Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των πρόσφατων εκλογών, θέσαμε στις
συγκεντρώσεις με την μορφή ερωτήματος το εξής ζήτημα: αν κάποιος εργαζόμενος,
άνεργος, αυτοαπασχολούμενος ή φτωχός αγρότης βρισκόταν μπροστά στο δίλλημα να
επιλέξει ανάμεσα στην πληρωμή κάποιας δόσης στην τράπεζα ή στο ψωμί των παιδιών του, τι θα διάλεγε; Η απάντηση
στο ερώτημα ήταν ομόφωνη: το ψωμί των παιδιών μου!
Η τρικομματική κυβέρνηση που προέκυψε από τις τελευταίες
εκλογές, όπως και η προηγούμενη και η παραπροηγούμενη, ανάμεσα στο δίλημμα «να πληρωθούν οι
τοκογλύφοι δανειστές ή να πεινάσει ο λαός;», έχει κάνει σαφέστατη επιλογή: να πεινάσει ο
λαός για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι!
Αποτελεί πλέον κοινό τόπο η διαπίστωση ότι τα νούμερα δεν
βγαίνουν. Η μεγάλη τρύπα του δημόσιου χρέους δεν κλείνει με τίποτα.
Δισεκατομμύρια ευρώ που περικόπτονται από κοινωνικές δαπάνες, από την παιδεία,
την υγεία, την πρόνοια, από μισθούς και συντάξεις, από επιδόματα, από δημόσια
έργα, εκατομμύρια που προέρχονται από
αποκρατικοποιήσεις-ιδιωτικοποιήσεις, πέφτουν στην μεγάλη μαύρη τρύπα του
χρέους, χωρίς να μειώνουν το βάθος της
ούτε κατά ένα πόντο. Αντίθετα, η τρύπα
αυτή μεγαλώνει.
Αυτή η διαπίστωση έγινε στην αρχή από κάποιους
λίγους. Κατόπιν έγινε από αρκετούς. Τώρα το καταλαβαίνει πολύ μεγάλο κομμάτι
της εργατικής τάξης και της Ελληνικής κοινωνίας συνολικά και για το λόγο αυτό
πάρα πολλοί φτάνουν στο συμπέρασμα ότι « καλύτερα να δηλώσουμε πτώχευση παρά
αυτή η διαρκής αιμορραγία και τα συνεχόμενα μέτρα που έχουν οδηγήσει μεγάλο
κομμάτι της κοινωνίας στην εξαθλίωση».
Η ένταση της καπιταλιστικής κρίσης και το βάθεμα της
ύφεσης καθιστά όλο και πιο δύσκολη την κατάσταση για τους κεφαλαιοκράτες. Στη
δίνη της καπιταλιστικής κρίσης οδεύουν οικονομίες οι οποίες μέχρι πρότινος
είχαν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, όπως η Γερμανία και η Κίνα.
Σε αυτό το
κρισιακό διεθνές περιβάλλον, η ελληνική αστική τάξη κινδυνεύει να στερηθεί το
ευρώ είτε λόγω αποπομπής της από το κοινό νόμισμα είτε λόγω διάλυσής της
ευρωζώνης, εξέλιξη που θα αποτελέσει σχεδόν θανάσιμο πλήγμα για αυτή.
Ο οικονομικός σχεδιασμός που βασίζεται στο μνημόνιο,
συνεχίζει να οδηγείται σε αποτυχία. Ο εκτός πραγματικότητας προϋπολογισμός του
2012 που κατάρτισε η προηγούμενη κυβέρνηση οδηγείται σε συνεχείς αναθεωρήσεις
και διαρκή αναζήτηση νέων μέτρων.
Η εκτίμηση για την ύφεση έφτασε πλέον το 6,9 %, ενώ
ο προϋπολογισμός καταρτιζότανε με εκτίμηση για την ύφεση στο 3,7 %. Σε ποσοστό
περίπου -5% εκτιμούν ότι θα κινηθεί η ύφεση για το 2013.
Η δημοσιονομική αποτυχία θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα
σε κάποιας μορφής στάση πληρωμών προς το εσωτερικό, σε μορφή πιο γενικευμένη από
τις μερικές στάσεις πληρωμών των τελευταίων δύο χρόνων.
Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, το ΑΕΠ έχει
μειωθεί συνολικά από το 2008 σε ποσοστό πάνω από 22%. Ταυτόχρονα, οι μισθοί μειώθηκαν μέχρι και κατά 30%. Αν
συνυπολογίσει κανείς και την αύξηση της άμεσης και έμμεσης φορολόγησης, το μέσο
οικογενειακό εισόδημα στην Ελλάδα μειώθηκε σε σχέση με το 2008 κατά 50% και η
αγοραστική δύναμη έχει συρρικνωθεί στο επίπεδο της δεκαετίας του ’70.
Η μόνη προοπτική που
διαφαίνεται με την συνέχιση της πολιτικής των μνημονίων, είναι η παραπέρα
εξάπλωση της φτώχειας, της ανεργίας, της
εξαθλίωσης.
