Ποιον και γιατί περιμένουμε;

 Παναγιώτης Μαυροειδής

 Οι εργατικές διαδηλώσεις στις 26 Σεπτέμβρη είχαν γλυκόπικρη γεύση.

Από τη μια, με τη μαζικότητα τους, εξέπεμψαν ανάσα και ελπίδα.

Από την άλλη, ενέτειναν το ερώτημα:

Τι κάνουμε λοιπόν;

Ποιον και γιατί περιμένουμε;

Από πρώτη άποψη φαίνεται παράξενο: Το δίχρονο 2010-2011 ο λαός ξεσηκώθηκε, διαδήλωσε, συγκρούστηκε, μάτωσε, θέριεψε, έδειξε τη δύναμη του. Οι εκλογικές αναμετρήσεις με την καθίζηση του μνημονιακού μπλοκ και την εκλογική ενίσχυση κυρίως των αριστερών δυνάμεων (πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ), που μιλούσαν για ακύρωση των μνημονίων, νομιμοποίησαν πολιτικά το στόχο της ανατροπής της επίθεσης. Και όμως η  δυναμική της ανατροπής ανακόπηκε αντί να κλιμακωθεί και να βαθύνει. Αυτά,  για να θυμηθούμε, ότι η πολιτική πάλη δεν είναι αριθμητική, αλλά έχει τη δική της δυναμική.

Ώριμο ή σάπιο φρούτο;

Συχνά η πολιτική στάση του ΣΥΡΙΖΑ περιγράφεται ως σα να έχει στο κέντρο της την άποψη ότι ‘’αυτή η κυβέρνηση θα πέσει μόνη της σαν ώριμο φρούτο’’. Υποτίθεται ότι, κάτω από το βάρος των  αποτυχιών της, θα  διογκώνεται  η δυσαρέσκεια, η οποία (πάντα κατά την ίδια υπόθεση)  θα στρέφεται  προς τα αριστερά. Στο τέλος αυτής της ομαλής  διαδικασίας, είναι οι επόμενες εκλογές και  μια κυβέρνηση με κέντρο το ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχουν ορισμένες βασικές  ορατές πλευρές στην τρέχουσα πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ, που συμπληρώνουν το βασικό αυτό μοτίβο.

Η πρώτη, σκιαγραφείται από τη γνωστή  καραμέλα του Δ. Παπαδημούλη ‘’θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα’’. Πρόκειται για επανάληψη φράσης του Η. Ηλιού, προέδρου της προδικτατορικής ΕΔΑ, χωρίς ίχνος προβληματισμού για το γεγονός ότι αυτή η νομιμόφρων ύπνωση οδήγησε σε μια αμαχητί παράδοση της αριστεράς και του λαού σε μια δικτατορία, τρία χρόνια αργότερα. Τι λέει αυτή η συλλογιστική; Αν ο λαός είναι ήρεμος και ακίνητος και κινείται ασφυκτικά εντός των ‘’νομίμων’’ πλαισίων, δε θα δοθεί αφορμή για εκτροπή από τις δυνάμεις του συστήματος και η επόμενη κοινοβουλευτική διαδικασία, θα διευκολύνει τους φιλήσυχους πολίτες να διαλέξουν άφοβα το ΣΥΡΙΖΑ δίνοντας πλειοψηφία (μαζί με τη ΔΗΜΑΡ άραγε;)

Η αντίληψη αυτή συνδέεται φυσιολογικά με μια αλόγιστη πρόταξη και αντιπαράθεση τελικά της ‘’αλληλεγγύης’’ με τη διεκδίκηση και τον αγώνα. ‘’Η αλλαγή θα έρθει αύριο όταν θα έχουμε την κυβέρνηση. Τώρα όμως πρέπει να επιβιώσουμε και αυτό σημαίνει ανταλλακτικά παζάρια, διανομές τροφίμων κοκ’’. Διαστρέφεται εδώ με χυδαίο τρόπο και η ανεκτίμητη πείρα του ΕΑΜ. Η ΕΑΜική αντίσταση ήταν και ένοπλη επανάσταση και μαζικός πολιτικός αγώνας με απεργίες και συλλαλητήρια και μάχη της σοδειάς (επίσης  ένοπλη!) και μάχη των συσσιτίων.

