Υπό Γερμανικό έλεγχο οι τράπεζες της Ευρωζώνης

Απόλυτη επιτυχία είχε Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ο οποίος δεν είναι άλλος από το ΝΑ ΦΤΩΧΥΝΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ …

 του Γ. Δελαστίκ – «Επίκαιρα»

 Σαν να μην έφταναν η οικονομική εξαθλίωση και ο διεθνής διασυρμός της χώρας -αποτέλεσμα της υπαγωγής της στο καθεστώς υποτέλειας των Μνημονίων που υπέγραψαν οι Παπανδρέου, Βενιζέλος και Σαμαράς-, ήρθε και η εγχείρηση στο μάτι του πρωθυπουργού για να συμπληρωθεί η εικόνα κατάρρευσης της Ελλάδας.

Την ώρα που ο Μάριο Μόντι, εκβιάζοντας με την προβολή βέτο και την υποβολή παραίτησης μέσα στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (!) από το αξίωμα του πρωθυπουργού, υποχρέωνε τους Γερμανούς να αποδεχτούν την αγορά ιταλικών κρατικών ομολόγων από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης χωρίς την επίσημη υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς Μνημονίου, ο Αντώνης Σαμαράς, αδυνατώντας για λόγους υγείας να συμμετάσχει στη Σύνοδο, διέπραττε ένα μοιραίο πολιτικό λάθος.

Σε μια φάση που άλλοι πρωθυπουργοί χωρών της Νότιας Ευρώπης διεκδικούσαν, αυτός έστειλε μια επιστολή δουλοφροσύνης προς τους Ευρωπαίους ηγέτες, η οποία αποκλείει κάθε ουσιαστική αλλαγή στο Μνημόνιο.

Κυβέρνηση «πλήρως δεσμευμένη»

«Η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας (…) είναι πλήρως δεσμευμένη (…) σε όλες τις βασικές πολιτικές» του Μνημονίου, γράφει επί λέξει στην αξιοθρήνητη επιστολή του ο Αντώνης Σαμαράς. «Η Ελλάδα είναι απόλυτα αποφα-σισμένη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την πρόσφατη συμφωνία διάσωσης», υπογραμμίζει.

Την ώρα που οι άλλοι διεκδικούν, ο Έλληνας πρωθυπουργός κάνει δήλωση υποταγής! Ο ραγιαδισμός στην αποθέωση του…
Με τη γραμμή αυτή, καλύτερα να μην εκπροσωπούσε κανένας την Ελλάδα στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ουδείς μπορούσε να διαπραγματευτεί οτιδήποτε στη βάση αυτή, όπως είναι ευνόητο.

Έτσι, ενώ ο δεξιός Ισπανός πρωθυπουργός, Μαριάνο Ραχόι, αναθάρρησε με την αποφασιστικότητα του Μάριο Μόντι, προσκολλήθηκε στον Ιταλό πρωθυπουργό και πέτυχε, χωρίς τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που θα πάρουν να επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος της Ισπανίας, ούτε που διανοήθηκε κανείς από το ελληνικό «τσούρμο» που εκπροσωπούσε τον Αντώνη Σαμαρά να διεκδικήσει να ισχύσουν και για τη χώρα μας οι ρυθμίσεις που αποφασίστηκαν για την Ιταλία και την Ισπανία.
Τι να περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση «πλήρως δεσμευμένη» σε «όλες τις βασικές πολιτικές» του Μνημονίου…

Μόνη της η Ελλάδα

Από την επιστολή του πρωθυποουργού προς τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθίσταται σαφές ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν προτίθεται να διεκδικήσει την αναθεώρηση ή την αλλαγή οποιουδήποτε βασικού στόχου του Μνημονίου. Θα συνεχίσει να εφαρμόζει την ολέθρια πολιτική των κυβερνήσεων του Γιώργου Παπανδρέου και του Λουκά Παπαδήμου.
Ακόμη και στα λόγια μόνο μια επιμήκυνση ζητά, η οποία θα δοθεί ούτως ή άλλως, δεδομένου ότι με τη χαώδη ύφεση που προκαλεί το Μνημόνιο δεν επιτυγχάνεται απολύτως κανένας διακηρυσσόμενος στόχος του.

