της αντικαπιταλιστικής αριστεράς’’, φωνασκούν διάφοροι. Ας τα βάλουμε
λοιπόν νηφάλια κάτω, με τη μορφή ερωτημάτων, με δεδομένη και την τραγική
πρόσφατη εμπειρία της Κύπρου.
Ερώτημα Πρώτο:
Μπορούμε να καταργήσουμε τα Μνημόνια και να διαπραγματευτούμε τις
Δανειακές Συνθήκες για το Χρέος;
Μα τι είναι τα Μνημόνια;
Είναι ένα πρόγραμμα κοινωνικών οικονομικών τομών απόλυτα αντιλαϊκών και βεβαίως
αντιδημοκρατικών, που ορίζουν μεταξύ των άλλων, το πώς θα εξυπηρετηθεί,
θα υλοποιηθεί η αποπληρωμή του χρέους και θα παραδοθούν όλα
στους δανειστές.
Το να πει
κανείς ‘’καταργώ την υλοποίηση της πληρωμής του χρέους, αλλά διαπραγματεύομαι
τον τρόπο, τον χρόνο και το ποσοστό πληρωμής του χρέους’’, είναι
εντελώς παράλογο. Όποιος διατείνεται ότι θα κοροϊδεύουμε τους
‘’κουτόφραγκους’’, απλά αποκοιμίζει τον ελληνικό λαό.
Αν θέλουμε
να ζήσουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, απαιτούμε την ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ
ΧΡΕΟΥΣ, άρα ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ και ΤΙΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ
ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ της υποδούλωσης και τις αντεργατικές πολιτικές που συνεπιφέρουν.
Αυτή ήταν η ‘’μαγική
συνταγή’’ του ΣΥΡΙΖΑ για την Κύπρο, μεταφρασμένη σε ειδικές συνθήκες. Δηλαδή τι
λέμε; Δεν πληρώνουμε το Χρέος, που δεν ανήκει πλέον
σε funds και ιδιώτες δανειστές αλλά στην ΕΕ, στην ΕΚΤ και ταυτόχρονα
αναμένουμε την ροή των ευρώ μέσω της ευρωζώνης. Υπάρχει τέτοιο ευαγές ίδρυμα
όπου οι κουτόφραγκοι και δεν το γνωρίζουμε;
Και μόνο η
απειλή ότι ‘’σας κόβουμε μέχρι Δευτέρα’’ , ήταν ικανή για να ανακαλέσει η
Κυπριακή Βουλή το μισό της ΟΧΙ και να αποδεχθεί ένα επονείδιστο πακέτο
λεηλασίας των εισοδημάτων και καταστροφής της Κυπριακής οικονομίας.
Ας θυμηθούμε τα
στοιχειώδη. Ο μηχανισμός της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης στην
Ευρωζώνη, είχε και έχει τρεις θεμελιώδεις προϋποθέσεις.
Πρώτο: κοινό
νόμισμα. Εισήγαγαν το ευρώ με τις παραπάνω λειτουργίες.
Δεύτερο: ενιαίο
τραπεζικό σύστημα. Έχουμε την ΕΚΤ σε ρόλο δικτάτορα
και προχωράνε τώρα σε τραπεζική εποπτεία ή/και ένωση.
Τρίτο: δημοσιονομική
πειθαρχία. Είναι ακριβώς αυτό που ζούμε τώρα με τα μνημόνια. Μάλιστα η
συμμαχία με το ΔΝΤ, όχι μόνο για τις «υπερχρεωμένες» χώρες του νότου, αλλά για
κάθε χώρα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δέχεται «βοήθεια» από την ΕΚΤ,
αποτελεί στρατηγική επιλογή για την ΕΕ.
Υπάρχει βεβαίως
το επιχείρημα που λέει ‘’κοιτάξτε, σωστά είναι αυτά,
αλλά δε θα μας διώξουν, επειδή θα πάθουν μεγάλη ζημιά’’. Αυτό είναι
σωστό, αλλά για τώρα! Δε μας διώχνουν φυσικά τώρα, που
είμαστε δεμένοι, σφαγμένοι και πληρώνουμε. Διότι, φυσικά θα πάθουν ζημιά
και ειδικά (τα χρέη που δε θα πάρουν, το πλιάτσικο που θα
μείνει στη μέση) και γενικά (κίνδυνος ντόμινο στην ευρωζώνη).
Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, η αστική τάξη δρα πάνω από όλα πολιτικά. Αν
θέλει να εκβιάσει και να οδηγήσει έναν λαό στην τιμωρητική εξαθλίωση ώστε να
σφραγίσει κάθε ρωγμή, θα το κάνει, ακόμα και αν έχει πρόσκαιρο οικονομικό
κόστος, που και αυτό δεν είναι σίγουρο.
Ευρωζώνη
σημαίνει μνημόνιο, μνημόνιο σημαίνει Ευρώ. Η έξοδος από
την ευρωζώνη εκτός από αναγκαία λόγω της αποδεδειγμένης πλέον
αντιδραστικής φύσης της, είναι και απολύτως αναγκαστική αν υπάρξει - μονομερής
φυσικά! - κατάργηση των μνημονίων και άρνηση πληρωμής του χρέους.
Ερώτημα Τρίτο:
Έξοδος από την ΕΕ και επιλογή ενός δρόμου ανεξάρτητης καπιταλιστικής ανάπτυξης
της Ελλάδας;
Από άποψη προοπτικής
η κατεύθυνση για επιστροφή στον καπιταλισμό του 2009 ή του 1980, όχι απλά
δεν είναι στόχος της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς,
αλλά είναι και απολύτως αντι-ρεαλιστική. Για δύο βασικούς λόγους.