Η μόνη προετοιμασία που χωράει εντός μιας επικίνδυνης λογικής αναμονής και νομιμότητας, είναι η πληροφόρηση του λαού για ένα ‘’ρεαλιστικό’’ πρόγραμμα ‘’παραγωγικής ανασυγκρότησης’’ της χώρας, ώστε ‘’να σπάσει ο φόβος’’ του. Αυτό το πρόγραμμα, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου ‘’νέου σχεδίου Μάρσαλ’’, όπως το έθεσε ο Αλ. Τσίπρας από τις Βρυξέλλες, θα μπορεί να υλοποιηθεί μέσα στην ΕΕ των δημοσιονομικών συμφώνων, της λιτότητας διαρκείας  και της ιδιωτικοποίησης των πάντων. Χωρίς σύγκρουση με την οικονομική και πολιτική εξουσία της αστικής τάξης. Είναι εντυπωσιακό πως τα μοναδικά μεγάλα ‘’οικονομικά συμφέροντα’’ που ονοματίζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ‘’τραπεζοκρατία’’, λες και το τραπεζικό κεφάλαιο υφίσταται ανεξάρτητα από την καπιταλιστική ανάπτυξη και τη συσσώρευση κεφαλαίου από αυτή. Η ‘’παραγωγική ανασυγκρότηση’’, παρουσιάζεται ως ένα ουδέτερο τεχνοκρατικό οικονομικό σχεδίασμα.  Δεν συναντά μπροστά του ούτε  την καπιταλιστική κρίση ούτε την ταξική διαπάλη για την απάντηση σε αυτήν.

Η πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνεται με μια νέα μεταλλαγμένη εκδοχή της πρότασης για την ‘’ενότητα της αριστεράς’’. Με αυτή, επιχειρείται  η αχρήστευση της ‘’ενόχλησης’’ που προκαλεί από τα αριστερά,  τόσο το ΚΚΕ, όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με διαφορετικό τρόπο και ποιότητα. Με κουραστικά μαθήματα περί ‘’σεχταρισμού’’ και ΄΄αριστερισμού’’, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκει να ασφαλίσει τα νώτα της στην πορεία της προς τη ‘’μεγάλη δημοκρατική παράταξη’’, την ίδια ώρα που εξαφανίζει χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις και τις εσωτερικές αντιπολιτεύσεις από συνιστώσες και τάσεις.

Η πρωτοβουλία των κινήσεων στις δύο τρόικες- ελεύθερο πεδίο για τους φασίστες

Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ράβει κυβερνητικά κοστούμια και ασκείται στη μεταγραφολογία ρεταλιών του ΠΑΣΟΚ, η τρόικα εσωτερικού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ), όπως και αυτή του εξωτερικού (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), ανακτούν την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων, κερδίζοντας πολιτικό χρόνο.

Ένα πακέτο μέτρων ασύλληπτης κοινωνικής αγριότητας, ετοιμάζεται μπροστά στα μάτια μας και δεν σηκώνονται και οι πέτρες εναντίον των δυναστών του λαού.

Ταυτόχρονα, η φασιστική ακροδεξιά, σε ρόλο αμολητού μαντρόσκυλου, εξαπολύει τη δική της επίθεση, για λογαριασμό των δυνάμεων του συστήματος. Βάζει πλάτη στη μνημονιακή επίθεση, στηρίζει τραπεζίτες και εργοδότες και επιχειρεί να στρέψει την κοινωνική δυσαρέσκεια σε κατεύθυνση εσωτερικού εμφυλίου μέσα σε εργαζόμενους και φτωχούς. Με τη ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ σε ρόλο άλαλης κυβέρνησης σε αναμονή, η πιο συστημική δύναμη, σπλάχνο του κράτους και του παρακράτους, πουλάει νταηλίκι και ‘’πόλεμο στο κατεστημένο’’ .