Οφείλουμε να σημειώσουμε, όμως ότι απόλυτη επιτυχία είχε ο πραγματικός στόχος των Γερμανών, ο οποίος δεν είναι άλλος από το να φτωχύνουν οι Έλληνες και η Ελλλάδα. Αυτός ο ανομολόγητος στόχος υλοποιείται με καλπάζοντες ρυθμούς, καθώς η ύφεση, δηλαδή η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας, η μείωση του ΑΕΠ, ξεπερνά κάθε χρόνο και τις πιο απαισιόδοξες εκτιμήσεις.
Αυτό, σε συνδυασμό με την εθελοδουλεία των Ελλήνων πρωθυπουργών και των βασικών υπουργών τους, οδηγεί στην παγίωση της αντίληψης των πιο επιθετικών κύκλων της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης ότι η Ελλάδα είναι η έσχατη των δεκαεφτά χωρών της Ευρωζώνης και αποτελεί μία κατηγορία μόνη της. Μια χώρα επί της οποίας μπορούν να εφαρμοστούν πειραματικά τα πιο ανελέητα μέτρα, χωρίς η πολιτική ηγεσία της να φέρει αντίρρηση.

Η εξαχρείωση του ελληνικού πολιτικού κόσμου επιτρέπει στους πιο αντιδραστικούς κύκλους της Γερμανίας και των ακροδεξιών συμμάχων της να συνεχίζουν να φλερτάρουν με την ιδέα ακόμη και της αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ, προκειμένου να παραδειγματιστούν τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ και να υποταχθούν πλήρως στο Δ’ γερμανικό Ράιχ.

Η τάση αυτή δεν είναι κυρίαρχη, αλλά συνεχίζει να υπάρχει.

Ευρω-κρατικοποίηση τραπεζών

Πέρα από το γεγονός ότι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αφορούν στην Ελλάδα, αξίζει να δούμε τι αποφασίστηκε στη Σύνοδο αυτή.
Τι ακριβώς σημαίνει ότι οι ισπανικές τράπεζες θα μπορούν να δανείζονται απευθείας από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς στήριξης, τον προσωρινό (EFSF) και το μόνιμο (ΕSΜ);

Πρώτον, σημαίνει ότι οι τράπεζες βάζουν χέρι τώρα και στα λεφτά των μηχανισμών, οι οποίοι υποτίθεται ότι συγκροτήθηκαν για να διασώζουν τα κράτη της Ευρωζώνης που περιέρχονται σε δεινή οικονομική κατάσταση και, ως εκ τούτου, έχουν ανάγκη βοήθειας. Με άλλα λόγια, οι τράπεζες θα φάνε και τα λεφτά που προορίζονται για τη διάσωση των κρατών! Δεν τους φτάνουν τα πάνω από 1 τρις ευρώ που τους έδωσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δεν τους φτάνουν τα χρήματα που τους δίνουν ο εθνικές κυβερνήσεις, δεν τους φτάνει το ότι δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1 % και στη συνέχεια δανείζουν τα κράτη με τριπλάσιο, πενταπλάσιο ή και… δεκαπλάσιο επιτόκιο!

Δεύτερον, επειδή οι μηχανισμοί στήριξης χρηματοδοτούνται από τα κράτη, απ’ όλα τα κράτη της Ευρωζώνης αναλογικά σε σχέση με την οικονομία τους, η κάθε τράπεζα που εγκρίνεται να πάρει λεφτά από το μηχανισμό αυτό χρηματοδοτείται από όλα τα κράτη της Ευρωζώνης – δηλαδή η Σλοβενία, παραδείγματος χάρη, χρηματοδοτεί ιταλικές ή γερμανικές τράπεζες!

