Επιβίωση και ζωή, με ανατροπή

Γιάννης Ελαφρός, αριστερό blog

Σόκαραν την προηγούμενη εβδομάδα οι φωτογραφίες με τα απλωμένα χέρια – ικέτη για μια σακούλα πορτοκάλια ή λαχανικά. Μια φωτογραφία, χίλιες λέξεις. Κι όμως, πιο πολύ σοκάρει η ωμή αλήθεια των αριθμών, όταν μάλιστα σκεφτείς ότι πίσω από τους αριθμούς δεν βρίσκονται οι ανελέητοι στόχοι της τρόικας εσωτερικού και εξωτερικού, αλλά άνθρωποι. Ένας αριθμός, εκατομμύρια άνθρωποι!

Κοινωνικό σφαγείο ανεργίας και φτώχειας

ΣΧΕΔΟΝ ΤΕΣΣΕΡΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΦΤΩΧΟΙ

 

Στο ποσοστό ρεκόρ 27% καταγράφηκε η επίσημη ανεργία τον Νοέμβρη του 2012 από την ΕΛΣΤΑΤ, με τους άνεργους να εκτινάσσονται στο 1.350.181 άτομα, 323.808 περισσότεροι σε σχέση με το Νοέμβρη του 2011! Σε σχέση με το 2007, οι καταγεγραμμένοι άνεργοι έχουν αυξηθεί πάνω από 1.000.000 (από το 7,9% στο 27%). Η ανεργία στους νέους 15 έως 24 ετών έφτασε στο ασύλληπτο ποσοστό 61,7%, ενώ στις ηλικίες 25 έως 34 ετών στο 36,2%. Τι προτείνει το σύστημα στους νέους; Να ξεκουμπιστούν και να πάνε μετανάστες, ελπίζοντας να γλιτώσει από την καυτή ανάσα τους…

 

Κι ενώ ο Στουρνάρας μιλά για την ανάπτυξη που έρχεται, το ΚΕΠΕ προβλέπει ότι η ανεργία θα συνεχίσει να αυξάνεται και θα φθάσει το 30% στα τέλη του 2013. Οι εκτιμήσεις αυτές φαντάζουν εξαιρετικά μετριοπαθείς. Ο Γιώργος Ρωμανιάς, από το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ εκτιμά ότι ο αριθμός των ανέργων θα εκτοξευθεί στους 2,3 εκατομμύρια από 1,350 εκατ. που είναι σήμερα! Κανονική γενοκτονία των εργαζομένων δηλαδή…

Δραματική είναι η εικόνα με την προστασία των ανέργων, αφού ακόμα και αυτό το ξεφτιλισμένο επίδομα των 360 ευρώ το λαμβάνει μόνο το 23,7% των ανέργων, δηλαδή οι 234.455 από τους σχεδόν 1 εκατομμύριο ανέργους, που είναι καταγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ. Περίπου ίδιος είναι ο αριθμός των ανέργων του ΟΑΕΔ, που έχουν  ασφαλιστική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη για το 2013: Δεν ξεπερνούν τους 240.000, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε το ΙΚΑ! 

Η ανεργία χτυπά σκληρά την εργατική οικογένεια. Ήδη από το Νοέμβριο του 2011 είχε υπολογιστεί από την Τράπεζα της Ελλάδας ότι 500.000 Έλληνες, ηλικίας από 18 έως και 59 ετών (χωρίς τα παιδιά και τους ηλικιωμένους δηλαδή που πρέπει να προστεθούν), ζουν σε νοικοκυριά χωρίς εργαζόμενο μέλος! Καθώς πια και όσοι εργάζονται είναι φτωχοί, δεν παραξενεύει το στοιχείο που έδωσε τον Ιανουάριο το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ (μηνιαία έκδοση «Ενημέρωση»), σύμφωνα με το οποίο κάτω από το όριο της φτώχειας βρέθηκαν εντός του 2012 περίπου 3,9 εκατομμύρια Έλληνες, από 3,1 εκατομμύρια που ήταν το 2011!