Όνειρα θερινής νυκτός με τραγικές συνέπειες

Θα προτιμήσουμε να γίνουμε δυσάρεστοι και να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Κατά τη γνώμη μας, μια νίκη της παραπάνω πολιτικής στρατηγικής ΣΥΡΙΖΑ μέσα στην αριστερά και το ευρύτερο μαχόμενο λαϊκό κίνημα, θα αποτελέσει την αφετηρία μιας οδυνηρής  ήττας στρατηγικών διαστάσεων, σε ότι αφορά το ερώτημα της ανατροπής της αντεργατικής επίθεσης και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Η πολιτική πρακτική της καθήλωσης των μαζικών αγώνων, σε αναμονή ‘’αριστερής’’ κυβερνητικής λύσης, το πιθανότερο είναι πως θα αποδειχτεί μπούμερανγκ, ακριβώς για τους θιασώτες της εκλογικής στρατηγικής.

Ακόμη και μια απλή ματιά στις δημοσκοπήσεις και τις σχετικές αναλύσεις φανερώνει, πως κάθε άλλο, παρά είναι αυτονόητη μια σιωπηλή εκλογική στροφή προς τα αριστερά. Κατά τη γνώμη μας, η κίνηση προς τα αριστερά που τόσο υμνολογήθηκε, δεν ήταν η μοναδική πολιτική τάση, ούτε και στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, καθώς υπήρξε και το εξαιρετικά ποιοτικό στοιχείο της εισβολής στο προσκήνιο και της φασιστικής ακροδεξιάς.  Πολύ περισσότερο τώρα, παρατηρείται μια σαφής δυναμική για τους φασίστες της ΧΑ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μένει καθηλωμένος. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την εκλογική του στασιμότητα. Αλήθεια, ένα κόμμα του 27%, υποψήφιο για κυβέρνηση, είναι ικανοποιημένο με λίγες 100αδες νέα μέλη στην ήδη ισχνή οργανωτική του συγκρότηση; Η μηδενική σχεδόν κυκλοφορία της Αυγής, είναι χωρίς σημασία;

Το κυριότερο στοιχείο ωστόσο δεν αφορά τον κίνδυνο να μην ευοδωθούν τα εκλογικά όνειρα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν όλα πάνε πρίμα και βγει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζί με άλλες φιλο-ΕΕ δυνάμεις, τι θα σημάνει αυτό για την ανακοπή της επίθεσης;

Εδώ πρέπει να μιλήσουμε καθαρά: Το να έχεις ένα σωστό στόχο, δεν σημαίνει ότι θα νικήσεις στον κοινωνικό και πολιτικό αγώνα. Το να έχεις όμως λάθος στόχο ή και αντίθετο στόχο από τα συμφέροντα της κοινωνικής βάσης στην οποία αναφέρεσαι, αποτελεί εχέγγυο βέβαιης και ταπεινωτικής ήττας,  χωρίς καμία ουσιαστική μάχη. Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν όχι μόνο αρνείται να προτάξει την ανάγκη αποδέσμευσης από ευρωζώνη και ΕΕ, που αποτελούν το μεγάλο ατού της μνημονιακής πολιτικής και πηγή του εξανδραποδισμού του λαού, αλλά δηλώνει πως θα δώσει μάχη για να σωθεί το ευρώ.

Από την άποψη αυτή, όλες οι άμεσες ή έμμεσες τακτικές δορυφοροποίησης γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν ζημιογόνες  επιλογές ήττας, που πρέπει να ηττηθούν.

Μα μήπως δε θέλει ο λαός να συγκρουστεί;

Ακούγεται συχνά το επιχείρημα: ‘’Μπήκε στον λαό το ζήτημα ‘’ναι ή όχι στην ευρωζώνη;’’ και φοβήθηκε την προοπτική της εξόδου. Να μην το λάβουμε υπόψη μας;’’

Η αλήθεια είναι πως αυτό το ερώτημα –πολύ σοφά- το έβαλε η αστική τάξη, ο Σαμαράς, όλες οι δυνάμεις του συστήματος.

