Δημήτρης Γράψας,
στέλεχος της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Τι κρίνεται στις εκλογές της 17ης Ιούνη;
Στις
επερχόμενες εκλογές, αλλά και συνολικά στην περίοδο που άνοιξε με την
είσοδο της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης των ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ και την
ταυτόχρονη είσοδο των μαζών «που ψάχνουν πυξίδα» στο προσκήνιο,
κρίνονται πολλά. Έλαχε στον λαό αυτής της μικρής χώρας, με την πολύ
πλούσια όμως ιστορία στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, σ’ αυτή
την στροφή της Ιστορίας, να ‘ναι από τους βασικούς πρωταγωνιστές σε
παγκόσμιο επίπεδο. Οι εκλογές της 17ης Ιούνη δεν θα απλή
συνέχεια των προηγούμενων, αλλά εκλογές σ’ ένα νέο πολιτικό σκηνικό που
διαμόρφωσε η αντιφατική, λαϊκή απειθαρχία της 6ης Μάη.
Πρώτοι
απ’ όλους, όπως συνηθίζεται άλλωστε, φαίνεται να το συνειδητοποιούν οι
ιδεολογικοί καθοδηγητές της αστικής τάξης. Γι’ αυτό παίρνουν
πρωτοβουλίες πιο επιθετικής αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού,
προκειμένου να αντιμετωπίσουν την άνοδο της πολιτικής αποφασιστικότητας
μιας μεγάλης μερίδας του λαού. Αυτός ο μεταβατικός χαρακτήρας της
συγκυρίας οριοθετεί τα κύρια κατά την γνώμη μας διακυβεύματα των
ερχόμενων εκλογών: Θα ισχυροποιηθεί και θα βαθύνει ή θα εξασθενίσει και
θα πισωγυρίσει το βήμα καταδίκης της πολιτικής της αστικής τάξης, του
πολιτικού της προσωπικού και της ΕΕ που έγινε στις 6 Μάη; Θα ηττηθούν οι
εκβιασμοί των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΕΒ και των παραφυάδων τους; Θα ενισχυθεί η
αντικαπιταλιστική Αριστερά και θα ανατραπούν τα σχέδια εμφάνισης της
Αριστεράς ως δύναμης διαχείρισης και όχι ανατροπής της σημερινής
κατάστασης;
Πού αποσκοπεί η τρομοκρατία των δυνάμεων του συστήματος σε βάρος του λαού και της Αριστεράς;
Κύριος
στόχος αυτής της επίθεσης είναι να καμφθεί το φρόνημα του λαού και της
νεολαίας και να χτυπηθούν οι πρωτοπόρες τάσεις του λαϊκού κινήματος.
Εμφανίζουν
το οικονομικό Νταχάου που προωθούν, για να παραμείνει η χώρα στην ζώνη
του Ευρώ, ως μόνη σωτήρια οδό. Στήνουν «στα έντεκα μέτρα» όσες δυνάμεις
της Αριστεράς αρνούνται την παραμονή στο Ευρώ και τις ανακηρύσσουν
«εχθρό της πατρίδος», αναπαράγοντας ένα φασίζοντα αντι-αριστερό και
αντικομμουνιστικό παροξυσμό.
Και
βέβαια, αυτή η ελληνική εκδοχή μιας «στρατηγικής της έντασης», εκτός
από πολιτικό βραχίονα, έχει και εκτελεστικό, τις φασιστικές συμμορίες
της Χρυσής Αυγής οι οποίες μπροστά στο νέο γύρο της κοινωνικής λεηλασίας
που ετοιμάζεται, θα επιχειρούν να εγγυώνται «τάξη και ασφάλεια»
απέναντι όχι μόνο στους μετανάστες, αλλά και στους απεργούς, στους
αγωνιστές και συνολικά στις ανερχόμενες τάσεις του κινήματος.
Τι
θέλει να εκφράσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την συμμετοχή της στις εκλογές; Αγνοεί
την δυνατότητα να υπάρχει μια «αριστερή κυβέρνηση», όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η ιστορική στροφή της καπιταλιστικής κρίσης μας βγάζει σ’ ένα νέο τοπίο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατεβαίνει και στην μάχη των εκλογών της 17ης
Ιούνη και ζητάει την υπερψήφιση της, προκειμένου να ενισχυθούν οι
δυνάμεις που ετοιμάζονται αλλά και ετοιμάζουν τον λαό για τις μάχες που
έρχονται. Γιατί σήμερα, στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, από τα
άμεσα αιτήματα ανακούφισης του λαού και της νεολαίας ως τα πιο
προωθημένα βήματα για την χειραφέτηση της κοινωνικής πλειονότητας,
υπάρχει μια ενοποιητική κόκκινη κλωστή: αυτή της αμφισβήτησης των
θεμελιακών επιλογών του κεφαλαίου στην χώρα μας και διεθνώς.