Τα παιδιά είναι τα μεγάλα θύματα: σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η διεθνής φιλανθρωπική οργάνωση Caritas, σχεδόν το ένα τρίτο των παιδιών στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ιταλία και την Ισπανία ζουν στο χείλος της φτώχειας, εξαιτίας των αυστηρών μέτρων λιτότητας.

Συνυπολογίστε και τα στοιχεία από την έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ προ δεκαημέρου, σύμφωνα με την οποία 7 στους 10 έχουν περιορίσει ακόμη και τα βασικά είδη διατροφής, 5 στους 10 ξετίναξαν τις αποταμιεύσεις ή δανείστηκαν από συγγενείς, 4 στους 10 έχουν καθυστερημένες οφειλές σε ΔΕΚΟ, τράπεζες ή εφορία και 8 στους 10 έχει περικόψει τις δαπάνες θέρμανσης, για να δούμε την μάχη επιβίωσης που δίνει ο λαός.

Η χώρα έχει γεμίσει Μαρίες Αντουανέτες, που από το ύψος της πρωθυπουργικής ή υπουργικής καρέκλας, από τον άμβωνα των κυρίαρχων ΜΜΕ βλέπουν αφ' υψηλού την εξάπλωση της φτώχειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ως μία ενόχληση που τους αποσπά από το βασικό τους καθήκον, δηλαδή το μαζικό παραμύθιασμα για την αναγκαιότητα των μέτρων και για το ...φως στο βάθος του τούνελ. Σαμαράς, Στουρνάρας, Βενιζέλος και οι άλλοι εκφραστές του αστικού μπλοκ εξουσίας υπόσχονται ανάπτυξη από τα τέλη του 2013 κι οπωσδήποτε από το 2014, αφήνοντας να εννοηθεί ότι έτσι θα αντιμετωπιστεί η φτώχεια και η ανεργία. Ποια είναι η πραγματικότητα; Καταρχήν, ακόμα και οι δικές τους προβλέψεις διαψεύδουν τα σενάρια για ανάκαμψη και ανάπτυξη στο ορατό μέλλον (το ΚΕΠΕ μετριοπαθώς προβλέπει ύφεση 4,1% το 2013). Δεύτερο, η πρόβλεψη αυτή δεν έρχεται μόνο από το εσωτερικό της Ελλάδας, αλλά και διεθνώς. Το 2013 οι άνεργοι θα φτάσουν σε ύψος ιστορικού ρεκόρ, σχεδόν 200 εκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη. Η υφεσιακή πορεία θα είναι έντονη στην  ευρωζώνη, ενώ δεν παρατηρείται ανάκαμψη των επενδύσεων. Η όποια αναιμική ανάκαμψη σημειώθηκε κυρίως στις ΗΠΑ από το 2009 και μετά χαρακτηρίστηκε «jobless recovery», δηλαδή χωρίς δημιουργία θέσεων εργασίας. Τρίτο, στο πλαίσιο του σύγχρονου καπιταλισμού ακόμα και με (υψηλούς) ρυθμούς ανάπτυξης 5% της ελληνικής οικονομίας η ανεργία δεν θα πέφτει πάνω από 2-3% το έτος. Άρα, με βάση αυτό θα χρειαστούν οκτώ χρόνια για να φτάσει στα επίπεδα του 2007! Τρίτο, και όσοι έχουν δουλειά, από την ανάπτυξη που ονειρεύεται ο Σαμαράς, θα είναι στα όρια της φτώχειας, αφού μιλούν για ανάπτυξη χαμηλού «εργατικού κόστους», κινεζοποίηση κανονική. Πέμπτο, δεν θα πρόκειται και για κανονικές θέσεις εργασίας, αλλά για καθεστώς «μίνι τζομπς» (μισο-δουλειές ή μικροδουλιές, όπως λέμε ...μικρογεύματα), ημιεργασίας – ημιανεργίας, όπως έχουν επεξεργαστεί τα γερμανικά αστικά επιτελεία, που περνούν γραμμή στην Ευρώπη. Ενώ οι όποιοι εργαζόμενοι θα επιπλέουν (προσωρινά πολλοί) σε μια θάλασσα ανεργίας, αφού ο σύγχρονος καπιταλισμός πάει αντάμα με έναν πολυπληθή εφεδρικό στρατό εργασίας, κοινώς ανέργων.   