Η άλλη μεγάλη αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε στο ερώτημα με ένα καθαρό ‘’Ναι στην ευρωζώνη και την ΕΕ’’. Το ΚΚΕ με τη σειρά του είπε πως αυτό είναι ψευτοδίλημμα και δεν σήκωσε το γάντι της πρόκλησης. Μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το πάλεψε με τις μικρές της δυνάμεις.

Να τελειώνουμε λοιπόν με το παραμύθι ‘’εμείς θέλουμε, αλλά δεν τραβάει ο κόσμος’’. Άλλωστε αυτό έχει και την ανάποδη εκδοχή του, που την συναντάμε συχνά: ‘’Τι θέλεις να σου κάνω εγώ; Δε βλέπεις ότι και η αριστερά δεν κουνιέται στα σοβαρά;’’ Αλληλοτροφοδοτούμενα άλλοθι…

Η αριστερά, όλες οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος, υποχρεούνται να πάψουν να παριστάνουν το φωτογράφο των διαθέσεων, αλλά να συμβάλλουν στην διαμόρφωση τους.

Πρέπει να σταματήσουν να κάνουν γκάλοπ και να το παίζουν σφυγμομέτρες, αλλά να δώσουν κατεύθυνση, να ανάψουν τη σπίθα, να τραβήξουν δρόμο μπροστά.

Ακριβώς στις στιγμές της κρίσης και των μεγάλων αποφάσεων, είναι αναγκαίο να διαμορφωθεί μια μαζική πολιτική και κοινωνική πρωτοπορία, που να πάρει ευθύνη, τόσο σε ότι αφορά την πολιτική στοχοθεσία, όσο και τα άμεσα συνθήματα πολιτικής δράσης.

Παλλαϊκός ξεσηκωμός, εργατική και λαϊκή εξέγερση για την ανατροπή της επίθεσης

Υπάρχει μια ευρύτατη ζώνη μέσα στο κοινωνικό μαχόμενο σώμα και την αριστερή αντικαπιταλιστική πολιτικοποίηση, που μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί ως μια αποφασιστική πρωτοπορία δράσης με γνώμονα τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ, αριστερές τάσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, θα δοκιμαστούν σκληρά πάνω σε αυτό το ζήτημα.

Πρέπει να ξεπεραστούν   δίδυμες ταλαντεύσεις. Από τη μια, η σκύλα της  υποταγής στο ‘’ρεαλισμό’’ των συσχετισμών και τη στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ. Στο όνομα της ΄΄αριστερής κυβέρνησης’’, με εγκατάλειψη και του αντικαπιταλιστικού, αντι-ΕΕ προγράμματος και της εξεγερτικής επαναστατικής δράσης των εργαζόμενων μαζών και των ανέργων. Από την άλλη, η σκύλα, του πολιτικού αναχωρητισμού, η εγκατάλειψη του στόχου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, η προσφυγή στις ‘’συγκρούσεις του μέλλοντος’’.

Χρειάζεται τόλμη στην κατεύθυνση που θα μπει. Να αποτελεί πραγματική διέξοδο για την κοινωνική πλειονότητα. Να συμμαχεί με τα τωρινά και αυριανά της συμφέροντα.

Έξοδος από ευρωζώνη και ΕΕ, ως αφετηρία ανατροπής των μνημονίων και της επίθεσης.

Ήττα των κοινωνικών δυνάμεων που μας οδήγησαν στην καταστροφή-Στο προσκήνιο οι δυνάμεις της εργασίας.  Η ελληνική οικονομική ολιγαρχία θα πρέπει να χάσει εισόδημα, ιδιοκτησία, αλλά τελικά και οικονομική και πολιτική εξουσία, για να ζήσει ο λαός.

Πραγματική δημοκρατία, που δεν μπορεί παρά να θεμελιώνεται πάνω στην ισότητα και την ελευθερία.