Ο πρώτος
είναι γενικός. Η σοβαρή παγκόσμια καπιταλιστική
κρίση με το μεγάλο βύθισμα της αρνητικής ανάπτυξης του 2009 - για
πρώτη φορά μεταπολεμικά- δεν αποτέλεσε ‘’κόλπο’’ ή επιλογή του
καπιταλισμού ή των καπιταλιστών, για να ρίξουν τα μεροκάματα
και να έχουν καλύτερο ταξικό συσχετισμό όταν θα
‘’επιλέξουν’’ την νέα ανάπτυξη. Αλλά και πραγματικό, εγγενές, ανεξέλεγκτο,
άλυτο πρόβλημα για τον καπιταλισμό, που δεν του επιτρέπει να
επιστρέφει κατά τον ανοδικό κύκλο στο σημείο που ήταν πριν την
κρίση, αλλά σε ένα πολύ κατώτερο, με μεγάλο θύμα την εργατική τάξη. Ο
καπιταλισμός μετά από κάθε κρίση, θα έχει όλο και μεγαλύτερο ανεργία, αιματηρή
λιτότητα, άρα θα είναι όλο και πιο εκμεταλλευτικός, αλλά και πολύ αντιδραστικότερος.
Υπάρχει όμως
και ειδικότερος λόγος. Οι εργατικές τάξεις και τα λαϊκά στρώματα
στην Ελλάδα και άλλες χώρες με παρόμοια χαρακτηριστικά ανάπτυξη, που
παρά την ανάπτυξη σύγχρονων χαρακτηριστικών του καπιταλισμού δεν ανήκουν στις
χώρες πρώτης ταχύτητας του καπιταλιστικού κόσμου, θα υφίστανται με διπλό
αρνητικό τρόπο τις παραπάνω συνέπειες. Πολλές φορές μάλιστα, όπως τώρα στην
Ελλάδα, με απόλυτα καταστροφικό ρυθμό. Αυτό σχετίζεται με την ανισομετρία
στην καπιταλιστική ανάπτυξη και την ανισοτιμία και
ανταγωνισμό στις σχέσεις μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, που
οδηγεί σε διπλή καταλήστευση των λαών των περιφερειακών
χωρών, καθώς οι άρχουσες τάξεις ‘’τους’’ πρέπει να εισπράττουν και τη ‘’μίζα’’
που πληρώνουν στις ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες.
Η διπλή έξοδος
από ευρωζώνη και ΕΕ, πρέπει να ενταχθεί σε μια νέα αντικαπιταλιστική
προοπτική, με γνώμονα τα συμφέροντα της κοινωνικής εργαζόμενης
πλειονότητας, πριν από όλα στην απασχόληση, την αξιοπρεπή εργασία και ζωή, αλλά
και τη δημοκρατία και την ελευθερία. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι
ταυτίζονται χρονικά και μηχανιστικά η έξοδος από την ΕΕ και η αντικαπιταλιστική
ανατροπή.
Ας συνοψίσουμε
τα βασικά συμπεράσματα, που αποτελούν και θεμέλιο της πολιτικής πρότασης
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Μέσα στην
ευρωζώνη και την ΕΕ, με αποπληρωμή
του δημόσιου εξωτερικού χρέους και συνεχές τάισμα των τραπεζών και του
κεφαλαίου, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ουσιαστική διέξοδος, ούτε απλή
ανακούφιση για την εργατική τάξη, τους φτωχούς, τους ανέργους, τους
μικρομεσαίους αγρότες και επαγγελματίες.
Η
έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ, δεν αποτελεί τη λύση, αλλά μια από
τις ζωτικές αφετηρίες της λύσης με γνώμονα τα συμφέροντα του κόσμου
της εργασίας. Το μεγάλο αυτό βήμα, πρέπει να διεκδικηθεί με εργατικό και λαϊκό
πρόσημο, ώστε να τεθεί επί τάπητος το ζήτημα του αντικαπιταλιστικού
δρόμου και της σοσιαλιστικής προοπτικής.
Αυτό το
ζήτημα δεν πρόκειται να κριθεί σε κοινοβουλευτικές κάλπες και σε ήρεμες
αντιπαραθέσεις προγραμμάτων. Αντίθετα απαιτεί εγρήγορση, οργάνωση, πολιτική
συγκρότηση και ανάπτυξη της ταξικής πάλης, πριν απ’ όλα από ένα πολιτικό
εργατικό κίνημα που θα αγγίζει την ανάγκη της ανατροπής, όχι απλά της τωρινής
επίθεσης, αλλά ολόκληρου του αντιδραστικού μετασχηματισμού του καπιταλισμού της
εποχής μας. Μια ανατροπή που θα θέτει στην ημερήσια διάταξη να χάσει
εισόδημα, πλούτο, ιδιοκτησία και τελικά και εξουσία το κεφάλαιο. Βασική
πολιτική προϋπόθεση για αυτό είναι μια ισχυρή αντικαπιταλιστική
επαναστατική αριστερά, που θα συμβάλλει στην ανατρεπτική κοινή δράση
ολόκληρης της αριστεράς, υπερβαίνοντας τόσο τα νανουρίσματα της ‘’σωτηρίας
εντός της ευρωζώνης’’ και της κυβερνητικής διαχείρισης, όσο και την μετάθεση
του αντικαπιταλιστικού αγώνα ανατροπής στο απρόσιτο μέλλον.
Παναγιώτης Μαυροειδής
Μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