Του Θανάση Καρτερού - HOT DOC
Αν κάποιος δει τι έγραφε στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης η Βούλα
Παπαχρήστου πριν καεί με το γνωστό ρατσιστικό σχόλιο, θα καταλάβει ότι
αυτό το τελευταίο δεν ήταν προϊόν μιας νεανικής επιπολαιότητας. Ούτε
φυσικά προϊόν βλακείας (βλ. «δεν ήξερε τι έγραφε το κορίτσι»). Και θα
καταλάβει επίσπς πόσο ειλικρινής είναι π εκ των υστέρων διαβεβαίωση της
ότι δεν ήθελε να προσβάλλει κανέναν.
Διότι το κορίτσι είναι θαυμάστρια του Κασιδιάρη, στον οποίο εύχεται
φάτσα φόρα να είναι πάντα δυνατός και αληθινός – για να δέρνει προφανώς
αντεθνικώς σκεπτόμενες γυναίκες. Το κορίτσι έχει κόλλημα με τα όπλα και
τη Χρυσή Αυγή και δεν έχει -δεν είχε τουλάχιστον μέχρι να ξεπεράσει τα
όρια-κανένα πρόβλημα να διαφημίζει αυτές τις προτιμήσεις της. Το κορίτσι
επίσης, αν και εκατό τοις εκατό Ελληνίδα, γράφει ‘υπωμονή’ αντί για
‘υπομονή’ και ‘πέζει’ αντί για ‘παίζει’, αποδεικνύοντας ότι μερικοί
Αφρικανοί είναι ανώτεροι από μας, αν όχι στο τριπλούν, τουλάχιστον στα
ελληνικά. Ίσως όμως αυτή η σχέση της με τα ελληνικά να εξηγεί σε κάποιο
βαθμό και την αντίληψη της για τον ελληνικό πολιτισμό. Τον αρχαίο,
εννοείται.
Το κορίτσι, τέλος, εξέθεσε τον Μιχαλολιάκο, που έκανε λόγο για δίωξη
γνώμης, αφού όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε ως ελληνίδα απόγονος της
Μπουμπουλίνας τη γνώμη της, άλλα ζήτησε με όλους τους τρόπους συγγνώμη,
εξαφάνισε τα τιτιβίσματα της από το διαδίκτυο και εμφανίστηκε περίπου ως
ακτιβίστρια κατά του ρατσισμού. Δεν έχει εντούτοις κανένα νόημα να
προστίθεται κάποιος στον μακρύ κατάλογο των κατηγόρων της, πολύ
περισσότερο αφού τιμωρήθηκε ήδη με τον αποκλεισμό της από την Ολυμπιάδα.
Όπως δεν έχει και κανένα νόημα να προστεθεί κάποιος στον επίσης μακρύ
κατάλογο εκείνων που δίνουν αφιλοκερδώς συμβουλές
στην αθλήτρια – και μυαλό έχει και γονείς για να τους συμβουλευτεί.
Έχει όμως κάποιο νόημα να προβληματιστεί κανείς για την υποκρισία που
κρύβεται όχι μόνο πίσω από την Παπαχρήστου και τους προστάτες της, αλλά
και πίσω από την Παπαχρήστου και τους κατηγόρους της.
Λένε: Δεν μπορεί να εκπροσωπεί την Ελλάδα με τέτοιες απόψεις. Και αν
μεν εννοούν ότι αυτό αφορά στην Ολυμπιάδα, καλώς. Αλλά γενικά γιατί δεν
μπορεί να εκπροσωπεί την Ελλάδα; Στραβομάρα έχουμε και δεν βλέπουμε την
Ελλάδα της Παπαχρήστου; Δεν έχει δείξει το πρόσωπο της αυτή η Ελλάδα,
ιδιαίτερα μετά την κρίση, με τον πιο επιθετικό τρόπο; Και δεν είναι
χιλιάδες οι νέες και οι νέοι που βλέπουν τον Κασιδιάρη ως ήρωα και τον
Μιχαλολιάκο ως σωτήρα;
Λένε: Οι απόψεις της αντίκεινται στο ολυμπιακό πνεύμα. Εδώ γελάνε.
Γιατί το ολυμπιακό πνεύμα -η τελετή έναρξης οτο Λονδίνο το απέδειξε
περίτρανα- έχει πάει καλιά του κάτω από δισεκατομμύρια, σπόνσορες,
διαφημίσεις, εξαγορά, διαφθορά, εθνικισμούς και προπαγανδιστικές
ακρότητες. Κι αν έχει να επιλέξει κανείς κάποιον εκπρόσωπο του
ολυμπιακού πνεύματος ανάμεσα στον Κούβελα, τον Ζακ Ρογκ ή τον Τζέιμς
Μποντ από τη μια, και στη Βούλα από την άλλη, δεν είναι καθόλου σίγουρο
ότι θα διάλεγε τους πρώτους, έστω και αν δεν θέλει να βλέπει ούτε
ζωγραφιστή τη δεύτερη.
Λένε τέλος: Οι πρωταθλητές μας ασκούν επιρροή στη νεολαία, άρα πρέπει
να προσέχουν τι λένε χίλιες φορές πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο.
Σωστό. Όταν όμως οι πρωταθλητές μας λένε ότι η ελληνική ψυχή είναι
ανίκητη, ότι και μόνο επειδή είναι Έλληνες έχουν το γονίδιο του νικητή,
τότε τους χειροκροτούν. Αγνοώντας ότι από την ελληνική ψυχή μέχρι τα
κουνούπια του Νείλου η απόσταση είναι μόνο ένα βήμα. Όσο ακριβώς η
απόσταση από την κατα¬δίκη της Βούλας μέχρι την υποκρισία με βούλα…