Το τρίτο και σοβαρότερο, όμως, είναι ότι, επειδή τα χρήματα τα δίνει ένας ευρωμηχανισμός, σταδιακά ο έλεγχος των τραπεζών που θα δανείζονται θα περνά σε μια ευρωπαϊκή Αρχή ελέγχου των τραπεζών που αποφασίστηκε να δημιουργηθεί και η οποία, βεβαίως, θα βρίσκεται ουσιαστικά στα χέρια των Γερμανών, αφού αυτοί έχουν το χρήμα!

Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα θα περνά ολοένα και περισσότερο υπό τον έλεγχο των Γερμανών – και, μάλιστα, με τα λεφτά όλων των κρατών της Ευρωζώνης και όχι μόνο της Γερμανίας! Έξυπνο κόλπο.

Υπό τη σημαία του Ράιχ

Η κυβέρνηση Ραχόι μπορεί δημαγωγικά να πανηγυρίζει γιατί οι ισπανικές τράπεζες θα μπορέσουν να ανακεφαλαιοποιηθούν χωρίς να μπει επισήμως η Ισπανία υπό καθεστώς Μνημονίου και χωρίς να επιβαρυνθεί, όπως προαναφέραμε, το ισπανικό δημόσιο χρέος.
Μόνο που έτσι οι ισπανικές τράπεζες δεν προχωρούν απλώς σε κεφαλαιακή αναπλήρωση, αλλά και σε συρρίκνωση του ισπανικού ελέγχου επ’ αυτών, πράγμα πολύ σημαντικό, καθοριστικής σημασίας για την ισπανική οικονομία.

Η δυνατότητα να φάνε οι τράπεζες ακόμη και τα λεφτά που προορίζονται για τη σωτηρία των κρατών της Ευρωζώνης συνιστά όντως βήμα προς την κατεύθυνση της ενοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Καθώς, όμως, αυτή η προώθηση της τραπεζικής ολοκλήρωσης αποτελεί ταυτόχρονα και «εκγερμανισμό» των ευρωπαϊκών τραπεζών, είναι μάλλον παράλογο να πανηγυρίζει κανείς για την εξέλιξη αυτή, πλην των Γερμανών – ίσως και κάποιων χρεοκοπημένων ουσιαστικά τραπεζιτών, που ελπίζουν ότι οι ίδιοι προσωπικά κάτι θα κερδίσουν από το πέρασμα των τραπεζών τους υπό άμεσο ή έμμεσο γερμανικό έλεγχο, έχοντας συνήθως την αυταπάτη ότι θα περιλαμβάνεται και η δική τους τράπεζα μεταξύ εκείνων που οι Γερμανοί θα αποφασίσουν να διασώσουν.

Όλη η εξουσία στο Βερολίνο

Η Γερμανία καθορίζει απροκάλυπτα την οικονομική πολιτική όσων κρατών της Ευρωζώνης περνούν υπό καθεστώς Μνημονίου. Επιπροσθέτως, όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα υποβάλλουν κάθε χρόνο, το Μάρτιο, τους προϋπολογισμούς τους στην Κομισιόν, για να ελέγχονται και να επιστρέφονται στις πρωτεύουσες «διορθωμένοι» πριν ψηφιστούν από τα εθνικά Κοινοβούλια. Αυτά χαρακτηρίζονται βήματα προς τη δημοσιονομική ενοποίηση της Ευρωζώνης.

Αν σε αυτά προστεθεί και η έναρξη της τραπεζικής ενοποίησης, όπως την αναλύσαμε πιο πάνω, καθίσταται εξόφθαλμο ότι κάθε νέο βήμα ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μεταθέτει όλο και περισσότερη εξουσία στο Βερολίνο. ■