Άρα, ο δρόμος των μνημονίων και του ξεζουμίσματος των εργαζομένων για μια νέα καπιταλιστική άνοιξη είναι αδιέξοδος και ανώφελος για τον λαό. Εξάλλου, οι κυβερνήσεις κοινωνικού πολέμου κλιμακώνουν την επίθεση κατά του «εχθρού λαού», οδηγώντας στην ακραία εξαθλίωση τον κόσμο. Οι  μανιακοί με το ψαλίδι περιέκοψαν και το επίδομα ανεργίας, όχι μόνο όσον αφορά το  (εξευτελιστικό) του ύψος, αλλά και στο χρόνο που μπορεί κάποιος να λαμβάνει τα 360 ευρώ. Από την 1η Γενάρη 2013, κανένας άνεργος δεν θα παίρνει επίδομα για διάστημα μεγαλύτερο από 450 ημέρες την τελευταία τετραετία! Κι αυτό ενώ σαρώνει η μακροχρόνια ανεργία. Δηλαδή, εάν κάποιος έμεινε άνεργος για ένα χρόνο, την προηγούμενη τριετία (πόσο συνηθισμένο!) και απολυθεί ξανά, δεν θα μπορεί να επιδοτηθεί για πάνω από 90 μέρες, τρεις μήνες.

Τους ανέργους και τους φτωχούς θίγουν δυσανάλογα σκληρά οι περικοπές στη δημόσια υγεία, οι αυξήσεις στο ρεύμα και στη θέρμανση και βεβαίως η φορολογική ληστεία, που αφού αφήνει τους μεγαλοκαρχαρίες στο απυρόβλητο ορμά κατά του λαού και των πιο φτωχών στρωμάτων. Κι αφού πια δεν υπάρχουν εκεί εισοδήματα για να φορολογήσει, φορολογεί ντουβάρια (ακίνητα), ενώ θεωρεί την ίδια την ύπαρξη ...τεκμήριο! Προσπαθούν να οδηγήσουν μεγάλο μέρος το λαού σε «φτωχοδιάβολους», τους οποίους να περισυλλέγουν με το αζημίωτο η επιχειρηματική φιλανθρωπία της εκκλησίας, των ΜΚΟ, των «κοινωνικών παντοπωλείων» των δήμων και των κονδυλίων της ΕΕ. Ή να τους μετατρέπουν σε «τάγματα εφόδου» των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, σε έναν άγριο κανιβαλικό αγώνα για το ποιος θα επιζήσει. 

Γι' αυτό η άθλια επιδρομή κεφαλαίου – ΕΕ - ΔΝΤ πρέπει να ανατραπεί!

Η ανατροπή δεν είναι βεβαίως εκπομπή, ούτε όμως σύνθημα εύπεπτο και για κάθε χρήση. Προφέρεται από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ολοένα και περισσότερο   θυμίζει διαχείριση. Όταν θέτει κεντρικό οικονομικό στόχο τη δημοσιονομική σταθερότητα, με διατήρηση του επιπέδου των εξόδων του κράτους και αύξηση των εσόδων από φορολογία. Χωρίς να θέλει να συγκρουστεί με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και με την εκμετάλλευση, αλλά επιδιώκοντας μια σχετική βελτίωση της κατανομής του πλούτου, μέσω της φορολογίας. Με θαυμασμό για την «επεκτατική» πολιτική Ομπάμα, χωρίς να αναγνωρίζεται αυτό που λεγόταν ακόμα και από σοσιαλδημοκράτες διανοητές ότι πρόκειται για «κεϊνσιανισμό για πλουσίους». Χωρίς συναίσθηση του βάθους και του χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης. Και βεβαίως, μια «ανατροπή» εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ, με φετίχ – εθνικό νόμισμα και αιώνιο φυλαχτό το ευρώ, δηλαδή χωρίς αυτοτελή οικονομική, κοινωνική και νομισματική πολιτική, αλλά με ευρω-χειροπέδες σε κάθε προσπάθεια φιλολαϊκής κίνησης. Αυτό δεν μοιάζει με ανατροπή, αλλά δυστυχώς με κωλοτούμπα.