Τα στοιχεία για την κατάσταση που βιώνει η Ελληνική κοινωνία
είναι αποκαλυπτικά:
-«Δεκάδες καρκινοπαθείς περιμένουν να πεθάνουν
ενώ μπορούν να ζήσουν, επειδή δεν έχουν λεφτά» ενώ «δεκάδες έγκυοι γεννούν στο
δρόμο, με το ρίσκο να πεθάνουν ή να έχουν μια ζωή ένα ανάπηρο παιδί, επειδή δεν
έχουν 800 ευρώ για να γεννήσουν»... μας λέει με ανακοίνωση
του ο Ιατρικός Σύλλογος Αθήνας.
- Οι άνεργοι φτάνουν το 1.147.372 και
ποσοστό 23,1%, από 836.331 ανέργους και 16,8% που ήταν το Μάη του 2011. Δηλαδή
οι άνεργοι αυξήθηκαν σε σχέση με τον περσινό Μάη κατά 311.041 ή αλλιώς 37,2%,
σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή τον Αύγουστο του 2012. (Να
σημειώσουμε εδώ ότι οι άνεργοι με τους υποαπασχολούμενους είναι πολλοί
περισσότεροι και έχουν ξεπεράσει το 1.500.000). Σύμφωνα με τις επίσημες
προβλέψεις για το 2013 το ποσοστό της ανεργίας θα φτάσει στο 30%, πράγμα που
σημαίνει ότι οι άνεργοι και οι
υποαπασχολούμενοι θα ξεπεράσουν τα 2.000.000.
-Χιλιάδες εργατικές και λαϊκές οικογένειες
αδυνατούν να πληρώσουν το ηλεκτρικό και να εξασφαλίσουν πετρέλαιο ή αέριο και
κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς ρεύμα και θέρμανση το χειμώνα. Χιλιάδες αδυνατούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους,
μιας και δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα σπουδών, το ενοίκιο, τη διατροφή.
-Εκατοντάδες χιλιάδες αδυνατούν να
πληρώσουν τα χαράτσια και τους φόρους και είναι στο έλεος τους κράτους και της
εφορίας.
-Δεκάδες χιλιάδες αδυνατούν να πληρώσουν τα
δάνεια προς τις τράπεζες και κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους, πράγμα για το
οποίο πιέζει άμεσα η Τρόικα.
-Κάθε μέρα γίνεται μια απόπειρα αυτοκτονίας
στην Αττική, μας πληροφορεί με ανακοίνωσή του ο Σύλλογος των εργαζομένων στο
ΕΚΑΒ Αττικής.
Είναι φανερό ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα η κατάσταση θα
επιδεινωθεί συνολικά για την εργατική και λαϊκή οικογένεια και το κομμάτι των
εξαθλιωμένων θα μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο.
Κάθε νέα δόση δανείου θα αποτελεί αφορμή για νέα μέτρα, για
παραπέρα συρρίκνωση του δημόσιου τομέα με απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και δραστικό
περιορισμό των συμβασιούχων ( των αναπληρωτών, των ωρομισθίων), μείωση των δημόσιων δαπανών για την υγεία, την
παιδεία, τα δημόσια έργα, την μείωση των μισθών και των συντάξεων, την αύξηση
στα χρόνια για σύνταξη, την παραπέρα αύξηση της φορολόγησης. Πράγμα που θα
συμβάλει στο βάθεμα της ύφεσης, στην αύξηση της ανεργίας, στην χρεοκοπία των
ασφαλιστικών ταμείων, στον πολλαπλασιασμό των εξαθλιωμένων. Δηλαδή,
στην διαιώνιση του φαύλου κύκλου της κρίσης και της ύφεσης και των
καταστροφικών συνεπειών τους.
Από αυτό το
φαύλο κύκλο δεν πρόκειται να βγούμε, αν δεν αρνηθούμε την πληρωμή του δημόσιου
χρέους. Αν δηλαδή, κατά τον κοινό νου, δεν δηλώσουμε πτώχευση.
Η άμεση παύση πληρωμών προς τους τοκογλύφους –πιστωτές και
η μονομερής διαγραφή του χρέους είναι αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση για
την επιτυχία οποιασδήποτε προσπάθειας ανάκαμψης της οικονομίας και βελτίωσης
του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και της εργατικής τάξης, καθώς το
σταμάτημα της εξυπηρέτησης του χρέους (πλην της εξυπηρέτησης του χρέους προς τα
ασφαλιστικά ταμεία) θ’ απελευθερώσει τεράστιους δημόσιους πόρους, ικανούς να
χρηματοδοτήσουν το κοινωνικό κράτος, την υγεία, την παιδεία και μεγάλα
προγράμματα δημόσιων επενδύσεων, τα οποία θα δώσουν δουλειά στους άνεργους και
θα κινήσουν την οικονομία.
