Η ηγεμονική παρουσία και επιβολή της πολιτικο-οικονομικής εξουσίας των
μνημονιακών συμφερόντων στη χώρα μας κινήθηκε προς δύο βασικές
κατευθύνσεις: Κατά πρώτον, προώθησε τον πλήρη έλεγχο του συστήματος
διακυβέρνησης και της νομοθετικής εξουσίας και ταυτόχρονα προχώρησε στη
διάλυση του θεσμικού πλαισίου πάνω στο οποίο η ελληνική κοινωνία
στηριζόταν. Το Σύνταγμα παραβιάστηκε κατά συρροήν, το κοινοβούλιο
μεταβλήθηκε σε «νομιμοποιητικό» μηχανισμό πράξεων νομοθετικού
περιεχομένου του «τροϊκανού δικαίου», καταργήθηκαν οι συλλογικές
συμβάσεις, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα.
Κατά δεύτερον, προχώρησε στην πλήρη εξουθένωση -πολιτική, ηθική και αξιακή/ ιδεολογική- ενός ολόκληρου λαού, αποβλέποντας στην υποταγή και την πλήρη παθητικοποίηση του Κοινωνικού Υποκειμένου. Σε αυτό το επίπεδο οι εκβιασμοί, τα διλήμματα, οι απειλές και η προσπάθεια απαξίωσης και ενοχοποίησης των Ελλήνων πολιτών συνοδεύτηκαν από μια πρωτοφανή ιστορικά προσπάθεια εκ μέρους του ηγετικού «team» του Μνημονίου να καλλιεργηθεί μια οξεία ένταση στο εσωτερικό της κοινωνίας, να διαμορφωθεί ένα διαρκές κλίμα «κοινωνικού εμφυλίου», κατά τα πρότυπα ενός «bellum omnium contra omnes» («πόλεμος όλων εναντίον όλων», κατά τη διατύπωση του Τ. Hobbes).
ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, είναι όσοι επιχειρούν να αντιδράσουν στην οικονομική τους εξόντωση, στην ατομική και συλλογική τους απαξίωση. Αυτοί υποδεικνύονται και καταγγέλλονται από την κυβέρνηση ως φορείς «βίαιων» και «αντιδημοκρατικών» συμπεριφορών, διότι οι πράξεις τους «θίγουν το κοινωνικό σύνολο»...
Με αφετηρία την καθολική απαξίωση, τη συλλογική προσβολή και καθύβριση του ελληνικού λαού στην οποία επιδόθηκε ο Γ. Παπανδρέου προκειμένου να προετοιμάσει το «έδαφος» για την παράδοση της χώρας και του λαού της, παρακολουθούμε έκτοτε τη συστηματική ενοχοποίηση και απαξίωση των εργαζομένων, των μικρομεσαίων, των επιστημόνων, των αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών... Δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα πλην της κάστας των μνημονιακών συμφερόντων που να μην έχει διαπομπευθεί από τα συστημικά ΜΜΕ, που να μην έχει υποδειχθεί ως «εχθρός του λαού» πριν παραδοθεί στη διάθεση των «προκρούστειων» μέτρων λιτότητας, πριν δεχτεί την επίθεση των μηχανισμών καταστολής... Πριν επιστρατευθεί, αφού και το μέτρο αυτό αποτελεί καθημερινή σχεδόν δραστηριότητα των μνημονιακών επιτελείων.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ, οι γκεμπελικοί μηχανισμοί προπαγάνδας που σπέρνουν την ένταση και τη διχόνοια, που απαξιώνουν την υπόσταση και την αξιοπρέπεια των πολιτών αυτοπροβάλλονται ταυτόχρονα ως κήρυκες της ηθικής, της εντιμότητας, της αξιοκρατίας... Ποτέ δεν ευτελίσθηκε σε τέτοιο βαθμό το νόημα, το περιεχόμενο αυτών των εννοιών όπως σήμερα, όταν τις μεταχειρίζεται και τις «ιδιοποιείται» μια ευτελής, υποταγμένη και αποηθικοποιημένη -εξ ορισμού, λόγω της φύσεως των συμφερόντων που εκπροσωπεί- εξουσία...
Σε περιόδους κρίσης μια πολιτική εξουσία που έχει επίγνωση του ρόλου της επιδιώκει την εκτόνωση της έντασης, την πολιτική διαχείριση των κοινωνικών αντιθέσεων μέσω του διαλόγου και της τήρησης των δημοκρατικών κανόνων και αρχών. Η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί συλλογική προσπάθεια, κοινή δράση σε επιλεγμένους στόχους, ψύχραιμη και ορθολογική ανάλυση των παραμέτρων της κρίσης.
Η κυβέρνηση του Μνημονίου όμως ΔΕΝ ΑΣΚΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΟΛΟ. Ως υποτελής εξουσία έχει δύο μόνο «αρμοδιότητες»: την επιβολή των εξοντωτικών μέτρων και την είσπραξη των φόρων και των χαρατσιών και τη διατήρηση της εξουσίας διά της καταστολής και της βίας.
Κατά δεύτερον, προχώρησε στην πλήρη εξουθένωση -πολιτική, ηθική και αξιακή/ ιδεολογική- ενός ολόκληρου λαού, αποβλέποντας στην υποταγή και την πλήρη παθητικοποίηση του Κοινωνικού Υποκειμένου. Σε αυτό το επίπεδο οι εκβιασμοί, τα διλήμματα, οι απειλές και η προσπάθεια απαξίωσης και ενοχοποίησης των Ελλήνων πολιτών συνοδεύτηκαν από μια πρωτοφανή ιστορικά προσπάθεια εκ μέρους του ηγετικού «team» του Μνημονίου να καλλιεργηθεί μια οξεία ένταση στο εσωτερικό της κοινωνίας, να διαμορφωθεί ένα διαρκές κλίμα «κοινωνικού εμφυλίου», κατά τα πρότυπα ενός «bellum omnium contra omnes» («πόλεμος όλων εναντίον όλων», κατά τη διατύπωση του Τ. Hobbes).
ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, είναι όσοι επιχειρούν να αντιδράσουν στην οικονομική τους εξόντωση, στην ατομική και συλλογική τους απαξίωση. Αυτοί υποδεικνύονται και καταγγέλλονται από την κυβέρνηση ως φορείς «βίαιων» και «αντιδημοκρατικών» συμπεριφορών, διότι οι πράξεις τους «θίγουν το κοινωνικό σύνολο»...
Με αφετηρία την καθολική απαξίωση, τη συλλογική προσβολή και καθύβριση του ελληνικού λαού στην οποία επιδόθηκε ο Γ. Παπανδρέου προκειμένου να προετοιμάσει το «έδαφος» για την παράδοση της χώρας και του λαού της, παρακολουθούμε έκτοτε τη συστηματική ενοχοποίηση και απαξίωση των εργαζομένων, των μικρομεσαίων, των επιστημόνων, των αγροτών, των ελεύθερων επαγγελματιών... Δεν υπάρχει κοινωνική ομάδα πλην της κάστας των μνημονιακών συμφερόντων που να μην έχει διαπομπευθεί από τα συστημικά ΜΜΕ, που να μην έχει υποδειχθεί ως «εχθρός του λαού» πριν παραδοθεί στη διάθεση των «προκρούστειων» μέτρων λιτότητας, πριν δεχτεί την επίθεση των μηχανισμών καταστολής... Πριν επιστρατευθεί, αφού και το μέτρο αυτό αποτελεί καθημερινή σχεδόν δραστηριότητα των μνημονιακών επιτελείων.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ, οι γκεμπελικοί μηχανισμοί προπαγάνδας που σπέρνουν την ένταση και τη διχόνοια, που απαξιώνουν την υπόσταση και την αξιοπρέπεια των πολιτών αυτοπροβάλλονται ταυτόχρονα ως κήρυκες της ηθικής, της εντιμότητας, της αξιοκρατίας... Ποτέ δεν ευτελίσθηκε σε τέτοιο βαθμό το νόημα, το περιεχόμενο αυτών των εννοιών όπως σήμερα, όταν τις μεταχειρίζεται και τις «ιδιοποιείται» μια ευτελής, υποταγμένη και αποηθικοποιημένη -εξ ορισμού, λόγω της φύσεως των συμφερόντων που εκπροσωπεί- εξουσία...
Σε περιόδους κρίσης μια πολιτική εξουσία που έχει επίγνωση του ρόλου της επιδιώκει την εκτόνωση της έντασης, την πολιτική διαχείριση των κοινωνικών αντιθέσεων μέσω του διαλόγου και της τήρησης των δημοκρατικών κανόνων και αρχών. Η αντιμετώπιση της κρίσης απαιτεί συλλογική προσπάθεια, κοινή δράση σε επιλεγμένους στόχους, ψύχραιμη και ορθολογική ανάλυση των παραμέτρων της κρίσης.
Η κυβέρνηση του Μνημονίου όμως ΔΕΝ ΑΣΚΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΟΛΟ. Ως υποτελής εξουσία έχει δύο μόνο «αρμοδιότητες»: την επιβολή των εξοντωτικών μέτρων και την είσπραξη των φόρων και των χαρατσιών και τη διατήρηση της εξουσίας διά της καταστολής και της βίας.
Η κοινωνική ένταση όμως, συνδυαζόμενη με την απόγνωση και την απουσία
προοπτικής, αποτελεί ένα εκρηκτικό τοπίο που μπορεί ακόμα και από ένα
τυχαίο γεγονός να οδηγήσει σε μη χειραγωγήσιμες εξελίξεις...
«Απόλυτος ηρεμία επικρατεί καθ’ άπασαν την Επικράτειαν. Δεν κινείται, κατά το κοινώς λεγόμενον, ούτε κουνούπι» (Γ. Παπαδόπουλος, πρώτη συνέντευξη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου).
Αυτός είναι ο «λογικός πυρήνας» της σύγχρονης «Δημοκρατίας του Μνημονίου». Καταστολή, «κοινωνικός εμφύλιος», παθητικοποίηση, υποταγή, ηρεμία νεκροταφείου... Που δεν πρέπει να διαταράσσεται από «βίαιες», «αντικοινωνικές» πράξεις, όπως είναι οι απεργίες, των οποίων η ουσιαστική απαγόρευση περιελήφθη ήδη στην τρέχουσα μνημονιακή πολιτική «ατζέντα»...
Πηγή: Μενέλαος Γκίβαλος – «Επίκαιρα»
«Απόλυτος ηρεμία επικρατεί καθ’ άπασαν την Επικράτειαν. Δεν κινείται, κατά το κοινώς λεγόμενον, ούτε κουνούπι» (Γ. Παπαδόπουλος, πρώτη συνέντευξη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου).
Αυτός είναι ο «λογικός πυρήνας» της σύγχρονης «Δημοκρατίας του Μνημονίου». Καταστολή, «κοινωνικός εμφύλιος», παθητικοποίηση, υποταγή, ηρεμία νεκροταφείου... Που δεν πρέπει να διαταράσσεται από «βίαιες», «αντικοινωνικές» πράξεις, όπως είναι οι απεργίες, των οποίων η ουσιαστική απαγόρευση περιελήφθη ήδη στην τρέχουσα μνημονιακή πολιτική «ατζέντα»...
Πηγή: Μενέλαος Γκίβαλος – «Επίκαιρα»