Αλλά και το ΚΚΕ, παρά την όψιμη αναφορά του στον αντικαπιταλισμό (με τρόπο όμως μη συγκεκριμένο και πολιτικά μάχιμο) και την διατύπωση δίκαιων αιτημάτων και πολιτικών στόχων του εργατικού κινήματος, δεν προχωρά σε μια διαλεκτική σύνδεση τακτικής – στρατηγικής. Δεν επεξεργάζεται ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, για την ήττα της προληπτικής αντεπανάστασης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, μέσα από τη συγκρότηση ενός ενωτικού, πολιτικοποιημένου και ανατρεπτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Κι όμως η μάχη της επιβίωσης δεν παίρνει αναβολή, πρέπει να δοθεί εδώ και τώρα από την εργατική τάξη και όλο τον λαό, με την αποφασιστική συμβολή ενός νέου ταξικού εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Πρόκειται για ζήτημα που πρέπει να έρθει στην προμετωπίδα του ενιαίου εργατικού και λαϊκού αγώνα και να εμπλουτίσει όλα τα προγράμματα πάλης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε εργατικός αγώνας πρέπει να περιλαμβάνει στόχους πάλης για τους ανέργους και τους φτωχούς, ότι οι εργαζόμενοι στην πόλη πρέπει να κάνουν κοινό αγώνα με τον αγρότη για να μην πεινάσει ο κόσμος, για την διατροφική ασφάλεια με φθηνά και ποιοτικά τρόφιμα, με σωστή πληρωμή του κόπου του αγρότη, ότι οι δημόσιοι (για παράδειγμα οι νοσοκομειακοί) πρέπει να υιοθετήσουν έμπρακτα τα δικαιώματα όλου του λαού σε δωρεάν και ποιοτικές υπηρεσίες και οι ιδιωτικοί την αντίθεση στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.

Ένα πρόγραμμα διεκδικήσεων για την ανακούφιση και την αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας, ακόμα και σε στοιχειώδη επίπεδα, απαιτεί μεγάλη σύγκρουση και ρήξη με την φυλακή του χρέους, του ευρώ και της ΕΕ και του κέρδους. Ακόμα και το στοιχειώδες αίτημα της χορήγησης του επιδόματος ανεργίας σε όλους τους ανέργους (δηλαδή σε ένα εκατομμύριο παραπάνω), πόσο μάλλον το αίτημα του διπλασιασμού του (μαζί με την αντίστοιχη πάλη στους μισθούς) τινάζει στον αέρα τη “δημοσιονομική σταθερότητα” και το μνημονιακό πρόγραμμα. Στην περίπτωση απλά της επέκτασης απαιτεί 3,6 δισ.  το χρόνο. Αδύνατο; Το 2013 η Ελλάδα έχει να πληρώσει περίπου 7 δισ. για τόκους στους κρατικούς τοκογλύφους της ΕΕ και του ΔΝΤ και πολύ περισσότερα για εξυπηρέτηση του χρέους στα τραπεζικά ζόμπι.