Ισότιμες σχέσεις με τις γειτονικές χώρες, αντικαπιταλιστική διεθνοποίηση, στήριγμα ενός άλλου κοινωνικού και οικονομικού  δρόμου ανάπτυξης.

Χρειάζεται αποφασιστικότητα στην μοναδική δυνατότητα επιβολής αυτής της αναγκαίας στροφής, που βρίσκεται μόνο στον παλλαϊκό ξεσηκωμό, την εξέγερση, την μαζική επαναστατική πρωτοβουλία της κοινωνικής πλειονότητας.

Άμα θέλουμε, μπορούμε!

Υπάρχει η μαζική πολιτική νομιμοποίηση για μια συνειδητή και σχεδιασμένη κίνηση της αριστεράς και όλων των μαχόμενων δυνάμεων  προς αυτή την κατεύθυνση.

Υπάρχει το πρωτοπόρο κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό, που μπορεί και πρέπει να παίξει το ρόλο του καταλύτη.

Η λαϊκή εξέγερση είναι αναγκαία  για την επιβίωση και για ένα άλλο δρόμο με προοπτική.  Δεν είναι στοίχημα, ούτε μονόπρακτο, ούτε χρονικό ραντεβού αποσπασμένων μειοψηφιών, ούτε άναρθρη κραυγή απελπισμένων.  Μπορεί και πρέπει να αποτελέσει συνειδητή, οργανωμένη και σαφή πολιτική κατεύθυνση, που θα επιβληθεί μέσα από παρατεταμένο πολιτικό αγώνα.

Οι δρόμοι δεν είναι χαραγμένοι, ούτε τα όργανα του αγώνα και του ξεσηκωμού δοσμένα. Αλλά δεν είναι και άγνωστο το τι πρέπει να κάνουμε και να οικοδομήσουμε. Γνωρίζουμε τι αποτελεί πραγματικό όπλο και τι ντουφεκιά.

Ας ψηλαφίσουμε κάποια πράγματα.

Θα βγούν οι εργαζόμενοι  νικητές, περιμένοντας κάθε φορά τις από-νομιμοποιημένες πλέον ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να βάλουν την επόμενη 24ωρη;  Ένας πραγματικός συντονισμός σωματείων και επιτροπών αγώνα, ειδικά των κρίσιμων κλάδων, με στήριξη όλων των αγωνιστικών δυνάμεων, από το ΠΑΜΕ ως την αντικαπιταλιστική αριστερά, έχουν όλη τη νομιμοποίηση, να συγκροτήσουν ένα άλλο κέντρο αγώνα, να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Είναι ρεαλιστικός ένας προσανατολισμός σε απεργιακές κινητοποιήσεις διαρκείας, ξεκινώντας από τους δυναμικούς κλάδους, σαρώνοντας γραφειοκρατικά εμπόδια των ομοσπονδιών.

Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να καταλάβουν τα δημόσια κτίρια και τις υπηρεσίες που θέλει να εκποιήσει η κυβέρνηση και η τρόικα.

Τα πανεπιστήμια και τα δημαρχεία, μπορούν να γίνουν μεγάλες επάλξεις για τους εργαζόμενους και τη σπουδάζουσα νεολαία.

Οι άνεργοι νέοι, μπορούν και πρέπει να διαμορφώσουν τα δικά τους όργανα ξεσηκωμού.

Εργοστάσιο το εργοστάσιο, υπηρεσία την υπηρεσία, σε κάθε σχολείο και πανεπιστήμιο, γειτονιά την γειτονιά, μπορεί να συγκροτείται ένα μεγάλο ποτάμι ανατροπής και νίκης. Μια μαχόμενη ‘’βουλή των κάτω’’ που θα σαρώσει εξουσίες και φόβους. Ένα μαχητικό αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Πολύ δύσκολη μάχη, αλλά η μόνη που έχει νόημα και προοπτική.

Ας μη ξεχνάμε: ‘’οι μόνοι αληθινοί προφήτες, είναι αυτοί που πλάθουν το μέλλον’’ (Τζέιμς Κόνολι, Ιρλανδός επαναστάτης)