Στην
βάση αυτή θα ήταν καταστροφικό για την αντικαπιταλιστική Αριστερά να
αυτολογοκριθεί, να γίνει δωρητής σώματος στη «κυβερνώσα» Αριστερά ή πολύ
περισσότερο πτέρυγά της. Κι όχι μόνο, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα έχει
χτυπητές αντιφάσεις, που δεν είναι αποτέλεσμα ύπαρξης αντισυστημικών
δυνάμεων στο εσωτερικό του, όπως προσπαθούν να πείσουν οι καναλάρχες,
αλλά της ηγεμονίας του κυβερνητισμου, σε σημείο που ο Αλέξης Τσίπρας
φτάνει να λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προγραμματική θέση αποχώρησης από
το ΝΑΤΟ ή να μιλά για προγραμματική σύγκλιση με την υπουργό Οικονομικών
του μνημονίου, Λούκα Κατσέλη. Αλλά κυρίως, γιατί ακόμα κι αν υιοθετούσε
μια ενιαία ρεφορμιστική τακτική αναμέτρησης με επιλογές του κεφαλαίου, ο
αυτοτελής ρόλος της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής Αριστεράς θα ‘ταν
ακόμα πιο αναγκαίος. Σε ποιον θα προσέφερε υπηρεσίες η αποσιώπηση μιας
φωνής που εκφράζει θαρρετά την αναγκαία ρήξη με την ΕΕ, την ΟΝΕ και τις
πολιτικές του κεφαλαίου; Μιας δύναμης που στους κοινωνικούς χώρους και
στο κίνημα μπολιάζει τους αγώνες αιχμηρά και ανατρεπτικά σε μορφή και
περιεχόμενο;
Κι όμως το ΚΚΕ κατηγορεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν 13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ…
Και
από αυτή την τοποθέτηση, φαίνεται ότι στις κοινοβουλευτικές εκδοχές της
Αριστεράς, κυριαρχεί ένα πολιτισμός, που καθιστά την Αριστερά ενιαία
ευάλωτη απέναντι στην ταξικό αντίπαλο. Με «τυφλή μανία» προσπαθούν να
κατατροπώσουν τον «κοντινό αριστερό εχθρό». Έτσι, μυωπικά, ΚΚΕ και
ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνουν να μη βλέπουν το πρόδηλο. Ότι η ύπαρξη μιας δυνατής
και όχι συρρικνωμένης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς την επόμενη μέρα των
εκλογών, είναι όρος για να ‘ναι δυνατό το ίδιο το κίνημα, για να
στηριχτούν ακόμη και οι δικές τους στοχεύσεις ή καλύτερα όσες από αυτές
στοχεύουν πραγματικά στην αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος. Για αυτό
εξαφανίζουν το πολιτικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον αντικαπιταλιστικό
και αντι-ΕΕ προσανατολισμό της, την πρόταση για το αγωνιστικό μέτωπο
ρήξης και ανατροπής και αναμασούν τέτοιες χρεοκοπημένες ρητορικές.
Είμαστε λοιπόν 13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ για την ηγεσία του
ΚΚΕ, συμπληρωματικό κομμάτι του σεχταριστικού παζλ του ΚΚΕ για την
ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ, ή αριστεροί τροβαδούροι του Σαμαρά σε ακόμη πιο χυδαίες
στιγμές. Αλήθεια, αυτή η Αριστερά, που δανείζεται τα όπλα της από την
αστική πολιτική, μπορεί να εγγυηθεί έναν άλλο δρόμο για την κοινωνική
οργάνωση;
Μίλησες
για ιστορική εποχή και κρίσιμη αναμέτρηση. Έχεις την αίσθηση ότι σήμερα
διαμορφώνεται η Αριστερά της ανατροπής και οι πρωτοπορίες της επόμενης
μέρας;
Δεν
έχω απλά αυτήν την αίσθηση, έχω αυτήν την πεποίθηση. Η κάθε εποχή
φτιάχνει τους επαναστάτες της. Οι επαναστάτες της σημερινής καμπής θα
πρέπει να αντικατοπτρίζουν τις συγκλονιστικές δυνατότητες της. Οι
σημερινές πρωτοπορίες διαμορφώνονται στην αιχμή της ταξικής πάλης, για
την ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης του κεφαλαίου. Διαμορφώνονται στην
διαπάλη των ιδεών μέσα στην Αριστερά, στην τοποθέτησή τους απέναντι στα
πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα που αναπτύσσονται στο εσωτερικό της,
στον κυβερνητισμό, στο σεχταρισμό, στον κινηματισμό. Δεν περιγράφω μια
διαδικασία προετοιμασίας. Άλλωστε δεν υπάρχουν χρονικές πολυτέλειες για
κάτι τέτοιο. Μέσα στην κάψα της μάχης άλλωστε γίνονται τα ιστορικά
άλματα!
Ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ με κριτήριο αντιΕΕ και αντιδιαχειριστικό
Η
νεολαία στην Ελλάδα σήμερα μοιάζει σαν ακυρωμένη γενιά, με καταργημένα
δικαιώματά. Υπάρχει ελπίδα ανατροπής ή όλα προσαρμόζονται στο εφικτό και
στο μη χειρότερα;
Να
μαστε καθαροί. Δεν υπάρχει σήμερα αυτό που ονομάζεις εφικτό και μη
χειρότερα για τη νέα γενιά. Η ελληνική νεολαία σήμερα δεν έχει να χάσει
τίποτα εκτός από ένα εισιτήριο μετανάστευσης μακριά από την ζωή που
έχτισε. Αντίθετα, έχει να κερδίσει ένα κόσμο ολόκληρο! Πρέπει να
μιλήσουμε όμως σε χρόνους παροντικούς, γιατί η απώλεια του μεροκάματου, η
διαλυμένη ψυχολογία της απαξίωσης, αλλάζουν σήμερα την κατάσταση και τη
συνείδηση της νεολαίας δραματικά. Κανείς νέος να μην μένει μόνος
απέναντι στην απόλυση, στην ανεργία, στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Η
ελπίδα θα ξαναγεννηθεί μέσα από την πάλη και την αλληλεγγύη και θα
ολοκληρωθεί στον πολιτικό ξεσηκωμό της νέας γενιάς.
Η
αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει ιδιαίτερους δεσμούς με τμήματα του
νεολαιίστικου κινήματος, ιδιαίτερα του φοιτητικού – σπουδαστικού. Για
ποιους λόγους θα έπρεπε αυτοί οι αγωνιστές να στηρίξουν και να ψηφίσουν
ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Με
ρωτάς φαντάζομαι λόγω και των πρόσφατων φοιτητικών εκλογών, όπου η ΕΑΑΚ
κατέγραψε θεαματική άνοδο στα ποσοστά της, αλλάζοντας τον πολιτικό
συσχετισμό στο φοιτητικό κίνημα. Τι πρέπει να σκεφτούν όσοι ψήφισαν ΕΑΑΚ
αλλά δεν είναι ακόμη σίγουροι για το τι θα ψηφίσουν στις 17 Ιούνη
λοιπόν; Ότι όσο συντηρείται αυτή η διάσπαση ανάμεσα στον τρόπο που οι
νέοι και οι εργαζόμενοι ψηφίζουν στα σωματεία ή στους συλλόγους τους,
στο τρόπο που λειτουργούν στο μαζικό κίνημα και στον τρόπο που ψηφίζουν
στις κοινοβουλευτικές εκλογές, τόσο η πάλη τους θα μένει πολιτικά
αδύναμη. Το κεφάλαιο με ενιαία ατζέντα επιχειρηματικοποιεί ή κλείνει τα
ΑΕΙ και τα ΤΕΙ, με ενιαία ατζέντα κάνει απολύσεις και κόβει μισθούς, με
ενιαία ατζέντα κατεβαίνει και στις εκλογές. Μ αυτή την έννοια κρίσιμες
πλευρές της πάλης του φοιτητικού κινήματος, όπως ο αντι-ΕΕ και ο
αντι-διαχειριστικός προσανατολισμός του, πρέπει να μην πάνε στην άκρη
από τους φοιτητές και τους σπουδαστές, αλλά να γίνουν κριτήριο ψήφου.
Πολύ
μικρότεροι όμως είναι οι δεσμοί με την πιο «μουτζούρικη» νεολαία, τους
ανέργους, τους φτωχούς κλπ. Γι’ αυτούς τι έχει να πει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Μικρότεροι
είναι οι συγκροτημένοι δεσμοί, όχι γενικά οι δεσμοί. Γιατί το πολιτικό
πρόγραμμα και οι πρακτικές που ανέπτυξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όλο το προηγούμενο
διάστημα βρήκαν στο πλάι τους αλλά και στις πρώτες γραμμές τους ακριβώς
τη νεολαία που νιώθει ότι δεν έχει μέλλον. Κι άλλωστε ξέρεις, αυτές οι
διαχωριστικές γραμμές που ακόμη υπάρχουν στην κοινωνία, στη νέα γενιά
είναι εξαιρετικά ασαφείς. Σε κάθε περίπτωση, κάθε αριστερή αντισυστημική
δύναμη θα κριθεί από το βαθμό που θα διαμορφώσει εκείνη τη τακτική που
θα φέρει αυτά τα κομμάτια στις γραμμές της, όχι για να αολουθήσουν μια
προδιαγεγραμένη πορεία, αλλά σαν δρώντα υποκείμενα που θα παίρνουν το
παρόν και το μέλλον στα χέρια τους.
ΠΡΙΝ 3/6/2012