Γι' αυτό το πρόγραμμα πάλης για την επιβίωση όλου του λαού και της νεολαίας, για μια αξιοβίωτη ελεύθερη ζωή δεν μπορεί παρά να πηγαίνει αντάμα με τους βασικούς πολιτικούς στόχους του προγράμματος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης. Απαιτεί παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ (για να αποκτήσουμε δυνατότητα οικονομικής, κοινωνικής και νομισματικής πολιτικής υπέρ των εργαζομένων και του λαού), πέρασμα αποκλειστικά στο δημόσιο όλων των τραπεζών, των ΔΕΚΟ και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και βεβαίως να πληρώσει το κεφάλαιο με απόσπαση πλούτου, ιδιοκτησίας και εξουσίας. Πρόκειται για βασικές κεραίες - σημαίες ενός προγράμματος που επιδιώκει να μπλοκάρει, εκτροχιάσει και ανατρέψει το “σιδηρόδρομο” της αστικής επίθεσης, ανοίγοντας το δρόμο για την επαναστατική ανατροπή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας. 

Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, ευρύτερα η μαχόμενη κι ανατρεπτική Αριστερά πρέπει να στρέψει αποφασιστικά την προσοχή της στην μάχη της επιβίωσης, στην οργάνωση του ίδιου του κόσμου που βουλιάζει στην εξαθλίωση και συχνά είναι τα πιο κτυπημένα τμήματα της εργατικής τάξης, των φτωχών μεσαίων στρωμάτων και της νεολαίας (όπου ψαρεύει στα θολά νερά και ο φασισμός – ρατσισμός). Θα πρέπει να “λερώσουμε τα χέρια μας” με τα καθημερινά προβλήματα της επιβίωσης, να αναμετρηθούμε με κριτήριο την ανατρεπτική πράξη, διεκδίκηση και κατάκτηση, αλληλεγγύη κι αγώνα, κι όχι μόνο με τις “άψογες διακηρύξεις”.

Από την άλλη, μια “μάχη της επιβίωσης” ξεκομμένη από την πάλη για την ανατροπή μπορεί να καταλήγει φιλανθρωπία, ΜΚΟ, ενσωμάτωση. Πολλές φορές μιλάμε για το παράδειγμα του ΕΑΜ. Το ΕΑΜ όμως έδωσε ταυτόχρονα την μάχη της επιβίωσης και της απελευθέρωσης. Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ που κέρδισαν την μάχη της σοδειάς στο θεσσαλικό κάμπο, κρατούσαν στο ένα χέρι το δρεπάνι και στο άλλο το τουφέκι. Και η ΕΠΟΝ έλεγε “πολεμάμε και τραγουδάμε”. Μέσα σε αυτόν τον ωραίο, μα τόσο δύσκολο αγώνα, θα νικηθεί συλλογικά και συντροφικά η απογοήτευση, η κατάθλιψη. Όπως στην Κατοχή, που τον πρώτο χρόνο σάρωνε το “μαύρο φεγγάρι στις καρδιές”! Κι όταν φούντωσε η αντίσταση και ο αγώνας, οι καρδιές όλων φτερούγισαν. Έτσι κι εμείς: Για να ζήσουμε πρέπει να τους ανατρέψουμε. Ή ακόμα καλύτερα: θα ζήσουμε και θα τους ανατρέψουμε!

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

30ωρο με αυξήσεις, προσλήψεις όχι απολύσεις

ΕΠΙΤΑΞΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ

 

Για το ταξικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, την Αριστερά της ανατροπής δεν υπάρχει δίλημμα. Αφετηρία είναι τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, να ζήσει και να νικήσει ο εργαζόμενος λαός, ο άνεργος, η νεολαία. Η Πολιτική Επιτροπή του ΝΑΡ επεξεργάστηκε πρόσφατα ένα τέτοιο σύνολο διεκδικήσεων, σε άμεση συνάρτηση με το συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης (βλέπε και www.narnet.gr). Ξεχωρίζουμε εδώ ορισμένες πλευρές. 

