 |
| Τελικά όλα είναι τέχνη... (;;;) |
"Συνομιλώντας, πριν από μερικές μέρες, με τον σκηνοθέτη
μιας ταινίας για τις Σκουριές στη Χαλκιδική, εντυπωσιάστηκα με τη σιγουριά του
ότι η επένδυση εκεί είναι καταστροφική για το περιβάλλον.
Θεωρώντας ότι η
έρευνά του είναι μεροληπτική, του μετέφερα μια είδηση, ότι σύμφωνα με απόφαση
του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), που απέρριψε τις προσφυγές 8 συλλόγων της
Χαλκιδικής, το έργο πληρεί τις περιβαλλοντικές προϋποθέσεις. Και τι με νοιάζει
εμένα τι λένε στο Συμβούλιο της Επικρατείας απάντησε. Είχε τις δικές του
πληροφορίες που υπερέβαιναν τους θεσμούς. Έκοψα τη συζήτηση, δεν είχε πλέον
νόημα. Αν τη συνεχίζω εδώ, είναι διότι στο μεταξύ δημοσιεύθηκε η είδηση για την
έκδοση μιας ακόμη από φάσης, αυτή τη φορά του Ε' Τμήματος του ΣτΕ, στο οποίο
είχε προσφύγει επίσης σύλλογος της περιοχής με τον ισχυρισμό ότι το έργο θα
καταστρέψει σημαντικά αρχαιολογικά τεκμήρια.
Η προσφυγή απορρίφθηκε, αφού οι
αρχαιολόγοι γνωμοδότησαν και το ΣτΕ δέχτηκε ότι τα υποτιθέμενα τεκμήρια αρχαίων
εκσκαφών είναι εναποθέσεις μπάζων που χρησιμοποιήθηκαν το 1960 για την
επίστρωση δασικών δρόμων . Έπειτα και από αυτήν την απόφαση, o δρόμος άνοιξε
διάπλατα για την υλοποίηση της επένδυσης. Οι θεσμοί τους οποίους επικαλέστηκαν
όσοι διαφωνούν δεν δικαίωσαν τους διαφωνούντες. Στα κανονικά κράτη η γκρίνια
τελειώνει εδώ και όλοι πάνε στις δουλειές τους.
Στην Ελλάδα ένα
τμήμα της Αριστεράς μιλάει για τη βία των θεσμών . Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί ότι,
όταν (αν) κυβερνήσει, το έργο θα σταματήσει. Η ανάγνωση αυτή, ότι ένα κόμμα που
κυβερνά καταργεί τους θεσμούς και τις αποφάσεις τους, υποκρύπτει μια ωμή θέση:
ότι το κράτος είναι κομματικό λάφυρο και ότι δεν αποφασίζουν οι θεσμοί αλλά το
κόμμα που κυβερνά. Νόμος, ας πούμε, σε αυτό το κράτος είναι το δίκιο του εργάτη
(κατά το γνωστό σύνθημα), το δίκιο του ακτιβιστή (κατά το γούστο του
ντοκιμαντερίστα), το δίκιο αυτού που είναι με το κόμμα. Αυτή η ωμότητα στην
πράξη υποκρύπτει μια περιφρόνηση προς τις συναινέσεις που προϋποθέτει η
δημοκρατία και προς τους θεσμούς.
Τέτοιες θέσεις βρίσκονται στον αντίποδα της
αντίληψης προσώπων όπως o Λεωνίδας Κύρκος ή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Προσώπων
που αγωνίστηκαν για μια Αριστερά η οποία αρνήθηκε να επιτρέψει στην πολιτική
αντιπαράθεση να μεταφερθεί πέρα από το πεδίο των δημοκρατικών και
κοινοβουλευτικών θεσμών. Στο πόδι της, εν μέρει και με την πολιτική περιουσία
της, φτάσαμε να διαφημίζεται ως αριστερή η γκρίνια και η διαμαρτυρία, η ασάφεια
και η περιφρόνηση των θεσμικών ιστών που κρατούν όρθιες τις κοινωνίες."
Αναδημοσίευση από www.metalleiachalkidikis.gr
ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Η "πρώτη ύλη"
για τη συγγραφή αυτού του πολύ επίκαιρου άρθρου από τον Ηλία Κανέλλη,
αποτέλεσε ο κυνισμός και η περιφρόνηση, που επέδειξε απέναντι στους
θεσμούς και τη δημοκρατία ο... καλλιτέχνης που υπέγραψε την πρώτη
κινηματογραφική απόπειρα του ιδρυτή της "αρχέγονης" ΜΚΟ.
Κατά τη γνώμη μας
δεν πρέπει σε καμία περίπτωση και κανένας να στρέψει τα βέλη του
απέναντι στον... καλλιτέχνη που συνέλαβε "το άπληστον κέρδος".
Τα συστατικά
αυτού του... κατά τα άλλα καλλιτεχνικού πονήματος, δηλ. η απληστία για
κέρδος, απ' αλλού έχουν αφετηρία και αλλού κατάληξη.
Η "τέχνη" σ' αυτήν την περίπτωση μάλλον χρησιμοποιείται, ως διαβατήριο αμνηστίας και χάριτος στην κάθε μορφής βίας που εφαρμόζει η αντιμεταλλευτική γκρούπα για να πετύχει το σκοπό της.
Προφανώς ο κ. Κανέλλης δε γνωρίζει ότι ο κινηματογραφιστής
- συνομιλητής του έχει περάσει από... δυσκολότερες καταστάσεις για να
φτάσει στο σημείο να απαντάει με απαξιωτικό τρόπο για το ανώτατο
δικαστήριο της χώρας.
Δε ξέρει
ενδεχομένως ότι αυτός ο... καλλιτέχνης άντεξε και δε λύγισε από το
συναισθηματικό σοκ, όταν άκουσε τον... παραγωγό της ταινίας του να λέει
ότι "στη Χαλκιδική δεν μας ενδιαφέρουν αν σκοτωθούν παιδιά, αν σπάσουν κεφάλια, αν πάει κόσμος στη φυλακή".
Επίσης δε γονάτισε από το ιδεολογικό σοκ, όταν άκουσε τον ίδιο άνθρωπο να ισχυρίζεται: "Αν προκαλέσουμε τον ερχομό τον ΜΑΤ, τότε αυτό θα σημαίνει ότι το έχουν χάσει το παιχνίδι οι επενδυτές" .
Όταν δεν "παραδίνεις τα όπλα" έχοντας αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις, τι να σου πει μετά το ΣτΕ;;;
Συναινείς δια της σιωπής σου στο να χαθούν παιδιά, δε γυρίζει τούμπα το σύμπαν των πολιτικών σου απόψεων και ιδεών, όταν ακούς για ηθελημένη αστυνομική καταστολή και θα... μασήσεις στο ΣτΕ;
Είναι πολύ αργά
τότε για δάκρυα κ. Κανέλλη. Η καρδιά έχει πετρώσει. Ούτε η τέχνη μπορεί
να τη μαλακώσει. Έχει πάρει το δρόμο της. Για την ακρίβεια, αλίμονο στην τέχνη, που θα επιχειρήσει να βάλει φραγμό σε τέτοια... καρδιά.
Γιατί θα λένε μετά και με το δίκιο τους οι... φιλότεχνοι οίκο - ακτιβιστές: "ΑΙΣΧΟΣ!!! Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ"... "ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΥΤΑ";;;