Η μονομερής διαγραφή του δημόσιου χρέους μπορεί να βρει
σημαντική ανταπόκριση σε διεθνές επίπεδο καθώς θα κερδίσει την αμέριστη αγωνιστική στήριξη της
εργατικής τάξης και την πιθανή υποστήριξη πολλών κυβερνήσεων
των εξαρτημένων χωρών, και θα επικροτηθεί από μεγάλα τμήματα της εργατικής
τάξης των ιμπεριαλιστικών χωρών. Και με τις κατάλληλες διπλωματικές
πρωτοβουλίες μπορεί ν’ αποσπάσει τη
σιωπηρή συγκατάθεση και τη στήριξη ακόμα και εκείνων των ιμπεριαλιστικών χωρών
που όχι μόνο δε θίγονται άμεσα, αλλά και βγαίνουν ωφελημένες στον ανταγωνισμό δύναμης
με τις ευρωπαϊκές κυρίως ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Στην κατεύθυνση αυτή μπορεί να ανακαινιστεί και να
αξιοποιηθεί το ζήτημα των Γερμανικών αποζημιώσεων και των υποχρεώσεων του
Γερμανικού προς το Ελληνικό κράτος, μιας και η Γερμανία αποτελεί έναν από τους
σημαντικούς οφειλέτες και ταυτόχρονα δανειστές-τοκογλύφους της Ελλάδας.
Το αίτημα της
μονομερούς διαγραφής του χρέους συνδέει σε μιαν άρρηκτη ενότητα τον καθημερινό
αγώνα για την ικανοποίηση των άμεσων οικονομικών αιτημάτων της εργατικής τάξης
και του εργαζόμενου λαού, με τον
αγώνα για την αποτίναξη της κηδεμονίας
της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Επί πλέον το αίτημα της μονομερούς διαγραφής του χρέους
σέρνει μαζί του μια σειρά άλλα αιτήματα όπως η χωρίς αποζημίωση και με εργατικό
έλεγχο κρατικοποίηση των τραπεζών, η
δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος και
η αποδημοσιοϋπαλληλοποίηση του κλήρου, η με εργατικό έλεγχο και χωρίς
αποζημίωση κρατικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων.
Η διαγραφή των
χρεών των εργατικών οικογενειών, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων που
προλεταριοποιούνται και η ευνοϊκή ρύθμιση των χρεών των μικροαστών της πόλης
και του χωριού, είναι αναγκαία πράξη που θα ανακουφίσει χιλιάδες νοικοκυριά και
αποτελεί σχετικά εύκολη υπόθεση, αν συνδυαστεί με τη μονομερή διαγραφή του
δημόσιου χρέους.
Το σύνθημα της μονομερούς διαγραφής
του χρέους λοιπόν είναι ο κρίσιμος κρίκος που μας επιτρέπει να ελέγξουμε όλη
την αλυσίδα των προβλημάτων της εργατικής τάξης και της χώρας και να παίξει ένα
αντίστοιχο ρόλο με αυτόν που έπαιξαν στον προηγούμενο αιώνα τα συνθήματα «ειρήνη, γη, ελευθερία». Το εργατικό και
λαϊκό κίνημα πρέπει να εντάξει στις διεκδικήσεις του το ζήτημα του χρέους, απαιτώντας αυτό που είναι σύμφωνο με τα
συμφέροντά του: την διαγραφή του!
Οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν αναφορά στην
εργατική τάξη, πρέπει να πάρουν άμεσες πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση οικοδόμησης
ενιαίου εργατικού μετώπου με προμετωπίδα της πάλης τους το ζήτημα της
πτώχευσης, με το σύνθημα δηλαδή της διαγραφής του δημόσιου χρέους. Οι
κομμουνιστές έχουμε την δυνατότητα και
πρέπει να αναλάβουμε πρωταγωνιστική δράση σε αυτή την κατεύθυνση.
Να δώσουμε τη μάχη για να πείσουμε για τα ευεργετικά αποτελέσματα μιας
τέτοιας πράξης καθώς και για τις αναπτυξιακές δυνατότητες και τις προοπτικές που
ανοίγονται έξω από τους περιορισμούς που επιβάλει η ΕΕ.
Να απαντήσουμε θετικά στο ερώτημα «ποιος θα κάνει πράξη αυτό το αίτημα;»,
με το στόχο εγκαθίδρυσης μιας κυβέρνησης που θα στηρίζεται και θα εκφράζει πρωτίστως
την εργατική τάξη και την φτωχή αγροτιά, δηλαδή με το σύνθημα της εργατικής
κυβέρνησης ως σύνθημα άμεσης δράσης. Διότι σε διαφορετική περίπτωση μια,
πιθανή, επίσημη πτώχευση, με κυβέρνηση σαν την σημερινή ή την προηγούμενη, θα
σφίξει μέχρι ασφυξίας τη θηλιά που ήδη είναι περασμένη στο λαιμό του λαού.