Καταρχήν, το μαζικό κίνημα πρέπει να παλέψει για άμεσα αιτήματα ανακούφισης και προστασίας των ανέργων, όπως: Διπλασιασμός του επιδόματος ανεργίας και χορήγησή του σε όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις για όσο διάστημα παραμένουν εκτός εργασίας. Δωρεάν μετακίνηση, ρεύμα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους άνεργους. Επίδομα θέρμανσης για όλους τους άνεργους, κανένας πλειστηριασμός σπιτιού άνεργου, άμεση παύση πληρωμών των δανείων των ανέργων και των φτωχών, στην προοπτική του μεγάλου «κουρέματος» ή και της διαγραφής τους. Κατάργηση δημοτικών τελών για τους ανέργους.

Από κει και πέρα, το εργατικό κίνημα πρέπει να φέρει στο προσκήνιο το σύγχρονο και απολύτως απαραίτητο αίτημα για μείωση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, στις 30 ώρες (πενθήμερο – εξάωρο), με συλλογική σύμβαση εργασίας και αύξηση των μισθών. Πρόκειται για αίτημα ανάγκη της εποχής μας, που αντιστοιχεί στην παραγωγικότητα της εργασίας, που πλήττει (αλλά δεν καταργεί) την εκμετάλλευση και μπορεί να δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και μάλιστα καλύτερες από σήμερα. Το εργατικό κίνημα πρέπει να γράψει το αίτημα του 30ωρου στις σημαίες του, όπως στο Σικάγο τον 19ο αιώνα έβαλε το οκτάωρο. Θετικά θα επιδράσει και στην καταπολέμηση της ανεργίας, εκτός των άλλων ωφελειών, και η μείωση των χρόνων που απαιτούνται για συνταξιοδότηση, με πρώτο στόχο να παρθούν πίσω όλες οι παρατάσεις του εργασιακού βίου, που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια.

Το κίνημα πρέπει να σταματήσει τις απολύσεις στο δημόσιο, με ταυτόχρονο σταμάτημα – ακόμα και με νομοθετική απαγόρευση- των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα.  Απεναντίας, πρέπει να απαιτήσει μαζικές προσλήψεις (με εργατικό – κοινωνικό έλεγχο και κριτήρια) στο δημόσιο τομέα για την κάλυψη των αναγκών σε παιδεία, υγεία, κοινωνική πρόνοια, ενέργεια, δημόσια έργα, περιβάλλον κλπ.

Ταυτόχρονα απαιτούνται δημόσιες επενδύσεις για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών (κι εδώ με εργατικό - κοινωνικό έλεγχο) με προστασία του περιβάλλοντος. Σήμερα, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων έχει καταργηθεί, καθώς ο κρατικός προϋπολογισμός στενάζει από την εξυπηρέτηση του χιλιοπληρωμένου χρέους. Μια τέτοια πολιτική δεν μπορεί να γίνει κυρίως με αξιοποίηση του ΕΣΠΑ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Παραπέρα, για την αντιμετώπιση των συνεπειών (αλλά και για την άρση των αιτιών) της καπιταλιστικής κρίσης, απαιτείται -σε μια πορεία- η επίταξη (δηλαδή απαλλοτρίωση) όλων των παραγωγικών μέσων που έχει ιδιοποιηθεί η αστική τάξη και μεγάλο μέρος της σήμερα καταστρέφονται από την καπιταλιστική κρίση για να μπουν στην υπηρεσία των παραγωγών του πλούτου. Για να δουλέψουν οι άνεργοι. Ένας τέτοιος στόχος απαιτεί βεβαίως πολιτικές προϋποθέσεις, πρώτα και κύρια στο επίπεδο της εξουσίας. Αλλά εκφράζει μια κοινωνική αναγκαιότητα του σήμερα. Κάτι ανάλογο στον αγροτικό τομέα είναι η δήμευση εκκλησιαστικής ή άλλης μεγάλης περιουσίας. Πολύ περισσότερο όταν το “να πληρώσει το κεφάλαιο” σήμερα δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στο επίπεδο της φορολόγησης (εξάλλου σήμερα οι περισσότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις δεν εμφανίζουν κέρδη) ή της κίνησης των κεφαλαίων, αλλά πρέπει να ξεκινά από την παραγωγή. Πρώτο βήμα αυτού του στόχου είναι να περάσουν όλες οι ΔΕΚΟ και οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας στο δημόσιο, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο. Ύστερα, να περνούν υπό δημόσιο έλεγχο και να μπορούν να τεθούν σε κίνηση από τους εργαζόμενούς τους, οι επιχειρήσεις που εγκαταλείπουν τα αφεντικά τους και μπορούν να λειτουργήσουν.

 

Αγώνας και αλληλεγγύη παντού και πάντα

 

ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΧΩΡΟΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΩΝ ΠΕΔΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ

 

Η μάχη της επιβίωσης δίνεται παντού. Στους χώρους εργασίας και στους κλάδους για τη διεκδίκηση συλλογικών συμβάσεων, αυξήσεων στους μισθούς, για να μπορεί να ζει ο καθένας από τη δουλειά του και να μη λιμοκτονεί. Για να αναπτυχθούν διεκδικήσεις και στόχοι για τους ανέργους και τους φτωχούς. Στις γειτονιές, όπου συγκεντρώνεται ο κόσμος της νέας φτώχειας και πρέπει να δημιουργηθούν, αναγεννηθούν και ενισχυθούν οι μορφές συλλογικής διεκδίκησης και αλληλεγγύης, από τις επιτροπές - πρωτοβουλίες κατοίκων και τις συνελεύσεις γειτονιάς μέχρι πιο αναβαθμισμένες μορφές ταξικής και αντικαπιταλιστικής κατεύθυνσης, όπως οι Εργατικές Λέσχες και οι αριστερές αντικαπιταλιστικές κινήσεις πόλης. Με δύο βασικά στοιχεία όσον αφορά τις πρωτοβουλίες ή τις συνελεύσεις γειτονιάς: Ότι επιδιώκουμε να είναι μορφές του μαζικού κινήματος και όχι ιδεολογικοπολιτικές συνάξεις, που να συμμετέχουν όλα τα πολιτικά ρεύματα. Κι ακόμα, ότι βασική τους πλευρά είναι η διεκδίκηση και η προσπάθεια έμπρακτης υλικής κατάκτησης ζητημάτων που αφορούν άμεσα τον κόσμο. Από το να μην κοπεί το ρεύμα σε κανένα σπίτι, μέχρι να πετύχει στήριξη στους ανέργους. Από τη σκοπιά αυτή βλέπουμε και την αλληλεγγύη: το κρίσιμο ζητούμενο είναι τελικά η συμμετοχή του ίδιου του ανθρώπου που έχει η ανάγκη και η εμπλοκή σε μια συνολική κίνηση που περιλαμβάνει το συλλογικό αγώνα, την αλληλεγγύη, την δημιουργία, ως πλευρά του κινήματος.

Ακόμα, η μάχη της επιβίωσης δίνεται στους χώρους σπουδών, τόσο από την πλευρά της νεολαίας, όσο και των εκπαιδευτικών. Ειδικά, η νεολαία είναι κρίσιμο να διαμορφώσει ένα πολύμορφο ρεύμα (αγωνιστικό, πολιτιστικό, αξιακό) ενάντια στη σύγχρονη τάση αναχωρητισμού, για την ανάγκη να δώσει την μάχη και να κερδίσει στο σημερινό αδύνατο κρίκο του συστήματος και της ευρωζώνης, την Ελλάδα. Που μπορεί να αναδειχθεί και με πολιτικούς όρους σε αδύναμο κρίκο, σε πεδίο αναμέτρησης των επαναστατικών με τις αντεπαναστατικές τάσεις και δυνάμεις.

Η μάχη της επιβίωσης απαιτεί αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής, όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς και του κινήματος. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η εκτός των τειχών Αριστερά, το ΚΚΕ, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι όμηροι του κυβερνητικού ρεαλισμού, πρέπει να βρουν δρόμους και τρόπους κοινής δράσης στα κρίσιμα αυτά πεδία.